სამყაროს მიღმელთა სასოწარკვეთის სუნია.
თეთრხალათიანები.
თეთრი!
თეთრი!
თეთრი !
წამალი …
წამალი თეთრი, მწვანე, გრძელი, მრგვალი, მჟავე, მწარე, საზიზღარი ...
და ...
და ეს არეული ექთნები.
ხელები მტკივა.
ხალათის ხელებში გახვეული ხელები მტკივა. მკერდზე მიბჯენილი ხელებით ვეხუტები საკუთარ თავს.
შიშია ყოველ კუთხეში.
იცით როგორი საწყალია ?
იატაკზე ზის მოკეცილი და თვალებში არავის უყურებს. ერთხელ ყველა ჩვენგანმა თითო-თითოჯერ ჩავხედეთ თვალებში და მას მერე ჩვენი საკუთრება გახდა. ყველამ ჩვენი შიში წამოვიყვანეთ თან და კუთხეებში უმისამართოდ დავფანტეთ. ერთმანეთში აგვერია და ახლა ვერავინ ვპოულობთ ჩვენსას. ყოველ ჯერზე ერთმანეთისას ვაწყდებით და ახალ-ახალ შეგრძნებებს ვცდით.
ჩემი შიში ვიპოვე. ბევრი ვეძებე. ვისას აღარ ჩავხედე თვალებში, ვისი არ გამოვცადე და საბოლოოდ ჩემი მაინც ვიპოვე.
კირით შეღებილი, ჩამოქერცლილი და სიბინძურისგან ჭუჭყიანი, ნაცრისფერი კედლები ! ფუ, როგორი ამაზრზენია !
ამაზრზენია თავის ექთნებთან ერთად, რომლებიც მთავარი ექიმების საყვარლები არიან.
აქ გიჟები მარტო ჩვენ არ ვართ.
ექთნებიც, ექიმებიც, რეზიდენტებიც, დამლაგებლებიც, დაცვაც, ყველანი გიჟები არიან ! უბრალოდ ჩვენგან გასხვავებით არ იმჩნევენ. ჩვენ არ გვეშინია ბუნებრივები ვიყოთ ისინი კი, საღ აზროვნებას ამოფარებვული უნიჭო მსახიობები არაინ. საცოდადვად შეშლილი ნორმალურები !
აი, შეხედეთ ლილის. ბაღში ფეხშიშველი დარბის, რაღაცას დასდევს, აი ისე პატარაობაში რომ საჭერი ბადით დავდევდით პეპლებს. ლილი ბუნებრივია და სიგიჟის მიუხედავად ბედნიერი.
ახლა კი შეხედეთ მებაღე ჯიმის.
ჯიმი ლილიზე გიჟია.
აბა დააკვირდით .
ნაცრისფერი თვალებით, სისხლჩაქცევებით ქვედა ქუთუთოსთან და თვალის გუგამდე მისული გაწყვეტილი წითელი ძარღვებით. თმაგაცვენილი თავით, ჭაღარა თმით და მუდამ გახეული ხელთათმანებით. არასდროს იღიმის. მხოლოდ ზიზღის ემოცია გააჩნია. ყველაფერი ეზიზღება მცენარეების ჩათვლით, არადა მათ მოსავლელად მუშობ აქ.
ლილი ლამაზია. ქერაა. ქერა ლამაზი კულულებით. მართალია პუტკუნაა, მაგრამ ის არ ჰგავს ტიპიურ გოგონას ან ქალს რომელიც მის ფორმებზე წუწუნებს, ის მხოლოდ იმაზე წუწუნებს რომ დღეს ნაკლები ვარდისფერი მტვერი შეაგროვა.
ლილი გიჟია, მაგრამ ბედნიერი.
ჯიმი ნორმალურია, მაგრამ გიჟი.
აბა, ახლა რომელია ნამდვილი გიჟი ?
საუკუნეა ჩემი კაბა, სინამდვილეში კი ხალათი არ გაურეცხავთ. იმდენი ლაქა აქვს ზედ რომ თავისი პირვანდელი ფერიც დაკარგული აქვს. ახლა თეთრხალათიანი გიჟები კი არა ჭრელხალათიანი გიჟები ვართ. წარმოვიდგენ ხოლმე, რომ ეს ლაქები ამოქარგული ლამაზი მინდვრის ყვავილებია. ზუსტად ასეთ კაბებს ვიცვამდი მაშინ. ჯერ კიდევ „ნორმალური“ რომ მერქვა, მაშინ.
ლამაზ კაბებზე ყოველთვის ის მახსენდება. უყვარდა ლამაზად რომ ვიცვამდი. ყოველთვის ლამაზ კაბებს მჩუქნიდა. იმდენი მქონდა...ახლა კი ერთი ცალი მაქვს და ეს არის ჩემი საგარეოც და საშინაოც.
სახლის სუნი მომენატრა.
აბაზანის კარის ჭრიალიც კი მომენატრა, რომლის შეკეთებასაც სულ გთხოვდი. ონკანიდან რომ წყალი წვეთავდა ხოლმე იმის ხმაც მენატრება. წვიმა რომ მოდის ფანჯარასთან ვჯდები და წარმოვიდგენ, თითქოს ონკანია მოშვებული და ნიჟრაში წვეთ-წვეთად იცლება მონატრებული ჩემი სახლი.
აქ სარკე არ გვაქვს. აღარ მახსოვს როგორი ვიყავი. არც ის ვიცი ახლა როგორი ვარ.
თმები საშინელ დღეში მაქვს. აღარ ვიცი ბოლოს როდის დამვარცხნეს.
თმას აქ ექთნები გვჭრიან ... საშინლად !
ხშირად გვაბანავებენ, მაგრამ ზოგჯერ თბილი წყალი არ მოდის. ბევრჯერ გავცივდი, მაგრამ აქ ეს არავის პრობლემა არ არის. რა თქმა უნდა ჩემ თავს არ ვგულისხმობ.
- რომელი საათია ?
აქ არც საათი გვაქვს.ნეტავ ახლა რას აკეთებ ?
ყოველ დღე თითო წერილს გწერ და მიყვარხარ.
როგორ მომენატრა შენი თვალები და მერე შენი ტუჩები. წელზე შენი მკლავების სიცარიელე მაწუხებს. შენი ჩახუტება ალბათ გადამარჩნდა კიდეც.
მითხრეს, აქედან ჩვენს სახლამდე სამი დღის სავალი მაინც იქნებაო. მე კი ყოველ დღე გწერ დავინახავ, იმედით, რომ ვინმეს ვიპოვი ვინც შენამდე მათ მიტანაში დამეხმარება, მაგრამ ვერა. ვერავინ ვიპოვე.
ერთ დღესაც როცა წერილები არც უჯრაში და არც გაცვეთილი ლეიბის ქვეშ აღარ დამეტევა, გპირდები პეპლებად გავქრები. იმდენ პეპელად რამდენი წერილიც მექნება შენთვის. მერე თითოეულ სამ დღეს შენთან დავხარჯავ. შენ გვერდით და შენ ირგვლივ.
ყოველთვის მშურდა პეპლების.
ზოგისთვის სამი დღე, ზოგისთვის მთელი თავის’უფლება.
„მინდა ვიყო პეპელა, რომელიც შენამდე მოვა“.