გინახავთ მწერალი,რომელიც წვიმიან ამინდში აივანზე ზის და შვრიის ფაფას ჭამს? როგორ უყურებს გარემოს და რას ხედავს იგი. გემრიელად შეექცევა ბევრისთვის უგემურ ფაფას და ფიქრობს.
-არა, ფაფას იმიტომ კიარ ჭამს, რომ ტიპიური ღარიბი მწერალია და არ შეუძლია ჭამოს ხორცი ან ხილი. მას უბრალოდ დიდი ხანია არ უჭამია ფაფა და ახლა გემრიელად შეექცევა მას. უყურებს მის აივანთან ახლოს მყოფი ლამპიონის შუქის ფონზე, მიწისკენ მიმავალი წვიმის წვეთების და ცხოვრების უბრალოებით ტკბება.
რაშია აქ მისთვის უბრალოება და ბრალიაობა? მას შეუძლია დაინახოს ღამე წვიმის წვეთები, ლამპიონის შუქზე. მოსწონს, როცა ამ ელექტრო ციცინათელას გვერდით წვიმა უქრის და მის შუქზე წვიმის წვეთები დაბლა, გიჟებივით მიექანებიან. თითქოს ხე უნდა მორწყან ან ყვავილიო. ასფალტზე სკდებიან. უყურებს მწერალი ჰორიზონტს და შეთხელებული მოძრაობა და ქუჩაში უხალხობა სიამოვნებს. ათასში ერთი ველოსიპედისტი ქოლგით, რომ ჩამოირბენს ფიქრობს თუ როგორ გრძნობს თავს იგი?
უაზრო ცხოვრებას და რუტინას მიეკუთვნება მისი ხორციელი ადგილსამყოფელი თორეეე... ტვინი, გული და სული გაფანტულია წვიმიან ამინდში და ხან გუბეებში დარბიან და ხანაც წვიმის წვეთებს პირს უშვერენ. მარტო ყოფნის და რუტინის გამო იძულებულია ეძებოს სილამაზე, ბუნებაში არსებულ ბუნებრივ, თუ არაბუნებრივ რამეებში, ან ორივეში ერთად. როგორც ახლა, წვიმა და ლამპიონი. მასაც უნდა ამ წვიმაში გარეთ იაროს, მაგრამ მარტოა. არავინ ყავს ვინც წვიმაში ღიმილით გაყვება და არა წუწუნით. ვინც დასველებას კი არა მის გულში, თუ სხეულში ანთებული ცეცხლის წვიმის წვეთებით განელებას შეეცდება.
-რა ქნას მწერალმა?
ასე მოუწია ცხოვრებამ. იდეალს ყოველთვის ჰყავს ქურდები, ქურდებს ცხოვრება უკვეთავს მოპარვას და ხელოვნების მუზა რჩება გაქურდული და წაბილწული. გინახავთ მწერალი, რომელიც წვიმიან ამინდში აივანზე იჯდა და ფაფას ჭამდა? მე კი.