ჩანბნელებულ ოთახში ღრმად მეძინა. ტვინი ისვენებდა და მეც ვგრძნობდი როგორ ვივსებოდი ნელ-ნელა ენერგიით. ხო, ძილში ენერგია მემატება. მემგონი ყველა ადამიანი ასეა, არა?
ტელეფონმა ბოლო ხმაზე დაიწყო ზუზუნი. ხელით მოვსინჯე ტუმბოზე არსებული „ეშმაკის მანქანა“ და როცა გავაანალიზე, რომ ვერ მივწვდებოდი, გადავფოფხდი, ავიხლართე და ზღვართანი მოვადინე ჩემს პრიალა იატაკზე. აბურდული თმა სახიდან გადავიწიე და ვუპასუხე.
-კესანე ახალი საქმეა. მალე საბურთალოზე გაჩნდი. არავინ უნდა დაგასწროს, ეს საქმე ჩვენია.- ბოხი ხმით მითხრა ჩემმა უსაყვარლესმა უფროსმა.
-ხო, სულ არ მეძინა. მადლობა შუაღამის 4 საათზე ახალი საქმე რომ გამომიჩხრიკე. -ირონიული ხმით ვუპასუხე. ამ ბოლო დროს ირონიამ ჩემი ორგანიზმი დაისაკუთრა.
-5 წუთში იქ გაჩნდი.
-არის უფროსო. - ოთხი თითი საფეთქელთან მივიდე, ვითომ მხედავდა.
აღარ გამიწელია, ტელეფონი გავუთიშე, ამოვიცვი შავი ჯინსი, მაისური, ჟაკეტი, ჩემი ბაიკის გასაღები ავიღე და სახლიდან გავვარდი. ხუთის სამი წუთი იყო. ვგიჟდები გარიჟრაჟს, მაშინ როცა ყველას სძინავს, მე ჩემ ბაიკზე ვზივარ და მივაქროლებ. კაპიუშონი მიფრიალებს, მართალია ივნისის ბოლოა, მაგრამ დილით ჩვეული ქარია. საბურთალოს მივუახლოვდი და პოლიციელების გროვა რომ შევნიშნე, მივხვდი, სწორ ადგილას მოვედი.
ბაიკი გავაჩერე, გადმოვედი, ჯაკეტი ბოლომდე ავიწიე, კაპიუშონი დავიფარე და მათკენ წავედი.
-გამარჯობა, გამომძიებელი კესანე ჩხეიძე. - ვთქვი და ხელი გავუწოდე ჩემს წინ მდგომ პოლიციელს.
-გამარჯობა, გამომძიებელი ვაჩე ლოლაძე. - ჩემს გვერდით უცბად გამჩდარმა ჩემს მსგავსად იმოქმედა. მისი ეს სიტყვები და ჩემი კისრის ოთხმოცდაათ გრადუსიანი მობრუნება ერთი იყო.
-ბატონო? - ცალი თვალი მოვჭუტე და კაპიუშონი ოდნავ გადავიწიე, ნუთუ ვერ მხედავ-მეთქი.
-ეს საქმე ჩემია, მე გამომიშვეს. - მანაც ჩემს მსგავსად კაპიუშონი გადაიწია და ცალყბად შემომხედა, შენ ვინღა ხარო.
ჯიბიდან მოწმობა ამოვიღე და პოლიციელს სახეზე „ავაფარე“.
-ეს საქმე ჩემია, პირველი მე მოვედი. - უცბად სიცილის ხმა მომესმა, გვერდით გავიხედე და უპს, ისე ის.- რამე სასაცილო ვთქვი?
-პატარა ალქაჯო აქ საქმე მკვლელობას ეხება და არა ბავშვურ უპირატესობას. „პირველი მე მოვედი“ ხმა დააწვრილა და ვითომ გამაჯავრა. - მომეცით საბუთები, გავეცნობი. ამ თავხედს შეხედეთ ერთი. გაეცნობა. სანამ ეს ახლადგამოჩენილი ყმაწვილი თმაზე ხელს გადაისვავდა, სურნელს მოაფრქვევდა, თვალებს დააწვრილებდა და მე შემომხედავდა, დრო ვიხელთე და საბუთები პოლიციელს გამოვგლიჯე ხელიდან. ზოგჯერ ძალიან უტაქტო ვარ, მაგრამ არაუშავს, ეს ჩემი მეთოდებია.
-დაიწყეთ.
-24 წლის ახალგაზრდა ქალბატონი. მოკლულია მძიმე მეთოდებით. აქვს მრავლობითი დაზიანება, დაზიანებები მიყენებული აქვს ცივი იარაღით მთლიან სხეულზე, უმეტესი ნაწილი კი გულ-მკერდისა და მუცლის არეში. - მომახსენა პოლიციელმა და იქითკენ გავიხედე, საითაც გვამი იყო. ღმერთო, ეს რა ჯანდაბაა. მთლიანად შიშველი გოგონა იწვა ცივ მიწაზე და თვალები გახელილი ჰქონდა. დავიხარე, თვალები დავახუჭინე.
-მოკლულია უცნობ ადგილას. ჯერ მოკლეს, უფროსწორად აწამეს და შემდეგ აქ დააგდეს. ამაზე ის მიუთითებს, რომ სისხლის კვალიც არ არის მიწაზე. შეუძლებელია ადამიანს დაახლოებით 50 ჭრილობა ჰქონდეს და სისხლის გუბე არ იდგეს.
-ოჰ, როგორ მიხვდი. - ჩამძახა ამაზრზენი ხმით. ამაზრზენი იყო თუ არა არ ვიცი, მაგრამ მთლიან ტანზე რომ ჟრუანტელმა დამიარა, მაგას მივხვდი.
-დატოვეთ შემთხვევის ადგილი და გუნდი გამოიძახეთ. - არც შემიხედავს, პოლიციელს ისე ვუთხარი.
არ მეგონა ასეთი დამყოლი თუ იქნებოდა, კაპიუშონი წამოიცვა და წავიდა. გამიკვირდა.
გვამთან ჩავიმუხლე, ძალიან ახლოს მივედი. თმა აბურდული ჰქოდა, უფროსწორად უსწორმასწორო, თთქოს ვიღაცამ განგებ ჩამოაგლიჯაო. კისერზე ჩალურჯებები აღენიშნებოდა, მკერდის თავებზე წრიული ჭრილობა, ამას რომ შევხედე თვალები დავხუჭე. გაახილე კესანე, ნუ ხარ მშიშარა.
თვალები გავახილე და განვაგრძე დათვალიერება. მკლავს ჩამოვყევი, მთლიან სიგრძეზე ჭრილობა ჰქონდა, თითებთან მივედი. ფრჩხილები ბოლომდე ჰქონდა დაჭრილი, თუმცა მაინც აღინიშნებოდა შიგნით შავი ბოჭკოები. ეს უკვე თავდაცვაზე მიუთითებს. მან იბრძოლა. ფეხებს გავაყოლე თვალი. ტერფები დამტვრეული ჰქონდა. ავუყევი ხელმეორედ და სასქესო ორგანოდან სისხლმა გამაჩერა. ფეხები დავუცალკევე. ბარძაყის შიდა მხარეს სულ სისხლი ჰქონდა. ვიღაცამ მასზე ჯერ იძალადა და შემეგ აწამა.
-ქალბატონო კესანე ეს რთული საქმეა. თუ გიჭირთ...
-მიჭირს? მე? ქალს? ხო, მაგრამ არა იმიტომ რომ ქალი ვარ, არამედ ეს, ეს... ეს კაცისთვის უფრო საშინელებაა. ეს ადამიანია და ყველასვის ძნელია. საქაღალდეებს სახლში წავიღებ. გვამი ექსპერტიზაზე გაგზავნეთ, აქაურობა შემოსაზღვრეთ, გზა გადაკეტეთ, მუშობა მომიწევს ამ ადგილას. ახლა წავალ, დილით გუნდი დამახვედრეთ.
თვალები მოვხუჭე, ერთმანეთს ძლიერ დავაჭირე, ეს არ უნდა მენახა. ის ხომ ქალი იყო. კესანე გამოცოცხლდი, რა დროს გრძნობებია. თავი გამოვიფხიზლე და ბაიკს მოვაჯექი. სიჩქარეს მოვუმატე. მომწონდა და მსიამოვნებდა სახეზე ცივი ნიავი. ძალიან სწრაფად მივდიოდი, გვერდით, რომ ბაიკი დამეწია. გავიხედე და ჩაფხუტი ეკეთა. ვინ არის? გავასწარი, გამასწრო. კვლავ დავეწიე, კვლავ დამეწია.ეს ვინღა ჯანდაბაა? თუმცა საოცრად მომინდა პირველობა და შეჯიბრი. სიჩქარე დავქაჩე და უკან ჩამოვიტოვე. ჩემი სახლისკენ მივდიოდი, ისიც მოდიოდა. ბევრჯერ გამასწრო, თუმცა მაინც ჩემი გზით მოდიოდა. მოკლე გზით გადავჭერი. ბნელ უბანში შევედი. როგორც ჩანს, მანაც უმატა სიჩქარეს, გამაყრუებელი ხმა გავიგე ბაიკის. უკან მივიხედე და წინა ბორბალი ააწევინა. ვაუ, მაგარია. უკუნეთში შვეუხვიე, ისიც შემოვიდა. ცოტაც და დავამუხრუჭე საკუთარი სახლის წინ. გვერდით მომიყენა ბაიკი. ჩაფხუტი მოვიძრე , მაინტერესებდა ვინ იყო. მანაც მოიძრო.
-შენ? შენ აქ რა გინდა?
-კარგად ტარება არ იცი. დიდად არ მოვინდომე, მაგრამ მაინც ვერ ჩამომიშორე.
-იქნებ იმიტომ, რომ შენი ჩამოშორება არ მინდოდა. - ვუთხარი და გადმოვედი, ისიც გადმოვიდა.
-რაო, ხომ არ გაბრაზდი საქმე რომ აგახიე. - ირონია მაინც ვერ დავმალე.
-ვინ? შენ ამახიე საქმე? - გაიცინა. ეს ადამიანია, ჩვეულებრივი მოკვდავი, თუ ღმერთკაცი. რა საოცარი ღიმილი აქვს. - არა ქალბატონო, საქმე ჩემია, არა ბოდიში, ჩვენია. უბრალოდ მარტო დაგტოვე გვამთან. ხომ საოცრება იყო. - ჩამოიწია და თვალებში ჩამაშტერდა.
-მომისმინე, კარგად, აღარ გავიმეორებ. - ვუთხარი და ხელი თმაზე გადავისვი. - საქმე ჩემია, უფროსმა უკვე გადმომიფორმა. ახლა კი სახლში უნდა ავიდე და გადავხედო ვითარებას. შენ კი კარგად. - ხელი დავუქნიე.
-კარგად მახინჯო. - მომაძახა და წავიდა.
არა ეს სულ ასეთი დამყოლია, სულ ყველას უჯერებს და ყველას ნებაზე დადის, თუ რა ხდება? ან შემეწინააღმდეგე, ან გამომიწვიე.. არა, შენც არ მომიკვდე. თუმცა მე რა?
მე ვარ 24 წლის კესარია ჩხეიძე. ქართველი ვარ, მაგრამ რატომღაც აქ მარტო ვცხოვრობ. ჩემი ოჯახის ყველა წვერი ამერიკაშია. მამაჩემი გამომძიებელი, დედაჩემი ადვოკატი, ჩემი უფროსი ძმაც გამომძიებელი. წესით მეც გამომძიებელი უნდა ვიყო ამერიკაში, მაგრამ საქართველოში ყოფნა ვარჩიე. ამის ძალიან ბევრი მიზეზი მქონდა. ჩემი ოჯახი ყველამ იცის, მე კი მათი ნაშოვნი სამსახური, მათი გაწეული ვითომ დახმარება არ მინდოდა. მსურდა სამშობლოში მეღვაწა და აქაური პრობლემები მომეგვარებინა. ამას ისიც ემატება, რომ მთელი ჩემი „მეგობრები“, დაქალი, ახლობლები აქ მყავს. სიმართლე გითხრათ, მათთან ხშირი კონტაქტი არ მაქვს, მაგრამ ვიცი, რომ როცა მომინდება ვნახავ.
სახლის კარი გავაღე და შუქი ავანთე.
-ვაიმე - შევხტი ჩემი დაქალის დანახვისას.
-შენ გოგო ნორმალური ხარ? - დივნიდან წამოდგა - სად დადიხარ ამ შუა ღამე?
-გული გამისკდა. - გასაღები დავდე და ოთახისკენ წავედი. - საქმეზე ვიყავი, მკვლელობაა.
-კესანე, ტელეფონი ხელში გქონდეს და რომ დაგირეკავ, მიპასუხე, ლამის გული გამისკდა.
-კარგი. - ოთახიდან სპორტული ტანსაცმლით გამოვედი და მოვეხვიე. - მომენატრე.
-მეც. დღეს შენთან დავრჩები რა, ჩემს ძმას ვეჩხუბე. - ამოილუღლუღა.
-რა მოხდა? მაგას რაღა უნდა?
-ისევ ჩემს სამსახურზე იჩხუბა. შენ კიდევ ძვლივს მიშოვნე ისეთი, როგორიც მე მინდა და ახლა ნამდვილად ვერ წამოვალ. ნიკამ საფრთეში იგდებ თავსო, მე კი ვერ გავაგებინე, რომ ეგ არის ჩემი პროფესია. მოკლედ მაგის მოსმენა და საფრთხეებზე ლაპარაკი აღარ მინდოდა და წამოვედი. - მოწყენით მითხრა.
-კარგი, დაველაპარაკები ხვალ.
მეორე დღეს სამსახურში წავედით. ბეა თავის გზას გაუდგა, მე ჩემსას. დღეს უფროსი უნდა ვნახო. უნდა გავარკვიო ახალი საქმე მხოლოდ მე მეკუთვნის, თუ გუშინ უცნობის ნაბოდიალები სიმართლეა.
სამმართველოში შევედი და მაშინვე ერთი თანამშრომელი მეცა.
-ქალბატონო კესანე, უფროსმა როგორც კი მოვა, ჩემთან შემოვიდესო. - ჩამომირიკრიკა და მეც მკრთალად გავუღიმე.
-კარგი, მშვიდად, მივდივარ.
კარზე დავაკაკუნე და შევედი.
-გარაჯობა ბატონო..- სიტყვა გამიწყდა, როცა უფროსის წინ არსებულ ორ დივნდიან ერთ-ერთზე ის უცნაური ტიპი დავინახე.
-კესანე მოდი, დაჯექი. - მითხრა და სავარძლისკენ მიმითითა. რა დამაჯენდა, სანამ არ გავიგებდი ეს საფრთხობელა აქ რას აკეთებდა.
-შენ აქ რა გინდა?- ვკითხე ჩუმად, თითქოს უფროსს ვემალებოდეთ.
-გუშინ გითხარი ეს საქმე ჩვენია-მეთქი და როგორც ჩანს, არ მომისმინე ან ვერ მომისმინე. - ირონიულად შემომხედა. ამას გონია ასეთ ლაპარაკს შევარჩენ? ძალიან ცდება.
-უცნობის ნაბოდიალებს არ ვუსმენ ხოლმე. ან საერთოდ ვინ ხარ, რა გინდა? - ნერვები მომეშალა.
-კესანე დამშვიდდი და დაჯექი. ეს ჩემი შვილია, ვაჩე.
უცბად ძალიან შემრცხვა უფროსის შვილი რომ გავლანძღე და აგდებულად დაველაპარაკე, მაგრამ მაინც ვერ ვხვდები, აქ რა უნდა ან აქამდე რატომ არ ვიცნობდი თუ მისი შვილი იყო, თან გამომძიებელი.
-სასიამოვნოა, მაგრამ ვერ ვხვდები რა უნდა ამ საქმეში. გუშინ გამომაქცუნეთ საქმე შენ უნდა აიღოო და ახლა ეს მიზის წინ და მეუბნება, რომ საქმე მისიც არის.
-მომისმინე. - ხელი დაწყანების მიზნით მაღლა ამიქნია. - გამოგაქცუნე, იმიტომ რომ საქმეში შენც იყო. ეს არ არის ორ კვირიანი ქეისი. საქმე ძალიან რთულად არის და მას მხოლოდ ერთი გამომძიებელი ვერ გაუმკლავდება.
-ძალიან კარგად იცით, რომ მე უბრალო გამომძიებელი არ ვარ. - გავბრაზდი. - არც ერთი საქმე მქონია გაუხსნელი და ამასაც მივხედავ გარეშე პირების დაუხმარებლად.
-ოჰ, როგორი თავმდავაბლი ხარ.- კვლავ ეს იუმორი.
-ვაღიარებ, რომ შეუდარებელი ხარ, მაგრამ ასეთი საქმე არ გვქონია. ძალიან რთულია და მინდა, რომ ვაჩესთან ერთად გახსნა. ვაჩე ამერიკიდან ამ ქეისის გამო ჩამოვიყვანე. შენ კი ერთადერთი ხარ, ვისი იმედიც მაქვს ყველაზე მეტად. ეს თხოვნა არ არის კესო, ბრძანებაა. - მისი სიტვებიდან ბევრი რამ გავიგე. მაგალითად ის, რომ ვაჩე ამერიკაში ცხოვრობდა და ამიტომ არ ვიცნობდი, მერე ის, რომ ყველაზე მეტად მე მენდობა უფროსი და ბოლოს ის, რომ საქმე ძალიან რთულადაა. ხო, ეს ისედაც ვიცოდი.
-ამასთან ერთად საქმეს არ გავხსნი - ბავშვურად ჩავიბუზღუნე და ხელები ერთმანეთს ჩავკიდე. ზოგჯერ როგორი მორცხვი ხარ კესანე, კარგი რა, ნუ მარცხვენ.
-პირველი, ამას სახელი აქვს. მეორე, საქმე უკვე გადმოგვებარა და მესამე, სიმართლე, რომ გითხრა, დიდად არც მე მხიბლავს შენთან ერთად მუშაობა, მამაჩემის გამო ვარ აქ.
უფროსს შვლის ნუკრის თვალებით გადავხედე, ამასთან როგორ უნდა ვიმუშავო-მეთქი, მაგრამ თითქოს ვაჩე მიმიხვდა რისი თქმაც მინდოდა და ფიქრებიდან გამომარკვია.
-ჩემი ნუ შეგეშინდება, არ ვიკბინები. მითუმეტეს შენნაირ ალქაჯს არ ვუკბენ. - ჩაისისინა.
-უფროსო მართალია თქვენი შვილია, მაგრამ უფლება არ აქვს ასე მომმართოს.
-კესო ასეთი იუმორი აქვს, სერიოზულად არ აღიქვა - მითხრა თითქოს არც არაფერი. არა ამას თუ ასეთი იუმორი აქვს, მაშინ მეც მაქვს ჩემი და ვნახოთ აბა, ვისი აჯობებს.
-კარგი. - წყნარად ვთქვი. - მაშინ ძვირფასო ვაჩე, როცა მე დამელაპარაკები, შენი გრამნახევარი იუმორი სახლში დატოვე ან, უბრალოდ, არ ილაპარაკო.
-კარგით, გეყოთ. - ჩვენი კამათით მობეზრებულმა უფროსმა ხელი აიქნია. - ბავშვები ხომ არ ხართ. გავიგე ერთმანეთი გულზე არ გეხატებათ, მაგრამ ბრძანება უკვე მოისმინეთ და გინდა არ გინდათ, მაინც მოგიწევთ ერთმანეთის ატანა. საქმე გახსენით და მერე თუ გინდათ სულ ნუ გაიკარებთ ერთმანეთს.
-ამას მანამდეც არ გავიკარებ, პატარა ქაჯია. - მითხრა და თავიან ბოლომდე ამათვალიერა.
-ღმერთო რა დავაშავე? - ხელები მაღლა ავწიე და სახეც შევუშვირე. - შვილო ნუ მეგესლები. საერთოდ ნუ მელაპარაკები, თორემ ჩემს მოთბინებასაც აქვს საზღვარი.
-ძალიან მიანტერესებს საზღვრის იქით როგორი ხარ. - სიცილით ჩაიფხუკუნა.
-გეყოს ვაჩე. კესანე ნამდვილად არ აგიტანს და სანამ რამე დაგმართა, წადით და საქმეს მიხედეთ.
ოთახიდან გამოვედით. კარშიც რო შემეჯახა. აბა, იქნებ მაცადო რომ გავიდე. ღმერთო ეს ვინ გამომიგზავე, რამე დავაშავე? რამე ჩავიდინე და არ მახსოვს?
-ეე ქაჯო, ნელა. - შემომხედა.
-შვილო, სახლში ზრდილობა არ გასწავლეს? ჯერ გოგო უნდა გაატარო, მერე შენ უნდა გაიარო.
-ეგ ვიცი, მაგრამ გოგო ვის ხედავ აქ? - სერიოზულად მკითხა, ხმა ჩამივარდა. ეს, ეს, გარეწარი. ამას ვანახებ ვინ არის ქალი.
-რადგან შენც ვერ ხედავ, მაშინ მე გავივლი. - მითხრა და მხარი გამკრა. იდიოტი, კრეტინი, უზრდელი.
-სად მიდიხარ? - დავეწიე.
-ექსპერტიზაზე, პასუხები უნდა ვნახო. - დასერიოზულდა.
-ჯერ არ მოსულა, შევამოწმე.
-გვამი კარგად დაათვალიერე? ადამიანს აღარ გავდა.
-ხო, იმიტომ რომ მკვდარი იყო. - ხუმრობა ვცადე.
-შენ ჩემს იუმორს დასცინოდი ხო? - ამათვალიერა. - სერიოზულად გეუნები. ძალიან სასტიკად მოკლეს. ფიზიკური კონტაქტი დაამყარეს, თან სცემეს, „გაატყავეს“ და ბოლოს მოკლეს. ესეც არ ეყოთ და შუა ქუჩაში დააგდეს.
-მოიცა მრავლობითში რატომ თქვი? გგონია რამდენიმემ ჩაიდინა?
-ხო, ერთი ვერ გაუძლებდა.
-მე მგონია, რომ ერთის ნამოქმედარია. ახალგაზრდა, ლამაზი, სიფრიფანა გოგონა იყო. ერთიც მოერეოდა.
