შენ არაფერი იცოდი, არც მიცნობდი. ხო, ამდენი წლის მანძილზე ვერ შემიცანი, ვერ შეძელი ამოგეცნო ჩემი სული, ვერ მანსხვავებდი მათგან, სხვებისგან, შიშველი ვიდექი შენს წინ, შენ კი მაინც გეგონა რომ მეც მათნაირი ვიყავი, იმ ქალების მსგავსი, არაფრით განსხვავებული, არაფრით ჩემნაირი, არაფრით შენნაირი. სად იყავი მე რომ მეშინოდა? სად იყავი მე რომ მას ვკარგავდი? სად იყავი მე რომ სული ცაში გავუშვი? ნეტავ გენახა როგორ ლივლივებდა ჰაერში, როგორ ლამაზად, როგორ შენებურად, როგორ ჩემებურად. შენ რომ მაშინ იქ ყოფილიყავი აუცილებლად გეცოდინებოდა, აუცილებლად გაიგებდი ჩემს არსებას, განსხვავებას. ჩემს სისუსტეს, სიძლიერეს... ყველაფერს ნახავდი. შენ რომ მაშინ იქ ყოფილიყავი... იქ რომ ყოფილიყავი... მაგრამ არ იყავი, არსად ყოფილხარ, მარტო ვიყავი და შენ მაინც არსად ჩანდი, შენ მტოვებდი, გამუდმებით მტოვებდი, შიშველს, მცივანს, შიშით მოცულს, პატარას. არ იყავი, არ იყავი და მეც გავქრი, მეც აღარა ვარ...