მე რომ ავდგები, გავხედავ დროს და ვიფიქრებ,- “ მორჩა”, მაშინ თუ გახსნის ვინმე ჩემს ნაწერს, მიხვდება,მოკვდა. მწარე კანკალი რომ გამაღვიძებს, მე ვიტყვი მაშინ, იქნება დრო და გულს მოინელებს მაისის ხავსი. ღამე რომ დგება, მინდა ვიცოდე მაშინ, დაბადებაა, თუ სიკვდილი, ჩემი მარცხი. გარეთ რომ გავალ, ტვინი კი მეტყვის,- იწყება ახლა, გულს ამიჩქარებს ის ერთი ნერვი, რომ ვერ გაიგო, რა არის ყოფა. სხვას რომ გავხედავ, სიცოცხლე ეტრფის, მე კი ვერ ვხვდები, რისთვის ვარ, ვკვდები..




ეს რა ჯანდაბაა არ ვიცი, წამომიარა…