გამომშრალ ბაგეებში მოქცეული მორიგი ღერი, მერყევი ალით მოალერსე ცეცხლის მოწითალო ენა, სიგარეტის წვერზე დანთებული არეული ფიქრები და ისევ უმიზეზო, ნაცრისფერი სევდა. ვუღრმავდები ქვეცნობიერს, ვცდილობ გავიგო რაზე მესაუბრება, მასაც მოუწყენია, ხმაურიანად დუმს, მაგრამ რაზე ბუტბუტებს გაუთავებლად? არ მესმის, მგონი საბოლოოდ დამეხშო, ეს დედა'ნატირები გონება!... მისი სევდის მიზეზი, ჩემთვის უცნობია, ჩემი ფარული სადარდებლის კი უკვე ცხადზე უცხადესი, მისი რომ აღარ მესმის მგონი ეგ მაგიჟებს, აი ასე, გამაღიზიანებლად გამომწვევი!
ისევ ვატან თავს ძალას, ისევ ვცდილობ გავუგო, არა სხვას, არა შენ, არამედ საკუთარ თავს, მაგრამ შიგნიდან კარი ისე უხეშად მომიკეტეს, ვეჭვობ ჩემმა მცდელობებმა შედეგი გამოიღოს, ისევ ასე, გამაღიზიანებლად და თან დამსახურებულად.
ყოველთვის ვამბობდი, ყველასთან შეიძლება ადამიანმა შეცდომა დაუშვა, მხოლოდ იმიტომ, რომ მარტივი და ამავე დროს მძიმე გამართლება გვაქვს მოკვდავებს : „ვერაფერს იზამ, ადამიანი ხარ!“, მაგრამ თუ საკუთარ თავთან შეცდები და მას ერთხელ მაინც გაუშვებ ხელს, მერე მთელი ცხოვრება მისი ძებნა მოგიწევს იმ შეგნებით, რომ შეიძლება, ის სულაც არ დაგიბრუნდეს, როგორც გაქცეულ ადამიანებს სჩვევიათ გაკვალულ ბილიკზე უკან, ტაატით და ხანდახან დამნაშავე გამომეტყველებით, მობრუნება.
ტუჩის კუთხეში ჩატეხილი ირონიული ღიმილი და უშედეგო დიალოგი, არა სხვასთან, არა შენთან, არამედ საკუთარ თავთან. ჩუმი ოხვრა, დახუჭული თვალები, დამძიმებული კეფა და მობეზრებული ქვეცნობიერი, უკვე ყელში რომ აქვს ამოსული, შენი ჩუმი და მაინც ხმაურიანი ბოდვა. თითებში ჩამწვარი უკანასკნელი ღერი და ბაგეებს შერჩენილი მშრალი, მწარე, უსიამოვნო უკმარისობის გრძნობა. თბილ სხეულს მოდებული უცხო ათინათი, დღემდე რომ ვერ ვუწოდე, რაიმე კონკრეტული ახსნა, იქნებ განმარტება. ისევ ქირქილებს ოთახის კუთხეში, ცოტათი გაღიზიანებული და მაინც კმაყოფილი ჩემთვის და შენთვის კარგად ნაცნობი, ცივი, მოწყენილი, ნაცრისფერი სევდა...