-ჯერ ვერაფერს ვიტყვით დაზუსტებით. არანაირი მტკიცებულება არ გვაქვს, თან რაღაც ეჭვი მაქვს და არ მინდა ეს ეჭვი გამართლდეს.
-რა ეჭვი? - დავინტრიგდი.
-ჯერ ვერ გეტყვი. - მარტივად მომიშორა.
-ეე, მითხარი. ერთად ვმუშაობთ და ვალდებული ხარ მითხრა.
-არანაირი ვალდებული არ ვარ, ჩემი აზრები გაგანდო. - ცხვირზე თითი დამკრა.
-ხელი აღარ შემახო და ბავშვივით ნუ მექცევი.
-ბავშვი ხარ და ბავშვივით მოგექცევი. და რატომ არ შეგეხო? ვინმე გყავს და
-ნუ ცდილობ ინფორმაცია გამომტყუო, საკმაოდ კარგად ვიცნობ შენნაირებს. - გავაწყვეტინე.
-მთლად ბავშიც არ ხარ ხო?
-ვაჩე საქმის გარდა არაფერზე არ დამელაპარაკო, თორემ შემომაკვდები. კითხე მერე მამაშენს და გეტყვის რას ვუშვები შენნირებს.
-ჩემნაირი არავინ არ დაბადებულა ქაჯო და სხვებს ნუ მადარებ, okay?
-გამეცალე აქედან.
ჩემი ტელეფონი აბზუილდა.
-ხო ბეა.
-კესო ახალი საქმე მომცეს და უნდა ვიმუშავო. სახლში ვერ მივალ და ჩემი ძმა თუ დაგირეკავს, უთხარი, რომ შენთან ვრჩები. ისევ ჩხუბის ნერვი არ მაქვს.
-კარგი და რა საქმეა ასეთი, ღამე რომ ვერ მოხვალ.
-ძალიან სერიოზული. ყველა ცდილობს რაღაც გაიგოს, მაგრამ არ გამოსდით. თვალთვალზე მყავს დაყენებული ბიჭები და დღეს ყველაფერს გავაკეთებ. ვიღაცა ტიპი ყოფილა და
-ბეა ტელეფონში ნუ მეტყვი, ხომ იცი ისმინება ჩემიც და ახლა უკვე შენიც.
-აა, ხო - თითქოს გამოცოცხლდა. - მოკლედ ხვალ მოგიყვები ყველაფერს.
-კარგი, ჩემი დახმარება თუ დაგჭირდა, მირეკავ ეგრევე.
-აჰამ.
-რამე ისეთი საქმეა, იარაღი რომ დაგჭირდეს? - ჩუმად ვკითხე.
-ჯერ არ ვიცი. ყოველ შემთხვევაში დღეს არ მჭირდება.
-კარგი, იცოდე ჭკუით და დამირეკე თუ რამეა. გაკოცე.
-მეც და მიყვარხარ. - გამითიშა. ჩემი პატარა სიყვარული.
ბეა, ბეატრისი 23 წლის. ჯურნალისტია და დიდი ხანი ცდილობდა კარგი სამსახური მოეძებნდა. თუმცა ეს ერთიდაიგივე რუტინა მობეზრდა და ჩემი ხერხებით შესანიშნავი სამსახური ვუპოვნე. ყველამ არ იცის ეს კომპანია. ყველაფერში პირველები არიან. მოსდით ინფორმაცია უცხო პირების შესახებ, რომლებიც ძირითადად ან ძალიან საშიშები არიან, ან ზედმეტად ცნობილები. მათი ცხოვრება უნდა ჩიჩქნონ, მიაგნონ მათ ცოდვებს და შემდეგ გამოააშკარავონ. ეს ძირითადად იმას ემუქრება, ვინც ცუდი რამ ჩაიდინა ან ფარული საქმეებით მოძრაობს. მოკლედ ძალიან საინტერესო და საშიში საქმეა. ზუსტად ბეატრისის შესაფერისი.
ბეატრისი
-დაიხ უფროსო, ყველაფერს მივხედავ.
-იცოდე არავინ, საერთოდ არავინ უნდა დაგინახოს. უჩინარი უნდა გახდე და ისე მოიძიო იფორმაცია. ალექსანდრე დევდარიანი. არაფერი არ არის მასზე ცნობილი, გარდა იმისა, რომ ბიზნესმენია. არც ოჯახზე ვიცით არაფერი, არც მის საქმიანობასა და არც მის ბავშვობაზე. 2 თვის წინ გამოჩნდა ბიზნეს სფეროში და საკმაოდ დიდ წარმატებას მიაღწია. შეუძლებელია ეს თუ ბინძური გზით არ მოიპოვე ფული და ეს შენც კარგად იცი. ეჭვი მაქვს ნარკოტიკებით ვაჭრობს, ან უარესიც შეიძლება იყოს. ამიტომ გაიგე ყველაფერი. იპოვნე მისი სუსტი წერტილი და ზედ დააჭირე ფეხი.
-დიახ, გასაგებია.
-აი აქ მცირე ინფორმაციაა მასზე. კამერებმა მისი მანქანის ფოტო დაფიქსირეს, სახლიც ვიცით. დანარჩენი შენ გევალება. - უთხრა და საქაღალდე წინ დაუდო.
-დრო რამდენი მაქვს?
-ცოტა. მაგრამ ძალიანაც არ იჩქარო. არ არის უტვინო ბიჭი და თუ რამე შენიშნა, მაშინვე გაფაქტავს. შემდეგ კი წარმოდგენა არ მინდა, რას გიზამს. - დაშინებასავით გამოუვიდა.
-ანუ ბიჭი. რატომღაც კაცი წარმომედგინა.
-ზუსტი ასაკი არ ვიცით, მაგრამ დაახლოებით 26 წლამდე უნდა იყოს.
-კარგით, წავედი და ვეცდები, ყველაფერი გავარკვიო.
კაბინეტიდან გამოვიდა, კესოს დაურეკა, გააფრთხილა, რომ სახლში ვერ მივიდოდა და შემდეგ თავის ოფსში შევიდა. თანამშრომელი ბიჭებიც თან შეიყვანა.
-მოკლედ ბიჭებო, ძალიან გენდობით და რაღაც უნდა გთხოვოთ.
-ბეა, ისევ შიშველ გოგოებს თუ უნდა ვუთვალთვალოთ, არ გამოვა. საქმეზე ვიყავით და ნერწყვების ყლაპვით დავიხრჩეთ. კაცები ვართ და ადვილი არ არის.
-ოოო, სტრიპტიზ ბარში იყავით და იქნებოდნენ შიშვლები, აბა რა იქნებოდა, მაგრამ არ ინერვიულოთ. ამჯერად ბიჭია. - ეშმაკურმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე.
-ალექსანდე დევდარიანი, ეს მისი სახლია. 24 საათიანი რეჟიმით უნდა უთვალთვალოთ. ერთმანეთს შეცვლით როცა დაიღლებით. ოღონდ შეუმჩნევლად. კვალი არ უნდა დატოვოთ, ჩათვალეთ უჩინარები უნდა გახდეთ. მქონდეს თქვენი იმედი?
-რა თქმა უნდა. მაგაზე მარტივი რა არის?
-იცოდე ლუკა, შეუმჩნევლად. თქვენ რომ იცით, ისე არ იცანცაროთ და ჩხუბის დროს არ გამოგიჭიროთ სამიზნემ. ხომ არ დაგავიწყდათ მაშინდელი ინციდენტი?
-კაი ახლა ხო. გქონდეს ჩვენი იმედი და ხვალ ამ დროისთვის მოგაწვდით ინფორმაციას.
-მიყვარხართ. - აფერისტულად გაიკრიჭა.
-აფერისტო.
მოსაღამოვდა. ბიჭებისგან არაფერი ისმოდა. იმედია, ყველაფერი გამოსდით. მაგიდას მოშორდა და ამჯერად დივანზე გადაინაცვლა. ფეხები საყვარლად აკეცა.
-აბა, აბა, ალექსანდრე დევდარიანო. რას მალავ? - თავის თავს ესაუბრებოდა და თან საქაღალდეს ფურცლავდა.
-ოჰ, გემოვნება ნამდვილად გაქვს. რა მანქანაა - ჩაილაპარაკა. - მეორე გვერდი გადაშალა და მის ფოტოს წააწყდა. მდიდრულ გარემოში იყო, თუმცა მხლოდ ზურგი უჩანდა.
-ეს ზურგია, თუ ლოდი. რამდელა მხარ-ბეჭი აქვს, რა არის. იმედია, ძალიან ცუდ საქმეებშიც არ ხარ გარეული. - გული დასწყდა.
ტელეფონი აიღო და ლუკას დაურეკა.
-რა გინდა, მალე მითხარი. - ჩაიჩურჩლა.
-რას შვებით აბა?
-რა სახლი აქვს ბეაა, გაგიჟდები.
-რატომ არ ექნება რა.
-ხო, თან ქალაქიდან შორს, ბინძური საქმეები უკეთესად რომ გააკეთოს. ორსართულიანი სახლია უზარმაზარი ეზოთი.
-კაი, სახლი არ მაინტერესებს, ალექსანდრე თუ შენიშნეთ.
-არა, არ არის სახლში. დავთვალეთ და სულ მცირე ორმოცდაათი მცველი ჰყავს. სახლში შესვლა გამორიცხულია, თან კოდური სისტემა აქვს დაყენებული. იმედია გვიან გამოჩნდება.
-მაინც კარგად მუშაობთ. რომ მოვა, უფრო ფრთხილად იყავით.
-ჰო. კარგი, წავედი და დაგირეკავ მერე.
-კარგი.
კესანე
-ვაჩე, ექპერტიზის პასუხები მოვიდა, წამოდი, ვნახოთ.
განყოფილების ნულ სართულზე ჩავედით და დიდ ოთახში შვედით.
-აბა თამაზ, მაჩვენე. - ვაჩე მომუშავე კაცს მიუახლობდა.
-ჭკუიდან გადავედი ლამის. ასეთი არაფერი მინახავს, თან საქართველოში.
-ჰო, მე ბევრი მინახავს ამერიკაში. - ვაჩემ ფურცლები გადაშალა.
-ძალიან უცნაური ფაქტით დავიწყოთ. ეს გოგო ქალიშვილი ყოფილა.
-საიდან გაიგე? - გამიკვირდა.
-მოდი - ხელით მანიშნა გვამისკენ. ფეხები გადააშლევინა.
-მენთოლი წაისვი - ვაჩემ მითხრა და ჯიბიდან ამოიღო.
-მომეცი.
-მოიც - თვითონ გახსნა და ცხვირის მიდამოებში წამისვა. რა ეტაკა?
-შეხედეთ. საშვილოსნო ძალიან გაფართოებული აქვს, რაც იმის ნიშანია, რომ მინიმუმ სამჯერ გააუპატიურეს, თან ზედიზედ. სისხლის შემცველობა დავადგინე და ძალიან ბევრი სისხლი აქვს დაკარგული. რადგანაც სხვა ღრმა ჭრილობა არ აქვს, საიდანც სისხლისგან დაიცლებოდა, ესე იგი სასქესო ორგანოდან მოსდიოდა დიდი რაოდენობით. ჩვეულებრივ, ქალს ეს არ უნდა დამართვნოდა. ანუ ეს გოგო ქალწული იყო.
-საშინელებაა. - ჩავილაპარაკე.
-თმის დიდი ნაწილი ამოგლეჯილი აქვს, დუნდულების მიდამოები დალურჯებები, მთლიან სხეულზე კი სისხლჩაქცევები, ძალიან დიდი ზომის. ანუ ის ტიპი მაგრად სცემდა. სხეულს დააკვირდით - გვითხრა და ნაჭერი მთლიანად გადააძრო. - ცივი, მჭრელი იარაღით დასერილი აქვს სხეული. აქ შეხედე - მკერდისკენ აიტანა მზერა. - წრიული ჭრილობა. მთლიანად არ მოუჭრია, რაღაცამ შეუშალა ხელი.
-ეს ჩალურჯება - კისერზე დავადე თითები.
-ხო. შეიძლება მოგუდვაც უნდოდა, თუმცა სიკვდილის მიზეზი დახრჩობა არ ყოფილა. ხმის იოგები მთლიანად განადგურებული აქვს, ანუ ძალიან ყვიროდა, თუმცა ისეთ ადგილას იყო, ხმა ვერ გაიგეს. ადამიანი ისე ყვიროდეს, ხმის იოგები ჩაუწყდეს და მისი ხმა ვერ გაიგონ, ან დაუსახლებელ ადგილას უნდა იყოს, ან ხმაგაუმტარ ოთახში.
-სიკვილის მიზეზი რა გახდა? - ვაჩემ ჰკითხა.
-ტკივილი. ეს იშვიათად ხდება, მაგრამ არსებობს ასეთი რამ. ამ შემთხვევაში სიკვილის ზუსტი მიზეზი ვერ დავადგინე. სისხლი დაკარგა, მაგრამ არა სასიკვდილოდ. არც გაგუდული არ არის, არც სასიკვდილოდ დაჭრილი. მაგრამ ძალიან ნაცემი და ამასთან გაუპატიურებულია. ძალიან მტკინვეული იქნებოდა გოგოსთვის. მითუმეტეს მისთვის პირველი იყო და ძალიან ეტკინებოდა ცემასთან ერთად. ძალა გამოეცლებოდა და ტკივილისგან გული წაუვიდოდა. გონზე ვერ მოიყვნაეს და გული გაუჩერდა.
-ასეთი სადისტი როგორ უნდა იყო ადამიანი.
-ხო, მოკლედ ასე. საქმე ან სექსულურად დაუკმაყოფილებელ ადამიანთან გვაქვს, რომელიც სიამოვნებას გოგონას ტკივილით იღებს, ან შურისმაძიებელ ტიპზე, რომლსაც ქალებზე გული აცრუებული აქვს.
-კარგი, მადლობა თამაზ. კესანე კაბინეტში ავიდეთ. მკვლელის პორტრეტის შედგენა დავიწყოთ.
-კარგი.
გამოვედით ოთახიდან და უხმოდ ავედით კაბინეტში.
-ასეთი რამ ადრეც გინახავს?
-კი. - მოკლედ მომიჭრა. - კარგი, დავიწყოთ. მთლიან პორტრეტს ვერ შევადგენთ, მაგრამ არაუშავს.
-პირველი - დავიწყე. - არამგონია დაუსახლებელ ადგილას იყოს. მგონია, რომ ქალაქშია, აქვე. ეჭვსაც არ იწვევს ისე იტყუებს გოგონებს. სახლი მაღალ სართულზე აქვს ხმაგაუმტარი კედლებით.
-რაც უფრო მაღლა ცხოვრობ ხმა უფრო ნაკლებად გადის, თან ხმაგაუმტარი კედლები. კარგია. შემდეგ?
-შურისმაძიებელი არ მგონია იყოს, რადგან მათი მსხვერპლი კონკრეტული ადამიანი არის ხოლმე.
-რა იცი, რომ კონკრეტლი ადამიანი არ არის ის გოგო?
-ამ შემთხვევაში რამე ნიშანს დატოვებდა. ძირითადად შურს როცა იძიებენ, გახარებულები არიან და ამის გამო რაღაცას ტოვებენ, რომ მიზანს მიაღწიეს. გოგონას სხეულზე კი გარდა იმისა რომ ნაცემი იყო, უცნაური არაფერი აღმოაჩნდა.
-კარგი. შენი აზით რამდენი წლის არის.
-რაც შეიძლება დიდი. ახალგაზრდა ვერ გაიმეტებდა.
-გეტყობა, რომ ახალგაზრდა მკვლელებს არ იცნობ. შეუძლებელი არაფერი არ არის.
-ახალგაზდრა ყმაწვილი ბიჭი ქალიშვილს არ გააუპატიურებდა. მათ ისედაც აქვთ შესაძლებლობა გართობის. რადგანაც ჩვენი სამიზნე შურისმაძიებელი არ არის, საქმე უფრო ასაკოვანთან გვაქვს. მისთვის ქალიშვილი გოგონა უფრო სასურველია და მარტივად დასამორჩიელებელი. თან მოხუცი უფრო მარტივად შეიტყუებდა სახლში. მიზეზები ბევრი შეიძლება იყოს.
-ხო, ეგ მართალია. და მიზეზი ამ ქმედების?
-ხო, მოტივი ჯერ უცნობია. ბევრი რამ შეიძლება იყოს, ამიტომ კონკრეტულს ჯერ ვერაფერს ვიტყვით.
-კარგი. დღეს დაისვენე, საკმარისზე მეტი ნახე. ხვალ განვაგრძოთ. თაან მგონია, რომ ახალ რამეს გვიმზადებს ჩვენი მკვლელი.
-კიდევ არაფერს მეტყვი ხო?
-ხო. წადი, მიდი, დაისვენე.
-კარგი, კარგად.
სახლში წამოვედი, შხაპი მივიღე. „მდუღარე“ წყლის ქვეშ ვიდექი და გონებას გამორთვის საშუალებას ვაძლევდი. მიყვარს, როცა იმდენად ცხელია წყალი, რომ კანი მეწვის და მიწითლდება. ღმერთო რა საშინელება ვნახე დღეს. ეს რა იყო.
ბეატრისი.
ღამის 2 საათი იყო. ბიჭებისგან არაფერი გაეგო, ამიტომ დარეკვა გადაწყვიტა.
-ხო ბეა.
-მოვიდა?
-კი 12ისთვის სახლში იყო. მარტო მოვიდა და ოთახში ავიდა. გამოიცვალა, შხაპი მიიღო და ახლა ტელევიზორს უყურებს.
-ტელევიზორს? -გამიკვირდა. - და საიდან ხედავ მაგდენს?
-ყველა ფარდა გადაწეული აქვს, სახლში უზარმაზარი ფანჯრები აქვს და მარტივად ჩანს.
-რამე ხომ არ შენიშნა?
-ვერა. ყველაფერი წყნარად მიდის.
-კარგი. უნდა გაიგო კაბინეტი რომელ სართულზე აქვს.
-გაგიჟდი? რანაირად გავიგო. - ჩამყვირა ტელეფონში.
-ჩუმად. ახლა შეტყობინება მოუვა და კაბინეტში შევა. გაიგე სახლის რომელ ნაწილში გადაინაცვლებს.
-რა ჩაიფიქრე?
-გააკეთე რასაც გეუბნები. - მკაცრად უთხრა.
-კარგი.
მალე ალექსანდრეს შეტყობინება მართლაც მოუვიდა და წამში წამოხტა. მეორე სართულზე ავარდა, შემდეგ დაბლა გაუჩინარდა.
ლუკამ ტელეფონი აიღო.
-საიდან იცოდი შეტყობინება რომ მოუვიდოდა? - გაკვირვენული იყო მომხდარით.
-იქიდან რომ მე გავუგზავნე. აბა მითხარი სად წავიდა? - კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა.
-ჯერ მეორე სართულზე ,შემდეგ პირველზე ჩამოვიდა და სადღაც გაქრა.
-კარგი. ახლა მომისმინე. სახლის მხარეს უნდა გახვიდეთ, მანქანა მანდ დატოვეთ. სახლთან ახლოს, როგორც იცით ხოლმე ჩხუბი დაიწყეთ. მოკლედ, ყურადღება უნდა მიიქციოთ.
-მცველები გაგვაშველებენ, დიდი ვერაფერი.
-ხოდა მომისმინე - ჩაყვირა - მცველებს არ დაჯერდეთ, არ გაჩერდეთ. ალექსანდრეს სახელიც ახსენეთ. რამე მოიფიქრეთ ისეთი, რომ ალექსანდრე თქვენთან წამოვიდეს. დიდი ხანი შეაყოვნეთ.
-იცი მაინც რას გვიზამს?
-ვერაფერს. უბრალოდ ეტყვით, რომ ინტერვიუ გინდათ, მეტი არაფერი. დიდი ხანი უნდა შეყოვნდეს თქვენთან.
-და შენ რას აპირებ? რატომ უნდა გავაკეთოთ ეს?
-მანდ მოვდივარ. კაბინეტი ვიცი სადაც აქვს. მანდ დიდხანს თვალთვალით ვერაფერს გაიგებთ. ამიტომ კაბინეტში უნდა შევიპარო, იქნებ რამე ვიპოვნო.
-და კოდური სისტემა?
-ჩხუბს როცა დაიწყებთ, ალექსანდრე გამოვა და კარებს ღიას დატოვებს. განბლოკვა მინიმუმ 2 წუთი გაგრძელდება და შემდეგ დაიბლოკება. ზუსტად 2 წუთში შევაღწევ სახლში.
-გიჟი ხარ ბეატრის. რომ გამოგიჭიროს?
-გააკეთე რასაც გეუბნები. მე უკვე გზაში ვარ.
-კარგი, გელოდებით.
ქალაქიდან გავიდა, რაღაც დაუსახლებელ ადგილას მივიდა და სახლიც გამოჩნდა. ასეთ ადგილას ეს მდიდრული სახლი სოკოსავით იყო ამოსული. თვალები გაუფართოვდა ბეატრისს, თუმცა მალე გონს მოეგო. ბიჭებს მიწერა ემოქმედათ და ახლა თვითონ მივიდა სახლის უკანა ნაწილში.
ლუკა და ნიკა
-გითხარი მე შევდივარ-მეთქი პირველი და ნუ მიტყნავ ტვინს. - ყვირილით გავიდნენ სახლის ცენტრისკენ.
-ეს ჩემი საქმეა და მე გამომგზავნეს - ყვირილითვე განაგრძო შეთხზული კამათი.
ბეამ გაიგონა მათი ხმა და ჩაეღიმა. შავ, პრიალა გალავანზე აძვრა და ძირს ჩახტა.
-ფეხიი - წამოიკნავლა და მაშინვე პირზე აიფარა ხელი. - კარგი, ბეა არაფერია.
სახლის უკანა ნაწილში იყო და კედელს ეფარებოდა. უზარმაზარ ფანჯარასთან იდგა და ელოდა განბლოკვას. შიგნით შუქი არ ენთო.
-შენი დედა ვატირე, გამატარე . - მუშტი უთავაზა ლუკამ.
