ჩემი ცხოვრება ორ ნაწილადაა დაყოფილი
პირველი - სადაც ვცოცხლობ, მეორე..

ცოტა სასაცილოდ
ორივე ერთდროულად რომ ვინთებით საიტზე.
ჯერ არ ვიმჩნევთ ამას და უსასრულოდ
ვწერთ, ვლაპარაკობთ, ვიცინით, ოღონდ სხვებთან.
ბოლოს ყველა იძინებს და უკვე მერამდენედ:)
ერთმანეთის გარდა არავინ გვრჩება.
დაიმახსოვრე, ეგ დრო - ჩვენია!
ერთმანეთის ფოტოებს ვუყურებთ და რა ხანია, ვერ ვბედავთ მოწერას.
ვუყურებთ და ვფიქრობთ რატომ არ გვძინავს.
და ვიხსენებთ ყველაფერს თავიდან ბოლომდე.
ჯერ ღიმილით, შემდეგ კი იმედგაცრუების უზარმაზარი შეგრძნებით.
გადამეტებულად ვფიქრობთ იმაზე თუ
რა შეიძლებოდა ყოფილიყო ახლა, სხვანაირად რომ მოვქცეულიყავით
ან მე დამეთმო
ან შენ გადმოგედგა კიდევ ერთი ნაბიჯი ჩემსკენ
გავბედავდით მაინც ლაპარაკს და იმ ყველაფრის თქმას, რასაც ახლა გულში ვფიქრობთ, "ნეტავ ესმოდესო".
საბოლოოდ ორივე ვგიჟდებით ერთად რომ გვათენდება და ამას რომ ორივე ვგრძნობთ.
ორივე ვუყურებთ ცას, მაგრამ სხვადასხვა ფანჯრიდან
ცივი ტონიდან დაწყებული ნელ-ნელა რომ იცვლის ფერებს, იმ გარდამავალ წამს ერთმანეთზე ვფიქრობთ და საბოლოოდ დღის წყვიადში ვიკარგებით.
ან მე ვთმობ პოზიციებს ან შენ და გავდივართ.
გავდივართ და თითქოს ამით ერთმანეთს ვუმტკიცებთ რომ მაგრები ვართ..
მაგრამ საბოლოოდ
მაინც ორივეს ცის შემყურე გვეძინება.