შესვლა
რეგისტრაცია
რეკლამა

ყველა ფერი ჩაქრა (სრულად)


4-09-2022, 10:30
ავტორი guroo
ნანახია 14 755

დღეს ბევრი ფერი უნდა ვიყო. ფეხზე სტაფილოსფერ წინდებს ვიცვამ, მწვანე კაქტუსებიანს. მიყვარს, იმიტომ, რომ ისეთია, პირდაპირ თვალებში რომ ესობა უცხო თვალს. ტკივილით არ სტკენს, უფრო აკვირვებს ხოლმე. მათ სახეებზე გაკვირვებასთან ერთად კიდევ ერთხელ შემოხედვის და ათვალიერება-ჩათვალიერების სურვილს ვკითხულობ არცთუ იშვიათად. წარმოიდგინეთ, მართლა ურცხვად ვუმზერ, როგორ მოძრაობს მათი თავი ზემოდან ქვემოთ და შემდეგ - პირიქით. მიყვარს, როცა სხვების ყურადღებას ვიქცევ. ჩემი საყვარელი ჰობია.
ჯინსის ძალიან მოკლე შორტს არაფერი შეედრება ჩემს გარდერობში. მუხლის კარგა ზემოდან მექცევა ხოლმე და იმდენ სიშიშვლეს აჩენს, რამდენიც საჭიროა, რომ მათი მაყურებლის სისხლში ჰორმონები აჩქროლდეს. აი, აქ უკვე ფრთხილად, ქალბატონებო და ბატონებო! თავი აკონტროლეთ, შარვლის უბეზე მტკივნეულად მოწოლილი ერე.ქცია და უხერხული სისველე შეიკავეთ. ახლა ისეთი თავდაჯერებული ვჩანვარ, ნეტავ, რეალურადაც ასეთი ვიყო, როცა მართლა აღმოვჩნდები ხოლმე მსგავს სიტუაციებში.
იმაზე ვფიქრობ, რომ ყველა ჩემი ქმედება, ფაქტობრივად, მაინც იმ მოტივს ატარებს, რომ კიდევ და კიდევ, განმეორებით გადავსინჯო ჩემი ძალები თავდაჯერებულობასა და სიმორცხვეს შორის გამართულ თანასწორ ბრძოლაში; გავარკვიო, რომლის მხარეს დავდგები და დავამარცხებთ მეორეს. ვერაფრით ვახერხებ, რომ ყურადღების მიქცევის უკონტროლო სურვილს შევეწინააღმდეგო. ქვეცნობიერში ღრმად ჩაბეჭდილი კოდივით არის, თან სუპერ აქტიური, და გამუდმებით თავის ჭკუაზე მატრიალებს. როგორი ცარიელიც არ უნდა ვიყო ამ სურვილისგან, ერთი გადაულახავი ბარიერი მაინც მაქვს ფერადი წიდების სახით. თითქოს განგებ ვხერგავ ბრძოლის ველიდან გასაქცევ გზას, როცა სხვანაირ, ანუ ჩვეულებრივ და თვალში მოუხვედრებელ წინდებს არ ვყიდულობ. ჩემში პატარა დავით აღმაშენებელი ცხოვრობს, როგორც ჩანს, და "ეპატაჟურობა VS შეუმჩნევლობა" დიდგორის ბრძოლაა, სადაც ჩემს მეომრებს უზარმაზარი სანგრებით გადავუკეტე უკანდასახევი გზა.