-ვის დაარტყი, შენი დედა მოვ.ყან. - ამანაც არ დააყოვნა და უთავაზა.
-ცოტა მსუბუქად, , მეტკინა. - გადაუჩურჩულა შეუმჩნევლად.
-ბაზარი არაა.
-მოდი აქ, ვის დაარტყი - და ამ დროს დაცვა გამოვარდა.
-რა ხდება, რა ამბავია?
-შენი დედა - ბიჭები ჩხუბს აგრძელებდნენ.
-ეგრე არა, მოდი აქ. - ხელი დაუჭირა და უტედა.
-ვინ ხართ? რა გინდათ? - ერთ-ერთმა თავი გმოიჩინა. ბიჭები კი არ ჩერდებოდეთ. უფრო და უფრო უწევდნენ ხმას. ერთი მცველი ჩაერია და მალევე გააშველა.
-რა გინდათ?
-ბატონი ალექსანდრე სახლშია? - იკითხა ლუკამ.
-ვინ ხარ-მეთქი? - უღრიალა.
-ჩემი ....ა ეს - ნიკამ წამოაყრანტალა.
-შენი, მოდი აქ - მისკე მიიწია დასარტყმელად, მაგრამ დაცვა მათ შორის ჩადგა.
-გეყოთ და თქვით რა გინდათ?
-ინტერვიუ უნდა ჩავწერო. რამდენიმე კითხვა მაქვს.
ამის გაგონება და მცველის ხელის აქნევა ერთი იყო.
-ბატონი არავის აძლევს ინტერვიუს. ასე რომ წაბრძანდით.
-ბატონო ალექსანდრე - ნიკამ დაიყვირა. იცოდა მცველთან ვერაფერს გახდებოდა.
-ნუ ყვირი. - შეეცადა ბატონი ალექსანდრე არ შეეწუხებინა, თუმცა უკვე გვიანი იყო. ალექსანდრემ კარი გააღო და გამოიხედა.
-რა ხდება ნუგზარ? - მცველს ჰკითხა და კარიც გაიღო.
ბეამ კარს ხელი მიარტყა და გაიღო.
-მოიც, კარი ღიაა? - ჩაილაპარაკა - ნუთუ არ კეტავს ხოლმე, ღმერთო რა უტვინოა. - თქვა და შევიდა. მაშინვე მეორე სართულისკენ დაიძრა და ერთ-ერთ ოთახში დაუფიქრებლად შევიდა. ლოგინიც გამოჩნდა.
-მოიც, მეღადავები? ეს, რა მისი ოთახია? - თავის თავს ჰკითხა და ოთახში დაგროვილმა ალექსანდრეს სურნელმა ცხვირი აუწვა. - რა არის? წლის ნაცვლად სუნამოთი იბან? რა უბედურებაა.
იტრიალა ასე 2 წუთი და შემდეგ გარდერობი გამოხსნა. ტანსაცმლის ქვევით პატარა ყუთი იყო, გამოიღო გახარებულმა და გახსნა. იარაღი.
-ანუ იარაღი? მერე რა, იქნებ ლიცენზია აქვს. დიდი ვერაფერი. - უკმაყოფილომ თავი გააქნია, თუმცა ფოტო მაინც გადაუღო. შემდეგ ისევ თავის ადგილას დააბრუნა.
-ოჰ უკვე ვთქვი, რომ გემოვნება გაქვს? რამდენი მაისურია რა არის, ამდენი მე კი არა, მთელ ქალთა მოდგმას არ აქვს. ტანსცმელებს ათვალიერებდა და ერთი თეთრი ჩამოხსნა. არ იცოდა რას აკეთებდა ამ დროს, თუმცა იზიდავდა. სახესთან მიიტანა და დაყნოსა.
-ღმერთო რა სასიამოვნოა. რა იქნებოდა არ იყო საზიზღარი, ხომ გაგიცნობდი და შენი მაისურის ნაცვლად შენ ჩაგეხუტებოდი. - მაისური დაკეცა და ზურგჩანთაში ჩაიდო.
ოთახიდან გამოივდა და ახლა პირველ სართულზე ჩავიდა. არ იცოდა, ბიჭებმა როგორ შეაკავეს ალექსანდრე, თუმცა ფაქტია, რომ გამოუვიდათ.
ერთ ოთახში შევიდა და თვალში ფოტო მოხვდა. მიუახლოვდა და ხელში აიღო. ზუსტად ორ ერთნაირად ჩაცმულსა და ვიზუალურად ერთნაირ ბავშვს შეხედა. სხვისი ფოტო რატომ ექნებოდა სახლში, ანუ ერთ-ერთი თვითონაა. მაგრამ მეორე? ის ხომ იდენტურია.
-ტყუპები. - ტაში შემოკრა. - ანუ ტყუპისცალი გყავს? მოიც, შენნაირი კიდევ ერთია?
ფოტო ამოიღო ჩარჩოდან და უკან გადმოატრიალა. „ალექსანდრე და მაქსიმე დევდარიანები“
სურათი გადაუღო და თავის ადგილას დააბრუნა.
-მაქსიმე, შენ რატომ არ ჩანხარ საზოგადოებაში? - ჩაილაპარაკა და სხვა სურათებსაც გადახედა. ეტყობოდა, რომ ოჯახთან ერთად იყო. დედა, მამა და თვითონ. მისი ძმის ფოტო მხოლოდ იმ ერთში ჩანს.
-სად ხარ? ვინ ხარ? - ჰკითხა სურათს.
უცბად ხმაური მოესმა. ფეხის ხმა. ალექსანდრე სახლში შემოდის. მალე დააბრუნა ფოტო ადგილას და სახლის უკანა გასასვლელისკენ დაიძრა.
-ჯერ არ შემოხვიდე, ცოტაც.
მივიდა და კარი უკვე იკეტებოდა აშკარა იყო 2 წუთი იწურებოდა და მალე დაიბლოკებოდა.
-არ გაბედო დაკეტვა. - კარებს დაემუქრა. - ცოტაც.
გაირბინდა და სახლიდან გავიდა. კარს ხელი მოავლო და ჩაკეტილია.
-ყოჩაღ ბეა, ყოჩაღ. ვამაყობ შენით. ვინ არისო ჩემი მამაცი გოგოვო, ვინაო? - ჰკითხა თავის თავს და ლოყებზე იჩქმიტა. შავ გალავანზე ხელმეორედ აძვრა და მანქანისკნე მიაშურა. ჩაჯდა და ტელეფონი აიღო. სწორედ ამ დროს დარეკა ლუკამ.
-ბეა მითხარი რომ მოასწარი და ვერ დაგიჭირა
-მასე მარტივიც არ არის ბეატრისის დაჭერა, ჩემო კარგო. - შეიქო თავი. - სად ხართ?
-დავბრუნდით თბილისში, გზაში ვართ. მოდი და ყველაფერს მოგიყვებით.
-კარგი, მადლობა ბიჭებო. - გაუთიშა.
მთელი გზა ფიქრობდა. ღრმად რომ წავიდა ფიქრებში, მიხვდა, რომ ისეთი ვრაფერი ჩაიგდო ხელში, თუმცა ძმაზე ინფრომაციაც არ იყო უბრალო საქმე. არავინ იცოდა ტყუპისცალი თუ ჰყავდა, მან კი გაიგო. ახლა მთელი ქალაქი გაიგებს, გაიფიქრა. ოფისში მისული ბიჭებს ყველაფერი გამოჰკითხა. ჩვეულებრივი ისტორია შეკავების გამო. მთელი ღამე ინტერნეტში იძრომიალა. ვერაფერს მიაგნო. არანაირი ფოტო, არანაირი სტატია, არანაირი ინფორმაცია მაქსიმეზე.
-ოღონდ მკვდარი არ იყო, ოღონდ ეს არა. - ჩაილაპარაკა და კესოს დაურეკა.
-კესანე. გძინავს?
-ჰო, მოხდა რამე? სად ხარ მითხარი, წამოვალ. - დაფეთდა და ლოგინიდან წამოდგა.
-მოიც, დაწყნარდი, კარგად ვარ. ლეპტოპი თან გაქვს?
-ხო, სახლში მაქვს.
-რაღაც უნდა გთხოვო. მაქსიმე დევდარიანი. ამ ადმიანზე რაც კი ინფორმაციაა, მოიძიე და გამომიგზავნე.
-ახლა გინდა? - ეტყობოდა, რომ ეძინებოდა.
-ჰო, სასწრაფოა.
ელოდებოდა კესოს. ნახევარი საათის შემდეგ კი ზარის ხმამ შეაფხიზლა.
-აბა, რა გაიგე?
-არაფერია, გარდა დაბადებისა. არსად არ ჩანს მისი სახელი. მერე ერთ ჩემ მეგობარს დავურეკე და ვთხოვე გაგება. ის ღრმა ჰაკერია.
-მერე, რა გაიგო?
-6 წლის ასაკიდან წყდება მისი არსებობა. მკვდარია. როგორც გაიგო, ავარიაში მოყვა. მშობლები ამის შემდეგ ამერიკაში გადაცხოვრდნენ. ვერ ეგუებოდნენ ამ ქვეყანას. სხვა ოჯახის წევრზე არაფერია.
-მკვდარია?
-ჰო. 6 წლის ასაკში დაეჯაა მანქანა.
-კარგი, მადლობდა და ჰო, როდის არის დაბადებული.
-1994ში.
-კაი მადლობა. მიდი დაიძინე. - გაუთიშა.
-ანუ 26 წლის ხარ ბატონო ალექსანდრე. ძმა კი 6 წლის ასაკში დაკარგე.
თავში ერთი იდეა მოუვიდა, მაგრამ მისი არულება ზედმეტად არაადამიანური იქნებოდა.
-ხალხმა უნდა გაიგოს, რომ ძმა მოგიკვდა. - იმეორებდა ერთი და იმავეს.
მთელი ღამე არ უძინია. მუშაობდა, სტატიას წერდა. მაინც გადაწყვიტა, რომ ეს სანდროს სუსტი წერტილი იქნებოდა და მასზე დაჭერა გადაწყვიტა, როგორ უფროსმა უთხრა. დაწერა სტატია, როგორც ყოველთვის ფარულად და გამოსაქვეყნად მოამზადა.
-შენი მშობლები ამერიკაში გადაცხოვრდნენ. შესაბამისად შენც წახვედი. მხოლოდ 2 თვის წინ გამოჩნდი. რატომ მანამდე არ ჩამოხვედი? - ჩურჩულებდა და კაზუსისს ამოხსნას ცდილობდა.
-შეიძლება ჩამოხვედი და მერე ისევ წახვედი. რა ჩაიდინე, რომ გაქცევა გადაწყვიტე?
ჯერ კიდევ ეს კითხვები აწუხებდა, მაშინ როცა სტატია გამოაქვეყნა. დასრულდა, თუმცა არა. კიდევ რაღაც უნდა გაგიოს.
-ალო, გიუნ შენ ხარ? - ჰკითხა ძველ მეგობარს.
-ოჰ, ბეატრის. რით დავიმსახურე შენი ყურადღება?
-კაი ახლა. ხომ იცი არც დამვიწყებიხარ.
-მხოლოდ მაშინ გახსენდები, როცა საქმე გაქვს - ბანალური ფრაზა გამოიყენა. - ამჯერადაც საქმე ხო?
-ჰო. კარგი რა. ხომ იცი არასდროს დამავიწყდები. რაღაც უნდა გამიგო.
-გისმენ მაშინ.
-ალექსანდრე დევდარიანი. უნდა გაიგო ნასამართლევია თუ არა და თუ არის, რატომ და რა მიზეზით.
-გოგო ალექსანდრეს საიდან იცნობ?
-მოიცა, შენც იცნობ?
-მეც კი არა მთელმა ქვეყანამ იცის მასზე, უბრალოდ შენ რა საქმე გაქვს მასთან.
-მოკლედ გრძელი ისტორიაა. გამიგე რა რაც გთხოვე.
-კარგი ხო. არც აჯერად გიღალატებ, მაგრამ მერე ერთი ვახშამი შენზეა.
-კაი, კაი. - დათანხმდა.
გიუნა ბეას მეგობარი და ცნობილი ადვოკატია. შეხება აქვს სასამართლოსთან და ამ ამბავსაც მალე გაიგებდა.
უკვე ღამდებოდა. სახლში წასვლა და დასვენება გადაწყვიტა. სამსახურიდან გამოვიდა და ტაქსის გაჩერება გადაწყვიტა. უკვე თვალები ეხუჭებოდა ორ დღის უძინარს, როცა ფეხებთან შავმა მანქანამ გაუჩერა. წინიდან ორი შავებში კლასიკურად ჩაცმული კაცი გადმოვიდა და ბეას შეხედა.
-ოჰო, ამას ქვია სანახაობა. რა ბიჭებიი - ჩაილაპარაკა. - ერთ-ეთმა კაცმა ხელი მოჰკიდა და მანქანისკენ უბიძგა.
-ჩაჯექი. - მკაცრად უბრძანა.
-ოჰ, კიდევ რას მიბრძანებთ? - ეს გამოუძინებელი გოგონა რა „ხოდზე“ იყო.
ამჯერად უხეშად მოკიდეს ხელი და მისი ძალით ჩაჯდომა გადაწყვიტეს.
-მოიც, მოიც - ხელი აუქნია. - მითხარით ჯერ ვინ ხართ და იქნებ მე თვითონ მოგყვებით კაცო. რა საჭიროა ძალის გამოყენება. - მხარზე მოკიდებულ ხელს დახედა - იქნებ მომაშორო ხელები და მითხრა რა გინდა.
-რაღაც ჩაიდინე და ამისთვის პასუხი უნდა აგო.
-მოიცა, მოიცა. ბოლოს რაც მახსოვს სამსახურში ვიყავი და ვმუშაობდი. რაღაც არ მახსენდება თქვენთვის რამე დამეშავებინოს.
შავებში ჩაცული კაცი მიხვდა, რომ ლაპარაკს აზრი არ ჰქონდა. სპირტით გაჟღენთილი ნაჭერი ცხვირ-პირზე ააფარა და ბეაც გაითიშა.
წინა ღამე:
-ბატონო ალექსანდრე - ერთი მცველი თავზე დაადგა.
-გისმენ.
-კამერებს ვამოწმებდი. ის ორი გიჟი რომ მოვიშორე, რამე არ გამომჩეს-მეთქი და უკან გადავახვიე.
-მერე. - მობეზრებით ამოილაპარაკა.
-თქვენ თვითონ ნახეთ - უთხრა და პლანშეტი წინ დაუდო.
ეკრანზე ნათლად ჩანდა ვიღაცა გოგო როგორ მოძვრებოდა კიბეზე. აქეთ-იქეთ იხედებოდა. მერე ფოტოსურათი აიღო ხელში და გადაუღო.
-პატარა ქალბატონო რას აკეთებ?
-თამაზ, კიბიდან ჩამოვიდა. მაღლაც იყო.
-დიახ, ბატონო თქვენი ოთახიდან გამოდის. ჩვენ გვეკრძალება თქვენი ოთახის კამერების ნახვა, ამიტომ თქვენ ნახეთ. გადაუხვია უკან და ამჯერად საკუთარ ოთახში მყოფი გოგო დაინახა.
-ამას შეხედე რა. - ამოილაპარაკა და ყურება განაგრძო. დაინახა ჯერ იარაღი როგორ ნახა, შემდეგ მაისური ეცნო, რომელიც გოგონას აეღო და ახლა უკვე ყნოსავდა. ცოტა არ იყოს და ამ სანახაობამ გაახალისა.
-უცნობი ფანი მყავს თუ რას ხდება. ჩემი მაისური შეჭამა ლამის.
-ბატონო ეს სწორად მაშინ მოხდა, როცა ის ორი გიჟი გამოჩნდა. ვფიქრობ, რომ მოწყობილია. ყურადღება გადაგვატანინეს და ეს გოგო ისე შემოვიდა.
-ჰო, ეგ ადვილი მისახვედია. კარგი თამაზ, მადლობა. ამ ქალბატონს მე მივხედავ. - უთხრა და ოთახში ავიდა. თითქოს, დიდი არაფერი. ყურადღება აღარ გაუმახვილებია. უკვე ძალიან გვიანი იყო და გადაწყვიტა, მეორე დღეს გაეგო ყველაფერი. დილით გაღვიძებულს კი კვლავ თამაზი წამოადგა სამზარეულოში ჭამის დროს.
-ეს უნდა ნახოთ. - პლანშეტი დაუდო და ახალი ამბები ამოიკითხა.
-ვიღაცამ თქვენს ძმაზე დაწერა.
ალექსანდრე გადაფითრდა. კარგად მოუჩანდა მფეთქავი არტერია საფეთქელზე.
-ეს არავინ იცოდა. - აგრძელებდა თამაზი. ალექსანდრე კი ხმას არ იღებდა.
-ანუ ჩვენი გუშინდელი სტუმარი ფარული ჟურნალისტი აღმოჩნდა. ვიცოდი ასე მარტივად რომ არ იქნებოდა საქმე. იპოვნე და მომიყვანე. - დარობოტებულმა გასცა ბრძანება.
ახლა:
ბეამ თვალები რომ გაახილა, ნაცნობ ეზოში აღამოჩნდა. ერთს ხელში ყადა აყვანილი და მიჰყავდა სახლში. კარები გააღო და სანდრო დაინახა. ბეა ჯიუტად არ ახელდა თვალებს.
-რა უქენი?
-უბრალოდ დავაძინეთ. ძალიან ბევრს ლაპარაკობდა. - დამნაშავესავით ამოილაპარაკა.
-კარგი, აქ დასვი. - სავარძელზე მიუთითა. - ყველანი წადით.
როცა მარტო დარჩა, გოგონას მოუახლოვდა. ხელი ასწია და სახეზე შეხება გადაწყვიტა, უცებ ბეა რომ წამოხტა. სანდროს გული გაუსკდა და უკან შეხტა შეუმჩნევლად.
-არ შემეხო. - წამოიყვირა ბეამ. - ვინ ხარ?
სანდრომ ჩაიცინა.
-ჰმ, ვინ ვარ? - კითხვა გაიმეორა. - მემგონი ძალიან კარგად იცი. აბა დაფიქრდი.
-ხო, ვიცი. იცოდე, ასე მოქცევისთვის პასუხს გაგებინებ. ვუთხარი ჩემით წამოვალ-მეთქი, იმან კიდევ დამაძინა. რა ველურები ხართ. - ხელებს იქნევდა და ხმამაღლა საუბრობდა.
-იქნებ ტონს დაუწიო და დაჯდე. - გაბრაზებულმა უთხრა. ბეაც დაემორჩილა.
-მემგონი ხვდები ხო აქ რატომ ხარ? - წყნარად კითხა.
-ვერა, ვერ ვხვდები.
-ჩემი მაისური რომ მომპარე, დაბრუნება არ გიფიქრია? - უთხრა და ბეა დაფიქრდა. ეს მეღადავება თუ მართლა ამის გამო მომათრია აქო? - თუ ზედმეტად მიეჩვიე?
-რა მაისური? - გასულელება გადაწყვიტა.
-გუშინ ამხლე სპექტაკლი დადგი, სახლში შემომეჭერი, გადაქექე მთლიანი სახლი, ფოტო-მასალა შეაგროვე, დილით გამომიქვეყნე და ახლა გადაწყვიტე თავის გაულელება?
-კაი, მიდი. დამსაჯე. შენზე გავიგე, ვინც აბრაზებს ყველას კლავსო და ის იარაღი მე ჩამოგიტანო თუ შენ ახვალ? - ბეა საიდან ამდენი სითამამე, თავის თავს ეუბნებოდა, თუმცა სანდროსთან კამათი ართობდა. სანდროს ჩაეცინა.
-შენნაირ გოგოებს არ ვკლავ. უფრო სხვა სიამოვნებისთვის ვიყენებ ხოლმე. - უთხრა და ბეა გაშრა, გაშტერდა, დაიბნა, გაქვავდა.
-რაო, ვეღარ ვართ დიდ გულზეო? - სანდრო აგრძელებდა და ბეას მდგომარეობა ართობდა.
-შენნაირ კაცთან დიდი სიამოვნებით გავატარებდი ერთ ღამეს, ამიტომ დასჯის სხვა ხერხი მოძებნე. ეს გზა მეც მაწყობს და მე ხომ მოგებაში არ უნდა დავრჩე. - ამაყად თქვა. შიგნიდან კი ილანძღავდა თავს, რას აკეთებ შე სულელო, ახლა მართლა რომ დააპიროს შეხება, რა გეშველეო.
-დამიჯერე, ამით მხოლოდ მე მივიღებ სიამოვნებას, შენ კი ტკივილს მეტს ვერაფერს იგრძნობ. თუმცა - დაფიქრდა. - არა, გადავიფიქრე.
-ჰო, კარგია. - ამოისუნთქა. კარგია ამას თუ გადავურჩიო.
-ჰო, ალბათ მთელი ღამე ჩემს მაისურთან ტკბილად გეძინა და საოცარ სიზმრებს ნახულობდი. რაო, ვინ იყო დომინანტი, მე თუ შენ?
-რა? - ვერ მიხვდა ბეა.
-ანუ მთლად გარყვნილი აზრები არ გაწუხებს და უბრალო ჩახუტება იკმარე.
-იდიტო. - სიჩუმე ჩამოწვა. - ჰეი - ხელი აუქნია გაშტერებულ სანდროს - გელოდები. მალე დამსაჯე, მეჩქარება.
-სად? - დაუფიქრებლად ჰკითხა.
-იცი, შენგან განსხვავებით ოჯახი მყავს, რომელიც ახლა ჩემზე ნერვიულობს და კიდევ დიდი ხანი თუ არ მივედი სახლში, პოლიციაში წავლენ და შენ დაგიჭერენ. - ძალიან ბედნიერად ჩამოაყალიბა.
-ხო, ძალიან შემეშინდა.
-აა, მე მაპატიე. შენ ხომ არ გეშინია დაჭერის. იქ ხომ ადრეც იყავი. რამდენი წელი? ერთი, ორი, სამი? - ითვლიდა და თან თითებს კეცდა. სანდრომ მკლავში წაავლო ხელი და ახლოს მიიზიდა.
-რა იცი?
