ცხოვრება მინდა ლურჯ ცის კიდეზე,
რომ დავემალო დროის მარწუხებს
და ახლა ვდგავარ გზაჯვარედინზე
ლოცვით დაღლილი და არ მაწუხებს,

ქაოსის ფერებს სიჩუმით ვხატავ,
დუმილი ნიღბავს ტრფობის ჭრილობებს,
რადგან ოცნებებს სულივით ვკარგავ,
როცა ვეხები გაცვლილ პირობებს,

ქარიშხალს უხმობს სულის ქაოსში
შემორჩენილი საღი გონება
და სამშვიდობოდ დაწყებულ ომში
ვხედავ, გაჭირდა უკვე მოგება!

თვალი დახუჭა უპირობობით
დროგამოცლილმა უხმო სინდისმა,
რადგან ცნობების ფერადი ღობით
ვერ შეინიღბა შენი ბინდის ხმა...

იცი? მახარებს დღეს არაფერი,
რადგან არ დამრჩა არაფრის ნება
და არ შემომრჩა არცერთი ფერი,
რომ მიკარნახოს გამოღვიძება,

შავეთს ავყევი უცხო თამაშში
და ფსონად დავდე ჩემი სიმშვიდე,
ახლა კი ვეძებ ადგილს ფარაში,
რომ დავიბრუნო ძველი სიფხიზლე!

ღალატის სურნელს იყნოსავს გული
და როცა ფიქრებს დარდი შემოსავს,
გაგიკვირდება, ერთხელ წასული
დღეს შემცივნებულ ფიქრებს რომ მოსავს,

ჩამოგორდება უმანკო ცრემლი
და შეაწუხებს დაღარულ ღაწვებს,
აღიმართება ამაყი გრდემლი,
თავს არ დაუხრის მძინარე ნაძვებს...

ვგრძნობ, რომ მშვიდობა თავად არ მოვა,
როცა იწყება ფერების კერვა,
რომ გვიანია მაშველის ხმობა,
თუკი დაიწყო ცხოვრებამ ღელვა

და მეჯიბრება უდროო დროის
ვედრებასავით მორჩილი წამი,
რომ შემომჩივლოს თამამი გრძნობის
დაუდგენელი, უნიღბო ჟამი:

რათა ვცხოვრობდე ლურჯ ცის კიდეზე,
რომ დავემალო დროის მარწუხებს
და ახლა... ვდგავარ გზაჯვარედინზე
ლოცვით დაღლილი და არ მაწუხებს!