მუსიკას უსმენდა, როცა საღებავებით მოთხვრილ სამოსელში შებუდებული ორი კაცი გამოჩნდა. ისეთი განცდა დაეუფლა, თითქოს სადღაც მიმალულსა და გარინდულს, საიმედო ნავსაყუდელში მიაგნეს და ახლა იქაურობას დაანგრევდნენ, ნაფშხვენებად აქცევდნენ უკლებლივ ყველა აგურს, რომ კედლები კვალავაც არ აშენებულიყო.

უსახური და უხალისო შენობების თითქმის უკაცრიელი მოედანივით იყო ეს ადგილი, სადაც ჟაბოს, რახანია, არავისთვის მოუკრავს თვალი. სტუმრობდა აქაურობას და ეულად ერწყმოდა მის ვეება სივრცეს. სხვების გამოჩენა კი რაღაც ძალიან ახალი, უჩვეულო, დამაბნეველი და ამავდროულად შემაძრწუნებელი აღმოჩნდა მისთვის. აქამდე სიმყუდროვეს შესჩვეოდა და ვერ წამოედგინა, რომ ეგოისტურად მისაკუთრებული ამ ადგილის განაწილება მოუწევდა დედამიწის კიდევ ერთი და ორი, ან უფრო მეტი შვილისთვის.

ავისმომასწავლებლად გამოჩენილებმა კიბე მოიტანეს და კედელს მიაყრდნეს. ოღონდ იმ კედელს არა, რომლის დანგრევის შიშმა სულის სიღრმემდე შეაშფოთა ჟაბო, არამედ იმას, რომელიც ალაგ-ალაგ ბეტონშემოძარცვული იდგა და მაინც მედგრად გადაჭდობილიყო დანარჩენებთან. მრავალჯერ გადაგორებული და ზოგჯერ წიხლნაკრავი მელანქოლიის სურნელი შეპარვოდა პატარა ნასვრეტებში, სევდიანი უფერულობით შენიღბულიყო, ჟაბოს მარტოობის მოზიარე გამხდარიყო და თვლემდა მთელი სიაშკარავით, რომ იქ მყოფთ არაფრის მორიდებოდათ. ყოველმხრივ საიმედო იყო, განსჯის მოძულე და თვალ-ყურდახუფული.

საღებავების ფერადი კვალი აჩნდა აქა-იქ კიბეს. ჟაბო მიხვდა, რომ ტყუილად აღელდა.

- გამარჯობა! - ისე გამბედავი ეჩვენა საკუთარი ხმა, რომ ამჯერად ამის გამო შეცბუნდა. - კედელი უნდა შეღებოთ?
- ჰო, დაგვავალეს. - ძალით ამოთქვა ერთ-ერთმა უცნობმა, თითქოს საათების განმავლობაში თავს აბეზრებდა ჟაბო და ყელში ამოუვიდა მასთან ლაპარაკი.

გამბედაობის ანტონიმს მზე მიადგა და მანაც გაუცინა. თვითონ გამბედაობამ მზეს შეცინებულის ჩრდილში გადაინაცვლა.

საკვირველი ის იყო, რომ უკაცრიელ მოედანზე, მიუხედავად იქ მისულთა საქმიანობისა, სიცოცხლე მაინც არ იგრძნობოდა და დაფარფატებდა ჰაერში მარსის ეფექტი - აგრესიული და ფეთქებადი პლანეტის ჯერ კიდევ გამოუყენებელი სიცოცხლისუნარიაობა.

ჟაბო მღებავებს აკვირდებოდა, მაგრამ ისე უსიამო იყო მათი ყურება, თითქოს სიცარიელე ატყვევებდა მის მზერას, რადგან მუნჯი, უნაპერწკლო, ინერციული ტემპერამენტით ასრულებდნენ ისინი თავიანთ საქმეს. ეგონა, ნაგვიდან ამოქექილ ფილმს უყურებდა, რომელიც თავის დროზე უკვე მოისროლეს საჭირო ადგილას, მან კი სიბინძურეში ამოითხვარა ხედვა. ამიტომ მთლიანად შეერწყა ყურსასმენებიდან გადმოღვრილ მუსიკას და მოუჩრდილა თვალებს ქუთუთოებით, რომ მყუდროდ ეგრძნო თავი და შიგნით, კანს მიღმა ეცეცებინა თაფლისფერით მოწამლული სიმრგვალეები. იქ იყო კინოთეატრი - არა ნაგვით შემოსილი, მოგონებებისა და წამიერი ხილვების დაუსრულებლად მიმდინარე ფილმი - და იყო ბიბლიოთეკაც, რომლის თაროებსა და კედლებზეც კი მტვერდაფენილი ფრაზები იკითხებოდა: ზოგი უხეშად ამოკაწრული და სხვები - ვარდის ფურცლებივით ნაზად მიმობნეული, მინელებული ფარფატით ზედაპირზე ჩამოცვენილი და იქვე არომატული სირბილით მიალერსებული.

