დაბადების დღეები არ მიყვარს, არც ქორწილები და საერთოდ ბოლო ჟამს ქელეხებიც შემზიზღდა. არც აქამდე მყვარებია, ან რა შესაყვარებელია?
დილით მეზობლის სახლიდან გაჟღერებულმა სიტყვებმა გული მომიკლა.
,,მამამისს დაულევია და ისევ გააფრინა"
მე რომ ასე ძალიან ვემალები ხოლმე, იმ რეალობას დილის რვა საათზე შემაჯახეს.
არადა აღარ მახსოვდა გუშინდელი ამბები. ფეხში ჩარტყმული ძლიერი მუშტი. ჩემი მიმართულებით წამოსული ათასი სალანძღავი სიტყვა.
იმიტომ რომ ახალი დღე იწყებოდა და აღარ იყო ეს დღე გუშინდელი. იმდენ ასეთ დღეს ითვლიდა ჩემი დამპალი ცხოვრება.
ხოდა, რას ვამბობდი. დილით შევეჩეხე ამ რეალობას და თვალები დავხუჭე.
გონებაში განგაში ატყდა.
,,ღმერთი ხომ არსებობს?"-ჩემმა გონებამ ბაასი მოისურვა.
მე თავი დავაქნიე. არსებობს. მაშ, რაღაა ეს ყველაფერი?
,,არ ვიცი"-ხმადაბლა დავიჩურჩულე.
,,ათ მცნებაში რა წერია? პატივი ეციო"
-რა შუაშია?-მტკივნეულზე მაჭერდა.
-თუ ასეთს დაგანახებს მამაშენს, როგორ სცემ პატივს?
იქ შევყოვნდი. თავი ცუდად ვიგრძენი. თუ მიყურებდა, მაშინ რატომ იყო ყველაფერი ასე?
-უნდა გავუძლო ალბათ, ეს დავიმსახურე.
-განა დაბადებიდან რა დააშავე ასეთი, რომ ამდენი წელი შენი რეალობა ასეთია?-არ მანებებდა ჩემი შინაგანი ხმა თავს. არ მინდოდა მეთქვა, მაგრამ ენამ გაასწრო კბილებს.
-რომ დავიბადე, ეგ დავაშავე.
ოხხ, რა მტკივნეული ყოფილა დაბადების ცოდვა...

17.11.2021
მაშინ, როდესაც ჩემ თანატოლებს ცხოვრება უხარიათ, მე დავბერდი...