მომისმინე, შვილო, უკვე მძინარეს გელაპარაკები.ხელი ლოყაზე და შუბლზე გიდევს,რომელზეც ოფლის პატარა წვეთები ჩანს და შენი ღია თმის კულული მიწებებია. ჩუმად შევედი შენს ოთახში. სულ ახლახანს, რამენიმე წუთის წინათ, როცა ბიბლიოთეკაში ვიჯექი და ჩემს ქაღალდებს ვკითხულობდი, მოულოდნელად მონანიების ტალღამ გადამიარა. მე აქ ვარ, შენს გვერდით და შენს წინაშე ჩადენილ დანაშაულს ვაცნობიერებ.
შვილო, აი რაზე ვფიქრობ ახლა: დღეს რომ გაგიბრაზდი. იმიტომ გაგკიცხე, რომ სკოლაში წასვლისას წესიერად ხელები არ დაიბანე, სახეზე ჭუჭყი პირსახოცით მხოლოდ გაითხიპნე. იმიტომ გისაყვედურე, რომ შენი წაღები არ გაწმინდე. გაბრაზებულმა იმიტომ დაგიყვირე, რომ რაღაც იატაკზე დაგივარდა.საუზმეზეც მოვძებნე შენიშვნების მოცემის საბაბი.ჩაი დაღვარე. ჭამის დროს ცუდად ღეჭავდი.იდაყვებით მაგიდას ეყრდნობოდი. პურზე კარაქის ძალიან სქელი ფენა წაუსვი. ხოლო როცა ეზოში ბურთს დასდევდი, მე კი საქმეებზე წასვლას ვაპირებდი, ხელი დამიქნიე და დამიყვირე:"დროებით, მამა!", მე კი მხოლოდ წარბები შევიჭმუხნე და ვთქვი:"არ დაგავიწყდეს ზურგის გამართულად დაჭერა!"
შემდეგ, ყველაფერი საღამოთი განმეორდა. სახლში დაბრუნებისას გითვალთვალე,რომ მუხლებზე მდგარი მინის ბურთულებით თამაშობდი, შენ წინდებზე კი ნაჩვრეტები ჩანდა. შენ ჩემს წინ მიდიოდი და სულაც არ ვფიქრობდი, თუ ეს რაოდენ დამამცირებელი იყო შენთვის,ეს ყველაფერი ხომ შენი ამხანაგების თვალწინ ხდებოდა. წინდები ძვირი ღირს და თავად რომ გეყიდა, ალბათ უფრო ფრთხილი იქნებოდი! წარმოგიდგენია, შვილო, ეს მამაშენმა თქვა! მოგვიანებით, გახსოვს,როცა ბიბლიოთეკაში ვკითხულობდი, რა გაუბედავად მოხვედი ჩემთან და დამნაშავის გამომეტყველებით შემომხედე. მე ჩემს ქაღალდებს მოვშორდი და უკმაყოფილო ვიყავი მოულოდნელი ხელის შეშლით. შენ გაუბედავად იდექი კარებში."რა გინდა?"-მკვეთრად გითხარი.
შენ უსიტყვოდ გამალებით გამოექანე ჩემსკენ, ხელები მომხვიე და მაკოცე. შენი პატარა ხელები მიჭერდნენ და ისეთ სიყვარულს ვგრძნობდი, რომლითაც მხოლოდ ღმერთს შეეძლო შენი სულის შევსება და მისი ძალა ისეთი იყო, რომ ჩემმა აგდებულმა დამოკიდებულებამაც კი ვერ შეამცირა. შემდეგ წახვედი და კიბეზე ამავალი შენი ფეხის ნაბიჯების ხმა მესმოდა.
შვილო, სენი წასვლიდან რამდენიმე წამში ქაღალდები პირდაპირ ხელიდან გამივარდა. შემეშინდა და ძალა წამერთვა.რისი გაკეთების ჩვევა მქონდა? მივეჩვიე შენს გამტყუნებას, მივეჩვიე შენთვის შენიშვნების მოცემას და ეს იყო ჩემი შენტვის საზღაური იმისთვის, რომ შენ ისე იქცევი, როგორც უნდა იქცეოდეს ჩვეულებრივი ბიჭი. არა, მე მიყვარხარ. საქმე იმაშია, რომ შენგან ძალიან ბევრს მოველი, შენ კი ხომ ჯერ ბავშვი ხარ. შენ ჩემი ასაკის საზომით გაფასებ. შენს ხასიათში იმდენი რამ ჩინებული,მშვენიერი,გულახდილია. შენი პატარა გული შეიძლება ისეთივე მანათობელაა, როგორც ბორცვებზე აღმავალი მზის შუქი.ეს თუნდაც იმიტომაა ცხადი,რომ ასე თავდავიწყებით გამოიქეცი ჩემსკენ, მაკოცე და ღამე მშვიდობისა მითხარი.შვილო, არაფერია ამაზე მნიშვნელოვანი. შენს საწოლთან მოვედი, შვილო, და აქ სიბნელეში მუხლებზე ვდგავარ და ძალიან მრცხვენია!
მაგრამ ეს სუსტი არგუმენტია. მე ვიცი, ამას ვერ გაიგებ, ეს რომ დილით გაღვიძებისას გითხრა. მაგრამ ხვალ ნამდვილი მამა გავხდები! შენი მეგობარი გავხდები, შენთან ერთად დავიტანჯები და გავიცინებ, როცა შენ გაიცინებ. ენას მოვიკვნეტ, თუ უცბად გაღიზიანებისას შენი გალანძღვა მომინდება. ლოცვასავით გავიმეორებ:" ის მხოლოდ და მხოლოდ ბიჭია,პატარა ბიჭუნა!"
ვფიქრობ, რომ შენში მოზრდილი მამაკაცი დავინახე. შენ გძინავს დღის განმავლობაში დაღლილს,საბნის ქვეშ მოკუნტულად მწოლს და მე ვხედავ,რომ ჯერ კიდევ ბავშვი ხარ. სულ ახლახანს ხომ დედაშენი ჯერ კიდევ ხელით გატარებდა,შენ კი თავს მხარზე ადებდი. ძალიან ბევრი მინდოდა შენგან, დიახ, ძალიან ბევრი".
მოდით, შევეცადოთ ადამიანთა გაგებას მათი გაკიცხვის მაგივრად.მოდით შევეცადოთ გავიგოთ, თუ ასე რატომ იქცევიან და არა სხვაგვარად. ეს კრიტიკაზე ბევრად უფრო საინტერესო და სასარგებლოა. ეს ადამიანში გულისხმიერების, მოთმინებისა და გულკეთილობის აღმზრდელია.ყველაფრის გაგება ყველაფრის პატიებას ნიშნავს".
როგორც დოქტორი ჯონსონი ამბობდა:" თავად ღმერთიც არ აპირებს ადამიანის სიკვდილის ბოლო დღემდე განკითხვას".
მაშ რატომ ვაკეთებთ ამას მე და თქვენ?
ნუ გააკრიტიკებთ,ნუ გაკიცხავთ,ნუ იწუწუნებთ.
/დეილ კარნეგი/