თვალებგაფართოებული ვუყურებდი ყვავილებით მოჩუქურთმებულ საათს. ეს მრავალჯერ ნანახის პირველად დანახვას ჰგავდა... რამდენჯერ შემიხედავს მისთვის, რამდენჯერ გამიკონტროლებია დროის სვლა, მაგრამ არასდროს გაღწეულა ჩემი ხედვა ყავისფერ ისრებს იქით.
თურმე, რა ლამაზი ყოფილა...
მასზე ვისწავლე საათის ცნობა. თავგამოდებითა და მოწიწებით წიკწიკებდა ყოველთვის.
როცა ჩვენ ვმხიარულობდით, ისრებიც მხიარულად ცეკვავდნენ წრეზე...
მწუხარების ჟამს ფრთხილად და მძიმედ ოხრავდა...
მახსოვს, მხოლოდ ერთხელ დადუმდა, როცა ოთახში დიდი, შავი ყუთი იდგა, უამრავი ყვავილით მორთული.
მერე ისევ ამუშავდა...
ჯერ ნელა და მტკივნეულად, მერე თითქოს რიტმს აუჩქარა და ის დროც აინაზღაურა, გაჩერებული რომ იყო.
საათის ქვემოთ სურათი ეკიდა. ბებიას ხელში ავეყვანე და ცდილობდა საწოვარა მოეშორებინა ჩემთვის.
საერთოდ არ უხდებოდნენ ერთმანეთს.
სურათი წარსული იყო, მონატრებული და სივრცეში გაბნეული... საათი კი - მონდომებით ითვლიდა ყოველ წამს.
რომელი უნდა მომეშორებინა?
ხელი საათისკენ გავიწვდინე. სწრაფად ჩავდე ჩანთაში და სწრაფადვე ჩავათავე კიბე.
მეორე დღეს, ღიმილით შვყურებდი კედელს... ბებიას ხელში ავეყვანე და ცდილობდა საწოვარა მოეშორებინა ჩემთვის.
ყველაზე მეტად სურათის ყვავილებით მოჩუქურთმებული ჩარჩო მომწონდა...
ხელს ძლიერად ვუჭერდი ყავისფერ ისრებს.