როგორ მივხვდე, თუ ვკვდები?! ნელია პროცესი, მე კი მინდა ვუყურებდე, როგორ უდნება თვალები ტკივილისგან, როგორ იწყევლის თავს, ეცემა თვითგვემას. მიყვარს, როგორ ეტყობა კეფის რკალზე სიტყვა - „ვიტანჯები“, სხვას. მკლავს ჟინი, მინდა, მინდა საუკუნოდ ვუყურებდე, როგორ მთხოვს შველას, პატიებას, გადარჩენას. მინდა მანტრად ექცეს სიტყვა,- გთხოვ.
რასკოლნიკოვის მსგავსად ცალი საცვალი მინდა, ვრეცხავდე ღამით, ვიცვამდე დილით. ჩავდიოდე დანაშაულს, ამორალურს, უპატიებელს. ვიპარავდე და საზღაურად ნაქურდალს ღრმად, მიწას ვჩუქნიდე. ნეტავ, წყალს ვნაყავდე, ვკლავდე და არ ვგრძნობდე. მარტო ვცხოვრობდე და თავს ვიღუპავდე. სკაში შესასვლელი ფუტკრის ნაყარი ვიყო, გამსახურდიას ესმოდეს ჩემი, ვიტაცებდეთ მთვარეს ერთად. არ მკლავდეს ჰემისფეროები. გენეტიკიდან აღმომეფხვრას აშლილობები. მაგრამ მესმის, სილას მაწნის, ხორხს ეკიდება მარწუხები, მახრჩობს, მინდა ვერეოდე, მინდა ვსუნთქავდე, შემეძლოს დაწყევლილ ფანჯრამდე მისვლა და გამოღება, ჩასუნთქვა, გადახტომა. თითოეული ნეკნის მტვრევა მესმის, ერთი, ორი , სამი. არ ჩერდება, მე კი მაკანკალებს, ვერ ვჩერდები. მინდა ვიტირო, კუთხეში დავჯდე და ვარწიო თავი. მინდა დამტოვოს, ვცნობდე ხალხს, ვიპოვო აზრი დაბადებასა და სიკვდილს შორის. ვხვდები, წავიდა. მინდა აღარ დაბრუნდეს, მაგრამ გაყვითლებული, უსახო კონტურიდან მესმის სიტყვები,- დღეგამოშვებით, შევხვდებით.
შფოთვითი, ბიპოლარული, პიროვნული აშლილობა, აგორაფობია, მანია, ქრონიკული დეპრესია.
- წამალი ხომ არ გაგითავდა, დედი?
- აღარ მჭირდება, დე. გაგრძელება არ იქნება.




თავზე ხელი გადავისვი ამ ნაწერით, თუ ვინმე წაიკითხავს, გამიგებს, ან ვერა, ცუდად ვარ და იცოდეთ, მწერლობაზე არ ვდებ თავს, ვცდილობ ის სული დავიმშვიდო, რომელიც...