ახლა კი, ეს პატარა დავითი, ყვითელ მაისურში ვძვრები გამხდარი და დაუკუნთავი სხეულით. ისე, მთლად მაისურიც არ არის. ყელთან სამი ღილი ეკვრება და ნახევრად პერანგის სტილშია. გასული საუკუნის ოთხმოციან წლებზე გადაღებულ ფილმებში მინახავს საკმაოდ ჭარბად, იქ ყოველ მეორეს ასეთი აცვია. წვრილი ზოლები აქვს, ღია მწვანე, მკვეთრი ცისფერი და ამათ შუაში თითქმის შეუმჩნეველი თეთრი ზოლი გადის. სამივე მჭიდროდ მიტყუპებულია, მაგრამ მთლიანი მაისურ-პერანგის სიგრძეზე დიდი დაშორებებით მეორდება. სარკეში რომ ვიყურები, ან მობილურით გადაღებულ ფოტოებს რომ ვათვალიერებ ხოლმე, ძალიან მომწონს ვრცელი სიყვითლე. თავისი ხიბლი და განსაკუთრებული სილამაზე აქვს ერთფეროვან ინტერვალს, თანაც ამდენად ფართოს, თანაც ყვითელს - ჩემი საყვარელი მზისფერს.
აუჰ, მზე! ფარდებს ვწევ კიდეებისკენ, რომ სხივები შემოსრიალდეს. გეფიცებით, სითბოსთან ერთად სასიცოცხლო ენერგიების უხვ შემოდინებასაც ვგრძნობ. მზე უსასყიდლოდ მმუხტავს ყოველდილით, თუკი ცა არ ფარავს ხოლმე სხვა დეკორაციებით შეკაზმვის სანაცვლოდ. ისე გამოდის, რომ ცა მზეს ღალატობს, მე კი - არასდროს - და სულ მადლიერებით ვარ სავსე. იმიტომ, რომ ის დაუყვედრებლად ზრუნავს ჩემზე.
ლურჯი კონვერსები მაკლია. მასაც ვიცვამ.
ახლა ყავა მაკლია. ვიდუღებ.
მკითხაობის ურიგოდ ჩატარებული რიტუალიც მაკლია. ძირში შემორჩენილი ნალექით გატენილ ჭიქას თავქვე ვამხობ. გული ამოვარდნას მაქვს. ოღონდ მკითხაობის გამო არა. მთლიანი სახლის სიგრძეზე, წინა მხრიდან, ბევრ თაღიანი, დიდი აივანია. ამ აივნის ბოლოს, სადაც ჭიქა ამოვატრიალე ყავაზე სამკითხაოდ, გასაგიჟებელი კოლექცია მაქვს ასეთივე ჭიქებიდან ჩამოღვრილი და შემდგომში უკვე გამომხმარი ნალექებისა. წრიულად დაწუწებული სიყავისფრეები ფეკალიებივით ჩანს. მაგრამ მოწესრიგებული თანმიმდევრობით და თანაბარი დაშორებებით არის სწორ ხაზში ჩამწკრივებული. და, აი, ამას რომ ვუყურებ, რაღაც ამაღელვებელს ვგრძნობ. ჯერ ერთი, უჩვეულოა და ლამაზი და, მეორე, გარდასულ დღეებთან სიახლოვის განცდას, მოუწყვეტელობის ილუზიას იწვევს. სამი თვის წინ რომ გამოვიდე თავი და კოლექციონერობა დავიწყე, თითქოს, კავშირი არ გამიწყვეტია ამ ოთხმოცდაათ დღესთან; წარსულის მთელი ეს მონაკვეთი მაგრად მოვბღუჯე და ხელს აღარ ვუშვებ და ამის გამო თავი უძლეველი მგონია.
წინდებზე კაქტუსებიც კი თრთიან, მართლა ისეთი განსაცვიფრებელი კოლექცია მაქვს.
ღმერთო, რაღამდენი ხანი ველოდო? ყავაში ჩახედვის დროა.
