წავედი შორს და ვისწავლე,მივხვდი თუ როგორი და რანაირი იყო ჩემი ცხოვრების სტილი.გამოვასწორე წარსულში დაშვებული შეცდომები,შევიცვალე შინაგანად შემდეგ კი გარეგნულ ცვლილებებზე ვიზრუნე რადგან საკუთარი თავი არ მომწონდა.არ მივიღე ისეთი როგორიც ვარ,დიახ ჩემი საკუთარი "მე" შევცვალე ჩემივე სურვილისამებრ.ასეთი მომენტი შესაძლოა ბევრი ადამიანის ცხოვრებაში არ დგება,მაგრამ მაინც ხომ დგება იმ თითოოროლა ცოცხალი არსების ცხოვრებაში? მეც,მათ რიცხვს მივეკუთვნები.როცა შინაგანად უკვე გძულს საკუთარი თავი,ციდვილი გგონია და ერთგვარ სიბინძურეს,ჭუჭყიან აურას შავი თავსაბურავისავით დახვეულ,ღრმა,ნისლიან,ბუნდოვან პეიზაჟს ხედავ და მომავალი განადგურებული გგონია.ისეთი შეგრძნება გაქვს,რომ თითქოს ყველაფერი ნელ-ნელა მაგრამ ამავდროულად სწრაფად ნადგურდება,ფერი ეცვლება,ხუნდება და მიწაზევე იფერფლება იწვის...ფერფლი ან სულ უნდა დაიფერფლოს,განადგურდეს ან მეორე შემთხვევაში კი თავიდან აღდგეს.ფერფლიდან ახალი ძალა და ენერგია წარმოიშვას და ამ ენერგიისგან შეიქმნას პიროვნება,განა ის ძველი და სუსტი? არა,ახალი ძლიერი ძალებით სავსე რომელიც ცხოვრებას სხვანაირი თვალით შეხედავს,აზროვნება სხვა ექნება და თვით სულიერებაც საუცხოო...მას ვერავინ იცნობს,ყველას სხვა ეგონება.ეს კი მიღწევაა,დიდი შედეგი ფერფლისგან წარმოქმნილი ძალისა რომელიც არაფერს შეუშინდა და ძველი საკუთარი თავისგან შექმნა ახალი,უშიშარი არსება.იგივე კეთილი გულისგან წარმოქმნილი ანგელოზი...