დამეწვევი? ფინჯანი ყავა დავლიოთ.
ახლახანს დაფქვეს ქუჩის ბოლოს-მაღაზიაში.
ერთი გოგონა მუშაობს, სახელად კეტლინი, ან კეტრინი..არ მახსოვს, სიმართლე რომ გითხრა.
ყავა ძალიან უყვარს. საიდან ვიცი?
ეტყობა. ყველა ქმედებაში..თავისი პატარა და ფაქიზი ხელებით, საოცარი სინაზით იღებს ყავას, ყრის საფქვავ მანქანაში და ხელის მარტივი მოძრაობით, უგემრიელეს ყავას ამზადებს.
მისთვის ყოველდღიური რუტინაა ყავის მომზადება, ხოლო ჩემთვის, ერთი დიდი ნეტარებაა ყოველივეზე თვალის დევნება.

***
ერთხელ, როდესაც გვიან ღამით, წვიმიან ქუჩას მივუყვებოდი, მაშინ შევნიშნე ფანჯრის მეორე მხარეს გოგონა...გოგონა, რომელმაც ყავის დაფქვა-ერთი ჩვეულებრივი და არაფრით გამორჩეული საქმიანობა, ხელოვნებად აქცია თავისი უდიდესი სიყვარულით. წარმოგიდგენია? მას როგორი დიდი და თბილი გული აქვს?! მეც არ ვიცი, თუ რატომ წარმომიდგენია ასე, მაგრამ...
ნაბიჯები ვეღარ გადავდგი და ატირებულ ზეცას, ნება მივეცი ჩემს მხრებზე დაესვენა. ვიდექი ლამპიონის უკან და წვიმად დაღვრილ ცრემლებს ვუყურებდი...რთული გასარჩევი იყო გოგონა, მაგრამ ჯიუტად არ ვაცილებდი თვალს.
ალბათ...
ალბათ გეძებდი, მაგრამ არა.
"კი, როგორ არა."-გამომეპასუხა ეგო, რომელიც საუკუნო ძილბურანში იყო გახვეული.
"რას გამომეცხადე?"-ვკითხე.
"გჭირდები, რადგან კვდები. ნუთუ ვერ ხედავ?!"-ცალყბად გამიღიმა.
"მოვკვდები და ამით რა? ახალი სიცოცხლე დაიბადება."
"სიკვდილის გარეშე, არ დაიბადება, გგონია?!
"არაფერი აღარ მგონია. უკვე საკმაოდ დავრწმუნდი."
"დარწმუნდი? სულელი ხარ, ჯონ. უგონოდ შეყვარებული, ეგოისტი და სულელი ადამიანი, რომელიც იყინება და როცა ეგ დრო დადგება, დაგტოვებ. დაგტოვებ და ზემოდან გადმოგხედავ. შენს გვერდით, წამით არ გავჩერდები!"-ეს მითხრა და გაჩუმდა. წვიმის ხმაურმა, ისევ გადაფარა გონება. მე თვალები დავხუჭე და ჩვენი დიალოგი, ათასჯერ დავატრიალე გონებაში. ბოლოს მემჟავა და გულის რევის შეგრძნება გამიჩნდა.

საბოლოო ძალა მოვიკრიბე და მაღაზიისკენ გავემართე. ნელი და მშვიდი ნაბიჯებით ვკვეთდი ქუჩას.
აი, ისიც..შევაღე თუ არა კარები, სასიამოვნო სურნელი, დემონივით შემომეჭრა ნესტოებში და გაყინულ გულში, სითბო სითხესავით ჩაიღვარა. ვიგრძენი, როგორ გაიშალა და ჰაერივით მოედო ორგანიზმს. გულმა გამალებით დაიწყო მუშაობა. თითქოს, ადრენალინის დიდი დოზა შემიყვანეს ვენებში და ძალით ააძგერეს გაყინული სხეული, რომელსაც სიცოცხლის ნიშანი დაჰკარგოდა.
-დალევთ რამეს?-მომესმა წკრიალა ხმა, როდესაც ფანჯარასთან ადგილი დავიკავე.
-დიახ. ფინჯანი ყავა და ალუბლის ნამცხვარი, თუ შეიძლება.-და გავუღიმე. დაიბნა. შევატყვე, რომ დაიბნა. მე დავაბნიე? განა სხვა ვინ იყო კიდევ?!
-კარგი, ახლავე მოგიტანთ.
ველოდებოდი..მოთმინებით ველოდი და ვუყურებდი, თუ როგორ ფუსფუსებდა. ფარფატა და ძალიან ნაზი იყო. ისეთი, ჯერ რომ არ მენახა არასდროს.
ჰო, თუმცა კი...
მინახავს...
ერთხელ.

-ინებეთ, თქვენი ყავა.
-დიდი მადლობა.
-გემრიელად მიირთვით.-მითხრა და დამტოვა. დამტოვა ისევ მარტო-საკუთარ თავთან და ისევ ეული-საკუთარი თავის წინაშე.