ცუდად მხდის ჭიქის ძირში შემორჩენილი ბნელი სიშავე. სამგლოვიარო შავი კაბის შავი ფატასავით ახურავს თეთრ ფაიფურს და მთლიანად ფარავს. მაღლა, ჭიქის პირთან, საავდრო ღრუბელივით არის მოქუჩებული ბლომად ნალექი. როგორც მუწუკი, ისე აქვს ჭიქის კედელზს გვერდზე გამოზრდილი და გამაგრებული. ვატრიალებ, ვაქანავებ, ვანჯღრევ და მაინც არ იძვრის. ძირიდან ორი ერთმანეთისგან დაშორებული სვეტი ამოდის, მკრთალია და შუაში თეთრი ჩუქურთმები მოუჩანს. გარშემო კი მუქი საზღვრები გასდევს, თითქოს ჩაკეტილი არხია ამ თეთრი ფიგურების გასადინებლად. ვხვდები, რომ ჭიქიდან სითეთრის განდევნაა მთლიანი სურათი და ბნელეთის გაბატონება - მთავარი გზავნილი. სინამდვილეში ლამაზია, რასაც ვუყურებ. მაგრამ მე ის მიყვარს, ნაცნობ ფიგურებს რომ დავინახავ ხოლმე და ლექისგან დატოვებულ ნაკვალევებს რამეს ვამსგავსებ. ახლა, ამ შავ წიაღში უკუნითი ღამის გარდა არაფერი მოჩანს და ცოტათი იმედგაცრუებული ვარ. ცუდადაც ამიტომ გავხდი.
სისუფთავე მაკლია. ჭიქას ვრეცხავ და გასაშრობად ვაპირქვავებ.
არაუშავს, რომ დღევანდელ სიფერადეს შავიც შეერია. მიზანიც ხომ ეგ იყო: ყოფნა ბევრ ფერად.
ამასობაში ჩემებმაც გაიღვიძეს. დედა გამოდის აივანზე და მე რომ მხედავს, თავს უკმაყოფილოდ აქნევს.
- ბავშვი აღარ ხარ, დათო. კაცს დაემსგავსე, ნორმალურ ადამიანს, თორემ ხომ ხედავ ასეთი არავის უნდიხარ.
გადმოცემა არ ძალმიძს, რამხელა ზიზღი დგას ამ სიტყვების უკან. ნეტავ, შემჩნევა არ შემეძლოს. უმისოდაც ვიცი, რომ მეგობრები არ მყავს და ბაბაყული ვარ, როგორც მას უყვარს ხოლმე გესლიანად წამოძახება. თან ყოველჯერზე, ამის თქმისას, ჩემთვის ტკივილის მოყენების სურვილი კლავს და, სამწუხაროდ, გამოსდის კიდეც. გამონაკლისების გარეშე.
გუშინ მეზობელი ბიჭის სახლიდან ყურისწამღები ხმაური გამოდიოდა. წვეულება ჰქონდათ და ჩემს გარდა ყველა დაპატიჟა იმ ბიჭმა. სულ არ გამკვირვებია. ერთმანეთთან შეხება დიდად არ გვაქვს, მაგრამ მაინც მეტკინა. გული დამისერა დაუნდობელმა იგნორმა. დედაჩემის ქცევებსა და ლაპარაკში კი გუშინვე შევამჩნიე კიდევ ერთი იმედგაცრუება და ამან მართლა რაღაც მისტიური სისხლივით გადმომითქრიალა დასერილი სულის სიღრმიდან.
მშობლისთვის შვილი იმედგაცრუება არ უნდა იყოს. ვაჰ ჩემი, ძალიან უცხოდ ჟღერს! არასდროს გამომიცდია. ყოველთვის მაგრძნობინებდნენ ხოლმე ამად ყოფნას.
ჩემში ყველა ფერი ჩაქრა. ექსტროვერტული განწყობიდან წამის მეასედში გადავინაცვლე მეორე უკიდურესობაში, შორისად გადებულ ბნელ უფსკრულს გადავაფრინდი უშველებელი ნახტომით და მთელი სიმძიმით, აკრეფილი სიჩქარით, მიზიდულობის ძალით, მივიწყებულით, ძირს დავენარცხე. ტანსაცმელს ვიხდი და საწოლში ვწვები. ვგრძნობ, რომ მინდა ერთადერთი რამ, ცრემლებისგან დაცლა.



