-გამარჯობა. აქ ვინ არის?-პატარა სოროდან, თავი გამოჰყო კურდღელმა, როდესაც შრიალის ხმა გაიგონა.
-სალამი. მე სიკვიდლს მეძახიან.
-სიკვდილს?-შეიცხადა პატარა კურდღელმა.
-დიახ.
-რატომ?
-არ ვიცი. ეს ღმერთს უნდა ჰკითხო.
-მას რატომ?
-იმიტომ, რომ მისი შექმნილი ვარ, რათა როცა დრო მოვა, ხალხი მასთან, ზეცთა საუფლოში წავიყვანო.
-მერე და, ეგ ხომ ცუდია?
-დიახ, ცუდია, მაგრამ მე არ ვწყვეტ ვინ წავიყვანო და ვინ არა.
-მაშ ვინ, აბა?
-თვით ღმერთი.-სევდით ჩამუქებელი თვალები აღაპყრო სიკვდილმა ზეცაში.
-ღმერთს სურს, რომ ცოცხალი არსებები დაიღუპონ?-დანაღვლიანდა კურდღელი.
-არ სურს, ალბათ, მაგრამ ეს შეუქცევადი პროცესია. სამყაროში, არსებობს ორი მხარე. სიბნელე და სინათლე. მე, ანუ სიკვდილი, სიბნელეს წარმოვადგენ, ხოლო სიცოცხლე-სინათლეს. ჩვენი ჭიდილი, საუკუნეებს ითვლის, მაგრამ ამას განზრახ არ ვაკეთებთ. ჩვენი დაუწერელი მოვალეობა არის, რომ ცოცხალი და თუნდაც არა ცოცხალი ქმნილებები, წავიყვანოთ და მოვიყვანოთ.
-რას გულისხმობ?
-კარგი, უფრო გასაგებად აგიხსნი...გინახავს ფოთოლცვენა? როგორი ლამაზი და საოცარია, როდესაც ოქროსფერი ხალიჩა გადაეკვრება დედამიწას. ამ დროს გაძარცვული ხეებიც გინახავს, ალბათ...
-დიახ, მინახავს.
-ეგ ფოთლები, რომლებიც ძირს დაეფინებიან, საბოლოოდ კვდებიან, მაგრამ მათ ადგილას, ყოველთვის ახალი წარმოიქმნება.
-რის თქმას ცდილობ?
ერთ ხანს უყურა სიკვდილმა კურდღელს. ცდილობდა გაეგო მისი ინტერესები ან თუნდაც შიშები, ყოველივეს მიმართ, მაგრამ ეს ვერ დაინახა და განაგრძო...
-სიკვდილი, ყოველთვის წარმოშობს სიცოცხლეს. ბევრისთვის ეს ტრაგედიაა, მაგრამ აბა დაუფიქრდი...ყველაფერს აქვს თავისი ზღვარი და სწორედ ეს საზღვარია ის, რაც განსაკუთრებულ ფორმას გვაძლევს და რომ არა სიკვდილის იდეა, ვერ გასცდებოდა თქვენი ფიზიკური და ფსიქიკური არსი, უფორმო მასას. სწორედ რომ ყველა ფორმა, რაც კი არსებობს, სიკვდილმა წარმოშვა. დიახ, რომ არა მე, ვერ იარსებებდა ყოველივე. ყველას ჰგონია, რომ მე დიდი ბოროტება ვარ, ცელიანი დემონი, რომელიც ცოცხალი არსებები სულით საზრდოობს. არა! მეც მტკივა თითოეული ადამიანისა თუ სულიერის, ან კიდევ უსულოს ტკივილი. მეც მჭამს შინაგანად უძლურება, რომელიც ნელ-ნელა მასამარებს და ყველა ნათელ წერტილს ისრუტავს. შთანთქვავს ჩემგან ყველაფერ კარგს და ვცარიელდები. გესმის? ვცარიელდები-უღონოდ დაეშვა მიწაზე.
-შენ არ შეგიძლია, რომ შესცვალო არსებული და სინათლე მოჰფინო?
-არა...რომ შემეძლოს, ამას დიდი ხნის წინ გავაკეთებდი.
-ახლაც ვინმეს წასაყვანად ხარ მოსული?-დანაღვლიანებული შეხედა კურდღელმა.
-სამწუხაროდ...მე ეს არ მინდა. არ მინდა, რომ ჩემი ხალხს ეშინოდეს. მინდა, მინდა რომ მეც სისოცხლესავით ვუყვარდე ყველას, მაგრამ მე ხომ სიკვდილი ვარ...მე არ და ვერ ვეყვარები ვერავის.
-იცი? მე მიყვარხარ.
