არც დღე იყო, არც ღამე.
სქელ, სევდისფერ ნისლს შეესუდრა ირგვლივ ყველაფერი, მატერიალურიც და არამატერიალურიც..
თუმცა გარშემო არაფერი იყო დამამძიმებელი, მაინც ისე ვგრძნობდი თავს, თითქოს სხეულის თითოეულ სანტიმეტრზე მილიონობით ცოდვა მაწვებოდა.
მივხვდი, რაშიც იყო საქმე.
კოჭებთან შემოხვეულ მსხვილ, უხილავ ჯაჭვებს დავხედე და ამოვიოხრე.
ჯაჭვი ჩემი ტერფიდან იწყებოდა და სადღაც უსასრულობაში მთავრდებოდა.
ცოდვები ერთმანეთს რგოლებივით ჩახვეოდნენ..
ფეხაკრეფით ჩავიარე ობმოდებული ქვის საფეხურები და მუხის მძიმე კართან ხელი გამიშეშდა, ღია იყო. ნახევრად.
შესვლა ვცადე, მაგრამ ამაოდ...

"..მსაჯული მოვა, 
იწყება გლოვა,
და მომგვრის მწუხრებს -
როგორც მარწუხებს,
ჯვარი მძიმეა, ტვირთი - მაწუხებს.."

