ძლიერი წვიმის ხმამ გამომაღვიძა და კუთხეში მდგარ სიკვდილს თვალი თვალში გავუყარე.
-მოხვედი?-ვითომდა ამოვილაპარაკე და საბნის კიდე გავასწორე, რომ არ შემომძვრალიყო ჩემთან, გასათბობად.
-მომენატრე.-ცბიერი ღიმილი ამატარა და ჩემს თვალებში ჩაიკარგა.
-მაშინ გენატრები, როდესაც მე აღარ მჭირდები.-მხრები ავიჩეჩე და მაქსიმალურად დავმალე ჩემი შიში, რომელიც გულს მიჩერებდა.
-გუშინ მეძახდი.-გაკვირვებით შემომხედა და კუთხიდან ორი ნაბიჯი გადმოდგა. ღმერთო, ეს იყო ყველაზე მახინჯი რამ ამ ქვეყანაზე.
-მიხარია, რომ არ მოხვედი.-გავიღიმე. მართლა მიხაროდა.
-აბა როგორ? ის ქალი გეხვეოდა.
-რამდენჯერ გითხარი ის ქალი დედაჩემია.-ხმას ავუწიე და მის გაბრაზებულ სახეზე დავიძაბე. არ უყვარდა, როდესაც დედას ვახსენებდი.
-დედაშენი... დედაშენი... ყველგან ეგაა. მაშინაც იყო საავადმყოფოში, რომ იწექი.-ბრაზი შუბლზე ძარღვებად დასდიოდა.
-სულ არის.-დავეთანხმე და პირველად გულწრფელად გავუღიმე.
-არ მომწონს.-ზიზღი გადმოანთხია და მომწამლა.
-შეგიძლია გაეთრიო. -ხელით კარისკენ ვანიშნე და ცხვირი საბანში ჩავყავი. ხანდახან იციდა ცხვირზე ხელის მოჭერა და მეც ნათლად განვიცდიდი სიკვდილს.
-ასე რომ მელაპრაკები მინდა, მოგკლა.-ჩემკენ წამოვიდა და თვალებში ცეცხლი აუგიზგიზდა. შემეშინდა.
უმწეობამ ყელში მომიჭირა მარწუხები.
-ნუ მოდიხარ ახლოს...
-შენი დროა. ვფიქრობ აქ არაფერსი გესაქმება.
-ნუ მოდიხარ! მთელი ხმით ამოვიღრიალე, მაგრამ ჯიუტად მოიწევდა ჩემკენ.
სამი... ორი...ერთი... თითქმის შემეხო კარი რომ გაიღო და ჭაღარა თმით და სითბოს სურნელით დედა შემონარნარდა.
ხელში თბილი ხაჭაპურები ეჭირა.
-მოვედი დედი... გამიღიმა დანაოჭებული სახით.
-ისევ მოვიდა.-კბილები გააკაწკაწა და უკან მოუხედავად გაიპარა.
მაშინ მივხვდი. სიკვდილს დედაჩემის ეშინოდა. ვერცერთხელ გამოსტაცა ჩემი თავი ხელიდან...
გამეღიმა...
დედას მოვეხვიე და მივხვდი, დედა-შვილობას სიკვდილი ვერასდროს მოერევა...
---
12მაისი.
გილოცავთ ანდრია პირველწოდებულის ხსენების დღეს. გფარავდეთ მუდამ.