კიბე წაიქცა. ზედ აბობღებულილი მღებავი ძირს დაენარცხა და ტკივილის გამომხატველი შორისდებულების მთელი წყება ამოაფრქვია მანამდე მოკუმული, კანაქერცლილი ტუჩებიდან. სიტყვებმაც ბაგესავით დაქუცმაცებულად გაიჟღერა. იფიქრებდით, სიმუნჯეს შესისხლხორცებული ენა უტრიალებსო პირში.

ჟაბო კი კარგახანს გულგამსკდარი ღრიალებდა, ვიდრე არ მიხვდა, რა დაბრახუნდა მის გვერდით ასე ძლიერად.
- ადექი, ნუ ვაი-ვიშობ. დღეს უნდა შევღებოთ ეს კედელი. ხვალ აქ აღარ მოვალთ. ერთი და იგივეს კეთებას ორი დღე არ მოვუნდებით. ადექი-მეთქი! მე ავალ კიბეზე და შენ ის მომაწოდე, რასაც დაგიძახებ.
- მტკივა, მაცადე. ისედაც მოვასწრებთ.
- დიდხანს არ დავიცდი.

ცივი და არაადამიაური ეჩვენა მღებავი ჟაბოს, რომლის გულქვაობამ ყინულოვანი შეხებით დაუარა მთელ სხეულზე. თუმცა, უფრო შორეული, ტრაგიკული და მძიმე მიზეზი უნდა ჰქონოდა დამამსხვრეველი ყინვის შეგრძნებას. აი, ისეთი შემბოჭველი და სუნთქვის შემკვრელი, როგორც წყლის მოლეკულები იბოჭება ყინულად ქცევისას და კვდომას იწყებს მათი ქაოტურობა, სიცოცხლეს ეხლიჩება ნელ-ნელა ყველა.

მიწისძვრა. ნგრევა. კედლები. ნაფშხვენები. კიბე და სიმაღლე. ფერები და სასტიკი მღებავი. დამამსხვრეველი შებოჭილობა...

***
დედამისი ძალიან მაღლა იდგა, ჟაბოს აზრით. კიბის მწვერვალთან იმდენად ახლოს, რომ ორი მტკაველის დათვლა შეიძლებოდა მასა და მწვერვალამდე დარჩენილ მანძილზე. იმ დღეს კიბე შეირყა და ჰაერში გამოკიდებული დარჩა დედამისი. მართალია, კედლის ნაფშხვენებით არ ამოვსებულა მისი საფლავი, მაგრამ მიწის მოზრდილმა და შეყინულმა ბელტებმა ნამდვილად ხმაურიანად დაუკაკუნეს კუბოს ფიცარზე. ალბათ, უკანასკნელი "შეიძლება შემოსვლა?" აღმოხდა მათ ხმაურს, რომელზე პასუხი უკაცრიელ სახლს ძლივს გასაგონადაც არ დასცდენია. მდუმარე იყო და სიკვდილთან გარიგებული სამყაროს მღებავიც. მიწისფერი შეურჩია მგლოვიარე დღეს შესამოსად და აკვირდებოდა ლამის სუნთქვაშეკრულ ჟაბოს, დედამისის კიბის შემარყეველსა და ყველაზე უფრო სასტიკს იქ მყოფთაგან.

ჟაბო მოწყენილი იყო, სევდას შეჩვეული ყოველდღიური განწყობით დამუხტული და არ ეზიზღებოდა ყველაფერი, დამნაშავეს არ ეძებდა არც ახლოს, არც შორეულად და, მითუმეტეს, ღმერთს არ ავსებდა საყვედურებით. დინჯად იტანდა თავსდმტყდარ ტრაგედიას და ხმას არ იღებდა, რადგან იცოდა, ქვეშეცნეულად გრძნობდა, რომ მარსის ეფექტს უნდა ჩაბღაუჭებოდა.