მივდივარ სადღაც, არც კი ვიცი სად. ვხედავ აჩრდილებს, ჩემი ცხოვრებისა. ისინი მუდამ თან დამყვებიან. ნუთუ ვგიჟდები? ჭკუიდან გადავყავარ იმ ფაქტს, რომ ოდესღაც მე ოჯახი მყავდა, მეგობრები, საყვარელი ადამიანი და ახლა სრულიად მარტო ვარ, ამ სამყაროში. მე ვკვდები. შინაგანად სრულიად გავნადგურდი. ადარდებს ვინმეს შენი ბედი?-იკითხავთ, ალბათ და მე გიპასუხებთ: -არა! მე ყველამ დამივიწყდა...საოცარია, არა? ერთ ბედნიერ მონაკვეთში ცხოვრებისა, ბედნიერი ხარ, ხოლო მეორე მონაკვეთში, იბრძვი გადარჩენისთვის. სამკვდრო-სასიცოცხლო ბრძოლა გაქვს გაჩაღებული რაღაც ბნელ და ამოუცნობ ძალებთან, რომლებთან ბრძოლაშიც, რთულია გადურჩე გარდაუვალს, სიკვდილს...

***
-ჯოანა!-შესძახა დედამ გოგონას.
-გისმენ, დედა.
-სახლში შემოდი, გვიანია უკვე.
ჯოანა ამ დროს, სებასტიანთან ერთად იყო. სებასტიანი და ჯოანა, ორი ერთმანეთზე შეყვარებული სული გახლდათ, მაგრამ სებასტიანი, დაბალი ფენიდან იყო, ასე რომ, გოგონას ეკრძალებოდა მასთან ურთიერთობა, თუმცა სიყვარული ხომ ჩაუდენელ რაღაცებს გვადენინებს.
-ახლავე, დედა...-სებასტიანს მიუბრუნდა და უთხრა:
-ხომ იცი, ჩვენი სიყვარული იმაზე დიდი და წრფელია, ვიდრე სხვა ნებისმიერი გრძნობა.
-ჯოანა, სიყვარული ისედაც წრფელი გრძნობაა.
-მაგრამ ჩვენი, მაინც განსხვავებულია.
-კარგი, როგორც იტყვი.
-ახლა წავალ და ხვალ ისევ გნახავ. ტკბილი ძილი.
-შენც ასევე.
დაემშვიდობნენ ერთმანეთს, მაგრამ წარმოდგენაც კი არ ჰქონდათ, რომ ეს მათი უკანასკნელი გაელვება იყო...
მეორე დღეს, სებასტიანი დიდ ხანს ელოდა ჯოანას. მთელი დღე ელოდა. იჯდა უბრალოდ და მოთმინებით ელოდა, მაგრამ გოგონა არ მოვიდა. სახლშიც მიაკითხა, მიუხედავად იმისა, რომ ფეხები უკან რჩებოდა, რადგან იცოდა, იცოდა რომ მას იქა არ მიიღებდნენ. ერთ ხანს, ისიც იფიქრა, რომ ჯოანა წავიდა. ამის დაჯერება არ უნდოდა, მაგრამ სამწუხაროდ მართალი აღმოჩნდა. ჯოანა და მისი ოჯახი შორს, ძალიან შორს წასულან. იგი თვითგვემას მიეცა. თითქოს და სული ამოგლიჯესო და უმოწყალოდ გაიმეტეს სანაგვეზედ გადასაგდებად. ნელ-ნელა, უსულო სხეულად იქცეოდა. მისთვის აღარ არსებობდა სიყვარული, ურთიერთობები. მოსიარულე გვამს დაემსგავსა. ასე გავიდა ათი წელი. ათი მტანჯველი და სულისშემაძრწუნებელი წელი. ათი წლის შემდეგ, სებასტიანი ანგელოზთა გუნდს შეურთდა. ქალქაში ატყდა ხმაური ზარების, გოდება ქალების და სიჩუმე კაცების. ყველა, დიდი თუ პატარა, გლოვდა ახალგაზრდა სებასტიანს, რომელსა სიცოცხლეში, ვერც კი ამჩმევდნენ. ერთ წამში კი ყველა მისი გულშემატკივარი გახდა...მართალია, რომ ამბობენ, ადამიანის სიცოცოხლეს, სიკვდილის შემდეგ აფასებენო.
ჯოანასთვისაც საკმაოდ რთული იყო ეს ათი წელი. მან დაკარგა ყველა, ვინც კი უყვარდა და დედამიწაზე, მარტოდ მოსიარულე სულად იქცა...მისთვის ქვეყანაზე აღარ არსებობდა რაიმე ღირებული. იყო ხორცი, სულის გარეშე და ადამიანი, გრძნობების გარეშე. მის ცაზე, ვარსკვლავი სამუდამოდ ჩაქრა.

***
წარსულის აჩრდილებს, ვერასდროს გავექცევით. ისინი, ჩვენს ქვეცნობიერში ილექებიან და ღრმად იდგამენ ფესვებს. მტკივნეულია იმის გახსნება, რანი ვიყავით და რად ვიქეცით, მაგრამ ეს ხომ ცხოვრებაა. ცხოვრება, რომელიც, ხანდახან უსამართლოდ გვექცევა, მაგრამ ჩვენ იმით ვართ ძლიერნი, რომ ფეხზე წამოდგომა შეგვიძლია და მიუხედავად იმისა, თუ რაოდენ რთულია არსებულს რეალობასთან ჭიდილი, მაინც არ ვეპუებით და ვცდილობთ უკეთესი მომავლისთვის ვიბრძოლოთ და თავი დავაღწიოთ იმ აჩრდილებს, რომლებიც სიცოცხლის გაგრძელების საშუალებას არ გვაძლევენ.