-ის, რაც შენი სახელის გატეხვისთვის საკმარისია.
-რა იცი-თქო? - დაუყვირა.
-რომელი ერთით დავიწყო. შენი ტყუპისცალით, რომელიც 6 წლის ასაკიდან ქრება თუ შენი უცაბედი გაუჩინარებით ქვეყნიდან. არა, მოიც. სჯობს ერთმანეთს დავუკავშიროთ. ტაქსში, რომელშიც შენი ძმა იჯდა, შენც იყავი იქ. მერე ვიღაც დაგეჯახათ. შენ გადარჩი, შენი ძმა ვერ გადარჩა. ის მანქანა გაიქცა. შენ ნომრის წაკითხვა მოახერხე. შემდეგ მშობლებმა ამერიკაში გადაგიყვანეს. როცა იზრდები ჩამოდიხარ. პოულობ იმ ნაძირალას და სასტიკი ხერხებით კლავ. შემდეგ გიჭერენ, მაგრამ ციხეში ერთი დღეს არ გაჩერებულხარ. მაშინ დიდი ბიჭი იყავი დიდი კონტაქტებით და არ ვიცი როგორ, მაგრამ ვიღაცას გამოყავხარ. თუმცა, არა გამოგაპარა და შენც ამერიკაში გაიქეცი. გავაგრძელო?
- ეგ ყველაფერი დანარჩენთან ერთად რატომ არ გამოაქვეყნე?
-ვერ მოვასწარი. საღამოს გავიგე ეს ინფორმაცია და შენმა ცუგრუმელებმაც მაშინ გამომაქცუნეს. არ ინერვიულო, სახლში როგორც კი მივალ, ავტვირთავ.
-რისი იმედი გაქვს?
-იმედი რისთვის მჭირდება?
-იცი მაინც რას დაგმართებ?
-არ ვიცი.
-ახლა გაიგებ. - ტელეფონი ამოიღო - თამაზ, შემოდი. ორი კაცი შემოიყოლე.
-რას აკეთებ? - დაიბნა. ვერ დაიჯერებდა სანდრო რამეს თუ დაუშავებდა.
-დიახ ბატონო ალექსანდრე. - თამაზი შემოვიდა ორი კაცით.
-გოგონას გამოფხიზლება სჭირდება. იცი რაც უნდა ქნა.
-კი, მაგრამ... - თამაზს თვალები გაუფართოვდა.
-უბრალოდ გამოაფხიზლე, ბოლომდე არ გამორთო. - უცნაურად დაიწყო საუბარი.
სამი ზორბასავით კაცი ბეას მივარდა და ხელში აიტაცეს.
-რას აკეთბთ? ხელი გამიშვი.... ნელა, ფრთხილად... მეტკინა... გამიშვი - ყვიროდა. - ალქესადნრე მოგკლავ. - მიაძახა, თუმცა უკვე სარდაფში ჩადიოდნენ. თეთრ კარში შევიდნენ და გამოჩნდა კიდეც აუზი.
-ეს რა არის?
-ყინულიანი წყალი. მაპატიე - თამაზს გოგონა შეეცოდა.
-უნდა დამახრჩო? - თვალები აემღვრა. თამაზმა უპასუხოდ დატოვა კითხვა და წყალში ჩააგდო. ხელები მხრებზე მოკიდა და ჩააყვინთინა.
-ააა, - ამოყვინთა. - ჰაერი - ჩააყვინთინა. - ღმერთო - ამოყვინთა.
-მოვკლავ..... მოვკლავ.... მართლა მოვკლავ... - ჩააყვინთინა კაცმა და დიდი ხნით გააჩერა.
-გთხოვ... - გაუძალიანდა. - არ გინდა. - კვლავ ჩააყვინთინა. ორი წუთით გააჩერა და როცა უსუსური სხეული მოხვდა ხელში, ამოიყვანა. პირსახოცში გაახვია და გაიყვანა.
კესანე.
დილით ტელეფონის ზარი მაღვიძებს. ვცდილობ დავაიგნორო. არ წყდება. ძილს ვიბრუნებ, გვერდს ვიცვლი და უცბად თავი წამოვყავი.
-ღმერთო, რომელი საათია? - ვიყვირე და საათს დავტაცე ხელი.
-არა, არა, არა... დამეძინა. - ვყვიროდი და ლოგინიდანაც გადმოვვარდი. - ამის - ვუღრიალე საწოლს და ფეხი მივარტყი. - ააა, ფეხი... - ცალი ფეხით ვხტუნაობდი, როცა აბზუილებული ტელეფონი გამახსენდა.
-დიახ.
-სად ხარ? - ვაჩეს მკაცრი ხმა ჩამესმა ყურში და მთლიან სხეულში გაცრა. - იცი რამდენი ხანია გირეკავ? - მიყვიროდა.
-რა მოხდა?
-ახალი გვამია.
-ჰა? - ჩავყვირე.
-სასწრაფოდ განყოფილებაში მოდი. - გამითიშა და მეც აზრზე მოვედი. უცბად ჩავიცვი და ბაიკს მოვაჯექი. მალე განყოფილებაში მივედი.
-სად არის ვაჩე? - ვკითხე თანამშრომელს.
-კაბინეტში.
მეც ავირბინე კიბეები და აქოშინებული შევვარდი.
-გიჟი ხარ შენ? - როგორც კი დამინახა, დაიწყო. - რატომ მიწევს დილით შენი გაღვიძება საქმის კეთების მაგივრად? რატომ არ მპასუხობ რომ გირეკავ? რატომ გძინავს დილის 10 საათზე. რატომ არ მუშაობდი მაგ დროს?
-კარგი, ჰო, მაპატიე. დამეძინა.
-როცა შენ გეძინა კიდევ ერთი გოგო მოკლეს, კიდევ ერთი. - მიყვიროდა.
-მანახე. - ვუთხარი და საქაღალდე გამოვგლიჯე. დივანზე დავჯექი და საქაღალდე გავხსენი. ფოტოები მაგიდაზე გადმოცვივდა.
-ეს რა არის? - თვალები გამიფართოვდა.
-ზუსტად იგივე. 24 წლის ქალიშვილი გოგონა. იგივე დაზიანებებით, ნაკაწრებით. ყველაფერი პირველის იდენტური აქვს.
-რა ჯანდაბაა? - უფრო ჩემთვის ჩავილაპარაკე.
-სერიული მკვლელია ქალაქში, რომელიც ქალიშვილ გოგონებზე ნადირობს. აი ამაზე ვამბობდი რაღაც ეჭვი მაქვს-თქო.
-3 დღის გამოტოვებით.
-3 დღეში ახალ გვამს უნდა ველოდოთ.
-ჯანდაბა. ვინ არის ასეთი? - ვიყვირე. - გვამი ისევ იქ დააგდო?
-კი.
-წამოდი, უნდა დავათვალიერო. მისთვის ეს ადგილი რაღაცას ნიშნავს. რაღაცას დატოვებდა.
საბურთალოზე გავედით. შემოსაზღვრულ ტერიტორიას მივუახლოვდით და შიგნით შესვლა დავაპირეთ.
-აქ შესვლა არ შეიძლება. - გვითხრა ოფიცერმა. - ვაჩემ მოწმობა ამოიღო და ხელით შიგნით შემიშვა.
-აი, აქ ეგდო. ზუსტად იმავე პოზაში. - დაიწყო ვაჩემ.
დავიწყე ტრიალი. ყველა ადგილს ვუყურებდი. არაფერი, საერთოდ არაფერი ხელჩასაჭიდი არ იყო. წინ გავიხედე. გზის გადაღმა ერთი მაღაზია შევნიშნე.
-კამერები. იმ მაღაზიის კამერები გვინდა. - წამოვიყვირე.
-ჭკვიანო. - ვაჩე მომიტრიალდა. - უკვე მოვითხოვეთ, მაგრამ მაღაზიას კამერები არ აქვს.
-რანაირად? როგორ შეიძლება?
-რა ვქნათ? მეპატრონემ არ ჩათვალა საჭიროდ და არ დააყენა.
-გადავირევი. - ჩავილაპარაკე და შემთხვევის ადგილიდან გავედი. გზა გადავჭერი და მაღაზიას მივუახლოვდი.
-გამარჯობა. - ვუთხარი გამყიდველს.
-გამარჯობა, რა გნებავთ? - გამიღიმა.
-მაღაზიის მეპატრონესთან მინდა გასაუბრება.
-რატომ?
-დაურეკე და ახლავე აქ გაჩნდეს. - მკაცრად ვუთხარი. ისიც დაიბნასავით, ტელეფონი ამოიღო და დაურეკა. მალე ბუტკაში მოხუცი კაცი შემოვიდა. მელოტი თავით. მთლად მელოტიც არ ეთქმის. ცოტაოდენი ჭაღარა თმა თავის გარშემო დარჩენოდა. ნიკაპი მოტიტვლებული ჰქონდა.
-გამარჯობა - მომესალმა ეს უკანასკნელი და გამიღიმა. კბილები... ქვედა ორი კბილი არ აქვს.
-გამარჯობა.
-გისმენთ.
-მაღაზიის ვიდეო- ჩანაწერები მჭირდება.
-იცით, ჩვენ არ გვიყენია კამერები.
-რატომ?
-რატომ? - ჩემი კითხვა გაიმეორა. - უბრალოდ არ ვთვლი, რომ საჭიროა.
-3 დღის წინ ამ მაღაზიის წინ გოგონა მოლეს. ამის შემდეგაც არ ჩათვალეთ საჭიროდ კამერების დაყენება?
-ვერ ვხვდები რატომ ბრაზობთ? ნამდვილად არ მაქვს იმხელა შემოსავალი შვილო, რომ 3 დღეში კამერები მეყიდა და დამემონტაჟებინა. ახლა დავიწყე ფულის შეგროვება და ღმერთის წყალობით ვიყიდი. - მშვიდად მომიგო. რაღა უნდა მეთქვა, მართალი იყო. გაბრაზებულზე სხვას მივადექი. დავემშვიდობე და წამოვედი.
-რაო, აბა შენ რომ დაგინახა გაჩვენა? - ვაჩე ხუმრობდა.
-რა გეხუმრება. 3 დღე გვაქვს ვაჩე, 3 და თუ ვერ მოვასწარით მისი დაჭერა, კიდევ ვინმეს მოკლავს.
-ვიცი.
მაღაზიის მოპირდაპირე მხარეს მაღალსართულიანი კორპუსი აღმოჩნდა. კარგად შევათვალიერე. ორჯერ შემოვუარე. ყველა კუნჭული დავათვალიერე. არაფერი.
ნერვები მომეშალა. უკან დავბრუნდით მე და ვაჩე. საღამომდე ჩავკირკიტებდით ფურცლებს. ორ გვამს ერთმანეთს ვადარებდით. ყველაფერი იდენტური ჰქონდათ. ასე როგორ შეიძლება. რანაირად? უკვე თვალებს ვეღარ ვახელდი. ნერვებს მიშლიდა გაურკვევლობა. ნერვბს მიშლიდა არანაირი სამხილი, არანაირი ხელჩასაჭიდი საბუთი. მალე გავგიჟდები. ორი, უდანაშაულო, ორი უდანაშაულო .... მოიც...- დავიწყვირე.
-უდანაშაულო... ვაჩე.
-რა მოხდა?
-მაგ გოგონების დოსიები მომაწოდე.
-აიღე. - გადავშალე. - ორივე ადვოკატი იყო.
-რა?
-კიდევ ერთი მსგავსება. ორი 24 წლის ქალიშვილი იურისტი გოგონა. რა შეხება უნდა ჰქონდეს ასეთ ადამინებთან? რა დაუშავეს?
-შეიძლება ამ ტიპის გოგონებზე ძიობს შურს. რაღაც გადახდა წარსულში. ვიღაცამ, ამ გოგონების მსგავსმა ტკივილი მიაყენა.
-ვის უნდა მიეყენებინა ტკივილი, ისეთი ტკივილი, რომელიც ვერ დაევიწყებინა?
-დას აპატიებდა. შვილზე ლაპარაკი ზედმეტია. დედა 24 წლის არ ეყოლებოდა, ყოველშემთხვევაში ასეთ ასაკში ვერაფერს დაუშავებდა. თან ჩვენი მკვლელი მოხუცებულია, ჭკვიანი და შეუძლებელია 24 წლის დედის წყენა დაემახსოვრებინა. მორიგი ნაშა... იურისტი ქალიშვილი გოგონა არამგონია მის ერთღამიან შემოთავაზებას დასთანხმებოდა.
-და რჩება ცოლი. - დავასრულე.
-ხო. რა გაუკეთა ცოლმა ასეთი? - ჩაილაპარაკა.
-ცოლი, მაგრამ ქალიშვილი.
-რა გინდა თქვა, რომ პირველ ღამეს მოხდა რაღაც?
-ხო, სხვა ვარიანტი არ არსებობს. - ვუთხარი. - მაგრამ რა უნდა მომხდარიყო? პირველ ღამეს რა დაუშავა იმ გოგომ?
-არ ვიცი - გამცა პასუხი, თითქოს მისთვის მეკითხა.
-ვაჩე, შემომხედე. - თვალებში ჩავხედე.
-რა ხდება? - დაიბნა.
-ახლა რაღაცას გკითხავ და გულახდილად მიაპსუხე. შენ თავზე წარმოიდგინე ყველაფერი. მოკლედ, გყავს ცოლი. საკმაოდ ლამაზი და ჭკვიანი. გიყვარს უსაზღვროდ. მისთვის სიკვდილიც შეგიძლია, მაგრამ მისი დაკარგვა და ტკივილი გაგანადგურებს. ყველაფერზე წახვალ, რომ დაიბრუნო. ქორწილი გაქვთ, ძალიან ლამაზი. ქორწილის შემდეგ სასტუმროში წახვედით, ოთახი სპეციალურად გააფორმებინე იდეალური ღამისთვის. - ვეუბნებოდი და თვალებდახუჭული მისმენდა. - კარგად მისმინე. პირველ ღამემდე, მის დაუფლებამდე რამდენიმე წუთი გრჩება. უცბად რაღაც ხდება. რაღაც გაოცებს. სურვილი სურვილად რჩება და გოგოს არ ან ვერ ეკარები. გადის წლები და ამ ამბავს ვერ ივიწყებ. ის გოგო ვერ დასაჯე და ახლა შურს იძიებ სხვა მისნაირებზე. ვაჩე რამ შეიძლება კაცი ასე გაანადგუროს?
-ღალატი. - სწრაფად მიპასუხა, თითქოს დაზეპირებული ჰქონდა.
-ღალატი. - გავიმეორე.
-რომ დამენახა ჩემი საყვარელი ქალი სასტუმროს სხვა ნომერში სხვა კაცთან, გავგიჟდებოდი. - თქვა და თვალები გაახილა. - მოიც. - შემომხედა. - ანუ პირველ ღამეს უღალატა?
-კაცისთვის საშინელება იქნებოდა. - ვუთხარი. - წარმოიდგინე, ცოტაც და შენს ცოლს, საყვარელ ქალს ასიამოვნებ, ის კი შენ გასიამოვნებს. ამ წუთამდე სულ ცოტა რჩება და ზუსტად ამაზე ფიქრის დროს შემთხვევით შედიხარ სხვა ოთაში, სადაც იმ ქალს ხედავ უცხო კაცის მკლავებში. საშინელებაა.
-საოცრება ხარ კესანე. - მითხრა და სახეზე თითები შემახო. - საოცრება. - წამოიერად გამიხარდა, მოვდუნდი. მისმა შეხებამ დამამშვიდა, საოცარი რამ ვიგრძენი. თმაში შემიცურა ცალი ხელი. მეორეს ლოყაზე დაატარებდა. მის ხელს ჩემი შევახე და ცოტა ხანში ხელები გამიშვა.
-კარგი, ნუ გაინაბე. - დამცინა.
-შენ... შენ.. საზიზღარო. - მუშტი ფრთხილად მივარტყი მკერდზე. - იდიოტო.
-კნუტო, სხვა დროს გაიტრუნე, ახლა საქმე. შენი წყალობით მკვლელის სრული პორტრეტი შევადგინეთ.
-კნუტო, სხვა დროს გაიტრუნე - მივაჯავრე მას. - შენ ვერ მოითბინე და შემეხე, მე რას მაბრალებ?
-მე? - საჩვენებელი თითი მკერდზე მიიდო. - უკანასკნელი გოგო ხარ, ვისი შეხებაც მინდა. უბრალოდ შენი ცოდვით დავიწვი.
-ვერ გიტან. რაებს იგონებ? - ვიყვირე - ძვლივს რაღაც აღმოვაჩინე, ტვინი ვიჭყლიტე, გამეხარდა და წამიერად მოვდუნდი. შენ ამას შენ მიმართ მიზიდულობას უწოდებ? - ხმა დავადაბლე. - კარგად არ მიცნობ, ამიტომ გეტყვი. ყველაზე ნაკლებად შენნაირი ტიპები მომწონს. საერთოდ არ ჯდები ჩემს გემოვნებაში, ამიტომ რაღაცეებს ნუ იგონებ.
-თავს რატომ იმართლებ?
-იმიტომ რომ საშინელებებს ფიქრობ.
-სულ არ გკიდია რას ვფიქრობ? - ჩაიცინა.
-კარგად იყავი. სახლში მივდივარ, იქ ვიმუშავებ. შენი ატანა არ შემიძლია.
სახლში მივედი. როგორც ყოველთის ცხელი წყალი გადავივლე. ლოგინზე წამოვწექი და ბეას დავურეკე. არ მიპასუხა. კვლავ ვცადე, მაგრამ არ იღებდა. ცოტა ხანში წერილი მომდის. „ტელეფონი მიჯდება, სამსახურში ვარ და სახლში ვერ მივალ. დაგირეკავ ხვალ“. ბეამ მომწერა, მეც დავმშვიდდი და ცოტა ხანი წავუძინე. ვერ ვისვენებ. სულ ცოტა მრჩება მკვლელის დაჭერამდე. სულ ერთი ნაბიჯი. მისი ვინაობის გაგება. გონება საშუალებას არ მაძლევს დავიძინო. ვფართხალებ. გადავტრიალ-გადმოვტრილადი, მაგრამ ვერ ვისვენებ. ავდექი, წყალი დავლიე.
-უნდა წავიდე. - ჩავიცვი და შემთხვევის ადგილას მივედი. ბაიკი იქვე გავაჩერე. ხელმეორედ დავაკვირდი ადგილს.
-მანქანით მოიყვანე? არა, კამერებში ეს არ ჩანს. გზაზე შეუჩნევლად როგორ გადმოხვიდოდი? ხელით ვერ ათრევდი. მოხუცი ხარ, მაგრამ მკვდარი ადამიანი ზედმეტად მძიმეა. მაშინ სადღაც აქ ცხოვრობ. მაგრამ... - კითხვებს ვსვამდი და თან დავდიოდი. მალე მიმდებარე კორპუსის უკანა მხარეს აღმოვჩნდი. ბნელოდა. ტელეფონი ამოვიღე, ჩავრთე. ბეას ძმის გამოტოვებული ზარი დამხვდა. გავხსენი და მივწერე, რომ ბეა ჩემთან რჩებოდა. ფანარი მოვძებნე და ჩავრთე. თავი ამოვყავი ტელეფონიდან და მაშინვე ვიღაც დავინახე.
-ვაიმე. - გულზე ხელი მივიდე.
-ბოდიში, შვილო, შენი შეშინება არ მინდოდა. - მოხუცი მესაუბრებოდა, კარგად ვერ ვხედავდი მის სახეს. ფანარი სახეზე გადავუტარე.
-თქვენ აქ რა გინდათ? - ვიცანი მაღაზიის მეპატრონე.
-შვილო რაღაც შვნიშნე.
-უკაცრავად? - უკან იარაღი მოვისინჯე,
-ვიცი, რომ გამომძიებელი ხარ. თქვენ რაც წახვედით, იმის შემდეგ, საღამოს ვიღაც კაცი მოვიდა. გამიკვირდა, შარვალ-კოსტუმი ეცვა და სანაგვეში იყურებოდა. რა უნდა უნდოდეს ასეთ ტიპს ნაგავთან?
-რა გააკეთა?
-მერე აქეთ-იქეთ იყურებოდა, მე დავიმალე, რომ არ დავენახე. მერე რომ დარწმუნდა არავინ მიყურებსო, სანაგვეში რაღაც ჩააგდო.
-რა ჩააგდო.
-რაღაც საქაღალდეს გავდა. დამაინტერესა და ახლა წამოვედი, რომ მენახა რა იყო.
-რომელი სანაგვე იყო?
-აი ეს - ხელი ჩვენ გვერდით მდგომ დიდ ურნაზე გაიშვირა.
თავი ავხადე და ფანარი ჩავანათე. ღმერთო ნაგავში ვიქექები, არ მჯერა. წითელი საქაღალდე დავინახე. ამოვიღე.
-გიპოვნე.
-რა არის შვილო, მანახე. - ინტერესიანი თვალებით შემომხედა.
-მანდ იდექით. მე ვნახავ. - უკანა ჯიბიდან ხელსახოცი ამოვიღე, ხელში დავიჭირე და მისიანად გავხსენი.
ღმერთო ჩემო.....
ბეატრისი.
თვალები ფრთხილად გაახილა. ყველაფერი სტკიოდა. ეგონა ნაცემი იყო, მაგრამ რეალურად კუნთები სტკიოდა. თავის წამოწევა გადაწყვიტა, მაგრამ ღონე არ ეყო. ფეხები გაამოძრავა. ხელები თავზე მიიდო ტკივილის გასაყუჩებლად. მალე გონება დაძაბა. ამოუტივტივდა ბოლოს მომხდარი. უცნობი კაცები, გათიშვა, ალექსანდრე, მასთან დიალოგი, დაშინება. ცივი წყალი და ...
-ღმერთო ცოცხალი ვარ. - ამოთქვა ბედნიერმა.
-არ მოვმკვდარვარ. - თავი წამოყო ლოგინიდან. შემდეგ ყველაფრის მიზეზი გაახსენდა და ბოლო ხმაზე დაიწყო ყვირილი.
