"უცხო, ზაფხული"
გარეთ ისევ სიცივე დაძრწის. ძვლებში ატანს ქარის წივილი, როგორც ადამიანში გამომწყვდეული დემონი. ღრიალებს და ფარებად ქცეული კედლები ზანზარებენ. სხეული რომელიც წვიმის წვეთთანაც კი უსუსურია შველას ითხოვს. თხოვს რომ შეწყდეს წყლის ნაკადი. ევედრება რომ შეწყვიტოს შეხება ყელზე , ღაწვებზე, ბაგეებზე, ურცხვად მოდებულ ყველა ნაწილზე. ემუდარება, ნუ მიაყენებს გარდაუვალ ტკივილს, რომ ნაკაწრებიდან გადმომავალმა სიბლანტებ, ბოლო მოუღოს და მის სულს ამ შემზარავმა, ცივმა შეხებამ, "უხილავი დაღი" დაასვას, უჩინარი ციანოზი დაუტოვოს მთელ სხეულზე. აპრილის წვიმა ამშვიდებს, ქარის ბობოქრობით თავაწკეპილ ყლორყებს და ისევ ადუნებს. სხეულს, სიცივისგან დასაღწევად, ნაფლეთებად ქცეული სულის ნაწილები ეფარება მოშიშვლებულ მხრებზე და მას სუსხის ქურქში უმაწყალიდ, დასაკარგად ახვევს, როგორც ახალშობილს მატერუაში. -მტკივა.. სიცივე მტკივა ჩემს არსებაში, შიგნიდან ნაშენები ცემენტის კედლები მტკივა, დაიღალნენ ფეხზე მყარად დგომით... და ეს სიტყვები მტკივა, რომ მე დავიღალე. დამღალა ამ უსუსურობამ. უსასოო სილურჯემ ჩემს სხეულზე ხელშეუხებლად. .. და მერე მოვა" ზაფხული" .. ვისთვის შემხუთველი, პირქუში და ჩუმჩუმელა და ვისთვის მრავალფერი, მშვენიერი, სურნელოვანი, თბილი და ა. შ. და ა. შ... თავისი მწველი, სისხლის წვეთებით მოვა, სრულ ყიამეთში. მაგრამ სხეული აღარ იქნება ისეთი. ვეღარ დაიცავს, ვეღარ მოითხოვს, ვეღარ შეევედრება, სიტყვის დაძვრის უნარსაც კი დაკარგავს. ფეხზე დგომით ხომ, ზოგჯერ ასწლოვანი მუხის ხეებიც იღლებიან. აღარ ექნება ბრძოლის უნარი, რადგან ის მაშინ გაიყინა და გათოშილი როცა "ზაფხულში" დაბრუნდა კარი წინ მიუხურეს. ორივე ეძებდა დაკარგულ მეგობარს, მაგრამ განშორება ზოგჯერ ისე დიდია, მპოვნელიც კი ვეღარ ცნობს მის "საძებნელს" და ახლად ნაპოვნს. მას აღარ ეკუთნოდა "ზაფხული". აღარ იყო, მყუდრო, მაგრამ მთვარი ის იყო რომ "ზაფხული" ვერ ცნობდა სხეულს. რადგან სხეული დაბეჩავებული, გაუსუსურებული, დაუძლურებული, სულდაფლეთილი, გამტყდარი და რაც მთავარია მისთვის უკვე "უხცო" სხეული იყო. |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.