უცნაური სამყარო

გამარჯობათ, ახლა ვწერ იმას, რაც დარწმუნებული ვარ სხვებსაც უგრძვნიათ, გადაუტანიათ. ვწერ არა რაიმე მიზნისთვის, არამედ იმისთვის, რომ გულს უნდა ასე. ხშირად დგება ჩემს ცხოვრებაში ისეთი მომენტი, როდესაც ძალიან ბევრი ფიქრი ერთად იყრის თავს ჩემს გონებაში და

ჰაკერების თვალით დანახული სამყარო სრულად

გამარჯობათ მეგობრებო მინდატ გიამბოთ ერთი ამბავი რომელიც მე შარშან შემემთხვა ეს რეალობაა და ეხება ერთ-ერთ სოციალურ ქსელს 5 დეკემბერს 2019 წელს ჰაკერმა გოგონამ 13 წლის სკოლის მოსწავლემ.რომელიც სწავლობს სამტრედიის მეთერთმეტე საჯარო სკოლაში მარიამ

ძალიან რთულია იყო ბედნიერი, როცა სამყარო უბედურია... (სრულად)

"ხეებს გაუცვეთავთ თავისი ჭრელი სადედოფლო კაბები და სირცხვილისგან ლოყები გაჰწლითებიათ. გონებაში კვლავ ერთი აზრი გიტრიალებს... ის თუ სადამდე იქნები ამ წყეულ სახლში, ოთხკედელში გამომწყვდეული, როგორც ვოილერებში მყოფი უდანაშაულო ცხოველი... სადანმდე

დღე,რომელმაც შეცვალა სამყარო.

მისი ხმა და მზერა ერთმანეთის შერწყმის შემდეგ რაღაც უდიდეს აწყობდა მთლიან სხეულში,თუმცა ისეთს,რომ ვერავინ იგრძნობდა ამ ყველაფერს მის გარდა.ყველაზე საშინელი ადამიანი იყო,ვინც კი ოდესმე მინახავს,თუმცა ყველაზე დიდი და კარგი გრძნობა მაკავშირებდა,რაც კი

სხვა სამყარო /2/

დილით ტელეფონმა იქამდე არ შეწყვიტა წკრიალი სანამ სესილი არ გააღვიძა - დილის 7 საათია, ამ დროს რომელი ნორმალური უნდა რეკავდეს?- ჯუჯღუნებდა სესილი - საქმის დროა ლამაზო ქალბატონო- თაზოს ხმა გაისმა ტელეფონიდან

სხვა სამყარო /1/

-სესილი... სესილი- ბუნდოვნად ჩამესმის ნაცნობი ხავერდოვანი ხმა, გავრბივარ ბურუსით მოცულ სამყაროში, გავრბივარ და მივისწრაფვი იმ ხმისაკენ რომელიც მეძახის, მელოდება, ჩემთან შეხვედრას მოუთმენლად ელის. ისე მეცნობა ეს ხმა მაგრამ ბოლომდე ვერ გავერკვიე ამ

ნეფლინთა სამყარო

-მამიკო ძალიან ცდები, შენი საიდუმლო ძალიან კარგად ვიცი, მეც შენი სისხლი მიჩქებს ძარღვებში უკვე დიდი ხანია ველოდები ამ მომენტს, ეგ შენი არაფრის მქნელი იარაღის კი ვერაფერს დამაკლებს, მეც შენაირი ნეფლინი ვარ, მე ვარფერი დამაკლებს რამეს.-თავის სიტყვებში

სიკვდილის სამყარო

ზენნ, ყველაფერი კარგადაა პატარავ, შემომხედე!- დამბალი ხმით მომმართა და ხელი ფრთხილად შემახო მხარზე, ესეც კი მაშინებდ, თუმცა მივენდ, ალბათ მართლა სიცხე მქონდა, ან რაიმე ჰალუცინოგენი შემყვა, როდესაც ტყეში მარწყვის საამელად წავედი

სამყარო შენს ირგვლივ (სრულად)

"ახლა წვიმს,საღამოა შინ მარტო ვარ,სექტემბერია, ფოთოლცვენა უკვე დაიწყო, ფანჯარასთან ვდგავარ და ვფიქრობ, ვინ იცის, მერამდენედ ვიხსენებ, როგორ მოხდა ყველაფერი. ოთახში ბნელა, მხოლოდ ლამპიონების ყვითელი რბილი შუქი შემოდის ქუჩიდან.

უაზრო სამყარო

აქ ხარ თუ არ ხარ, ეგეც კი არ იცი... არც ის იცი რა უნდა თქვა, ან როდის... აუარებელ ხალხს შორისაც რომ სრულ მარტოობას გრძნობ, უაზრო არაა ის სამყარო?! როდესაც გტკივა, ხელს იწვდი და მაინც, არავინ იქნება ვინც მას ჩაკიდებს. მომავალზე ფიქრს და ოცნებას