-ალექსანდრე, ალექსანდრე. მოგკლავ იცოდე. არ გაცოცხლებ. - გაჰკიოდა. მალე კარი გაიღო და მშვიდი სახით, მშვიდი ნაბიჯებით ალექსანდრე შემოვიდა.
-გაიღვიძე მძინარე მზეთუნახავო?
-რა გამიკეთე. იქ როგორ ჩამაგდე. ლამის დავიხრჩე.
-კაი, ხო არ მატყუებ. - მიუახლოვდა.
-არ მომეკარო, იცოდე არ გაბედო, თორემ მოგკლავ.
-როგორ მომკლავ ბეა?
-ბეას ნუ მეძახი. ბეატრისი მქვია. არ მოხვიდე ახლოს. - სულ მთლად კანკალედა. ოჰ, კაია. ჯერ ცივ, ყინულიან აუზში იბანავოს და მერე სიცხეც არ ჰქონდეს.
-სიცხე მაქვს. - დაიბუზღუნა და სულ არ მიუქცევია იმ ადამიანისთვის ყურადღება, რომელმაც რამდენიმე საათის წინ მისი მოკვლა გადაწყვიტა.
-მადლობა თქვი ცოცხალი, რომ ხარ.
-რა გინდა, ჰა? რატომ არ მომკალი? მე ხომ საზიზღრობა ჩავიდინე, სულ არ მიფიქრია შენს გრძნობებზე, ისე გამოვაქვეყნე ინფორმაცია. რატომ არ მსჯი?
-ქალებს არ ვკლავ. - წყნარი ტონით მიმართა, თითქოს კაცების მოკვლა მისთვის ჩვეულებრივი მოვლენა ყოფილიყო.
-მაშინ გამიშვი. საკმარისად აგიტანე. შენს აუზშიც ვიბანავე. - წამოდგომა დააპირა, მაგრამ ვერ მოძრაობდა.
-რა მჭირს? რატომ ვერ ვმოძრაობ? - გაოგნებულს ამღოხდა.
-რომ არ მოგკალი, ეგ იმას არ ნიშნავს, რომ არ გატკენ.
-რა გამიკეთე? - ახლა უკვე ყვირილზე გადავიდა.
-კუნთების მოსადუნებელი გაქვს გაკეთებული. ვერ იმოძრავებ, მხოლოდ სუსტად. სიარულს ვერ შეძლებ. ახლა ჩემს ხელში ხარ. ჩემი წარსულით გაჯერებულ გოგოს არსად გავუშვებ. ახლა დაიძინე, თორემ მკვეთრ მოძრაობაზე გეტკინება.
-მოძალადევ, მკვლელო, იდიოტო. - მიაძახა კარში გასულ სანდროს. - ტელეფონი მომიტანე. ჩემებს უნდა დავურეკო.
-უკვე მივწერე, რომ კარგად ხარ.
-რა? ვის მისწერე? რატომ გახსენი ჩემი ტელეფონი? იდიოტო, ვერ გადამირჩები.
-დაისვენე. საღამოს მჭირდები და ძალა უნდა გქონდეს. - უთხრა და გავიდა.
-ძალა უნდა მქონდეს, აბა რა. ჯერ რაღაც წამალი გამიკეთე, დამადუმე და ახლა ძალა უნდა მქონდეს. იდიოტი.
დარჩა უზარმაზარ ოთახში მარტო. ახლა გაანალიზა სად იყო. მიმოიხედა, უზარმაზარ ლოგინში იწვა. სურნელიც მაშინვე ეცნო.
-შენც ოთახში რა მინდა? - დაიყვირა, მაგრამ პასუხი არავინ გასცა.
მალე კარი გაიღო.
-სანდრო ტელეფონი მომიტანე - ძალა გამოცლილმა ჩაიბუზღუნა, მაგრამ ხელში თამაზი შერჩა.
-გამარჯობა ბეატრის. - მეგობრულად მიუგო. - მაპატიე გუშინდელისთვის.
-შენ რა შუაში ხარ, ის ცხოველია ყველაფრის თავი. მოძალადე იდიოტი. კი, მაგრამ თამაზ, მასთან რატომ მუშაობ? ადამიანს გაკვლევინებს, თან შენც არ მოგწონს.
-შენ არაფერი იცი ბეატრის. ის არასდროს ვნებს უდანაშაულოებს. მოკვლავს რაც შეეხება, მე არავინ მომიკლავს, ჩემი საქმე მხოლოდ დაშინებაა. ალბათ, შენც რაღაც ჩაიდინე, რაც მას ატკინა და ამიტომ გაგიმეტა. ამის მიუხედავად, ძალიან ახალაზრდა ხარ და შემეცოდე, ბოდიშიც ამიტომ მოგიხადე.
-კარგი. - ვეღარაფერი უთხრა, მართალი იყო. ახლა დაფიქრდა და მიხვდა, რომ მისთვის საშინლად მტკინვეულ თემას შეეხო, მასზე არ უფიქრია.მისთვის რომ ეს გაეკეთებინათ, ნამდვილად მოკლავდა.
-ეს ჭამე. - ლანგარი იქვე დაუდო და გავიდა.
გადახედა დიდ სინს. სულო, გულო ინატრე რაც გინდა. ყველაფერი იყო. კრუასანით დაწყებული ცხული შოკოლადით დამთავრებული. ძალიან მოუნდა ჭამა, მაგრამ არ შეეძლო. ახლა პირში ვერაფერს ჩაიდებდა.
შუადღეს სანდრო შევიდა მასთან. ჯერ ხელუხლებელ ლანგარს გახედა, მერე ლოგინზე ჩამოჯდა. მძინარე ბეას დააკვირდა.
-რა გინდა? - თვალები ჭყიტა.
-რატომ არ ჭამე?
-იმიტომ. ტელეფონი მომიტანე.
-ჭამე.
-არ მინდა.
-უნდა ჭამო. ძალა გჭირდება.
-რას მიპირებ?
-სწორი კითხვაა, მაგრამ მაგას ჯერ ვერ გეტყვი.
-როდის გამიშვებ?
-ბოლომდე რომ ვიჯერებ გულს შენი ტკივილით, მერე.
-სადისტი ხარ. - დაფიქრდა - კი, მაგრამ თუ უნდა მატკინო და მხოლოდ ცუდზე ფიქრობ, რატომ უნდა ვჭამო. ჩამკეტე და შიმილით მომკალი. უფრო დავიტანჯები. ნელი სივდილი იქნება.
-მდიდარი ფანტაზიები გაქვს. ეგ აქაც კარგად ჩანს - ხელში მისი ტელეფონი აათამაშა.
-რას ბოდავ? - დასცხა უცბად.
-მოიც, როგორ გეწერა? - ნოუთებში შევიდა და წაკითხა. – „მაისური გახადა, უკვე სურვილი კლავდა. კაცი მის კოცნას განაგრძობდა, მას კი სიმოვნების ხმები ამოსდიოდა“.
-შეწყვიტე - დაუყვირა ბეამ.
-მოიც, უფრო საიტერესო მოდის. - კითხვის გაგრძელება დააპირა.
-არ გაბედო.
- მაინტერესებს როგორ დაეუფლება ის კაცი ამ გოგოს. მოიც ერთი წუთს, ეს გოგო შენ ხარ? - ირონიულად ჩაეკითხა? - ღმერთო, ბეატრის, რაზე ოცნებობ?
-დამიბრუნე ტელეფონი. - ჯაჯგური დაუწყო და მაშინვე ტკივილი იგრძო. - აააა.
-ხომ გითხარი მკვეთრი მოძრაობებისგან თავი შეიკავე-თქო. - ტელეფონი გამორთო და ტუმბოზე დადო.
-რა უფლებით ხსნი და კითხულობ ჩემს საკუთრებას?
-შენ რა უფლებით მოიძიე და გამომიქვეყნე ჩემი საკუთრება?
ხმა ჩაუწყდა ბეას. ახლა იგრძნო როგორი საშინელებაა, როცა ვიღაც შენ საიდუმლოს გებულობს. ცოტა ხნით მიუხვდა კიდეც სანდროს და სინდისის ქენჯნამ შეაწუხა.
-კარგი, მართალი ხარ. მაგრამ მომისმინე. ჩემი სამსახურია. მე მხოლოდ შენნაირი ადამიანების საიდუმლოებების გაგება მევალება და უნდა შევასრულო. არანაირი პირადი ინტერესი არ მქონია შენი წარსულის გაგების, უბრალოდ, ეს ჩემი სამსახურია.
-სიამოვნებით აკეთებდი ამ ყველაფერს. არც კი დაფიქრდი იმაზე, რომ შეიძლება ამით სხვისსთვის ტკივილი მიგეყენებინა.
-მომისმინე. ძალიან კარგად ვხვდები შენს მდგომარეობას და იმას რაც ჩავიდინე, მაგრამ შანსი რომ მქონოდა, ისევ ისე მოვიქცეოდი, იმიტომ რომ ეს არის ჩემი საქმე. თან შენც არ ხარ მამა აბრამის ბატკანი. კაცი მოკალი.
-შენი გასარჩევი არ არის მე რა გავაკეთე წარსულში. იმასაც ვერ ხვდები, რომ მიზეზი საკმაოდ ბევრი მქონდა.
-იცი რა? - დაიწყო ბეამ. - უკვე ძალიან დავიღალე. როგორც გატყობ არაფერს მიპირებ, ამიტომ გამიშვი და წავალ. შენ კი რაც გინდა ის ქენი. ჩემი ცხოვრება არ მყოფნიდა, ახლა შენ წარსულზეც რომ ვიფიქრო.
-კიდევ ირონიულ ხასიათზე ხარ არა? კარგი. - ეს უთხრა და გავიდა, ლანგარიც თან გაიყოლა.
იმის მერე აღარც შემოსულა. ახლა კი ნამდვილად მოშივდა. ინანა კიდეც დილით, რომ არ ჭამა.
-იდიოტი, როცა მინდა მაშინ არ შემოდის. ასე ხომ შმშლით მოვკვდები.
ასე იწვალა ღამამდე. ვერც იძინებდა. მთელი დღე ლოგინში კოტრიალობდა და ახლა ნამდვილად არ ეძინებოდა. დაღამდა... ალბათ თორმეტსაც გადასცდა. კარი გაიღო. სანდრო შემოვიდა. ტელეფონზე ლაპარკობდა.
-ჰო, თამაზ. ყველა წავიდეს. აფსოლიტურად ყველა.შეგიძლია შენც დაისვნეო. დღეს არ მჭირდებით. კარგი. - უთხრა და გაუთიშა.
-რატომ გაუშვი? - დაიბნა ბეა.
-იმიტომ. - მიუახლოვდა.
-რას აკეთებ? - უთხრა და სანდრომ საათს დახედა.
-უკვე 12ია. შენი დოზაც გავიდა. ახლა ძალა დაგიბრუნდება. მთელი დღე ველოდი ამ წუთს.
-რა? რას აკეთებ? - თვალები გაუფართოვდა, როცა სანდრომ მაისურის გახდა დაიწყო.
-ვიხდი.
-კაი კაცო, ხო არ მატყუებ? აქ რატომ იხდი?
-ჩემი ოთახია.
-შენს ოთახში კი მე ვარ.
-ხო. სწორად გაიგე. ამიტომაც ვიხდი.
-მოიც ერთ წუთს, შენ რა...
-შენთვითონ გაიხდი თუ მე გაგხადო. - გააწყვეტინა.
ბეას ტვინში სისხლი ჩაექცა. ყველა ფერმა ერთდროულად გადაურბინა სახეზე. უკვე ისე დასცხა, ვეღარ სუნთქავდა.
-იცოდე, არ გაბედო და არ მომეკარო. - უყვირა.
-რა იყო? გუშინ ფიქრობდი, რომ ჩემნაირ კაცთან დიდი სიამოვნებით გაატარებდი ერთ ღამეს და ახლა რა შეიცვალა? მადლობა უნდა გადამიხადო, სურვილს გისრულებ.
-არ გაბედო. - წამოიყვირა და სანდრომ ხელი მოკიდა. - არ გაბედო. - დაყვირა და ხელი გაითავისუფლა.
-ბეატრის. ან შენი სურვილით დამემორჩილები, ან ძალას გამოვიყენებ და გეტკინება, თან ძალიან გეტკინება.
-კარგი, სანდრო მისმინე. - დაიწყო მოლაპარაკება, როცა მიხვდა რომ წინააღმდეგობითა და ყვირილით ვერაფერს მიაღწევდა. - ბოდიში. აი, ხომ ხედავ ბოდიშს გიხდი. ახლა გამიშვი და სხვა ყველაფერს შეგისრულებ. - დაწყნარება სცადა, თუმცა აჩქარებულ გულს ვერაფერი მოუხერხა.
-შენ რა გეგონა, რომ ამ ყველაფერს შეგარჩენდი? ჩემი წარსულის ქექვა არ გეყო და ისე მელაპარაკებოდი, მართლა ანგელოზი გეგონე. იცოდი, რომ არაფერს დაგიშავებდი და გამითამამდი. მაგრამ იმედები უნდა გაგიცრუო. ისეთი ანგელოზიც არ ვარ, როგორიც გგონივარ. ასე მარტივად არავის ვპატიობ.
- სანდრო გთხოვ.
-გაიხადე.
-სანდრო - ხვეწნაზე გადავიდა.
-გაიხადე-მეთქი. - უღრიალა. ბეას ლამის გულმა დაარტყა. აღარ იცოდა რა ექნა.
-ანუ რა იხიდი, კარგი. - მიუახლოვდა და ხელები მოხვია.
-სანდრო არ გინდა. - ეხვეწებოდა.
-ეს შენ მაიძულე ბეა.
-გთხოვ სანდრო.
-ნუ მაიძულებ ძალიან გატკინო. ნუ მეწინააღმდეგები. ამას მაინც გაგიკეთებ.
უკვე ძალა აღარ ჰქონდა ბეას. არაფერი არ მოქმედებდა სანდროზე. მშიერ ცხოველს ჰგავდა, რომელიც მსხვერპლს ხედავდა. თავის დაძვრენა გადაწყვიტა, მაგრამ ზედმეტად ძლიერი და დიდი იყო ამისთვის სანდრო. ზემოდან მოექცა და ბეას დააკვირდა. გაჩერდა. ბეამ სუნთქვა დაიწყო. წინააღმდეგობას აღარ უწევდა.
-კარგია. ასე შეიძლება სიამოვნებაც კი მიიღო. - ჩაისისინა სანდრომ, ბეას კი შეეზიზღა. წინააღმდეგობას არ უწევდა, სანდროც არაფერს აკეთებდა. ორი წუთი ასე უყურებდნენ ერთმანეთს. შენდეგ კი.
-შენი. - ტკივილისგან დაიკლაკნა სანდრო. ბეამ დანა გამოარჭო და ხელი კრა დაჭრილს.
დანა სინიდან აიღო, რომელიც კარაქის წასასმელად იყო განკუთვნილი. აიღო, იცოდა, რომ თავის დასაცავად გამოადგებოდა.
სანდრო ლოგინზე დატოვა, თუმცა არაფერი სჭირდა სერიოზული. მხარში სუსტად იყო დაჭრილი. ბეამ მისი ტელეფონი აიღო ტუმბოდან და აბაზანაში შევარდა. იცოდა კარები დაკეტილი ექნებოდა და სანამ კოდს გატეხდა, სანდრო შეფხიზლდებოდა. ტელეფონი გახსნა, დაზეპირებული ბეას ნომერი აკრიფა და დაურეკა. მალევე უპასუხა.
-ბეა, სად ხარ გოგო?
-კესო კესო, გთხოვ მოდი. - გულაჩქარებული ეუბნებოდა.
-ბეა, დაწყნარდი. სად ხარ? რა მოხდა? რა გჭირს?
-კესო მისამართს მოგწერ და მალე მოდი გთხოვ. დიდ ხანს ვერ შევაკავებ ამას.
-რა ხდება ბეა წესივრად ამიხსენი.
-უბრალოდ მალე მოდი. - უთხრა და გაუთიშა.
კესანე.
არ მახსოვს შემთხვევის ადგილიდან როგორ წამოვედი, გზაში როგორ ვიარე. როგორ ვურეკავდი ვაჩეს. მხოლოდ მაშინ გავიაზრე სად ვიყავი, როცა ვაჩე დავინახე.
-კესანე. - გაუკვირდა ჩემი დანახვა.
-ვაჩე. - წყნარად წარმოვთქვი მისი სახელი და სახლში შევედი.
-რა გჭირს ქაჯო?
-ვაჩე.- გონზე ვერ მოვდიოდი.
-ჰეიი - ხელი ამიქნია. - რა იყო, ხომ არ მოგენატრე.
-ვაჩე.
-რა გჭირს კესო? - ხელები მომკიდა და თვალებში ჩამხედა. შემდეგ კი მზერა წითელ საქაღალდეზე გადაიტანა, რომელიც ხელში მეჭირა.
-ეს რა არის? სად იყავი? კესო - ახლა უკვე მიყვირა და სახეზე ხელები ჩამომისვა.
ვერ ვაზროვნებდი. ტვინი გამიჩერდა. აზრზე ცივმა წყალმა მომიყვანა, რომელსაც ვაჩე საკუთარ ხელებში მყოფს მასხავდა.
-აა, ცივია. - გონზე მოვედი.
-რა მოხდა კესო?
-კარგი, ხელი გამიშვი. წამოდი, უნდა განახო.
-მისაღებში გავედი, უკან გამომყვა. მაგიდაზე საქაღალდე გადავშალე და სამი ფოტოსურათი გადმოვარდა.
-ეს რა არის?
-ეს ორი მკვდარი გოგონა. მესამე კი მე.
-კესო - შემომხედა.
-ხელში აიღე და გადმოაბრუნე.
მანაც მაშინვე შეასრულა ჩემი დავალება. აიღო და გადმოაბრუნა.
-შემდეგი მსხვერპლი „შენ“. - წარმოთქვა ჩემ ფოტოსურათზე წაწერილი სიტყვები.
-შემდეგი მსხვერპლი მე ვარ ვაჩე. - წყნარად წარმოვთქვი.
-რას ბოდავ? ალბათ ხუმრობაა? - ვერ იჯერებდა, ისევე როგორც მე თავიდან.
ზოგადად სანამ ამ პროფესიას ავირჩევდი, უკვე გათვითცნობიერებული მქონდა ჩემი მოვალეობაც და მოსალოდნელი შედეგებიც. არასდროს ვყოფილვარ მშიშარა და მხდალი. ყოველთვის ვიძახდი, რომ ძლიერი ვიყავი, რომ ვერავინ მოახდენდა ჩემზე გავლენას და არავის შეეძლო ჩემი შეშინება. ჩემი მუშაობის დროს, არასდროს არ მქონია ასეთი შემთხვევა, თუმცა ვფიქრობდი, რომ ადამიანს იარაღიც რომ დაემიზნებინდა ჩემთვის, მას ვაჯობებდი და ბოლო წუთამდე არ დავნებდებოდი. ახლა კი, როცა ამის მომსწრე გავხდი, როცა გავაანალიზე, რომ ქალაქში სადაც ვცხოვრობ, დადის მკვლელი, რომელსაც ჩემი სასტიკად მოკვლა უნდა გონება დამებინდა და ყველაზე საცოდავი ადამიანი გავხდი. აი ასეა. სანამ ამას თვალებში არ ჩახედავ, ვერასდროს იგრძნობ იმავეს.
-არა, ვაჩე. დაფიქრდი. მეც 24 წლის ვარ. იურისტი, რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს ქალიშვილიც.
-ქალიშვილი ხარ? - გაიცინა.
-შე იდიოტი, ახლა ამის დროა? - ერთი ვუთავაზე.
-კარგი, კარგი. - დასერიოზულდა.
-ლამაზი ვარ. ზუსტად ისეთი, რომელიც იმ მკვლელს სჭირდება. მეც მომკლავს.
-ამის დედაც. - ხელები თავზე მოიკიდა ვაჩემ. - კესო, მისმინე. მთავარია მანამდე გავიგეთ. ახლა ვერ მოგეკარება.
-გავიგეთ, იმიტომ რომ მას უნდოდა. მან დამიტოვა ეს შეტყობინება.
-მოიც, მკვლელი სად ნახე?
-რა მკვლელი სულელო. შემთხვევის ადგილიდან მოვდივარ. იქ წავედი, რაღაც არ მასვენებდა. რაღაც შიგნიდან მღრღნიდა, ამიტომ წავედი. კიდევ ერთხელ დავათვალიერე იქაურობა და უცებ იცი ვინ გამოჩნდა?
-ვინ?
-ჩვენი მაღაზიის მეპატრონე.
-იმ მაღაზიის, რომელსაც კამერები არ აქვს?
-ხო, ზუსტად. მოკლედ ვიღაც შეუნიშნავს, შარვალ-კოსტუმიანი ტიპი რაღაც ჩააგდოო ნაგავში, მეც შევამოწმე და აი ესეც.
-იქ რა უნდოდა იმას?
-დაინახეო და მეუცნაურა ასეთი ტიპი ნაგავში, რომ იხედებოდაო.
-კესო, ხომ იცი არ დავუშვებ რამე დაგემართოს.
-ხო, არც მე დავუშვებ ამას.
-ნუ ხუმრობ. - გამიბრაზდა.
-სხვა რაღა დამჩენია? ტიპს ჩემი მოკვლა უნდა. თან დაუფლება. - ამ დროს ვაჩეს სახე დაემანჭა და ძარღვები აუთამაშდა.
-ვერავინ შეგეხება-მეთქი. არავის მივცემ ამის უფლებას. ახლა კი წამოდი, დღეს ჩემთან დარჩები.
ამ დროს კი ტელეფონმა დამირეკა. ბეა იყო. ისე ქოშინებდა, გეგონებდა ვიღაც მოსაკლავად მისდევდა. ვერაფერი გავიგე ისედაც დაბნეული ვიყავი. მხოლოდ იმას მივხვდი, რომ უნდა წავსულიყავი მასთან დასახმარებლად. ვაჩეც გამომყვა.
-კესანე ჩემით წავიდეთ. ასეთ მდგომარეობაში ბაიკს ვერ ატარებ.
მეც აღარ გამიწევია წინააღმდეგობა, მოვუჯექი უკან და ხელები მოვხვე.