აი, სწორედ მაშინ ვიყავი ყველაზე დაუცველი, როდესაც საკუთარ თავთან მარტო ყოფნის და საუბრის დრო მქონდა, რაც ამ ბოლო დროს, ხშირი იყო.

ყავა, მომენტალურად შემომეჭრა ვენებში...ალუბალი...დიდებული, გასაოცარი.
ერთი ლუკმა, ძალიან ნელა წავიღე პირისკენ და დავაგემოვნე. ყავის სიტკბომ და ალუბლის სიმჟავემ, საოცარი ჰარმონია შექმნეს..
სამყაროში, ამაზე დიდი სიამოვნება, განა რამე არსებობს?!

ან იქნებ...
იცი, წლების წინ რომ ეკითხათ, ალბათ ვიტყოდი, რომ სამყაროში-ყველაზე დიდი ნეტარება, ოხშივარიანი ყავა და ალუბლის უდიდესი ნაჭერია, მაგრამ ახლა...
ახლა, მხოლოდ შენი მშვიდი და მონოტონური სუნთქვაც კი მირჩევნია მთელი სამყაროს სიტკბოს და სითბოს...

***
ახლოს მოდი...რაღაცას გაგიმხელ. ხომ გინდა?!
ვიცი, გინდა...
ახლა, ჩემი რომელიმე ძარღვი რომ დასერო და შეხედო, აუცილებლად დაინახავ სისხლის შადრევანს, საიდანაც წითლად იღვრება სიყვარული...
ასე უეცრად და დაუკითხავად მოდის ხოლმე სიყვარული?
ღმერთო, განა რას გეკითხები ისეთს, პასუხი რომ ვერასოდეს გამეცი?! ნუთუ ასეთი რთულია?
"სიყვარული, ისედაც რთული და ამოუცნობი ფენომენია. ზოგისთვის, გაელვებას ჰგავს, ზოგისთვის კიდევ ზღაპარს...ლამაზ ზღაპარს, კარგი დასასრულით, თუმცა სიყვარული იმდენი არსებობს, რამდენი ადამიანიც არის.."-იყო პასუხი...მარტივი, აზრიანი და გაბნეული...

ჰო, ალბათ ყოველთვის მარტივად იბადება სიყვარული, მაგრამ ასევე მარტივად, როდი მიდის..

ბედნიერებაა იმის გაცნობიერება, როდესაც ხვდები რომ ნიჭი გაქვს...რა ნიჭი?!
სიყვარულის ნიჭი...
ყველას არ შეუძლია წრფელი და უმანკო გრძნობით სიყვარული.

იცი, მე ქურდი ვარ...შენი გრძნობების ქურდი. მოვიპარე, გადავმალე და სამუდამო სამყოფელი მივუჩინე ერთ ადგილას...ადგილას, რომელსაც გული უწოდეს.

***
ახლა კი...ახლა წავალ.
ყავა გაცივდა...
გამეღიმა. იმდენად გავერთე ფიქრებში და იმდენი ვიმოგზაურე, სრულიად დამავიწყდა ყველაფერი.

წვიამიან ქუჩას, ისევ მარტო გავუყვები და ვიფიქრებ...ისევ ვიფიქრებ შენზე...ჩემზე...ჩვენზე. ვინმე დამიშლის?!
არა.
ფიქრი ჩემია და იმდენჯერ ვიფიქრებ შენზე, რამდენჯერაც გამახსენდები...
დროებით...არ მიყვარს სიტყვა "მშვიდობით", რადგან ისევ მოვალ და ისევ მოგიყვები ზღაპარს...ზღაპარს, სადაც მე და შენ, სამუდამოდ ერთად ვიქნებით...




................................................
გამარჯობებიიი...:დდდ როგორ გიკითხოთ??:დდდ
ნუ, როგორც ყოველთვის, ახლაც იმედი მაქვს რომ კარგად, თბილად და შეძლებისდაგვარად მყუდროდ ხართ. მიუხედავად იმისა, რომ მარტმა უსასრულო თოვლის და სითეთრე მოგვიტანა, მალე დადგება თბილი, ყვითელი და იასამნისფერი ამინდები...)))

მოკლედ, ეს ჩანახატი, რატომღაც წაიშალა და გადავწყვიტე, ისევ დამედო....მიყვარს და მინდა რომ აქ იყოს..)))
განსაკუთრებულად თბილად და ტკბილად მეჩვენება და იმედია, ისევ არ ამიორთქლდება.

შეიძლება, წაიკითხეთ კიდეც...ნუ, ვიღაცებმა, მაგრამ მგონი არა უშავს, მეორედ თუ შეავლებთ თვალიკოებს...( ◜‿◝ )
ისევ გელით...:დდ

პატივისცემით, თეთრი შოკოლადი...))