№1 სტუმარი Ana-maria

გული მეტკინა. ფერადი ბიჭის სამყარო,რომელშიც ყველა ფერი ჩაქრა. იმედი მაქვს ერთ დღეს მზისფერი გაიმარჯვებს

 


№2  offline მოდერი guroo

Ana-maria
გული მეტკინა. ფერადი ბიჭის სამყარო,რომელშიც ყველა ფერი ჩაქრა. იმედი მაქვს ერთ დღეს მზისფერი გაიმარჯვებს

როგორ მელამაზა თქვენი იმედი, ანამარია❤️
ძალიან გამახარეთ. დიდი მადლობა❤️

 


№3 სტუმარი Mirabel Müller

ადამიანს,რომელსაც შეუძლია ბედნიერების წვრილმანებში პოვნა, ასევე მარტივია ხოლმე მათი იმედების გაცრუება და გულის ტკენა. იცი,რა?! სხვების იმედებს მაშინ აცრუებ, როცა რაღაც სხვა შთაბეჭდილებას ქმნი ან დაპირებას არ ასრულებ, დანარჩენი მათი პრობლემა და საზიდია.

 


№4  offline მოდერი guroo

Mirabel Müller
ადამიანს,რომელსაც შეუძლია ბედნიერების წვრილმანებში პოვნა, ასევე მარტივია ხოლმე მათი იმედების გაცრუება და გულის ტკენა. იცი,რა?! სხვების იმედებს მაშინ აცრუებ, როცა რაღაც სხვა შთაბეჭდილებას ქმნი ან დაპირებას არ ასრულებ, დანარჩენი მათი პრობლემა და საზიდია.

ჰოდა, ზუსტად ასე მარტივად, ძლიერად, უმოწყალოდ სტკივა დავითს. ასეთივე გულის ფრიალით უხარია და იმიტომ.
დედამისის საზიდს ვერსად გაექცევა. ახლა აზრი აღარ აქვს. ყველაფერი უკვე მოხდა.
მადლობა, ყურადღებიანო❤️

 


№5 სტუმარი სტუმარი თიკო

შვილი უნდა გიყვარს ისეთი როგორიც არის მშობელი რომელიც შვილისგან სარგებელს და რობოტს ელის არარაობაა . და შენ კიდევ საოცრად წერ♡

წვეულებები ვითომ ის რაც მოდაშია ხალხი რომელიც ერთმანეთს სულელებივით მიზდევს და თავისი აზრიარაქვთ სინამდვილეში ისეთი საცოდავი არიან განსხვავებული ადამიანი ის უბრალოდ საოცარია ასეთები სჭირდება სამყაროს

 


№6  offline მოდერი guroo

სტუმარი თიკო
შვილი უნდა გიყვარს ისეთი როგორიც არის მშობელი რომელიც შვილისგან სარგებელს და რობოტს ელის არარაობაა . და შენ კიდევ საოცრად წერ♡

წვეულებები ვითომ ის რაც მოდაშია ხალხი რომელიც ერთმანეთს სულელებივით მიზდევს და თავისი აზრიარაქვთ სინამდვილეში ისეთი საცოდავი არიან განსხვავებული ადამიანი ის უბრალოდ საოცარია ასეთები სჭირდება სამყაროს

შვილით აღფრთოვანება უნდა შეგეძლოს, თუ გინდა, რომ ოჯახური ცხოვრება ბედნიერების წყაროდ გადაგექცეს. თუ არადა, უკეთესია, მარტო დარჩე. ღრმად მწამს, რომ სენტიმენტალიზმით სავსე მშობელი ვიქნები, მაგრამ ამის პარალელურად ჩემი შვილების ისეთი წვრილმანებიც კი იმხელა სიამაყეს მომგვრის, რომ შვილები ასეთ ექსპრესიას ვერ გაუძლებენ და ჩემს სიყვარულს დანებდებიან. მათაც სიგიჟემდე ვეყვარები. ბავშვებისგან თბილი დამოკიდებულების მიღება ჩემი ნიჭია.
ადრე უკეთ ვწერდი. რამდენიმე წელია ჩემი გონება სწავლას, აზროვნების აქტიურ პროცესებს მოსწყდა და შედეგიც სახეზეა. შენ უშველებელი მადლობა ამ კომლიმენტისთვის! გული მიძგერს აჩქარებით.
განსხვავებულობა არ უნდა იყოს ძალდატანებითი, სიმულირებული. მაგ შემთხვევაში მართლა ისაა, რაც სამყაროს ჰარმონიულ განვითარებას სჭირდება.
წვეულებებზე კი იმას გეტყვი, რომ ვაფანატებ, სულს ვაფრთხობ, ისე ძალიან მიყვარს. მთლიანად ჩემი ეგრეგორია, ჩემი განსხეულება, აი, სულ ჩემია.
მადლობა, მადლობა, მადლობა!