-კესანე, ვიცი რომ გსიამოვნებს ჩემი შეხება, მაგრამ ძალიანაც ნუ მომიჭერ, გავიგუდები.
-იდიტო. სულ რაღაც ერთი დღე მრჩება, მერე მომკლავს ის და მანამდე ხომ შეგიძლია ადამიანურად მომექცე.
-კესო ვერავინ ვერ შეგეხება-მეთქი და ნუღარ იმეორებ მაგ სისულელებს. - ჩემ ხელებს დააკვირდა, რომელიც ძალიან მქონდა მოჭერილი და მაისური აიწია.
-ასე უკეთესად მომკიდებ. - მეც მეტი რა მინდოდა. მის შიშველ სხეულს მოვეჭიდე და წავედით.
გზაში ბეაზე ვფიქრობდი. რა შარში გაეხვია. ნელ-ნელა ვხვდებოდი, რომ ეს ჩემი ნაშოვნი სამსახურის დამსახურება იყო, მაგრამ ბოლომდე მაინც არაფერი ვიცოდი. მალე დანიშნულების ადგილზეც მივედით.
-აქ რა გვინდა?- გაოცდა ვაჩე.
-ეს მისამართი გამომიგზანა ბეამ. რაღაც ხდება. წამოდი.
-სულ გაგიჟდი, იცი მაინც აქ ვინ ცხოვრობს?
- ახლა მხოლოდ ის ვიცი, რომ ბეას საფრთხე ემუქრება და უნდა ვუშველო. - კარს დავეჯაჯგურე, მაგრამ არ გაიხსნა.
-მოიცადე, გააფუჭებ. მე ვიცი პაროლი და გავხსნი.
სახლში შევედით. ყვირილი გავიგონეთ.
-მოგკლავ სანდრო. იცოდე კიდევ დაგჭრი, არ მომეკარო.
-შენ სულ გაგიჟდი? რას აკეთებ?
-არ მომეკარო.
მეორე სართულზე ავედით და კიდევაც დავინახეთ ხელში დანამომარჯვებული ბეატრისი და დაჭრილი უცნობი.
-რას აკეთებ შე ჩემა? -ვაჩე სანდროს ივარდა.
-ბეა. - მე კი ბეას.
-კესო, კესო. - ჩამეხუტა და ხელები ძლიერად მომიჭირა.
-კარგი, დამშვიდდი, აქ ვარ. - ვეცადე დანა ხელიდან გამომერთმია. - ეს მე მომეცი, აქ ვარ, აი ასე.
-სანდრო, ამიხსნი რა ხდება? - ვაჩე გაოცებული იყურებოდა.
-შენ რა გინდა აქ? - ჯერ ვაჩეს გახედა, შემდეგ მე შემომხედა.
-რა მოხდა? - ვკითხე ბეას.
-ეს, ეს იდიოტი ჩემზე ძალადობდა. ჯერ ჩემი მოკვლა სცადა და მისმა მცველმა გადამარჩინა, რაღაც წამალი გამიკეთა, დამადუმა, ვეღარ ვმოძრაობდი, საჭმელი არ მაღირსა, შიმშილით მომკლა და ახლა კიდე ძალის გამოყენება უნდოდა. ლოგინზე მიმაბა და რომ არ დამეჭრა, წარმოდგენა არ მინდა რა მოხდებოდა. - ერთი ამოსუნთქვით ჩაათავა.
-რა? რა ისტორიები შეთხზი ერთი - ძირს დავარდნილი ცოტათი წამოდგა ფეხზე.
-როგორ გაბედე და ბეას როგორ შეეხე - გადამეკეტა და უცნობს მივვარდი. მაისურზე დავეჯაჯგურე.
-ვის მოკვლავს აპირებდი, აბა კიდევ სცადე. - ხელები ყელზე მოვუჭირე. - ბეას როგორ შეეხე, ჰა, ამ შენი ბინძური ხელებით როგორ შეეხე? - ვღრიალებდი.
-კესანე, გეყო. - ვაჩე მომვარდა და ხელები გამაშვებინა.
-მოგკლავ იცოდე. ბეა არ გეგონო. როგორც ჩანს, არ მოუკლიხარ, მე კი არ გაცოცხლებ. - უკან მივიდე ხელი და იარაღი ამოვიღე.
-ეს ვინღაა ვაჩე? შენც ქაჯი აიკიდე?
-კესანე მომეცი ეგ. - მომიახლოვდა.
-ვაჩე გამეცალე, თორემ შენც მაგის გზას გაგიყოლებ. - ხელი ავუქნიე, ის კი უფრო მომიახლოვდა.
-კესანე, კარგი შემომხედე და მომეცი ეგ. დარწმუნებული ვარ, შენი დაქალი აჭარბებს. სანდრო მსგავს არაფერს იზამდა. - სახეზე მეფრქვეოდა მისი სუნთქვა. ეს რა არსებაა? როგორ შეიძლება ასეთი მომაჯადოვებელი იყოს.
-კესანე წავიდეთ. ვიღაც მანიაკები არიან. ახლა უკვე ორი მანიაკია. - შეშინებული იყო.
-შენ ჭკუას გასწავლი. - სანდრომ საჩვენებელი თითი მუქარის ნიშნად დაუქნია.
-ვაიმე, გამოვ....ვდი უკვე. სანდრო ადექი და მოყევი ყველაფერი. - ვაჩემ წამოაყენა და ლოგინზე დასვა.
-ეს ალქაჯი რამდენიმე დღის წინ გამოჩნდა. სახლში ფარულად შემომეჭრა და მაქსიმეზე ყველაზე მოიძია, შემდეგ გამოაქვეყნა. მე დავიჭირე და პასუხი მოვთხოვე. ეს არ იკმარა და აგდებულად მელაპარაკა. ხოდა ცივი აბაზანა მივაღებინე. დილით საჭმლით სავსე თასი მივუტანე და პირი არ დაადო. წამალი გავუკეთე, რადგან არ გაქცეულიყო, მორჩა.
-ბოლო ნაწილი რატომ ამოჭერი, ჰა? მოძალადევ. - ბეა აყვირდა.
-რა ბოლო ნაწილი? - იკითხა ვაჩემ.
-გადამეკეტა. ხომ იცი, როცა ჩემს ძმას ეხება საქმე, ჭკუიდან გადავდივარ. ვერ დავსაჯე კარგად, ხომ არ მოვკლავდი. ხოდა...
-შენ შიგ ხომ არ გაქვს შე ჩემა? გოგოზე იძალადე?
-ვინ დამაცადა. მომიქნია დანა და დამჭრა.
-ვაიი, რატომ არ მოგკალი.
-ბეა წავედით. - ხელი ჩავკიდე. - შენ კი, ვაჩე ყველაფერს მომიყვები. ამ მანიაკს საიდან იცნობ. შენ კი არ გაცოცხლებ. - თვალებში ჩავხედე სანდროს.
-ვაჩე, ეს გოგო წაიყვანე და ბეა დატოვეთ.
-ოჰ, კიდევ რა გნებავთ? - ეს თავხედი ნახეთ რა.
-გგონია გოგოზე ძალადობის უფლებას მოგცემ? სულ გამო....ვდი?
-არაფერს ვუზამ, უფროსწორად არ შევეხები. გთხოვ, წაიყვანე ეს. - ვაჩემ შემომხედა.
-არც კი იფიქრო.
-კესანე წამოდი. მათი საქმეა, ბეაც არ არის პატარა გოგო, რომ შენი დაცვა სჭირდებოდეს. ეს კი არაფერს დაუშავებს. - რომ იცის ხოლმე ისეთი თვალებით შემომხედა. ერთხელაც იქნება შევუჭამ იმ ლამაზ თვალებს და დარჩება ეგრე.
-დაუჯერე ვაჩეს. - სანდრომაც დაამატა.
-იცოდე რამეს დაუშავებ და სადაც იქნები, იქვე მიგაკლავ.
-კესანე, ამასთან როგორ მტოვებ? - შვლის ნუკრის თვალებით შემომხედა.
-უბრალოდ დაილაპარკეთ და ხვალ წაგიყვან.
-არა რა, დაქალიც ამას ქვია. როგორ მწირავ გოგო?
-კარგი, წავედით.
-იცოდეთ, ჩემს ძმას დავურეკავ და მოვა.
-დაურეკე.
ჩვენ წამოვედით. არ ვიცი რა გავაკეთე და როგორ, მაგრამ ვაჩეს დავუჯერე და წამოვედი. ეს ბიჭი მაჰიპნოზებს თუ რა ხდება? ყველაფერს რატომ ვუჯერებ?
-აჰა, დავრჩით მარტოებიი. - სანდრო წამოდგა.
-რა დავაშავე ღმერთო? არ მომიახლოვდე.
-შენს ცოდვებს კიდევ ერთი დაემატა. დამჭერი. ხომ იცი რომ სასჯელიც უფრო გაიზრდება?
-შენ ხომ თქვი არაფერს დავუშავებო. სიტყვის კაცი არ ხარ? - ბავშვურად ჰკითხა.
-სხვანაირად არ დაგტოვებდნენ. ახლა კი ჩემს ხელში ხარ.
-კარგი. - ორი წამი თვალები დახუჭა, შემდეგ გაახილა და ჩაეხუტა. მაგრად ჩაეხუტა. სახე ყელში ჩაუდო და იქვე აკოცა. მის ხელში იყო სანდრო და სიამოვნებდა მისი სხეულის სრული მოდუნება.
-რას აკეთებ? - ძვლივს მოაბა თავი სიტყვებს.
-გეხუტები. ვიცი რომ არაფერს დამიშავებ.
სანდრო მოშორდა და ოთახიდან გავარდა. არ შეეძლო, უფროსწორად ვერ შეეძლო მისთვის რამის დაშავება, მიუხედავად იმისა, რომ სუსტ წერტილზე დააჭირა ფეხი. ვერ შეძლო, სხვა ოთახში გავიდა და ბეას მშვიდი ძილი აცადა.
ვაჩესთან ავედით სახლში. მხოლოდ ახლა გავიაზრე ჩემი სიტუაცია და გამახსენდა მოსალოდნელი საფრთხე.
-ხვალ მესამე დღეა. - შევახსენე მკვლელის მაოხლოვება.
-მე შენ ქაჯი უშიშარი ძლიერი მგონიხარ და რა იყო ასე როგორ შეგეშინდა?
-ახლა რომ მიგაბა მაგ საწოლზე და შენზე ძალადობა დავიწყო, თან დანით ჭრილობები მოგაყენო, არ შეგეშინდება? - გავმწარდი. მკვლელი დამსდევს და ამან რისი გეშინიაო?
-დანის მომენტს თუ გამოაკლებ, არა. პირიქით. თან ხომ გითხარი ვერავინ შეგეხება-მეთქი. უნდა დამიჯერო.
-ჰო აბა რა. ერთ მოძალადეს გავურბივარ და აქ მეორეა. შენც თუ შენს ძმაკაცს გავხარ, მაშინ გასაქცევად მაქვს საქმე. დაგიჯერო. - გავაჯავრე ბოლოს.
-არა, ნამდვილად ვცდები ადამიანის შესახებ პირველად დასკვნებს რომ ვაკეთებ ხოლმე. შენ რა ჩემიც გეშინია? გგონია აქ რომ გტოვებ შანს არ გავუშვებ ხელიდან და მოგეკარები? თუმცა.... შენ ხომ... - ვეღარ დაამთავრა სიცილი დაიწყო.
-მე რა?! რა? - მაინც არ ჩერდებოდა სიცილს.
-არა, არაფერი...
-მიდი მითხარი.. ბოლომდე ამიშალე ნერვები.... გელოდები...
-შეგეშინდება აბა რა იქნება. ქალიშვილი ხარ, თან ჩემნაირი სიმპათიური გიდგას წინ და ინტიმურ თემებზე გელაპარაკება. მე კი, მაგრამ შენ რომ ვერ მოთოკო ჰორმონები და თავი ვერ შეიკავო? ხომ გაგიჟდები?
-არა, რა. ის მკვლელი ჩემი ხელით უნდა მოვძებნო. ჯობს მომკლავს ამის მოსმენის მაგივრად.. რა შეგცოდე ღმერთო ამისთანა? რა დავაშავე? - ხელები მაღლა აღვმართე. - შენ რა სულ გაუბერე? - ვაჩეს მივუტრიალდი. - გინდა სულმთლად გამაგიჟო?
-ჯერ არ გაგიჟებულხარ? - კვლავ ირონია. იმ ირონიაში ჩავაკლავ მალე თუ არ გაჩერდება.
-ვაჩე, შენ არ გინახივარ გაბრაზებული და ჯობს ზღვარგადასული არ მნახო.
-უკვე გითხარი ერთხელ, მინდა გნახოთქო და რავი, გელოდები. - არა, მოვკლავ. მართლა მოვკლავ. აღარ დავინდობ და მერე ღმერთთანაც აღარ მექნება კითხვა რა დავაშავე-თქო..
-კარგი, წავედი მე. შენ გაერთე. - ბაიკის გასაღები ავიღე და კარისკენ წავედი. ვაჩეც დამეწია. რა უნდა ღმერთო, ვინმე ამიხსნის? გაღებული კარი ხელის ერთი მიწოლით მიკეტა და მეც შუაში მომიმწყვდია. აბა რა, სრული ბედნიერებისთვის მისი სახის სიახლოვეღა მაკლდა და აჰა, ისიც მივიღე. ყოჩაღ კესანე.
-ნუ გამაბრაზებ, შემოდი. - ყბები დაეჭიმა და ყელზე მკვეთრად დაეტყო მოთამაშე ძარღვები. რას აკეთებ კესო?! რატომ აშტერდები?! გინდა შენც გამაგიჟო?!
-შემოდი. - კვლავ იმ ინტონაციით გაიმეორა.
-ხო, თუ გასწევ ამ ტორებს შემოვალ აბა რას ვიზამ. ნწნწნწ - წუწუნით გავეცალე. - მიდი ცივი წყალი დამალევინე ერთი. - ამას მისი ჩაღიმება მოჰყვა, მაგრამ უკვე აღარ მანაღვლებდა. ჩემი გამჭირვებია, ვეღარ ვსუთქავ. მომიტანა დიდი ჭიქით და მეც ჩავცალე.
-კიდევ? - მკითხა როცა ჩემი მზერა იგრძნო.
-აუ ხო რა. - შრეკის თვალები მივიღე.
-რა იყო, აქამდე იხრჩობოდი? - აღარ მიპასუხია მეორეც გამოვცალე.
-კარგი, ახლა ოთახს მოგიმზადებ და დაიძინე. ხვალ გამოძინებული უნდა იყო. მკვლელი უნდა ავიყვანოთ.
-კარგი.
ლოგინზე წამოვწექი და მაშინვე დამეძინა. დილით კი ხმაური მაღვიძებს. ღმერთო რა ხდება? ომია? წამოდექი და მაშინვე გარეთ გავვარდი. იქ კი სერიოზული სახით მდგომი ვაჩე დამხვდა ხელში დიდი ჯამითა და კოვზით. ამას აბრახუნებდა?
-სტარზე. 5 წუთში გავდივართ, მანამდე კი მოემზადეთ. - იმეორება სულ. - აი ჩვენმა ჯარისკაცმაც გაიღვიძა.
-სულ გაგიჟდი? ნუ ყვირი!
-ვაა, როგორ გიხდება ჩემი მაისური. გაკვდება, თუ გინდა გაჩუქებ.
-მადლობა, მაგრამ უკვე ვიჩუქე. როგორც კი ჩავიცვი მივხვდი, რომ ჩემთვის იყო შეკერილი. შენ ამისთანა მაინც ათასი გაქვს.
-ერთი ამას დამიხედეთ რა. - იღიმოდა.
-რომ წამომაგდე დიდის ამბით იცი მაინც რომელი საათია?
-კი, 7.
-რა? ასე ადრე რატომ გამაღვიძე? - გავბრაზდი.
-კესანე, გაიხედე ფანჯარაში. მიდი შეხედე. აი, მაგ ქუჩებში მკვლელი დადის, რომელსაც უნდიხარ და რაც მალე გავარკვევთ მის ვინაობას, მით მალე დავიჭერთ. ახლა კი, მოდი ვისაუზმოთ. - სამზარეულოში გამიყვანა და სკამზე დამსვა. ხო, პირდაპირი მნიშვნელობით თვითონ დამსვა. არა, რა სიტყვაა ვუნდივარ? ჯერ მკვლელი, მერე რომელსაც მე ვუნდივარ. ეს სიტყვები მინდოდა ამ დილით?!
-კარგი ხო, ნუ გაშტერდი. გეხუმრები.
-არ არის ეგ ხუმრობა, სიმართლეა.
-ჭამე ეს. - წინ ბლინებით სავსე თეფში დამიდო. მეც მუსრი გავავლე.
-კიდევ ხომ არ გინდა? - ჩაიცინა.
-რა? - ზედმეტად ვიყავი ჭამით გართული.
-რავი, ვიფიქრე არ ეყო-თქო.
-დამცინი?
-არა, როგორ გეკადრება. ისე ამდენს რომ ჭამ, როგორ ხარ ასეთ ტანზე.
-ტკბილი ჩემი სისუსტეა. უზომოდ ვიცი ჭამა, თუ არ გამაჩერე. საჭმელს საერთოდ არ ვჭამ. არ მიყვარს.
-ანუ ტკბილი ალქაჯი ხარ.
-ალქაჯი არა, ტკბილი კი. - მეც გავუღიმე. აბა რა მექნა? დღეს უნდა მომკვდარვიყავი. ვაიმე ეს აზრები, რომ ვაჩეს წაეკითხა, თავისი ხელით მომკლავდა და კიდევ ერთხელ დამიყვავებდა, „გოგო ხომ გითხარი ვერავინ შეგეხე-მეთქი.“ ამის წარმოდგენაზე კიდევ ერთხელ გამეცინა.
-კარგი, მიდი ჩაიცვი და გავიდეთ. დავიჭიროთ ის .
-არის სერ.
გავემზადეთ და დაბლა ჩავედით. მე ჩემს მოტოს მოვაჯექი, ის კი თავისას.
-აბა, ვაჩიკო განყოფილებაში შევხვდებით. - ვუთხარი და ჩაფხუტი ჩამოვიწიე სახეზე.
-ფრთხილად იარე. - მანაც ჩამოიწია.
-ფრთხილად არასდროს დავდივარ, არ ვიცი ეგ რა ხილია.
-ნუ მაბრაზებ.
-კარგი, წავედით.
ერთი მოვაბუქასავე და წინ გავიჭერი. გადატენილი იყო გზა. მანქანები ერთმანეთს ასწებდნენ, რა უბედურებაა, რამდენნი არიან, ამ დროს თან. ჭიანჭველებივით ირეოდნენ. გეგონება ვიღაცას გაურბიანო. ნეტავ ასეთი შესამჩნევია ქუჩებში სერიული მკვლელის არსებობა? ტვინში სისხლი მომაწვა. კვლავ ამ თემას მივუბრუნდი. ჩემს თავს რომ წარმოვიდგენ იმ გოგოების მსგავსად ცუდად ვხვდები. ამ ფიქრებში საკმაოდ ვუმატე სიჩქარეს. უვე ვეღარაფერს ვამჩნევდი. ვიყავით მხოლოდ მე და გზა. გზა უსასრულობამდე, დასასრულამდე. ფიქრებიდან ყვირილმა გამომიყვანა.
-რას აკეთებ კესანე? - ვაჩე გვერდით ამომიდგა. ისიც სწრაფად მოდიოდა. - კესანე ნელა, კესო. - დამიყვირა. - გააჩერე... კესანე გადადი გზიდან - მიყვიროდა მაგრამ არ მესმოდა. - გადადი გზიდან! კესანე!. - სიჩქარეს უმატა და გამასწრო. წინ ამომიდგა და გააჩერა, მეც მივბაძე. სწრაფად მოიძრო ჩაფხუტი და ჩემკენ გამოექანა. გამწარებული იყო და ცეცხლებს ყრიდა. ხელები მომკიდა, გადმომაგდო ბაიკიდან და ჩაფხუტი მომაძრო, იქვე მიაგდო და სახე ხელებით დამიჭირა.
-შემომხედე, კესანე შემომხედე! - დამიღრიალა, მეც შევხედე. მაშინვე ვიპოვნე დაწყნარების მიზეზი. - აზრზე მოდი... გაიგე... ახლა არ მჭირდება მშიშარა კესანე. ჩემი ალქაჯი მინდა, გესმის? ჩემი გამომძიეელი კესანე.
-ახლა გამომძიებელი რომ არ ვარ ვერ ხვდები? - მეც ვუღრიალე. - ახლა მხოლოდ მომავალი მსხვერპლი ვარ. მსხვერპლი და არა გამომძიებელი. შეიგნე ეს. მარტივი არ არის ჩემთვის. მგონია რომ ვიღაც მომდევს, ვიღაც მოხუცი ენაგადმოგდებული და დანით ხელში. არ შემიძლია გესმის, არ შემიძლია.
-ეგ აზრები უნდა გაფანტო. ამდენი ხანია მისნაირებთან გაქვს საქმე და ახლა არ დანებდები! ამის უფლებას არ მოგცემ!
-როგორ გავფანტო, მიდი მითხარი. როგორ შევძლებ ყურადღების გადატანას.
ისიც აღარ გაჩერდა, უფრო მომიახლოვდა და დამაცხრა ბაგეებზე. მაშინვე გავიჭერი კოსმოსში, სადაც მხოლოდ მე და ის ვიყავით. მე და ის, მეტი არავინ. მისი რბილი ბაგეები მეხებოდა და სრულიად მთიშავდა. არა, კი ვხვდებოდი რომ გემრიელი იქნებოდა მისი მარწყვივით ტუჩები, მაგრამ ასეთსაც ვერ წარმოვიდგენდი.
-ახლა შეგიძლია ყურადღება გადაიტაო. ჩემზე იფიქრე და ამ მომენტზე. ახლა კი წამოდი, მე გაგიყვან.
დამაჰიპნოზა. კი არ გამომაცოცხლა, დამადუმა. ასეთი როდიდან გავხდი? ასე როდიდან ვრეაგირებდი კოცნაზე. მართალია მხოლოდ ორისთვის მაქვს ნაკოცნი, მაგრამ ასეთი არაფერი დამმართნია. დავემორჩილე. უკან მივუჯექი და ხელები მოვხვიე.
