ჩემს პირისპირ ზიხარ სკამზე უკვე ნახევარი საათია. ლაპარაკის დროს ისე გადავდივართ სხვადსხვა თემაზე, ვერც ვიაზრებთ. როგორც ყოველთვის, დღესაც თბილი და მზრუნველი ხარ. ვიცი რომ ასე მხოლოდ ჩემს მიმართ არ ხარ, ეს შენი ზოგადი თვისებაა და ოხხ.. ზოგჯერ როგორ ვეჭვიანობ ამის გამო.
ახლა ადამიანის თვლაებზე ვლაპარაკობთ, თუ როგორ ხდის ლამაზი თვალები ადამიანს ეგზოტიკურს და მიმზიდველს. გამბედაობას ვიკრებ და გეუბნები, რომ შენც რაღაცნაირი თვალები გაქვს. "რაღაცნაირი" იმიტომ, რომ ვერ ვბედავ სიტყვა "მიმზიდველი" ან "ეშხიანი" გითხრა. გეუბნები იმასაც, რომ სიცილის დროს თვალები გიწვრილდება და ლამის ჭრილში გეკარგება თვალები(რომლებიც სულ მიხმობს და შიგნით მითრევს). თან გთხოვ, რომ გაიცინო ჩემთვის. შენც გეცინება, უფრო იმიტომ, რომ იცი ამ თხოვნაის გამო ლოყები ამიწითლდა სირცხვილისგან. გამბედაობას ვიკრებ, ხელს ვიწვდი და მარცხენა ლოყაზე გეხები, ცერა თითს სიცილისგან ქუთუთოებში ჩამალული თვალის გასწვრივ გისვამ და ჟრუანტელი მივლის. ოჰჰ.. როგორ მინდა ახლა მეც დავხუჭო თვალები, შენთან უფრო ახლოს მოვიწიო და ხარბად შევისუნთქო შენი სურნელი. მერე თვალებდახუჭულმა ყელში, არტერიასთან გაკოცო და ტუჩებით ვიგრძნო შენი გულის ფეთქვა. ეს რამდენიმე წამო ხომ დაუვიწყარი გახდება, ჩამითრევს ემოციების ზღვაში. მე ხომ ამაზე არაერთხელ მიოცნებია, ნათლად და მკაფიოდ წარმომიდგენია ეს მომენტი. და ყოველ წარმოდგენაზე, ისეთივე ჟრუანტელი მივლის, თითქოს ახალად ვიბადები. მინდა შენს ადგილას წარმოვიდგინო თავი. წარმოვიდგინო, რას იფიქრებ, როგორ აძგერდება შენი გული, ან რას იგრძნობ, მე რომ გამბედაობა მეყოს...
და შენ თვალებს ახელ, მე კი რეალობაში ვრუნდები. ვერ მოვიკრიბე ძალა, ვერ მოვახერხე შენთვის მეკოცნა ისე, როგორც არასდროს... თვალზე ცრემლი მადგება, ხელს ახლა ჩემს თვალთან მოვისვამ და ზამთრის სიცივეს დავაბრალებ ამ "ყოვლისმთქმელი" ცრემლის გამოჩენას. ამ პატარა ცრემლში ჩატეული ჩემი გრძნობები და სათქმელი კი მასთან ერთად აორთქლდება დეკემბრის სევდიან ჰაერში...