 


№7 სტუმარი სტუმარი თიკო

წვეულება კონკრეტულად არმიგულისხმია ჰომ მივხვდი ანუ ადამიანები აკეთებენ იმას რაც არმოსწონთ მარტო იმიტომ რომ შეიძლება მოდაშიყოს და ეს ცუდია მათვის პირველრიგში

კი აუცილებლად ეყვარები ♡♡ ბედნიერები იქნებიან შენაერი მშობელი რომეყოლებათ

 


№8  offline მოდერი guroo

სტუმარი თიკო
წვეულება კონკრეტულად არმიგულისხმია ჰომ მივხვდი ანუ ადამიანები აკეთებენ იმას რაც არმოსწონთ მარტო იმიტომ რომ შეიძლება მოდაშიყოს და ეს ცუდია მათვის პირველრიგში

კი აუცილებლად ეყვარები ♡♡ ბედნიერები იქნებიან შენაერი მშობელი რომეყოლებათ

ახლა გასაგებია, რაც იგულისხმე❤️
კიდევ ერთხელ მადლობა, რომ ამდენი პოზიტივი მაჩუქე.

 


№9 სტუმარი სტუმარი თიკო

guroo
სტუმარი თიკო
წვეულება კონკრეტულად არმიგულისხმია ჰომ მივხვდი ანუ ადამიანები აკეთებენ იმას რაც არმოსწონთ მარტო იმიტომ რომ შეიძლება მოდაშიყოს და ეს ცუდია მათვის პირველრიგში

კი აუცილებლად ეყვარები ♡♡ ბედნიერები იქნებიან შენაერი მშობელი რომეყოლებათ

ახლა გასაგებია, რაც იგულისხმე❤️
კიდევ ერთხელ მადლობა, რომ ამდენი პოზიტივი მაჩუქე.

♡♡

 


№10  offline მოდერი guroo

გული ძალიან მწყდება ამ ჩანახატს რომ მეტი კომენტარი არ აქვს.

 


№11 სტუმარი სტუმარი ლილიანა

თავიდან რომ დავიწყე კითხვა, ვიფიქრე გოგო იყო მთავარი გმირი. ბოლოში, სახელი რომ გავიგე, სული ამიფორიაქდა. ახლანდელი გადასახედიდან ვიტყვი, რომ სამყარომ ადამიანი ისეთი უნდა მიიღოს, როგორიც არის. ფერადი, ნათელი, ბედნიერი... იმის მიუხედავად, მისი შინაგანი იდენტობა გარეგნობისგან განსხვავებულია თუ არა. მშობელმა ხომ საერთოდ. სამყარომ რომც გაგრიყოს, ადამიანს ოჯახი უნდა გეგულებოდეს საყრდენად. სამყაროს ზეწოლისგან წაქცეულმა ადგომა რომ შეძლო, ოჯახი უნდა გედგეს მყარად გვერდით. მხარს გიჭერდეს, ზურგს გიმაგრებდეს. ახლანდელი გადმოსახედიდან მეთქი იმიტომ ვამბობ, რომ არ ვიცი, მსგავსი პრობლემის წინაშე რომ დავდგე, შევძლებ თუ არა იგივე გავაკეთო, რასაც დღეს ვფიქრობ. რთული გასაანალიზებელია ალბათ. მაგრამ ესეც ადამიანზეა დამოკიდებული.ასეთები ვართ ადამიანები. ვერ ვიტანთ ფერად, ბედნიერ, მზისფერ ადამიანებს, ვცდილობთ მათში განსხვავებულობა ჩავკლათ, რომ ჩვენ დაგვემსგავსონ. ყველა ერთნაირი ნაცრისფერი იყოს... ყავის შავი ნალექი რომ რაღაც ცუდს მიანიშნებდა კიდევაც იგრძნო თვითონაც, თუმცა მრავალფეროვნებას ელოდა და ერთფეროვანი სიშავე შერჩა ხელთ. წამოდექი და ყველას დაუმტკიცე, რომ შენი განსხვავებულობის მიუხედავად, ადამიანობით მათზე მაღლა დგახარ, ბედნიერი ხარ და ლაღი. იპოვე ძალა...