განყოფილებაში მივედით. კაბინეტშიც ავედით. ყველა საბუთი, ყველა სამხილი და ფოტოსურათი წინ დავიდეთ და აზროვნება დავიწყეთ.
-პორტრეტი შექმნილია. ახლა მხოლოდ პიროვნების დადგენა გვინდა. გამორიცხულია რომ არ გამოჩენილიყო და არ დაგვკონტაქტებოდა. მასეთები გვიახლოვდებიან, პოლიციასთან და ჩვენთან კავშირს ამყარებენ და ვითომ დახმარებით ცდილობენ შეცდომაში შეგვიყვანონ. ახლა უნდა გავიხსენოთ ვისთან გვქონდა კავშირი. კესანე... - გამომხედა.
-ჰა?
-მისმენ?
-კი.
-აბა რა ვთქვი?
-მაღაზიის მეპატრონე.
-ეგ არ მითქვამს. - თვალები აატრიალა.
-მკვლელი.
-რა მკვლელი? წესიერად თქვი.. ნუ მანანებინებ იმ კოცნას.
-მკვლელი მაღაზიის გამყიდველია. - ერთ წუთს მიყურა, შემდეგ ჩამომიჯდა გვერდით და მანიშნა დაიწყეო. - დავიწყოთ იქიდან რომ მოხუცია, არ ჰყავს ცოლი, მაგრამ თითზე საქორწინო ბეჭედი უკეთია.
-ეგ როდისღა დაინახე?
-მაცადე. კარგი გამომძიებელი ყველაფერს აკვირდება. შემდეგ ადგილმდებარეობა. საბურთალოზე დატოვა გვამი, სადაც არც მანქანით მიუყვანია და არც ხელით უთრევია საიდანღაციდან. წინ მაღაზია აქვს, უკამერო. უკან კი სახლი. ხომ დაინახე უკანა მხარეს რამხელა კორპუსი ჰქონდა. მაღალი სართული ხმაგაუმატარი კედლებით, ეს მეორე. რაც შეეხება მოყვანას. სახლში იმოქმედა და ლიფტით ჩამოაცუნცულა. არც კი აუწევია, მოაჩოჩა ეგრევე და დააგდო. სახლი გაასუფთავა. მასზე ვერავინ აიღებს ეჭვს. ერთი უწყინარი მოხუცი ჩანს მაღაზიით. ჯერ ამ უკამერობამ ხო დამაფიქრა, მერე შენ რომ თქვი გვეხმარებიანო. გუშდელი ამბავი. რაღაც ამბავი შეთხზა, თვითონ ჩამიდო იქ წერილი. უბრალოდ გამოვიჭირე და დახმარება გადაწყვიტა. რომ ავიღე დიდი ინტერესით მიყურებდა რა რექცია მექნებოდა.
-ასე მარტივად?
-არ ეშინია არც დაჭერის, არც არაფრის. მისთვის მთვარი შურისძიებაა. ბოლო მსხვერპლი დარჩა. ხოდა მანამდე უნდა ავიყვანოთ.
-ამ წუთას საქმე გახსენი?
-კი. მიდი მოემზადე, გააფრთხილე ყველა და წავიდეთ. მე იარაღას ავიღებ.
-კარგი. - შევტრიალდი და უცბად მომატრიალა. მაკოცა...- წარმატების ნიშნად. მეც აღარაფერი მითქვამს, იარაღი ავიღე და შემდეგ საპირფარეში გავედი ცივი წყლის შესასხმელად.
ბეატრისი.
-დილამშვიდობის. - სამზარეულოში შევიდა და სანდროს წინ მოთავსდა.
-დილამშვიდობის. - არც შეუხედავს ჭამა განაგრძო. - რას შეჭამ?
-არაფერს. წავალ მე. კესანე მელოდება ალბათ, თან შენც ხომ მოიეცი პირობა.
-უკაცრავად, სად მიდიხარ? - ახლაღა იკადრა ამოხედვა.
-სახლში, სად უნდა წავიდე. რას მიყურებ? არაფერს აპირებ სანდრო, ვიცი რომ ვერაფერს დამიშავებ და უნდა წავიდე. ცოლად კი არ გამოგყევი, აქ რომ მაცხოვრებ.
-იმით ნუ სარგებლობ, რომ არაფერს გიშავებ. არ წახვალ და მორჩა.
-რატომ?
-იმიტომ რომ სხვანაირად ვერ მოვიქცევი. ვერც დაგსჯი და ვერც გაგიშვებ. ერთადერთი გამოსავალი შენი აქ დარჩენაა, რომ შეგეგუო, მთლიანად რომ გადამივა ბრაზი და რომ დავრწმუნდები აღარფერს გამოიკვლევ ჩემი ცხოვრებიდან, გაგიშვებ.
-ბატონო? - წამოიწვიტინა. ამას არ ელოდა ყველაზე მეტად. არც დასჯიდა, არც გაუშვებდა. ამაზე მეტი სასჯელი რა გინდა? - შენ რა გინდა, რომ აქ ვიცხოვრო?
-არ მინდა, მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს.
-იცი, რომ ახლა პირდაპირ სიკვდილთან მიდიხარ? პირდაპირი რეისით? ხომ იცი რომ გაწამებ...ვერ ამიტან... ბოლომდე გამოგიყვან მდგომარეობიდან.
-და მერე ხომ იცი როგორ დაგაწყნარებ? გუშინ რაც ვერ დავასრულე, სხვა დროს დავასრულებ. ამიტომ თუ გინდა მშვიდობიანად ჩაიაროს ჩვენმა თანაცხოვრებამ, მანამდე ჭკვიანურად მოიქცევი.
-ჭრილობა ხომ არ დაგავიწყდა? - არ ნებდებოდა, უნდოდა ბოლომდე მოეჭრა გზები და თავი დაეღწია. - მეორედ არ ავაცდენ და მოგკლავ.
-ჭრილობას ნუ მახსენებ, თორემ მიმძაფრდება შენი დასჯის სურვილი და მოდი, თავი შეიკავე.
-რამის გაკეთება რომ შეგეძლოს, აქამდე იზამდი. - ჩაილაპარაკა.
-არ წამოვეგები. მაგისთვის ზედმეტად დიდი და ჭკვიანი ვარ. შენ კი თავს ვერ დამაღწევ. შენის ნებართვით ახლა უნდა გავიდე საქე მითხოვს.
-და მე სახლში უნდა ვიყო? მთელი დღე? მარტო? ასე ხომ გამოვშტერდები.
-კარგად.
დატოვა მარტო ბეა.
-ქალბატონო რას ინებებთ, რა მოგიმზადოთ? - მოახლე მიუახლოვდა.
-ჩემით ვიზამ. - დაფიქრდა და იდეალური გეგმა დაებადა თავში. - თქვენ კი წაბრძანდით სახლში. ახლა აქ მე ვარ და მოახლეები არ არის საჭირო. დაისვენე შენც და სხვებსაც უთხარი.
-იცით, ბატონ ალექსანდრეს ბრძანებას სანამ ვერ გავიგებთ, ვერსად წავალთ.
-ახლა აქ მეც ვცხოვრობ. ალექსანდრესთან მე მოვაგვარებ. თქვენ კი წაბრძანდით, ხელფასი ყოველთვიურად ჩაგერიცხებათ, მაგაზე არ იღელვოთ.
-არა, არ შემიძლია.
-კარგი რა. ნუ გეშინია, მე მოვაგვარებ.
-გაგიჟდება ბატონი ალექსანდრე. - ბეა მიუახლოვდა და წელიდან ფართუკი მოხსნა.
-ვეტყვი, რომ ოჯახის წვერი გყავს ავად. რამეს მოვიფიქრებ, წადი მიდი. - უყურა ერთ წუთს და ბოლოს მაინც დანებდა. ადგა და წავიდა თან ყველა მოახლე გაიყოლა. კი იფიქრა ამხელა სახლს ვინ დაალაგებსო, მაგრამ ამ წუთას მაინც სანდროს გაბრაზებაზე ფიქრობდა. მაცივარი გამოაღო და გადახედა.
-ოჰ, ოცოცხლე. შენც ჩემსავით ღორმუცელა ხარ? მაგრამ მოიც... - გადახედა და სულ ბოსტნეული და ხილი დაინახა. - კარგი რა, მეხუმრები.?.. ანუ ის კუნთები მხოლოდ ვარჯიშის დამსახურება არაა. სწორადაც იკვებები. ნწნწნწ, ეს მე რას გამაძღობს.
-თამაზზ. - დაიყვირა და საწყალი კაციც მაშინვე იქ გაჩნდა.
-რა მოხდა ბეა? რა გჭირს? - აქოშინებული შევადა სამზარეულოში.
-არაფერი. - იცინოდა. - უბრალოდ საჭმელი არ არის სახლში და მე ვერ გავალ და იქნებ ვინმეს მოატანინო..
-რა? საჭმელი არ არის? დღეს დილით იყო მოახლე ბაზარში.
-თქვენ მაგას საჭმელს ეძახით? რა იყოთ ბოჩოლა ვარ, ბალახი და კომბოსტო რომ ვჭამო?
-კარგი, მითხარი რა გინდა და გააკეთებს მოახლე.
-მოახლე არ არის აქ, გავუშვი.
-რა ქენი? - თვალები გაუფართოვდა.
-გავუშვი. საწყალი ფეხზე ვეღარ იდგა. მეც გავუშვი. თან არ შემიძლია ამ დაპროგრამებული ადამიანების ყურება.
-ალექსანდრე გაგიჟდება და ნამდვილად დაგსჯის.
-მაგას მე მივხედავ. შენ კი ვინმე გაგზავნე მაღაზიაში და წესიერი საჭმელი მოატანინე. სიას დავწერ და ტელეფონში გამოგიგზავნი.
-კარგი მაშინ. წავალ მე.
-კარგი, მადლობა. - გაიკრიჭა ყმაყოფილმა.
„ბეას კვების რაციონი: ძეხვი, დაჭრილი პური, სოსისი, კოლა, პელმენი, არაჟანი, მდოგვი, კეტჩუპი, კვერცხი, ქათმის ფილე, სუხარი, ნაყინი 5 ცალი საოჯახო ვანილის და მარწყვის, შოკოლადის ტორტი ალუბლით, როშენის ვაფლი, იოგურტი ატმის, ჟელიბონი მჟავე, alpen gold თეთრი, M&M’s და ცხელი შოკოლადი.“ სია გადაუგზავნა თამაზს და თან ღიმილი შეეპარა.
ოთახში ავიდა, შხაპი მიიღო და ახლაღა გაახსენდა, რომ სხვა ტანსაცმელი არ ჰქონდა. თამაზს დაურეკდა და უთხრა სანდროს ნომერი მომწერეო. როგორც კი გაიგო, მაშინვე დაურეკა.
-რა გინდა?
-ტანსაცმელი არ მაქვს და თუ არ გინდა შენი გარდერობი თავზე დავიმხო, მაღაზიაში გამიშვი.
-თამაზს ვეტყვი და მოგიტანს რაც გინდა.
-თამაზს ვერ ვეტყვი რაც მინდა.
-რა იყო, საცვლები უნახავს, კაცია მაინც.
-ვაიმე შენ ამ წამს იხუმრე? რომელი საათია? უნდა ჩავიწერო.
-თუ არ გინდა ნუ გინდა. ან თამაზს გაგზავნი, ან იყავი ტიტველი.
-მოგკლავ, კარგი დავურეკავ თამაზს. - გაუთიშა.
როგორც კი მოვიდა თამაზი დატვირთული ხელებით მაშინვე შეეგება. კმაყოფილი იყო, ახლა შეჭამდა. ამაზე დიდი ბედნიერება რა არის.
-ყველაფერი მოიტანე ხომ?
-კი კი.
-მადლობა დიდი. აუუ თამაზ.
-გისმენ.
-კიდევ რაღაც უნდა გთხოვო.
-ბეა ეს ჩემი მოვალეობაა და კი არ უნდა მთხოვო, უნდა მიბრძანო. მეც მაშინვე მოგემსახურები.
-რა მომემსახურები? ეს იმან გითხრა მოემსახურეო? არა, რა ველურია. მარტო თვითონ ჰგონია, რომ აქვს გრძნობები, სხვებზე კი არ ფიქრობს. თამაზ შენ მე არ მომემსახურები, უბრალოდ რაღაცას გთხოვ და შენც თხოვნას შემისრულებ.
-კარგი. -ჩაეღიმა, აშკარად მოსწონდა ეს გოგო.
-მოკლედ, როგორც იცი, აქ ტანსაცმელი არ მაქვს. ამიტომ შენ უნდა მიყიდო.
-კარგი. მითხარი რა გინდა და წავალ.
-ოქრო ხარ. - უთხრა და ლოყაზე აკოცა კაცს.
საჭმელები ამოალაგა და მაცივარში შეალაგა. ბუტერბროდი გაიკეთა და მალევე შეჭამა. მერე სახლი დაათვალიერა. ვერაფრით გაერთო. რომ მოსაღამოვდა და მოიწყინა პოპკორნი გაიკეთა, შოკოლადები და წვენი წინ დაიდო და დიდ ტელევიზორში ფილმის ყურება დაიწყო. ამ დროს გამოჩნდა სანდროც.
-რას აკეთებ?
-ფილმს ვუყურებ.
-მაგას მეც ვხედავ.
-აბა კიდევ რამეს ვაკეთებ?
-ეგ შოკოლადები ვინ მოგიტანა.
-თამაზს ვთხოვე და მომიტანა. შენ საქონელივით იკვებები და მე შიმშილით არ მოვიკლავ თავს. - უთხრა და სანდროს აწეული წარბები რომ დაინახა, მაშინვე გადაასწორა. - ანუ საქონელში ძროხა და ბოჩოლა ვიგულისხმე. ეგენი ჭამენ ბალახეულს. - თვალები აატრიალა სანდრომ და ერთი ამოიქოშინა.
-რა გაცვია?
-შორტი. თამაზმა მიყიდა.
-ჩემს სახლში ასე ვერ ივლი. ახლავე გამოიცვალე.
-უკაცრავად? რა ვქნა? შენ თავი რამეს ხომ არ მიარტყი? ადამიანო ცხელა და მაცვია მოკლე შორტი. იმდენად არ გამოვდებილებულვარ, რომ ისედაც აქ დარჩენილმა შენი პრიკაზები ვისმინო ჩემს ჩაცმასთან დაკავშირებით. ჩემი ძმა არ მიჭედავს და შენ რა უფლებით ერევი?
-ჩემს სახლში ხარ ბეა, არ დაგავიწყდეს. თან შენზე გაბრაზებული და კაცი ვარ.
-ხოდა წადი და სხვაგან დაიცალე. დედაა ამას ვის გადავეყარე. - ბოლო სიტყვები თავისთვის ჩაილაპარაკა და ფეხები უფრო აკეცა დივანზე.
სანდრომ ზურგი აქცია, ამასთან ლაპარაკს აზრი არ აქვსო და ოთახში ავიდა, გამოიცვალა და ისევ დაბლა ჩამოვიდა.
-ნინო - დაუძახა მოახლეს. - ნინოო - გაიმეორა როცა არავინ უპასუხა. ბეა ხმას არ იღებდა, ჩუმად ფხუკუნებდა.
-ნინოო. - დაიღრიალა.
-ვერ უნდა მიხვდე, რომ სახლში არ არის?
-ბატონო?
-არ არის სახლში.
-რატომ არ არის, სადმე გაგზავნე?
-არა, გავუშვი.
-რა ქენი?
-გავუშვი ადამიანო. ქალი ფეხზე ვერ იდგა დაღლილობისგან. სხვები ხომ საერთოდ. ათასი მოახლე დაიქირავე და ღმერთმა არ იცის რამდენი წელია შეუსვენებლად გემსახურებიან. გგონია მარტო შენ იღლები? ისინიც ადამიანები არიან სანდრო.
-მოიცა, მოიცა. შენ, ჩემგან დამოუკიდებლად, ჩემს სახლში მიიღე გადაწყვეტილება და ისევ ჩემი მოახლეები გაუშვი?
-ხო - წყნარად უპასუხა. - ახლა აქ მეც ვცხოვრობ და არ მსიამოოვნებს დაღლილ ადამიანებს რომ ვხედავ. შენსავით სასტიკი არ ვარ.
-შენ ხვდები მაინც არ გააკეთე?
-კი და არც იფიქრო მათი დასჯა. ხო იცი, ადამიანების დარწმუნება შემიძლია და ძალით გავუშვი. ბოლო წუთამდე შენი ერთგულები იყვნენ, მაგრამ დამნებდნენ მაინც. ხო და კიდე ხელფასი მაინც ჩაერიცხებათ მათ.
-სხვებზე რომ ღელავ, შენ თავზე არ გიფიქრია?
-უკვე მითხარი არაფერს გიზამო და შესაბამისად აღარც ვფიქრობ.
-გითხარი თუ ჭკვინად არ მოიქცევი
-გავიგე. - გააწყვეტინა. - მაგრამ არაჭკვიანური არაფერი მიქნია. სიკეთე გავაკეთე და გეხვეწები, ნუღარ მეკამათები.
-ერთხელაც ამომასხავს, მართლა ამომასხავს - ჩაიბურტყუნა სანდრომ და სამზარეულოში გავიდა. ახლა თვითონ უნდა მოემზადა საჭმელი. მაცივარი გამოხსნა და თვალები გაუფართოვდა.
-ბეატრისსსსს - დაიღრიალა. ბეამ კი გადაიკისკისა. გეგმამ იმუშავა. მთლიანი მაცივარი მისი საკვებით იყო გამოტენილი.
-რა იყო სადნრო? - წყნარად მიუახლოვდ და კითხა.
-ეს რა არის?
-საჭმელი, ვერ ხედავ?
-რა უქენი ჩემ საკვებს?
-გადავყარე.
-ღმერთო გამძლეობა მომეცი - ჩაილაპარაკა. - ბეა უკვე ზედმეტები მოგდის.
-ხომ არ მოვკვდებოდი შიმშლით. რა იყოს ის ბალახი ერთი. წესიერი საჭმელი ვაყიდინე თამაზს.
-ამას ეძახი წესიერ საჭმელს? იცი მაინც რითია გაკეთებული?
-არა, ქიმიური ქარხანა არ მაქვს. ვენდობი ამის გამკეთებელს. უკვე მთელი ცხოვრებაა ამას ვჭამ და არაფერი მომსვლია. შეგიძლია შენც ჭამო, არ მოკვდები.
კვერცხი და ბოსტნეული აიღო სანდრომ.
-ჯანდაბა, ახლა ვინ გამიკეთებს საჭმელს რომ გაუშვი მოახლე.
-შენთვითონ გააკეთებ. ბოლობოლო დამოუკიდებელი ადამიანი ხარ და შიმშილით თავი არ უნდა მოიკლა.
-ახლა ადგები და გამიკეთებ შენ.
-ხო, მეტი საქმე არ მაქვს.
-არ ვხუმრობ.
-უკაცრავად შენი მოახლეობაღა მოკლდა რა, ისიც მეყოფა აქ რომ ვარ გამოკეტილი. დღეს გავაფრინე ლამის.
-ბეატრის ადექი და ომლეტი მომიმზადე. შენი ბრალია, არ გაგეშვა ის ქალი.
-არ მოგიმზადებ.
-მომიმზადებ.
-არა-მეთქი. - თავი გააქნია. სანდრო კი მისი მიმართულებით დაიძრა. უახლოვდებოდა და ეშმაკურიღიმილი არ შორდებოდა.
-რას აკეთებ?
-შენი აზრით?
-კარგი, მომეცი ხო გავაკეთებ. - გამოართვა კვერცხი და თავი დაიხსნა.
-ყოჩაღ, ჭკვიანი გოგო ხარ. რომ გამზადდება დამიძახე. - უთხრა და მისაღებში გავიდა.
ბეა კი რის ბეა იყო კიდევ რამე რომ არ ექნა. დაიწყო ომლეტის მომზადება. ბოსტნეული კი არ დაჭრა დაკუწა, დიდი ნაჭრები გაამზადა, ნახევარი კვერცხი ათქვიფა, ნახევარი კი ისე დატოვა. ტაფაზე მოათავსა ყველაფერი და შეწვაც კი არ დააცადა. წიწაკა და მარილი კი ბლომად მოაყარა. ორ წუთში ამოიღო. ნახევრად უმი იყო კვერცხი. თხუთმეტ წუთშ კი სანდროსაც დაუძახა.
-შეგიძლია ჭამო. მზად არის.
-კარგი სუნი აქვს.
-კიკი გემრიელია, გასინჯე.
-მასე რატომ მიყურებ?
-თვით ბატონ ალექსანდრეს მოვუმზადე ომლეტი და მაინტერესებს შეფასება.
სანდრომ თავი გააქნია და კერძს დახედა.
-რა არი ბეა ეს?
-ომლეტი.
-რაღაც ცუდად გამოიყურება. - ნახევრად გაჭრილ უზარმაზარ პომიდორს დააკვირდა.
-რა ვქნა არ მეხერხება დაჭრა და მსგავსი რაღაცეები - წამში იცრუა - სამაგიეროდ გემო აქვს გემრიელი. ხომ იცი წიგნი ყდით არ უნდა შეაფასო, თუ ეგ როგორ არის?
-ძალიან ბევრს ლაპარაკობ, მაცადე ჭამა. - სანდრომ პირველი ლუკმა პირთან მიიტანა, ბეა კი კართან დადგა მარტივად გაქცევა, რომ მოვახერხოვო. აი ჩაიდო ლუკმაც. ერთი-ორი დაღეჭა და სახე გაუშეშდა. აშკარად ბევრი წიწაკა მოუვიდა.-რა იყო, არ მოგეწონა? - სერიოზულად ჰკითხა. - რამე ბევრი აქვს? - სანდრო ხმას არ იღებდა. - უი მგონი წიწაკა მომივიდა მეტი. მე მწარე მიყვარს და. - ხელი აუქნია - კარგად ხარ? ჰეი?
