ზოგჯერ როგორ გვინდა ყველაფერი ვიყოთ და ჩვენს ირგვლივ ყველამ იარსებოს.არავინ გაგვიშვას ხელი არ თქვან  უარი,არავინ წავიდეს,არავინ გარდაიცვალოს მაგრამ  დღითი დღე,ყოველ საათზე,ყოველ წუთში დედამიწის გარშემო ერთი სიცოცხლე მაინც წყვეტს არსებობას...გული აღარ ძგერს,აღარ სუნთქავს წამიერად ჩერდება დედამიწა სიცოცხლე აღარ არის,სუნთქვა გეკვრის და თითქოს შავ-ბნელი  კედლისკენ მიისწრაფი რომელსაც ქვეცნობიერში როგორც შიშის ჟესტი სიზმრის სახით ხედავდი და თითქოს უეცრად, სულ უეცრად ახდა...მოგიახლოვდა,შენთან მოვიდა თავისი ფეხით...შენ ისევ გკლავს შიში,მას შენი წაყვანა უნდა...ბოროტისეული გაჟღენთილი სურნელი ხელზედ დასტყობია,სახე არ მოსჩანს მაგრამ უცნაურ არსებას ჰგავს...არც ადამიანია და არც სულიერი არსება.აქაურიც არაა
იქაურია,იმქვეყნიურია.უცნაურია..რა უნდა შენგან? მშვენივრად ცოცხლობ,გიყვარს და უყვარხარ.პატივს სცემ და სიყვარულს გჩუქნის,ირგვლივ საყვარელი ადამიანები გყავს...სამსახურით უზრუნველყოფილი ხარ...კარგად გრძნობ ამ სამყაროში თავს.ნუთუ უკეთესის შემოთავაზება სურს? კი,მაგრამ ამაზე უკეთესი რა უნდა ინატრო ადამიანმმა? როცა ხარ ჯანმრთელი,გაქვს კარგი სამსახური,ოჯახი,ახლობლები ისინი ვინც ცაზე მეტად გიყვარს...ნუთუ იქ უფრო მეტნი იქნებიან? მეტი ანაზღაურება გექნება,უკეთესი შესაძლებლობები და შანსები თავში უამრავი,ათასფრად უცნაური,უსუსური,ცოტათი სულელური,არარეალური აზრები გერევა...ვეღარ გაგიგია რა, ვინ ან რა არის სწორი.
აირიე... ერთგვარი ცივი,შიშის მომცველი,ფითრი  ფერების მიქსი შეიქმნა შენს სახეზე ისეთი ერთ კონკრეტულ ფერსაც,რომ ვერ განასხვავებ...ლოყებზედ წითელი,თვალების უპეებთან მოშავო ,შუბლზედ გაფითრებული ნაცრისფერი,ტუჩები სწრაფად მოძრავი და მოკანკალე იისებრი ფერში გარდამავალი...ხელები აწ უკვე დაბერებული,რამდენი წლის შრომის ნაკვალევი დასტყობია ამ ათი წუთის მანძილზე...ვერა და ვერ ჩერდება ხელთა კანკალი,უსწრაფესი ტემპით განაგრძობს არაკონტროლირებად მოძრაობას...გამუდმებით სადღაც გარბიან,ხან მარჯვნივ ხანაც მარცხნივ მიისწრაფიან..ვერ გაგიგია რა უნდათ ან საითკენ აპირებენ გალაშქვრას...ხელებს მოძრაობაში ერთი აკორდის აღებისას ფეხებიც თან ყვება...აქ წყდება რაღაც იდუმალი ძაფი,ხმა ისმის გაფხრეწვის მაგვარი როცა ნაჭერი იხევა,შუაზე იგლიჯება...დიახ საკმაოდ კარგად ისმის მაგრამ ძაფი ისევ უხილავია... ხმა ისევ გრძელდება,ის კი ისევ იუხილავი რჩევა...ნერვიულობა პიკს აღწევს და სამ წამში ან ყველაფერი დასრულდება ან კი ახლა დაიწყება ყველაფერი. .ხან ავყვავდებით ხანაც კი ვჭკენებით,ხანაც ავმაღლდებით ზოგჯერაც  კი დავდაბლდებით,ხანაც ხმას ვიმაღლებთ ხანაც კი ვჩუმდებით.ზოგჯერ ვცოცხლობთ, ვარსებობთ ეს კი გვაბედნიერებს,გულს ახარებს ისე მუცელში ფერად-ფერადი პეპლები დაფრინავენო... და შენ ვინ გინდა იყო? ყველაფერი თუ არაფერი ...