P.S. ზოი მაინც მინდა, გურამ!!!

 


№12  offline მოდერი guroo

სტუმარი ლილიანა
თავიდან რომ დავიწყე კითხვა, ვიფიქრე გოგო იყო მთავარი გმირი. ბოლოში, სახელი რომ გავიგე, სული ამიფორიაქდა. ახლანდელი გადასახედიდან ვიტყვი, რომ სამყარომ ადამიანი ისეთი უნდა მიიღოს, როგორიც არის. ფერადი, ნათელი, ბედნიერი... იმის მიუხედავად, მისი შინაგანი იდენტობა გარეგნობისგან განსხვავებულია თუ არა. მშობელმა ხომ საერთოდ. სამყარომ რომც გაგრიყოს, ადამიანს ოჯახი უნდა გეგულებოდეს საყრდენად. სამყაროს ზეწოლისგან წაქცეულმა ადგომა რომ შეძლო, ოჯახი უნდა გედგეს მყარად გვერდით. მხარს გიჭერდეს, ზურგს გიმაგრებდეს. ახლანდელი გადმოსახედიდან მეთქი იმიტომ ვამბობ, რომ არ ვიცი, მსგავსი პრობლემის წინაშე რომ დავდგე, შევძლებ თუ არა იგივე გავაკეთო, რასაც დღეს ვფიქრობ. რთული გასაანალიზებელია ალბათ. მაგრამ ესეც ადამიანზეა დამოკიდებული.ასეთები ვართ ადამიანები. ვერ ვიტანთ ფერად, ბედნიერ, მზისფერ ადამიანებს, ვცდილობთ მათში განსხვავებულობა ჩავკლათ, რომ ჩვენ დაგვემსგავსონ. ყველა ერთნაირი ნაცრისფერი იყოს... ყავის შავი ნალექი რომ რაღაც ცუდს მიანიშნებდა კიდევაც იგრძნო თვითონაც, თუმცა მრავალფეროვნებას ელოდა და ერთფეროვანი სიშავე შერჩა ხელთ. წამოდექი და ყველას დაუმტკიცე, რომ შენი განსხვავებულობის მიუხედავად, ადამიანობით მათზე მაღლა დგახარ, ბედნიერი ხარ და ლაღი. იპოვე ძალა...

P.S. ზოი მაინც მინდა, გურამ!!!

ზოი მეც მინდა. მინდა, ვამაყობდე დასრულებული დიდი ტექსტით დდდ
ვაჰ, რა მაგარია, რომ მთავარი გმირი გოგო გეგონა. მართალია, არის რაღაც დეტალები, რაც ამის საწინააღმდეგოზე მიუთითებს, მაგრამ მაინც ისეა დაწერილი, რომ ნამდვილად ტოვებს თავისუფალ სივრცეს, რომლის დაკავება იმ შთაბეჭდილებასა და ვარაუდსაც შეუძლია, რომ მდედრობითი სქესის წარმომადგენელია ლირიკული გმირი.
სხვა რა გითხრა? შენ მართალს ამბობ. ოჯახი უპირველესი და ყველაზე სანდო დასაყრდენი უნდა იყოს!
ვნახე, რომ სხვა ჩანახატებზეც დაგიტოვებია კომენტარები და ერთი სული მაქვს იქ გადავინაცვლო.
უზარმაზარი მადლობა ამხელა ყურადღებისთვის❤️

 



სახელი: *
  • bowtiesmilelaughingblushsmileyrelaxedsmirk
    heart_eyeskissing_heartkissing_closed_eyesflushedrelievedsatisfiedgrin
    winkstuck_out_tongue_winking_eyestuck_out_tongue_closed_eyesgrinningkissingstuck_out_tonguesleeping
    worriedfrowninganguishedopen_mouthgrimacingconfusedhushed
    expressionlessunamusedsweat_smilesweatdisappointed_relievedwearypensive
    disappointedconfoundedfearfulcold_sweatperseverecrysob
    joyastonishedscreamtired_faceangryragetriumph
    sleepyyummasksunglassesdizzy_faceimpsmiling_imp
    neutral_faceno_mouthinnocent