–ტასო შეგიძლია მოხვიდე ჩემთან?
ისეთი აღელვებული ხმა ჰქონდა თავზარი დამეცა არც კი მიკითხავს რა ხდებოდა. მისამართი გამოვართვი და მასთან წავედი.
ეჭვები არ მასვენებდა, მინდოდა დამერეკა და მეკითხა კარგად იყო თუ არა წამითაც ვერ ვუშვებდი რომ შეიძლებოდა რამე მოსვლოდა. ვეღარ ვვითმენდი მგონი ტაქსს გაჩერებაც კი არ ვაცადე ისე ჩამოვედი მანქანიდან ფული გადავიხადე და სადარბაზოში შევედი. ლიფტი მეთხუთმეტე სართულზე იყო ვერ დაველოდებოდი, კიბეები ავირბინე, საფხურებს ვითვლიდი.
მეშვიდე სართულზე შავ რკინის კარებთან გავჩერდი.
ისე სწრაფად ამოვირბინე კიბეები უკვე სუნთქვა მიჭირდა, დამშვიდება ვცადე, ორი წუთი დამჭირდა როგორ მოვითმინე მიკვირს.
ზარი დავრეკე, სუსტად მაგრამ გარკვევით მომესმა.
–შემოდი პატარავ ღიაა.
ფანჯარასთან სავარძელში იჯდა, პერანგის სახელურები იდაყვებამდე აეკეცა, წვიმის წვეთებით დასველებულ ფანჯარას თვალს არ აშორებდა. ღვინით ნახევრად სავსე ჭიქას ხელში ატრიალებდა, სიგარეტს ნელა ეწეოდა და თან ფიქრობდა, ალბათ ფიქრობდა.
–მოდი ჩემთან.– ხელი გამომიწოდა,ოქროსფერი საათი და შავი ბეჭედი ეკეთა.
–ჩემო პატარავ დამპირდი, რომ ყოველთვის ასეთად დარჩები..
–და მაინც როგორად?
–არასდროს დაემსგავსო სხვა ქალებს, ძალიან გთხოვ.–წამოდგა ჩამეხუტა ღრმად ამოისუნთქა ტუჩის კუთხეში მაკოცა და ღვინო დაისხა, ბოთლი ლამის გაეცალა მაგრამ სიმთვრალის არაფერი ეტყობოდა.– იცი შენ არ გავხარ სხვებს, არ სვამ კითხვებს, არ ეძებ პასუხებს, კმაყოფილდები იმით რაც იცი.
–შენთან ყოფნისთვის მეტი არც მჭირდება.–ლოყაზე ვაკოცე და მდივანზე ჩამოვჯექი.
ჩემს გვერდით ჩამოჯდა ღვინო მოსვა და მხრებზე ძლიერად მომხვია ხელები. მის გულის ცემას ვგრძნობდი, წვიმის წვეთებთან ერთად მისი სუნთქვის მოსმენას არაფერი მერჩივნა.