_შენ გეგონა, რომ მე როგორც სუსუტი სქესის წარმომადგენელი სუსტი ვიყავი. მაგრამ შეცდი.. მე იმდენად ძლიერი აღმოვჩნდი შენი წასვლის შემდეგ, რომ შენც ვერ მიხვდი როგორ მეტკინა. გეგონა მეტკინებოდა ხო? გეგონა ვიტირებდი? დავეცემოდი? მოვკვდებოდი? შგეხვეწებოდი? დარჩენას ქთხოვდი? მაგრამ არა არ მითხოვია დარჩენა პირიქით წასვლაში დაგეხმარე. დაიხ დაგეხმარე ჩემი სიჩუმე აღმოჩნდა ის რითითაც შენ მე წასვლაში ხელიშეგიწყე, დაგეხმარე. როდესაც უსიტყვოდ მტოვებდი. მჯერა დიახ დღემდე მჯერა, რომ შენც გიჭირდა. მაგრამ შენ მაინც მიდიოდი. დიახ მიდიოდი და მტოვებდი.. დიახ სინამდვილეში მიჭირდა. სინამდვილეში მინდოდა თქმა, რომ დარჩენილიყავი. დიახ მინდოდა მეთქვა არწახვიდე! დარჩი ქთხოვ ჩემთნ დარჩი არ წახვიდე ქთხოვ ოხ როგორ მინდოდა მეთქვა. დიახ ძალიან, ძალიან მინდოდა მეთქვა: ''გულიც მეუბნებოდა უთხარი დარჩეს თქო იცი, როგორ სჯეროდა ჩემს გულს თუ გეტყოდი დარჩი. ეგონა, რომ შენც დარჩებოდი, რომ აღრ წახვიდოდი''. მაგრამ გონება გულს ებრძოდა და ბრძოლისველი ჩემი სხეული იყო, სული მეკუმშებოდა. ოხ როგორ მინდოდა დავცემულიყავი და ხმამაღლა ტირილი დამეწყო.. თუმცა გონება მეუბნებოდა: ''არანახო მას, რომ გტკივა მისი წასვლა ახლა არ დაეცე ახლა არა აქ ხალხია, აქ ხალხია''.და აი თვალებში და შენი თვალები აღმოჩნდა ის რამაც მე ძალა მომცა, რომ არ დავცემულიყავი, რომ ტირილ არ დამეწყო, რომ არ მეთხოვა ჩემთან დარჩთქო. შენი თვალები იყო ის რამაც მე ძლიერი დამტოვა. რადგან იქ აღარ ვიყავი მე. გიყურებდი თვალებში და ვხვდებოდი დიახ ვხვდებოდი, რომ იქ აღარ ვიყავი იქ სადღაც სადაც ყოველთვის ვიყავი იქ სადაც სულ იყო ჩემი ადგილი იქ სადაც მე ლამაზი, საყვარელი, კეთილი გოგო ვიყავი და ზუსტად შენს თვალებში მე ისევ-ისეთ აღარ ვიყავი როგორც ძველად და ოხ რა კარგი იყო ძველი დრო. შენი თვალები სიყვარულს, რომ აფრქვევდა.. მარტო სიყვარულით, რომ მიცქერდა. მასში მარტო სითბო, რომ იყო და სხვა არაფერი.. რამდენ რამეს იტანდი ჩემგან.. ჩამოთვლა მინდა მაგრამ ვიცი დაგღლი ისევ.. შენ ხომ არსოდეს არ გიყვარდა როდესაც ბევრს ვლაპარაკობდი.. ყოველთვის მეუბნებოდი ჩუმდ იყავიო და ჩამეხუტეო.. მეც ვჩუნდებოდი და გეხუტებოდი. ხანდახან უბრალოდ არშემეძლო, რომ შეგპასუხებოდი. მაგრამ მინდოდა_ დიახ ყოველთვის მინდოდა შეგპასუხებოდი. რადგან ვთვლიდი, რომ არ ვსაუბრობდით.. და ახლაც ის დროა, რომ მინდა არ გავჩუნდე და შეგეპასუხო.. შეიძლება შენ ეს ვერასოდეს გაიგო.. თუმცა მინდოდა, რომ გადმომეცა.. მინდოდა მომეყოლა.. და იცით ყველაზე მეტად რა მინდოდა, მინდოდა , რომ ჩემი სიამაყე ნაგივსაყრელზე გადამეგდო.. დიახ მინდოდა გადამეგდო მართლა მინდოდა გადამეგდო. მაგრამ ვერ შევძელი ვერ შევძელი, რომ ჩემთან ახლოს მყოფი არა ჩემი. მაგრამ ჩემთან ახლოს მყოფი სიამაყე იქამდე მეცემა, რომ თავისი საქციელისთვის ბოდიში მოეხადა და ეთქვა:_ჯანდაბა ჩემი ადგლი ნაგავსაყრელზეა მართლა. ბოდიში, რომ შენს ცხოვრებაში შემოვიჭერი. ბოდიში, რომ დალაგებული უკვე შენი ცხოვრება ხელმეორედ აგირიე. მაპატიე, რომ მხოლდ მაშინ მახსენდები როდესაც ყველაფრი კარგად გაქვს მე კიდე მოვდივარ და თავდაყირა ვაყენებ შენს ლამაზ და მისაბაძ ცხოვრებას ალბათ ... ვხვდები, რომ არ უნდა ვარსებობდე რადგან არა მარტო შენს ცხოვრებას ვანგრევ არამედ ბევრის ცხოვრებაშიც ჩავერიე და მათთანაც შავი კვალი დატვე ის კვალი რომელიც ადვილად არ ქრება. რომლის დავიწყებაც გინდა თუმცა რაც უფრო ცდილობ მის დავიწყებას უფრო მეტად მოგიჭერს ყელში..შეიძლება მარტო დარჩენილს აგეტიროს კიდეც.. ალბათ ვისაუბრებდი, რომ გინდოდეს ჩემი მოსმენა კვლავ მაგრამ ახლა არა, აღარ..
_ ხო იცი, რომ მეტი დიალოგი არც მინდა გვქონდეს.. Go get your mom too !!