ყველაზე საინტერესო მოვლენა, კაცობრიობის ისტორიაში, იყო ადამიანისა და შიშის შეხვედრა ერთმანეთთან...
-აქ მარტოდ რატომ ზიხარ?-ჰკითხა ადამიანმა შიშს.
-სწორედ იმიტომ , რომ მარტო ვარ-გაუღიმა შიშმა.
-მარტო? რატომ?
-ჩემი ეშინიათ-მოკლედ მოუჭრა.
-შენი? ნუ მაცინებ..შენ ისეთი ჩანხარ...არა, ვერ დავიჯერებ მაგას.
-ნება შენია-უდარდელად აიჩეჩა მხრები შიშმა და წამოდგა. წასვლა დააპირა, როდესაც მაჯაზე, ხელის შეხება იგრძნო.
-არ წახვიდე. ვისაუბროთ. ხანდახან, საუბარიც კი შველის დამძიმებულ სულს.
-და გგონია მე სული მაქვს?
-სული, ნებისმიერ ცოცხალ არსებას აქვს.
-ჩემ გარდა...
-არა, ნუ ამბობ ეგრე. ღმერთმა, ყველას უბოძა სული...-სიტყვა არ დაასრულებინა და ისევ მიუგო:
-ჩემ გარდა.
-კარგი. გინდა რომ დაგიმტკიცო შენი სულის არსებობა?
-რაც არ გამაჩნია, იმას ვერ დაამტკიცებ.
-და ვცადოთ. ამით ხომ არაფერი დაშავდება?
-ჰო, ალბათ არა.
-ძალიან კარგი. ახლა წავალ და ხვალ, როდესაც მზის უკანასკნელი სხივები გამოესალმებიან დედამიწას, აქ გავჩნდები. დროებით...
-დროებით, ადამიანო.
მეორე დღეს, დათქმულ დროს შიში და ადამიანი ერთმანეთს შეხვდნენ. ძალიან ბევრი ისაუბრეს სხვადასხვა თემაზე, იცინეს, იმხიარულეს და საბოლოოდ, თბილად დაემშვიდობნენ ერთმანეთს და დათქვეს, ყოველ შაბათ დღეს, ამ დროს და ამ ადგილას შეხვდებოდნენ ერთმანეთს. შიში მიხვდა, რომ თურმე ბედნიერებაც არსებობს ქვეყანაზე. მის სახეზე, პირველად ჰპოვა ღიმილის სხივებმა გზა ფართო და დედაბითად აღივსო. გაანალიზა, რომ არსებობს ისეთი აღმატებული და საუკეთესო განცდები და გრძნობები, რასაც სიყავრული ჰქვია, მეგობრობა, ურთიერთობა და რაც მთავარია, ბედნიერება. ცხოვრებაში პირველად, შიში ბედნიერი იყო.
ასე გრძელდებოდა დღეები, კვირები, თვეები და წლებიც კი, სანამ ადამიანმა, თავისი გულის სწორი არ იპოვა და ერთ დღეს, ადამიანი აღარ მივიდა დათქმულ დროსა და ადგილას. შიში დიდ ხანს ელოდა. ბოლოს იმედი რომ გადაეწურა, სახლში წასვლა დააპირა, მაგრამ ამ დროს, ადამიანიც მოვიდა:
-შიშო, ძალიან დიდი ბოდიში. დრო ისე გავიდა, ვერც კი შევნიშნე. მაპატიე, კარგი?
-კარგი, თუმც ახლა უნდა წავიდე. ძალიან დავიღალე...
-კი, მაგრამ...
-ძილინებისა, მეგობარო.
-ძილინებისა.
შიში ნელი და არეული ნაბიჯებით გაუყვა გზას. ფიქრობდა, რომ დაჰკარგავდა ადამიანს, რომელიც გულით შეიყვარა და ყველაფერს წარმოადგენდა უკვე მისთვის. უეცრად, მის წინ მიწა გაიხსნა და ეშმაკი ამოვიდა. მას ბოროტებაც მოჰყვებოდა...
-შიშო!-შესძახა ეშმაკმა-რამდენი ხანია არ შევხვედრილვართ.
მათი დანახვა არ ესიამოვნა შიშს, მაგრამ თავის დაძვრენაც გვიანი იყო.
-ჰო, დიდი ხანია.
-მერე? ასე უნდა ძველი მეგობრების დავიწყება?-უთხრა ბოროტებამ.
-იმდენად გაერთო თავისი ადამიანით, ჩვენ სულ დაგვივიწყა.
-გეთანხმები.
-ეგ არაფერ შუაშია,-თავის მართლება სცადა შიშმა-უბრალოდ არ მეცალა.
-არა, ჰო? და რატომ?-ჩაეძია ეშმაკი.
-შემეშვით!
