კარგი, მოდი დავიწყოთ. შენ ამბობ, რომ ამ სამყაროში რაღაც მიზნისთვის მოხვედი, ან უბრალოდ ასე გგონია. რაღც აზრი აქვს შენს ცხოვრებას და რაღაც განმარტება. ყოველი წელი და ყოველი ეტაპი, შენი ცხოვრების ყოველი საათი, სადღაც იხარჯება და იფლანგება. შენ ამბობ, რომ უაზროდ და უმიზეზოდ არაფერი ხდება, მაგრამ ცხოვრობ უაზროდ და უმიზეზოდ. გაქვს მხოლოდ ოცნებად ქცეული ფიქრები. გაქვს პერსპექტივა, წამიერი სიამოვნების ყიდვის და გაქვს ნიჭი, რომელიც არავის არაფერში არგია. შენ იღვიძებ და იძინებ, ეს ნორმალურიცაა. შენ იღვიძებ და იძინებ ფიქრებით. ეს უკვე სიგიჟეა. წარმოიდგინე, რომ საკუთარი თავის ფსიქოლოგი ხარ და შენ თვითონ ფსიქიატრი. შენი თავი, შენივე ფსიქოლოგია და შენ შენი თავის, ფსიქიატრი ხარ. შენი თავი, ელეგანტურად, შავებში ჩაცმული, იმ იმიჯით გიზის წინ, რომელიც ყველაზე მეტად არ მოგწონს მასში, მაგრამ რატომღაც, მას ეს იმიჯი ძალიან უხდება. შენ კიდევ, თეთრი ტანსაცმლით, ელეგანტურად გამოწყობილი უზიხარ წინ და ელაპარაკები ამხელა ფსიქიატრი, ამხელა ფსიქოლოგს. საუბარი ასე იწყება, მაგრამ ის იცვლება. რთავ მუსიკას, რომელსაც ხმა არ აქვს, უსმენ სიმღერას, რომელიც არის სიჩუმეში და ზიხარ გიჟი, საკუთარი დეპრესიის წინ. გიჟურად უღიმიხარ მას, ეჯღანები, ეჭყანები. ის კიდევ გიყურებს და ტირის, ნერვიულად ისვამს ხელს თავზე, ნერვიულად აცეცებს თვალებს და უსასრულო გაურკვევლობაშია. გიჟი ფსიქიატრი და დეპრესიული ფსიქოლოგი ხარ, ამ დამპალი ცხოვრების კლინიკაში, რომელიც ყოველ წელს, თითო სართულს ადგამს 365 ოთახიანი კლინიკის ცარიელ ნანგრევებს. დროთა განმავლობაში, ეს ორი პაციენტიც და ამავდროულად ექიმიც, შენი ცარელი შენობის, დღიურად განაწილებულ 365 ოთახში დადიან. ზოგჯერ პირველ სართულზე არიან, ზოგჯერ ბოლოზე. დადიან ფიქრთა ოთახებში და ფხაჭნიან დროს და გარემოს მოყოლილი ემოციებით ნაშენებ კედლებს. ზოგჯერ ეს ფხაჭვნა ღუტუნსაც წააგავს და შენ იცინი ამაზე. ზოგჯერ კი, თითქოს ჭრილობაში ტალახიან ხელებს გისმევენ და ისედაც ნანგრევად აშენებულ ოთახს, ლაფით სვრიან. დადის ფსიქოლოგი და ფსიქიატრი და დასდევენ გაგიჟებულ და დეპრესიაში ჩავარდნილ პაციენტებს. შენ კიდევ, ყოველ დღე, ახალ ოთახს უშენებ მათ. ყოველ წელს, ახალ სართულს ადგამ ნანგრევებად აშენებულ შინაგან სამყაროს. ის ორი კი, დარბიან წინ და უკან, ცარიელ კედლებს შორის და ხან ყვირიან და ხანაც ტირიან. ხან უყვირიან და ხანაც დასტირიან შენს ნაგებობას. ხან დასცინიან და ხან აქებენ. დღეს კიდევ ერთი ნანგრევებად აშენებული ოთახი დავასრულე. დღეს კიდევ ერთი ოთახი ავაშენე, სახურავის გარეშე. დღეს კიდევ იწვიმა. შებინდებისას ამ ფსიქოფსიქიის შენობის თავზე, კიდევ ერთხელ გაფანტა ღრუბლები მთვარემ. დღეს კიდევ ერთხელ ვწვები მთელი დღის აშენებულ ნანგრევებში, კიდევ ერთხელ ვწვები ნაწვიმარ ოთახში, კიდევ ერთხელ ვუყურებ მთვარეს ძილის წინ და დღეს, კიდევ ერთი მახინჯი ოთახი ავაშენე, ფსიქოფსიქიის ეკლესიაში.