“და მარტის ერთ სუსხიან დღეს, ჩემი ოთახის ჭერზე დავტოვებ მთელს ჩემს სიცოცხლეს სიტყვებით:აქედან,სადაც პეპლებზე ადრე გრძნობები იხოცებიან, წავედი იქ ,სადაც მხოლოდ გრძნობები ცოცხლობენ”
ჩემი ფიქრები, ჩემი გრძნობები, მე გასაფანტად მენანებოდა. შენი თვალები, შენი ტუჩები, მე არასოდეს მესალმებოდა. ჩემი ფიქრები, ჩემი გრძნობები, სხვათათვის მე არ მემეტებოდა. გულის საწყალი, ძველი ობები, როგორც საცოდავს
ორი დღის წინ ჩემი ბავშვობის სიყვარული ვნახე, რომელიც ჩემში არსებულ ბავშვს მასში არსებული ბიჭი დღესაც ზუსტად ისეთი ბავშვური და წრფელი გრძნობით უყვარს. ზუსტად ისეთი... და მე დავიჯერე, რომ შეუძლებელია გრძნობები გაქრეს.
ზამთრის სუსხიან ღამეს ქუჩაში ეძებდა საშველს.ზამთრის სუსხიან ღამეს ხალხში ეძებდა მაშველს.ზამთრის სუსხიან ღამეს გრძნობებს ბანს აძლევს მთვარე.გამყინავ მთრთოლვარე ღამეს გრძნობებს,გასაქანს აძლევს,ზამთრის სუსხიან ღამეს თოვლი