***
-ისევ, იქ ზის?
-ხო, ელოდება.. სახეზე ღიმილმა გადაურბინა.
-შენ რას ფიქრობ, მის ადგილას რომ იყო,რას იზავდი?
-არ ვიცი, იქნებ...



***
შემოდგომის ქარი, კვლავ ბობოქრობდა და ხებზე შენჩენილ ნარინჯისფერი, მზისგან გახუმებული ფოთლების მოწყვეტას ლამობდა.
ირგვლივ მხოლოდ ქარის წივილი ისმოდა.
თითქოს, მისი მეამბოხე ხასიათი აცოცხლებდა, ზამთლის ძილისთვის განწირულ გარებოს.

-ისევ, იქ ზის?
-ხო, ელოდება.
-შემოიყვანე არ გაცივდეს.
-ვიყავი უკვე არ შემომყვა, თქვენ დაგიჯერებთ!... ახედა ახალგაზრდა მამაკაცს ექთანმა.
-ვითომ?... კარები გამოაღო.
გარეთ ძალიან ციოდა, ნახევრად მოცმული პალტო კარგად მოირგო ტანზე და ქალს გვერდით მიუჯდა.
...

-გაცივდებით...
-.... დუმილი.
-ქალბატობო, იქნებ დროა...
-..... დუმილი.
-ნუ მაიძულებთ, რომ ძალით შეგიყვანოთ!
-.... ხედავ იმ ფოთოლს? თითს მოპირდაპირე ხეს წენწეროზე კონწიალა ფოთოლზე უთითებს, რომელსაც ქარი მალე მოწყვეტს.
თავს, თანხმობის მიშნად უკრავს და ინელტერესით აჩერდება ქალს.
-რას ხედავ, როცა მას უყურებ? თვალევზე ლიბგადაკრული ეკითხება მამაკაცს.
-ფოთოლს..
-ხო, თავით ეთანხმება. - კიდევ რას ხედავ?
-ქუჩას.. გამომცდელად უყურებს. აშკარად ვერ ხვდება ქალის ამ კითხვების შინაარს.
-თქვენ, რას ხედავთ? კითხვას უბრუნებს და დაჟინებით აკვირდება სახეზე.
.. ჩაცინება. - მე რას ვხედავ? მიტოვებილ სხეულს, რომელიც ელის..
-რას, რას ელის?ინტერესდება მისი თეორიით.
-წასვლას, თავის დროს, როცა საჭირო იქნება თვითონ მივა მასთან და წაიყვანს... მხოლოდ ლოდინიღა დარჩენია, მარტო ეულად მოლივლივეს..
-და თქვენ რას ელით?
-მეგონა, გაგეცი პასუხი.. ცალყბად ჩაიცინა ქალმა.
-მერე, აქ ჯდომით რას აკეთებთ?! .. როგორც თქვით, დრო თვითონ მოვა, მაშინ რაღატო უნდა ელოდო?
-იქნებ, სხვასაც ველი?
-და თქვენი აზრით მოვა?
-რა აზრი აქვს..
-მაშინ რაღატო ელით?
-იქნებ მოვიდეს!
-...
-...
-რთულია, არა?
-რა?
-ლოდინი! მისკენ თავი მიატრიალა და ისევ ხელებს დააჩერდა.
-რთულია, ძალიან მაგრამ სხვა გზა არ არის!
-.... დუმილი. ახლა შევიდეთ გაცივდებით!
-რთულია, არა?
-რა? გაუკვირდა კაცს.
-ლოდინი. თქვა და ადგა.
-ეჰ.. კაცმა ამოიხვნეშა და უკან გაჰყვა.

***
-ისევ, იქ ზის?
-ხო, ელოდება.. ღიმილმა გადაურბინა.
-ალბათ ითოვებს, შემოიყვანე არ გაცივდეს.
-ვუთხარი მაგრამ არ მიჯერებს.
-კარგი, მე გავალ.
...
-ცივა, ქალბატონო მატილდა, თან ალბათ ითოვებს.
-და შენ რას ელი?
-მე?..მე თქვენ გელით.
ორივეს გაეცინა. არადა სასაცილო რა იყო?
-და თქვენ ვის ელით? დასვა ის კითხვა ასე დიდ ინტერესს რომ იწვევდა კაცში.
-მე?... მე ჩემს ზურას ველი.
-ზურას?... გახსოვთ ზურა?
-ხო, აბა ვის ველი?
კაცმა მხრები აიჩეჩა და ქალი გაჭირვებით წამოაყენა უკვე საგრძნობლად მისუსტებული იყო.


***
-ისევ, იქ ზის?
-ხო. იქ ზის!
...

-ქალბატონო მატი, ხომ იცით რომ სუსტად ხართ? არ შეიძლება თქვენი გამოსვლა.
-ლაშა.
-გისმენთ?!
-ზურა მოვიდა, ჩემი ზურა.. ჩემი შვილი.
კაცმა დანანებით გააქნია თავი.
-დედის დღეს გილოცავ მატი. საყვარელი იის პატარა კონა გაუწოდა. ქალს თვალები გაუნათდა. ხელი მოკიდა კონას და შეისუნთქა.
-ჩემმა შვილმა გამოგატანა? გაღიმებულმა შეხედა მამაკაცს.
-... ხო, გამომატანა. მისი სიხარულის შემხედვარეს სიმართლეს ვერ ეტყოდა.
ვერ მოუსპობდა ერთადერთ სიხარულს და მიზეზს მისი აქ მეხვედრისას ვერ გაუმხელდა.
-წამოდი ,მატი წამლების დროა!
-სულ რატომ მიგყავარ? გაეცინა.
-საჭიროა.. წამალი დალიე და გარეთ ნუ გამოდიხარ! ხმა გაუმკაცრდა.
..


***
-ისევ, იქ ზისს?
-ხო, ელოდება.. თვალები აუცრემლიანდა ექთანს.
-გავალ.
-მატი. უძახის. ქალი მისკენ იხედება და უღიმის.
-დროა!
-რისი?
-ჩემმა შვილმა მომაკითხათქო, ხო გითხარი? მივყავარ!
ქალი ფეხზე დგება კაბას ისწორებს. ლაშას თვალში უყურებ და უცინის. რამდენიმე ნაბიჯს დგამს და ქვაფენილზე ეშვება.
მამაკაცი ქალის უსიცოცხლო სხეულს სწვდება იმედს არ კარგავს, მაგრამ... ოხ ეს მაგრამ.. ყველაფერი დასრულდა!..

***
შავ სამოსში შემოსილი ხალხი, დასტირის საფლავის ქვას. რომელსაც არანაირი სიცოცხლის კვალი არ ამჩნევია, გარდა ქალის ნაზი ღიმილისა.

-ისევ, იქ ზის?
ექთანი გაოგნებული უყურებს.
-ბატონო ლაშა, ხომ იცით ის... ხმა უკანკალებს ქალს.
-ხო, უბრალოდ ვერ შევეგუე. ქალი ადგილს წყდება უხერხული სიტუაციის გამო და პაციენტს იმიზეზებს.
ლაშა კი უყურებს სავარძელს, სადაც მასთან ერთად იყო და თვალები ემღვრება. მერე სახე ებადრება და მიდის.
...
-მატი... ბედნიერი ხარ ხო? შენს შვილთან ხარ. დედას კი მეტი რა უნდა არა?..
დედის დღეს გილოცავ დედა!
მეც დაგელოდები! ეულ ცრემლს იწმენდს და მიდის...