ოდესმე შენც ყოფილხარ ცუდად,საკუთარი თავი გადაგიყვარებია უფრო მეტიც უარიც გითქვამს.ყველაფერი დაგვიწყებია.მარტოსულადაც გიგრძვნია თავი,მარტოობის განცდა კი დიდხანს გქონია და ახლაც თან დაატარებ.არადა არ რჩება წარსულის ბნელ კუნჭულში,სულ თან დაგყვება და ცდილობს გაგახსენოს ის დრო როცა საკუთარ თავთან გქონდა ბრძოლები,როდესაც შენი პიროვნება დაამსხვრიე და მისგან მხოლოდ ნამსხვრევებიღა დარჩა... რომელიც გავლისას ხორცს ეხებოდა, ჭრიდა სიღრმეში შედიოდა რათა ამოეცნო ისევ იყავი თუ არა სულით ნამდვილი.
მარტივად რომ გითხრა გაჭრილი ხორცისგან წარმოვიდოდა თუ არა სისხლი...თუნდაც წარსულში ყოფილა ის შავ-თეთრი დღეები რომელსაც ოთახში გამოკეტილი ატარებდი მთელ დღე და ღამეს...შინიდან გარეთ არ გადიოდი,მხოლოდ წყლისებრი მარილის სურნელოვანი წვეთებით გქონდა წრიული ფორმის სახე გამომშრალი,ხელები ნერვიულობისგან გაუხეშებული,დაწითლებული ეტყობოდა როგორ ებრძოდი ხორცს ყოველ წამს.ის კვალიც ნათლად ჩანდა ხორციელის დამარცხებას,რომ ლამობდი...რადგან იყო რაღაც რაშიც შეცდი..ან ასე ვთქვათ იყო ვიღაც ვისშიც შეცდი და ამას საკუთარ თავს ვერ პატიობდი...ახლა ის წუთები,რომ გახსენდება როგორი მწარეა...არც კი გსურს უკან დაბრუნება. ღამით კოშმარების სახით ილანდება და გონებაში ილექება ძველი ჭრილობა და გაქცეული ტკივილით აღსავსე წარსული მაინც გახსენებს თავს.ღამ ღამობით მოდის,გებრძვის და ცდილობს შენს უკან წაყვანას მერმე კი ლოგინიდან უეცრად წამოგახტუნებს,თვალს ახელ და რწმუნდები,რომ ეს სინამდვილე არ არის და კოშმარი ყოფილა. ამავე დროს კი წარსული მიდის,დროს ბარდება და ქრება.შენ ახლანდელ დროში ცხოვრობ,წარსულის ტკივილით მძიმე მოგონებებითა და ნაკვალევით რომელიც არა და არ ქრება.საერთოდ ასეა,ის რაც ადამიანებს გულს გვტკენს,მიწასან გვასწორებს და ის რაც ჩვენში ტანჯვას იწვევს ძალიან გვიან გვავიწყდება ხშირ შემთხვევაში კი ვერა და ვერ ვივიწყებთ დრო და დრო თვალწინ წარმოგვიდგება და გვახსენდება ესა თუ ის წარსულის ნაგლეჯი ფურცელი რომელიც არ იწვის. ერთ დღესაც გამოხვედი მძიმე მდგომარეობიდან,ახლა საგნებს სწორად ხედავ.არადა მაშინ ბუნდოვანი იყო ყოველივე...ნივთებს სხვა ფორმა ჰქონდათ,შენს თვალში ამა თუ იმ ნივთს სხვადასხვა ფერი .ზოგიც მოძრავი,ზოგიც უძრავი...ის რაც დიდი იყო პატარად გეჩვენებოდა და ის რაც პატარა ზომის დიდად...წითელში შავს ხედავდი,თეთრში კი წითელს...ეს ტკივილის ფერებია...შიშის ფერები...წითელი,შავი...თეთრში კი თავისებური იმედი და სიწმინდე გამოსჭვივის.იმედი არსებობდა კია? ვიღას ახსოვდა ეგ შენი იმედი,როცა მხოლოდ ცუდის მომსწრენი ვიყავით მაგრამ,ალაბთ მაინც არსებობდა ახლა,რომ აქ ხარ.იყო დღეები როცა თეთრი ფერი სასწაულებს ახდენდა და როგორც მოაზროვნე ადამიანი ისე იქცეოდი.სწორად ხედავდი და სწორ რეაგირებასაც ახდენდი ამა თუ იმ მომენტზე.ეს იცი რისი ნიშანი იყო?იმისა,რომ სწორ გზას მიუყვებოდი და გამარჯვებამდე ცოტა ნაბიჯიღა იყო დარჩენილი.აღარ იყავი შეკედლილი ნაჭუჭში,გატეხე ეს ნაჭუჭი და გარეთ გამოხვედი.გაბედე ნაბიჯების გადადგმა,ახლიდან ისწავლე სიარული,გაიმართე წელში და გამართულად გაიარე ფეხზე.კონტაქტი დაამყარე გარშემომყოფებთან ეს იცი რას ნიშნავს ? რომ ხორცი დაამარცხე..საკუთარი თავიც განსაჯე რაღაც დროით...თითქოს ცოდვაც შენებურად მოინანიე,ღრმად ჩაუფიქრდი შენს თავს,საქციელს ყველაფერი აწონ-დაწონე.ცხოვრება სხვა თვალით შაფასე,სხვა რაკურსით შეხედე სამყაროს,ფიქრებიც შეგეცვალა რადგან ხორციელს შეებრძოლე ის ცდუნების ნაწილი დაამარცხე რაც ადამიანს ავ საქმეს ჩაადენინებს ხოლმე ხშირად.დარჩა ის ხორცი რომელიც სულს შეერწყმება,ერთმანეთს გაითავისებენ და შენც ახალ პიროვნებად შეგქმნის.უკან ჩამოიტოვებ იმ დროს როცა შეცდომებს უშვებდი,არასწორად მოქმედებდი.ახლაც დაუშვებ შეცდომებს მაგრამ არა იმდენს რაც მაშინ.ახლა,ახალი ცხოვრება იწყება...ჯერ კარგზე იფიქრე მერე კი რაც მოსახდენია ის მოხდება.