გზის გაგრძელებას შეეცადა შიში, მაგრამ ეშმაკის ხმამ, იგი შეაჩერა...:
-ვიცი, რომ ის ადამიანი შეგიყვარდა და მისი თავის, მეორე ადამიანმა წაგართვა.
-და შენ რა?
-შემიძლია ის დაგიბრუნო.
-როგორ?
-თვით ეშმაკს მეკითხები როგორო? ნუ მაცინებს შიშო.
-მაშ, დამიბრუნე.
-დაგიბრუნებ.-მტკიცედ ჟღერდა ეშმაკის ხმა-ახლა კი წადი.
-ნახვამდის.
-ამის გაკეთებას როგორ აპირებდ?-ჰკითხა ბოროტებამ.
-მეგობარო, ძალიან მაკვირვებ. ჩვენ იმ მამაკაცს, ისეთ რამეს მოვუწყობთ, რომ აორთქლდეს..სამუდამოდ.
-შენ, რა..?
-დიახ. მე...
-ეს არ მოეწონება შიშს.
-ხანდახან, ბინძური წესებითაც გვიწევს თამაში, რომ საწადელს მივაღწიოთ.
...მზიანი დილა გათენდა. ბუნება ხარობდა. ყოველი ახალი დღე, ხომ სიცოცხლისა და სიხარულის მომტანია. შიშს ჩვეულებრივზე მეტად დამძიმებულს გაეღვიძა, მაგრამ რომ გაახსენდა ეშმაკის პირობა, ჩაეღიმა. რომ მოწესრიგდა და გასასველად მოემზადა, კარზე საშინელი ბრახუნი ატყდა. გააღო და რას ხედავს...
-შიშო..-ამოიხავლა ადამიანმა.
პირველად დაინახე ასე ნათლად საკუთარი თავი შიშმა, როდესაც ადამიანს თვალებში ჩაჰხედა, მთლიანად დანისლულიყო თვალები და მის ანარეკლში, თვით შიში მოსჩანდა. მიხვდა რაშიც იყო საქმე...
-ჩემი სიყვარული. ის კვდება. დამეხმარე, შიშო..გთხოვ.
-მე...მე, არც კი ვიცი-ენა დაება შიშს.
-შენ მყავხარ ერთადერთი, ვისაც ვენდობი. ის კვდება. გესმის? კვდება. მიშველე. უმისოდ ვერ ვიცოცხლებ...
ტანში უსიამოვნოდ გასცრა შიშს. ყელში რაღაც გაეჩხირა. დიდი ცრემლის გროვა, ლამის ახრჩობდა. უნდოდა გამოსულიყო მისი შინაგანი ტკივილი, ეყვირა ბოლო ხმაზე, მაგრამ რეაქციისა ეშინოდა. ამოუხსნელმა ძალამ, შიშს მაინც გადაადგმევინა ნაბიჯი...
-ის, შენი ღირსი არ არის.
-რა?-გაოცდა ადამიანი.
-ის უბადრუკი არსება, შენ არ გიმსახურებს!-უკვე ყვირილზე გადადიოდა.
-მოიცადე, არ მითხრა, რომ შენი ხელი ურევია ყველაფერში.
-დიახ. რომ შემძლებოდა, საკუთარი ხელით მოვუღებდი ბოლოს და უკანასკელ სუნთქვას, გულიდან ამოვგლჯდი.
-შენ...შენ..ეს როგორ გააკეთე? ეს მე როგორ გამიკეთე?-ცხარე ცრემლით ტიროდა ადამიანი.-რატომ? რატომ არ იფიქრე ჩემზე?
-შენზე რომ ვიფიქრე, იმიტომ მოვიქეცი ასე.
-გაჩუმდი!-შეჰკივლა ადამიანმა-შენი დანახვაც აღარ მინდა!-უკან მოუხედავად გაიქცა.
შიშმა კი მიაძახა:
-სცდები..თან მწარედ. შენ მე ყოველ დღე, ყოველ წამსა და ყოველ წუთს დამინახავ. გენდომება ეს შენ, თუ არა...


იმ დღის შემდეგ, ადამიანი და შიში, განუყრელნი გახდნენ. მართლაც, რომ ყოველ წამს ვხედავთ და განვიცდით შიშს. ის ჩვენ აჩრდილივით გვსდევს და მოსვენებას გვიკარგავს. ღამით, როდესაც მარტონი ვრჩებით, მცირე დეტალიც კი შიშს ჰბადებს ქვეცნობიერში. გვეშინია, მაგრამ ხანდახან, არც კი გვესმის მიზეზი ჩვენი შიშისა.
ილუზიაა იმაზე ფიქრი, რომ თითქოს შიშის გარეშე შეგვეძლოს არსებობა. მას უნდა ვებრძოლოთ იმ საპირისპირო ძალებით, რასაც ერთგულება, ნდობა, პატივისცემა და სიყვარული ჰქვია...