ცხოვრებაში პირველად, სიკვდილმა იგრძნო, რომ ისიც რაღაცას წარმოადგენდა ამ წუთისოფელში. მასაც ჰქონდა სიყვარულის უფლება და შეეძლო ბედნიერება. ამ ერთმა, პატარა და ციდა არსებამ, მასში ის მიძინებული გრძნობები გააღვიძა, რომელიც საუკუნეების განმავლობაში, ბნელ ჯურღმულში ჰქონდა მიგდებული და არც კი აქცევდა ყურადღებას...
-შენ? რატომ?
-ყველა იმსახურებს შანსს, რომ გაკეთილშობილდეს. მეც მინდა, შანსი მოგცე.
-ჩემო პატარა მეგობარო, მე სიკვდილი ვარ. ჩემი გაკეთილშობილება, არავის ძალუძს.-ნაძალადევად გაუღიმა.
-მცდელობად ღირს...-ხელი გაუწოდა კურდღელმა, რაც მეგობრობის ნიშანი იყო. უყურა გამოწვდილ ხელს სიკვდილმა და უთხრა:
-მე აქ შენს წასაყვანად მოვედი.
-მივხვდი, მეგობარო.-მეგობარო...სიკვდილისთვის, მსგავსად არასდროს მიუმართავთ. ყოველთვის განსჯის საგანი იყო და ახლა ეს მისთვის უცხო იყო.
-მეგობარო, არა?
-კი, ჩემი მეგობარი ხარ. თუნდაც წამიყვანო, მე შენს გვერდით კარგად ვიქნები.
-რატომ ხარ დარწმუნებული?
-არ ვარ დარწმუნებული, უბრალოდ ასე ვფიქრობ.
-წამოხვალ, ანუ?
-რა თქმა უნდა.
ჩაჰკიდა სიკვდილმა ხელი პატარა კურდღელს. გულში ჩაიკრა, ისე რომ ხელიდან არ დასხლტომოდა და მაღლა, ღრუბლებისკენ წაიყვანა. უსასრულო სივრცისკენ, ნელ-ნელა მიიწევდნნე და საბოლოოდ, გაუჩინარდნენ კიდეც...
***
-ძვირფასო სიკვდილო, შენს გარშემო, უამრავი მითი არსებობს. შიშს ჰბადებ ყველა სულიერში და მათ უამრავ ტკივილს აყენებ, მაგრამ ჩემთვის, უბრალოდ სუსტი რგოლი ხარ, რომლის გარშემოც მოძრაობს ცხოვრების გარკვეული მონაკვეთი. დროის მსველელობასთან ერთად, შენც მოდიხა და მიგაქვს ყველაზე მნიშვნელოვანი: სიცოცხლე!
პასუხმაც არ დააყოვნა:
-ეჰეი, ადამიანო, გაუმაძღარო და ცხოველური სურვილებით მოცულო! ბედავ და რამეში მადანაშაულებ? იმდენად ხარბები ხართ თქვენი რასის წარმომადგნელები, რომ დროს უქმად ჰკარგავთ რაღაც უაზრო ფასიან ქაღალდებში, რასაც ფულს უწოდებთ. სიყვარულს, პატივისცემას, თანაგრძნობას და სხვა აღმატებულ გრძნობებს ივიწყებთ და ამ ქვეყნიდან, თქვენივე ხელით მომსპარი ცხოვრების გამო მიდიხართ და ამის შემდეგ, კიდევ მე მადანაშაულებთ? ვერ ირგებთ სიცოცხლეს და მე მდებთ ბრალს, თუმცა რად მიკვირს? თქვენი სუსტი და უძლური ფსიქოლოგია, ზუსტად არის მოწყობილი...ადანაშაულებთ ყველას თქვენს უკუღმართობაში, საკუთარი თავის გარდა. ჩემი ძვირფას დროის დახარჯვას, შენთან საუბარში ვერ გავლევ, ადამიანო. როცა შენი დრო დადგება, მე მოვალ და წაგიყვან ჩემთან. უკანასკნელ სხივებს ამოგაცლი სულიდან, რადგან ღირსი ხარ ამისა. ვერ აფასებ სიცოცხლეს და მის სიკეთეს, ამიტომ არ მეცოდები...-საბოლოოდ მოავლო თვალი სიკვდილმა ერთ ადგილას გახევებულ სხეულს თვალი და გაეცალა, მანამ, სანამ მისი დრო არ მოვიდოდა...



ჩემი პერსონალური დამოკიდებულება და აზრებია ყოველივესთან დაკავშირებით. მოხარული ვიქნები, თუ თქვენსასაც გამიზიარებთ, მაგრამ მკაცრად ნუ განსმჯით, თუ თქვენთვის მოსაწონი არ იქნება ჩემი აზრები)) ვერც ვიქნები მოსაწონი, ყველასთვის...მადლობა, წინასწარ.