ჩემი თანაკლასელები რომ მეცადინეობდნენ, მე მამაჩემის დადგმულ კონცერტს ვუყურებდი.
-წარსული? ჩამეკითხა ჩემ წინ მჯდომი
-უფრო შავ-თეთრი ფერადი ფრაგმენტებით.
-ცუდად გახსოვს? აქეთ-იქით ირწეოდა, როგორც ძველი აკვანი.
-არ მახსოვს. მხრები ავიჩეჩე.
-დედა?
-ყოველთვის ჭაღარა.
-როგორ არ იღებებოდა?
-როგორ არა, მაგრამ დარდებს ვერ ღებავდა.
-რომელს?
-ყველას. მხრები ავიჩეჩე. რანაირი კიხთხვა იყო.
-მამა?
-სულ მთვრალი.
-როგორ სულ?-ხომ ვთქვი, მაღიზიანებდა.
-არა ჩემს ცნობიერში დარჩა სულ მთვრალი.
-ცუდი იყო?
-მთვრალი კი ფხიზელი ოქრო.
-რა გენატრება?
-დედას შემწვარი კარტოფილი, ტყემალში.
-გინდა? აი იქ მაქვს.
-დედას შემწვარითქო, ისე მეც ვიცი.
-რა გიყვარს?
-ღამე თვალებგახელილი ძილი.
-როგორ? გაეცინა.- რა უადგილო იყო ეს სიცილი.
-მძინავს, მაგრამ თვალებს ვერ ვხუჭავ.
-რატომ?
-დარდები მაქვს მძიმე, სულზე მაწვება და ვერ ვიძინებ.
-ბედი?-რა შაბლონური იყო.
-თითქმის არ მაქვს.
-თითქმის რატომ?
-იმიტომ რომ რაღაცების მჯერა.
-რის?-როგორი ანცი მზერა ჰქონდა.
-სინათლის.
-სად?
-სიბნელეში.
-გარეთ მზეა.
-ჩემ გარშემო არა.
-ნაღვლიანი ხართ.
-უფრო უბედური.
-რას უჩივით? გონება გაქვთ და განათლებაც.
-ბავშვობა არ მქონდა.
-განა ბავშვი არ იყავით?
-ვიყავი, დიდის ტანჯვით და საფიქრალით.
-ახლა?
-ახლა ვაბარებ.
-რას?
-გამოცდებს.
-სად გინდათ?
-სადაც ჩემი ადგილია.
-აქ?
-თუ აქ არის მაშინ აქ. ეგ იმან იცის. თითი ცისკენ გავიშვირე და წითელთმიანის გაოცებულ სახეზე ღიმილი გამეთამაშა.
-როგორ გჯერათ?
-მე? ყველაზე მეტად.
-რატომ?
-როდესაც დანებებას გადავწყვეტ, როდესაც ვიტყვი, რომ დასრულდა მაშინ მესმის ზარების ხმა.
-მერე?
-ამაზე დიდი სასწაული რაღა გინდა?
-ვერაფერი გაგიგეთ.
-უნდა გამოსცადო.
-რა?
-ეს ყველაფერი. მხრები ავიჩეჩე.
-როგორ თქვენ მწყევლით?
-არა. უნდა გამოსცადო, როგორია, როდესაც შენი მეგობრები მეცადინეობენ და შენ მამაშენის მთვრალ სახეს უყურებ.
-ყველა სვამს.
-მასსავით ნაგავი არავინ ხდება.
-გიყვართ?
-ძალიან, მაგრამ ეს სიყვარული ქრება სასმელის დანახვისთანავე.
-გძულთ?
-სასმელი კი.
-მამა?
-ხომ გითხარი მიყვარსთქო.- ამოვიოხრე.
-ვერაფერი გავიგე.-ფეხზე წამოდგა.
-ხომ გითხარით, უნდა გამოსცადოთ.
-რა? დამიბღვირა.
-სიბნელე, გადაშლილი წიგნი და მთვრალი, ალკოდამოკიდებული მამა.
-კოშმარია!
-ნამდვილად! მხრები ავიჩეჩე და პროსპექტს ჩავუყევი.
მოთამაშე ბავშვებს გავხედე, ლაღებს, ფერადებს, უზრუნველებს... როგორ უცბად ამჩნევ ადამინი იმას, რაც არასოდეს გქონია.
სიმწრის ცრემლი გადმომვარდა, რაღაც მეტკინა შიგნით... სადღაც შორს მხიარული სიცილი გაისმა. კონტრასტულია სამყარო...
----
2021წ. 6მაისი.
გილოცავთ გიორგობას!