სისხლჩაქცევებით გაფერადებული მხრებიდან ფრთხილად ჩამოვიღე და იქვე, კარების გვერდით მივაყუდე ნესტისგან აშმორებულ კედელზე.
- შემოდი.
ხმა იყო უკიდურესად ცივი.
ხორკლიანი,
სევდიანი,
რაღაცნაირი,
არაამქვეყნიური..
არაამქვეყნიური?
ლამის სიცილი წამსკდა, პირზე ხელისგული მივიფარე.
მე ხომ ისედაც არაამქვეყნიურში ვარ.
ჭრილობიდან სისხლმა გამოჟონა და ტუჩებზე მემლაშა. სასწრაფოდ მოვიშორე..
ჩავახველე, ყელი ჩავიწმინდე და სამი მოკლე ნაბიჯით ოთახის შუაგულში ვიდექი.
გაუბედავად მიმოვიხედე.
ოთახი - კვადრატული ფორმის, შავი ხის მაგიდა, ორი სკამი, მაგიდაზე ფურცელი, მელანი, ბატის ბუმბული. მხოლოდ ბუხრიდან ბჟუტავდა მინავლებული ნაკვერჩხალი, ირგვლივ სიკვდილის სუნი იდგა.
უცნაურად მომეჩვენა კედელზე სარკის არსებობა.
- იმისთვის, რომ არ დამავიწყდეს, ვინ ვარ, - ჩემს ფიქრებს გამოეპასუხა სარკიდან მომზირალი სილუეტი.
უხმოდ დავუქნიე თავი და დავაკვირდი. მზერა დავძაბე.
ის წყვდიადს შერეოდა, მხოლოდ სილუეტის ნახევარს ვხედავდი. განძრევას ვერ ვბედავდი. ის კი მიყურებდა, მიყურებდა და ისევ მიყურებდა.
მიკვლევდა.
ჩემს ფიქრებს კითხულობდა.
ემოციებს აკვირდებოდა.
სახეზე არც სისასტიკე ეწერა, არც სითბო. უცნაური, უემოციო სახით მათვალიერებდა.
მუშტისხელა ნერწყვი გაჭირვებით ჩავყლაპე.
- უნდა გამიშვა... - ამოვღერღე ძლივს.
- ვერ გაგიშვებ, - ჩვეულებრივად, უემოციოდ მიპასუხა.
- მე...
- ვიცი, - ნელა დააქნია თავი და თლილი თითებით მოკლე, მეჩხერი წვერი მოიწიწკნა, - თუმცა... - ჩაფიქრდა.
ეს კარგად მენიშნა.
რამდენიმე წუთს დუმდა.
- ადამიანები მეორე შანსს არ იმსახურებთ, იმიტომ რომ თქვენს წამიერ ცხოვრებას ისე ანიავებთ, როგორც.. - მის ხელში ნაცარი გაჩნდა, სული შეუბერა და მერე კვლავ გამომხედა ნიშნისმოგებით.
თავი ჩავღუნე.
სათქმელი არფერი მქონდა.. ან რა უნდა მეთქვა? ადამიანები მართლაც ვანიავებთ ჩვენს შანსებს, თუნდაც ბედნიერებისას, რომელიც ცაზე გაელვებული კომეტასავით წამიერად ჩნდება, უნდა მოასწრო მისი დაჭერა, უნდა მოასწრო ბედნიერების თითოეული წუთით ტკბობა, თორემ შეიძლება ჩვენს არც ისე ხანგრძლივ არსებობაში მეტად აღარ მოგვეცეს ამის საშუალება, უნდა დაიჭირო, ცოდვიან ხელისგულებში მოიქციო და ცხვირთან მიიტანო, ბედნიერებას განსხვავებული, უცნაურად ტკბილი სურნელი აქვს..
ის, რა თქმა უნდა, მართალი იყო ჩემს წინაშე.
როგორც ყოველთვის.
და მე დამნაშავე ვიყავი მასთან.
ესეც, როგორც ყოველთვის.
უფრო ახლოს მივიწიე სარკესთან, სილუეტმაც მოიწია. ჩვენ ხომ ყოველთვის ასე ვიყავით, მთელი ცხოვრება ერთმანეთისკენ ვილტვოდით.
ხშირად გვივლია ქარში.
წვიმაში.
ნისლში.
გაუსაძლის სიცხეში.
ხშირად სათითაოდ გამოგვიცლია დასისხლიანებული ფეხისგულებიდან წამახული ეკლები და გზა გაგვიგრძელებია ერთმანეთთან შესახვედრად, მაგრამ..
მაგრამ ამაოდ. მოჯადოებულ წრეზე დავდიოდით, ერთმანეთს ვერ ვუახლოვდებოდით. ან მე ვიყავი ცენტრი და ის ჩემს გარშემო იდეალურ წრეზე მოძრაობდა, ან პირიქით.
ალბათ, უფრო პირიქით.
ჩვენს ფენომენალურ ქმნილებაშიც ხომ ასეა, სულის და სხეულის ერთიანობა ქმნის იდეალურ პროდუქტს, იდეალური პროდუქტი - საკუთარი თავით კმაყოფილების ემოციაა, რომელსაც ან აღწევ, ან ვერა. თუ აღწევ, მაშინ ანგელოზი ხარ, თუ ვერ აღწევ - ცოდვილი. ანუ ადამიანი.
ჩვენ ყველა რაღაცისთვის ვისჯებით.
გონების რომელიღაც დაჩლუნგებული უჯრედიდან დანტემ გამიღიმა.
სილუეტს დავაკვირდი. მანაც შემომხედა უტეხი, ტკივილიანი შავი თვალებით.
ერთმანეთს ვერ ვიტანდით. უფრო ზუსტად - მე ვერ ვიტანდი მას, რადგან არასდროს ჩუმდებოდა. ყოველთვის ღრიალებდა მჭიდროდ მოკუმული ტუჩებით.. და ამის გამო მეზიზღებოდა ყოველთვის.
- არასდროს მისმენდი, - უხმოდ დამიყვირა ახლაც.
რა იქნებოდა, რომ მომესმინა?
გარეთ, კედელზე მიყუდებულ ჯვარზე ჩამომჯდარმა ყორანმა უშნოდ დაიჩხავლა.
ჰო, რა იქნებოდა, რომ მომესმინა? ერთი რგოლი მოაკლდებოდა ჯაჭვს თუ უფრო მსუბუქი ხისგან გამომითლიდნენ ჯვარს?
ჰმ... გამომითლიდნენ?
რა სისულელეა.
ამ ჯვარს ხომ მე თვითონ ვთლიდი, ყოველდღიურად, ყოველწუთიერად....
თავი გავაქნიე უსიამოვნო ფიქრებისგან გასათავისუფლებლად.
- მე ყოველთვის შენთან ვიქნები, - უხმოდ, საზარელი ღიმილით გამიღიმა.
- შენ ისედაც ყოველთვის ჩემთან იყავი, - შესაბამისი ღიმილით ვუპასუხე მეც.
საკუთარ უბედურებაში ყოველთვის ვეძებთ მას, რასაც ჩვენს ბინძურ, აყროლებულ ხელებს შევაწმინდავთ, მერე ეკლესიაში დიდ სანთელს დავანთებთ და უნამუსოდ გამოვაცხადებთ:
"მე ხომ ყოველთვის კარგად ვიქცეოდი, რატომ ვისჯები?"
ამ სამყაროში ყველაფერი შეფარდებითია, შენი "კარგად მოქცევა" სულაც არ ნიშნავს რომ "კარგად იქცევი", თუნდაც სარკიდან მომზირალი სილუეტისთვის, ამ უფორმო, უწონო, საზიზღარი არსებისთვის.
- წაიკითხე, - პატარა წიგნაკი გამომიწოდა.
მხოლოდ ცნობისმოყვარეობის გამო ჩამოვართვი, გადავშალე და დავაკვირდი.
"თავდაპირველად იყო სიტყვა და... "
დენდარტყმულივით შევხტი, წიგნი ხელიდან გამივარდა და იატაკზე მოფენილ ძვლებზე ხმაურით დაეცა.
- შენს შეკითხვებზე პასუხი მოძებნე, - უხმოდ შემაქცია ზურგი და გამშორდა.
ერთხანს გაუნძრევლად ვიდექი და წიგნს დავყურებდი, შემდეგ ნელა დავიხარე, ავიღე და ჯიბეში მოვათავსე.
...გარეთ ისევ მელოდა ჯვარი.
ჯაჭვიც მოჩხრიალებდა ჩემს უკან.
"თავდაპირველად იყო სიტყვა, და სიტყვა იყო ღმერთთან, და ღმერთი იყო სიტყვა..."
ჯვარს ქვემოდან შევუდექი და კიბეებს ნელი, მძიმე ნაბიჯით ავუყევი.
გავთავისუფლდი...
სარკესთან მორიგ შეხვედრამდე, რა თქმა უნდა.


[H]