ბოლოს საათს რომ დავხედე, შვიდის ოცდაცამეტი წუთი იყო. ჭერს ვუყურებ. მასზე გრძელი და უფორმო ლაქა არის, ოდესღაც წვიმად მოსული წვეთებისგან დამჩნეული. გარედან ჩიტის ჭიკჭიკი მესმის. მისი ხმა მახსენებს რომ რეალობში ვარ.
ბავშვობაში შემეძლო ლაქები სხვადასხვა ადამიანებად, ფიგურებად ან ნივთებად გადამექცია. წარმომედგინა, რომ სუპერ-ძალა მქონდა. შემეძლო ლაქებისთვის შინაარსი და არსებობის უფლება მიმენიჭებინა.
ახლა, ნამდვილად მონაცრისფრო ლაქას შევცქერი. ჩიტსაც ვუსმენ. დიდი ხანა ვგრძნობ, რომ ჩემშიც არის უფორმო ლაქა. ჭერის წვიმის ლაქისგან განსხვავებით, არ ვიცი რისგან ან როდის გაჩნდა. ამას ჩემი ქვეცნობიერი საგულდაგულოდ ინახავს და არ მიმხელს.
ახლა, დილის შვიდ საათზე, საღებავი რომ მომცე, დაუზარელად, გულმოდგინედ გადავღებავ ჭერს. წვიმის ლაქეი უდავოდ გაქრება და მალე მისი არსებობაც ყველას დაავიწყდება...
- გონებას საღებავი ვერ უშველის.
- იქნებ მწვანე?
- ვერა.
- არც ვარდისფერი?
-არც ვარდისფერი. თეთრია საჭირო!.. მაგრამ აქ ფერს არ აქვს მნიშვნელობა. მაინც აჭრელდება ან დალაქავდება..
კიდევ ცოტა ხანს ვიფხიზლებ. იქნებ გაფრინდეს ჩიტი. მეც გავშლი ფრთებს და ავიჭრები ცაში, ან გამომებმება ფარფლები და ოკეანის სიღრმისაკენ გავცურავ.იქნებ ბავშვობაში ერთგულმა "სუპერ-გმირმა", ფაქიზად შენახული საიდუმლო ამ წვიმის ლაქაში ჩამიხატოს...