-ბეატრის გაიქეცი. - ერთი ამის თქმა მოახერხა და გაეკიდა. ბეა წივილ-კივილით გაეცალა და მეორე სართულზე ავარდა. თავის ოთახში შევიდა და კარის დაკეტვა ვერ მოასწრო, სანდრომაც შეაღწია. მერე გაიქცა და აბაზანაში შევარდა, კარიც ჩარაზა.
-გამოდი ბეატრის. - კარზე მიუბრახუნა.
-არა.
-გამოდი-მეთქი. უარესად ნუ გამაბრაზებ.
-არა. წადი.
-იცოდე შემოვამტვრევ, გამიღე.
-შენი სახლია და არ დააზიანებ.
-გააღე - დაუღრიალა.
-არა. - იმანაც მოაძახა.
-კარგი. - უკან გაიწია და შემდეგ ცალი მხრით შეამტვრია კარი. მაშინვე აესვეტა თვალებახამხამებული ბეა.
-კაი რა.. რა ჩემი ბრალია შენ თუ მწარეს არ ჭამ. მე მიყვარს და ასეთი გავაკეთე. იმის გამო უნდა დამსაჯო რომ წიწაკა მიყვარს? - არ ჩერდებოდა.
-გაჩერდი, ოღონდ მოკეტე. - დაუყვირა.
-კაი, წავალ დავიძინებ. - ხელი მოკიდა ფრთხილად მკლავზე და გაწია გვერდით. ჩაუარა და ლოგინში შეწვა.
-იცოდე ხვალამდე არ გნახო ჩამოსული თორემ შემომაკვდები.
-მძინავს უკვე. - თავზე გადაიფარა საბანი. სანდრო გავიდა. - შუქი ჩამიქრე რა - მიაძახა.
კესანე.
იარაღების ოთახში შევედი და შევიკაზმე. იარაღი უკან მოვითავსე, ახლა კი საპირფარეშოში გავედი. ცივი წყალი შევისხი. ახლა გადავახვიე უკან მოვლენები და ვაჩეს კოცნა გამახსენდა. თითები ტუჩებზე გადავიტარე. ამის შემდეგ რა იქნება?
უცბად თვალთ მიბნელდება. ხელებს ვიქნევ უმისამართოდ, მაგრამ ძალა მეცლება და ყველაფერი შავდება. ვიღაცის ხელები ვიგრძენი, რომელიც ხელებს მიკრავდა, შემდეგ კი.....
-ყველა მზად არის? - ვაჩემ იკითხა.
-დიახ ბატონო ვაჩე.
-კარგი, კესანეს დაუძახე მიდი სად არის ამდენი ხანი.
-კარგით. - უთხრა და ჩემი ძებნა დაიწყო. ჯერ იარაღების ოთახში შემოვიდა, შემდეგ ხალხს ჰკითხა ჩემი ადგილმდებარეობა, საპირფარეშოშიც შემოიხედა, მაგრამ ფაფუ კესანე... არ არის კესანე...
-ბატონო ვაჩე ქალბატონი კესანე არ არის.
-რას ქვია არ არის?
-განყოფილებაში არ არის. მოვიარე მთლიანი შენობა. თანამშრომლებმა ბოლოს საპირფარეშოში შენიშნეს, იქიდან კი აღარ გამოსულაო.
ვაჩემ საათს დახედა.
-შენი დედას შევეცი. - შეიკურთხა და სირბილი დაიწყო, გეგონება მიპოვნიდა. - არა, ვერ შეგეხება. ვერ წაგიყვანდა. ხომ დაგპირდი. ამის დედაც. - ქალების ტუალეტში შევიდა და ზევით აიხედა.
-ჩემი ალქაჯი როგორ გაიტაცე შე ახვარო.
მაშინვე დააპანიკა ხალხი. კომპიუტერები ჩართეს არგილმდებარეობის დასაგენად, მაგრამ ტელეფონი გამიტეხეს და სადღაც მოისროლეს. უკვე აღარ იცოდა რა ექნა. მაშინვე დაარტყა თავში ერთმა აზრმა. საბურთალოზე შემთხვევის ადგილზე მივიდა. კორპუსს თვალი მოავლო და ბოლო სართულზე ავიდა. ხალხს ჰკითხა ერთი მოხუცის შესახებ და მისი სახლიც აჩვენეს. არც დაუკაკუნებია, არც დალოდებია, მაშინვე შეამტვრია კარი. იარაღით ხელში ათვალიერებდა ოთახებს თან იგინებოდა.
-არა, არა შენი დედაც. - როცა გააცნობიერა, რომ ცარიელ სახლში იმყოფებოდა ფეხი ძლიერად მიარტყა მაგიდას. მაშინვე გამოიძახა დამხმარე ჯგუფი შემთხვევის ადგილის დასათვალიერებლად. თურმე აქ აწამა ის გოგოები. არანაირი კვალი არ იყო. არავითარი სისხლის კვალი, ყველაფერს პრიალი გაუდიოდა. უცბად თვალი ერთ ფურცელს მოკრა. აიღო და წაიკითხა.
„მესამე გამომძიებლის ჯერიც დადგა. მეორე გამომძიებელო, ვაჩე ხო, ხო ვაჩე გქვია. - ვაჩეს სახე დაეძაბა, ისე დააჭირა კბილები ერთმანეთს, ლამის ჩაემტვრა. კითხვა განაგრძო. - თავიდან უბრალოდ მსხვერპლი იყო, შემდეგ ვაკვირდებოდი და იცი, მომეწონა... ჩემი ცოლის შემდეგ პირველად...
-შე ახვარო, რაებს იძახი.. მოგკლავ... გიპოვნი და არ გაცოცხლებ. - ღრიალებდა.
„ალბათ ჩვეულებრივი მსხვერპლი არ იქნება. ორმაგად ვაწამებ და მეც ორმაგად მივიღებ სიამოვნებას. იქნებ ბოლომდე დავისვენო ამ გრძნობისგან... კესანე არ არის ჩვეულებრივი, გაბრძოლება შეუძლია იმ ორის განსხვავებით. აი ეს უფრო მანიჭებს სიამოვნებას. უკვე ვგრძნობ როგორ ვეხები, როგორ ვკოცნი, როგორ ვუსერავ კანს და სისხლი მოედინება. უჰ, როგორ კარგად ჟღერს. ერთი სული მაქვს. ბატონო ვაჩე, კესანეს მოკვლა ჯერ კიდევ გუშინ მინდოდა, მაგრამ ის შენთან გამოიქცა. მეც ერთი დღე მოვითბინე. ვინაიდან ეს გოგო ძალიან ჭკვიანია და მაშინვე გამფაქტა, უკვე შენც იცი ყველაფერი.იცი რომ მე ვარ მკვლელი, ხო სისხლისმსმელი მკვლელი. ახლა ჩემს სახლში ხარ, და ალბათ სიმწრისგან ღმუი. თითქოს რაღაც ნაწილი წაგართვესო. ხო ზუსტად ასე ვიყავი მეც, ჩემი ცოლი, რომ დავინახე იმ ახვართან. ახლა შენი წამებითაც მივიღებ სიამოვნებას. მოკლედ სრულყოფილია ჩემი ბოლო მსხვერპლი. კარგი, ძალიან გამიგრძელდა. ბატონო გამომძიებელო, იმედია, სანამ გონს მოხვალ, უკვე კესანეს მსხვერპლს იპოვნი. აბა კარგად...“
-არა, არა.... არ გაბედო.... შენი დედას შევეცი... მოგკლავ.. არ გაცოცხლებ, დაგახრჩობ, გაწამებ... - ღრიალებდა და თავში სისხლი ასდიოდა. უკვე ვეღარ აზროვნებდა.
თვალები რომ გავახილე, სკმაზე ვიყავი მიბმული. თავი მისკდებოდა, ოდნავ გავახილე თვალები. ოთახში არავინ იყო.
-შე , გამოდი.. - დავუყვირე. ისიც მალევე გამოჩნდა.
-ოჰ, გაიღვიძე? - ღმერთო რა ამაზრზენია.
-ბებერო მოგკლავ. დავივიწყებ რომ გამომძიებელი ვარ და ამ ხელებით მოგახრჩობ.
-ჩემ ხელში ხარ პატარავ. ახლა ვერავინ გიშველის, მათ შორის ვაჩეც. იარაღი არ გაქვს, ტელეფონი სადღაც ჯანდაბაშია, შენ ძალა გამოცლილი ხარ, მიბმული.
-შენს მოსაკლავად იარაღი რათ მინდა. ხელებით მოგახრჩობ. - ზიზღით ვუმზერდი. არა რა, რისი იმედი მაქვს. რას აკეთებ კესანე.
-რომელი გირჩევნია? - მკითხა და შავი ტყავის ჩემოდანი გახსნა. ერთი დანა ამოიღო, შემდეგ მეორე. - რომელი მოუხდება შენს კანს? ეს თუ ეს? - ხელებში აათამაშა ორივე.
-აი ეს, მარჯვენა. - კესანე რას აკეთებ შვილო, სიკვდილი გინდა? ღმერთო, ახლა რატომ მოგინდა თამაში და ცანცარი. ადგება და მოგკლავს, შენ კიდევ რა დღეში ხარ...
-ხო, მეც ეგრე ვფიქრობ. უფრო ბასრია.
-საერთოდ დანის ხმარება იცი? ხომ არ გასწავლო?
-შენ წინა ორი მსხვერპლი არ ნახე? არ მოგეწონა ჩემი ნამუშევარი? კარგი, თუ გინდა გავივარჯიშებ ერთი ორჯერ და მთავარზე მერე გადავალ.
-არ ინერვიულო, გასწავლი.
-კარგია ასეთ განწყობაზე რომ ხარ. წინა ორისგან კარგად ვერ ვისიამოვნე. ამიტომაც აგარჩიე შენ.
-ვერ ისიამოვნე? ადამიანი დაასახიჩრე. - ამომასხა და ვუღრიალე.
-ხო, შენ უარესი გელის წინ. - ძალიან წყნარად მითხრა.
-ოდესმე სარკეში ჩაგიხედავს? - დავიწყე ფსიქოლოგიური საუბრები. როგორც მჩვევია. - იცი რას გავხარ? რაო ცოლმა გაგვამწარაო? გვიღალატაო? რა პოზაში შეუსწარი ისე? შენც მაგას იყენებ ხოლმე? ალბათ ძნელია, როცა სურვილი გკლავს, ვერ ეხები ამ დროს კი სხვის მკლავებში ხედავ. ნწნწნწ, როგორი საშინელებაა.
-ხო ძალიან. - არ წამოეგო.
-რა ქენი მერე? მიდი მომიყევი... ის ვერ დასაჯე? ახლა არ მითხრა რომ გაგექცა.
-ხო გაიქცა. - კვლავ სიმშვიდეს ინარჩუნებდა. კარგია იმუნიტეტი აქვს გამომუშავებული.
-ანუ ვერ დასაჯე?
-ხო, ვერა.
-აჰა, ამიტომაც იყენებ ქალიშვილ გოგონებს და მერე კლავ ხო? რა ქენი მერე მოახერხე იმ ორში ამ გრძნობის ჩაკლა? ბოლომდე გაანადგურე შენი ცოლი? თუმცა იგივე სიამოვნება არ არის ხო. - ვაიმე კესანე ახლა გადაურჩი ამ მანიაკს და მერე ჩემი ხელით მოგკლავ. გოგო შენ სულ გაუბერე? რა ირონა მოგინდა ამ მკვლელის წინ, რომლესაც მიზნად ჯერ შენი ხმარება, მერე კი მოკვლა აქვს დასახული.
-ამიტომაც აგირჩიე შენ. ბოლომდე გაგანადგურებ.
-წარმატებები ჩემო კარგო. ისე იცი, არ მიკვირს? შენი ცოლის ადგილზე ალბათ ყველა ასე მოიქცეოდა და გიღალატებდა. - აშკარად რაღაც მოუვიდა.ძარღვები დაეჭიმა, თუმცა ბოლომდე ვერ ავარდა.
-გაჩუმდი! - გამოსცრა.
-ხო, მართლა არ მიკვირს. მე პირადად მასე მოვიქცეოდი.
-გაჩუმდი შე კახპა! - დამიყვირა.
-ალბათ როგორ გძულს ამის გამო საკუთარი თავი.
-მოკეტე...!
-თავი არასრულფასოვანი გგონია. ალბათ რაღაც გაკლდა, თორემ ხომ არ გიღალატებდა თან პირველ ღამეს, დედა რა სირცხვილია. - დავასრულე და წვაც ვიგრძენი მარცხენა ლოყაზე. აი ასე გინდა შენ. ღირსი ხარ. ვერ იჯექი მშვიდად რომ მოგინდა ცანცარი?! მიდი ახლა და აიტანე ტკივილი.
-შე კახპა მოკეტე თორემ ახლავე დავიწყებ. - ყელზე ხელი მომიჭირა, თუმცა მალევე გამიშვა. ალბათ დიდი გეგმები აქვს ჩემთან დაკავშირებით. ღმერთო, რო ვფიქრობ რის გაკეთებას აპირებს, სისხლი მეყინება ძარღვებში. ალბათ ვაჩე ახლა გიჟს გავს. არა, ახლა საიდან გამახსენდა ვაჩე? მე ჩემი გასაჭირი არ მქონდეს.
მკვლელი სადღაც წავიდა, დავრჩი მარტო.
ვაჩე რას აღარ აკეთებდა. ყველა კამერა დაწვრილებით შეისწავლა, თუმცა ხელჩასაჭდი ვერაფერი იპოვნა. უკვე გიჟს გავდა. სად უნდა მოეძებნა? აზრზე არ იყო. ასე უმოქმედოდ პირველად იყო.
-ყველა კამერა ხელმეორედ ნახეთ. იმ ს სახლი შეისწავლეთ. მისი ყველა ნათესავი, ახლობელი დაკითხეთ. იქნებ ჰქონდეს რამე საიდუმლო ადგილი, სადაც შეიძლება წაეყვანა. ბოლო ერთი კვირის განმავლობაში სად იყო, რას ჭამდა, ვის შეხვდა ყველაფერი გაიგეთ. - გაჰყვიროდა და თან ბრძანებებს იძლეოდა. ამ დროს გამოჩნდა უფროსიც.
-ვაჩე. - მივარდა.
-იმ ნაბიჭვარს მოვკლავ როგორც კი ვიპოვნი.
-კი, მაგრამ როგორ გაიტაცა. როგორ შემოაღწია აქ. - გაოგნებული იყო უფროსიც.
-ვითომ რაღაც საჩივარი დაწერა, მერე საპირფარეშოშიც გავიდა და წაიყვანა. გუშინ წერილი დაუტოვა, არ მეგონა, მართლა არ მეგონა ჩემ ხელში იყო და ვიცავდი.
-კარგი დაწყნარდი. ვიპოვნით. კესანე ასე მარტივად არ დაემორჩილება ხომ იცი, გააგიჟებს.
-რომ შეეხოს, ყელს გამოვჭრი.
-ვაჩე, შვილო, ნუ მანანებინებ შენს ჩამოყვანას. ახლა ემოციების დრო არ არის.
-ქალი ჩემს ხელში იყო და მომტაცეს მამა, რას მეუბნები თუ ხვდები?
-აქადე ვერ იტანდით ერთმანეთს და ახლა ასე რამ გაგაგიჟა? ზედმეტად ემოციური რეაქცია გაქვს. მასზე ყველა ვღელავთ და არ დავუშვებთ რამე მოუვიდეს. მითუმეტეს ვიცით ვისაც ყავს. და შენ თუ არ გინდა ამ საქმეს ჩამოგაშორო, დაწყნარდი და აზრზე მოდი.
ვაჩემ ერთი შეიკურთხა და ზურგი აქცია.
ბეატრისი.
დილით ადრე გაეღვიძა. ვერ მოისვენა ლოგინში, ბევრი იწრიალა, შემდეგ კი ადგა. საათს დახედა 8 ხდებოდა. ასე ადრე რამ გააღვიძა. ალბათ გულმა უგრძნო ჩემი ამბავი. ვეღარ გაჩერდა. არც ჩაუცვამს ერთი თხელი გრძელი მაიკით გატანტალდა გარეთ და სამზარეულოში გავიდა. ახლა რომ არ ეჭამა გაგიჟდებოდა. მაცივარი გამოაღო. ბლინები გაიკეთა, ყავაც მოიდუღა და მაგიდას მიუჯდა. ფეხები აიკეცა სკამზე და ჭამდა.
-დაგეძახა, იქნებ მეც მშიოდა. - ალესანდრეც გამოჩნდა. ბეას კი გულმა შეაქანა, არ ელოდა ასე უცებ.
-ვაიმე დედა, შენ გიჟი ხარ შვილო?
-მემგონი შენზე უფროსი ვარ და შვილოთი შენ არ უნდა მომმართავდე. შენ უფრო გავხარ ბავშვს. დილით რომ მოგშივდა და მაიკით გამოტანტალდი. მანდაც ისე ზიხარ, როგორც ბავშვი.
-ხოდა აცადე ბავშვს ჭამა.
-მეც მშია.
-ჭამე მერე. არამგონია გუშინდელის მერე ჩემი გაკეთებული რამე გინდოდეს.
-რაღამც შენ ჭამ, ამას ავიღებ. - თეფშიდან ერთი ბლიი ააცალა და მთლიანად ჩაუძახა პირში.
-რა იყო დევი თუ იყავი არ უნდა გეთქვა? მე მაგას 15 წუთია ვჭამ, შენ კი ერთ ლუკმად არ გეყო.
-შენ ბავშვი ხარ. ისე გემრიელია.
ბეას ტელეფონი აბზუილდა.
-ნიკა.
-სად ხარ გოგო ამდენი ხანი, გინდა გამაგიჟო? - ტელეფონში ღრიალებდა.
-ხომ გითხარი კესოსთან ვრჩებითქო. რა გაღრიალებს.
-კესო არ მპასუხობს, სახლშიც მოვედი არავინ იყო. სად ხარ?
-ახლა... ჩემს თანამშრომელთან.
-გოგო ამ დილაადრიან რა თანამშროელი აგიტყდა, სულ გინდა გამაგიჟო? იცოდე რამეს თუ აშავებ ან შარში თუ გაეხვიე...
-რა შარი, მე და შარი? კაი რა - არ აცადა. სანდრომ კი ჩაიცინა.
-ნიკა დაწყნარდი. საქმე გვქონდა და აქ ამიტომ ვარ.. რამდენიმე კვირით არ ვიქნები აამერიკაში მივფრინავთ, ახალი საქმეა.
-რაა? ვერსად ვერ წახვალ... უკვე გადაწყვიტე არა? მე არ უნდა მკითხო გოგო?
-მეც დღეს გამაგებინეს და ახლა ვაპირებდი დარეკვას და შენ დამასწარი.
-ახლავე სახლში მოდი. ვერსად ვერ წახვალ.
-ნიკა ნუ დიდ ძნობ რა. საქმე მაქვს და რომ არ წავიდე გამომაგდებენ.
-გამოგაგდონ. აშკარად უკვე შარში ხარ, იცოდე მოგაგნებ და ძალით წამოგიყვან სახლში.
-წავედი უფროსი მეძახის. რამდენიმე კვირაში დავბრუნდები, მიყვარხარ. - უთხრა და გაუთიშა.
-არა მატყუარა და მსახიობი რომ იყავი ეგ ვიცი, მაგრამ ასეთი?
-შენს გამო ჩემ ძმას ვატყუებ. რო გაიგოს აქ ვარ, მოგკლავს.
-შენთვითონ ჩაიგდე თავი ასეთ მდგომარეობაში. ნუ მეწუწუნები.
-არ შეგარჩენ. ბოლომდე გამოგიყვან მდგომარეობიდან.
-ჩემი შესაძლებლობებიც არ დაგავიწყდეს. სანამ რამეს დააშავებ, მანაამდე ჩემი სახე გაიხსენე იმ ღამეს როგორ ვიყავი.
-მაინც არ მეშინია შენი. ცდილობ ის ღამე გამახსენო, სულ ამას მიმეორებ. როგორ უნდა შეგაგნებინო, რომ არ მეშინია შენი... იმ ღამეს მე რომ წინააღმდეგობა გამეწია, ხომ იცი, იმასაც ვერ იზამდი, რაც ქენი. მე რომ მდომნოდა, თითსაც ვერ მახლებდი. ნება მოგეცი ოდნავ ჩაგეცხრო ეგ ბრაზი, მერე კი ბრახ... დაგჭერი.
-მაინცდამაინც გინდა ჩემი ცუდი მხარე დაინახო? გინდა დაწყებული დავასრულო? გინდა შენზე ვიძალადო? გინდა ბოლომდე გამომიყვანო მდგომარეობიდან და არაკაცური რამ ჩავიდინო? ხომ იცი შემიძლია. ყველაფერს დავივიწყებ და გაგანადგურებ. ზედმეტად ნუ გამითამამდი. იკმარე ახლანდელი მდგომარეობა და ნუ შემშლი.
-როდემდე აპირებ ასე გაგრძელებას?
-მაგაზე უკვე გაგეცი პასუხი.
-რაღაც უნდა გთხოვო
-მომესმა? - უცებ წარბი ასწია.
-იმ შენს ძმაკაცს დაურეკე აქ რომ მოვიდნენ იმ ღამეს.
-რატომ?
-კესანე არ მპასუხობს. წესით ერთად უნდა იყვნენ და ჰკითხე. ერთ საქმეზე არიან. გული ცუდს მიგრძნობს.
-შენ გულიც გაქვს?
-უბრალოდ დაურეკე. მისსა და ნიკას გარდა არავინ მყავს. გთხოვ.
-კარგი.
გავიდა და ცოტა ხანში შემოვიდა.
-არ მპასუხობს. ალბათ საქმეზე არიან.
-რაღაც მოხდა.
-ნუ პანიკიორობ, მოგვიანებით კიდევ დავურეკავ. არ გინდა გარეთ გაგიყვანო?
-ბრაზი გადაგდის ნელ-ნელა?
-კარგი არ გაგიყვან. მე წავედი ვიცურავებ.
-მოიც, მოიც. შენ აუზი გაქვს და მე აქ გამომკეტე?
-არ დაგავიწყდეს, რომ აქ დასასვენებად არ ხარ.
-წამო წავიდეთ. ვიცურავებ მაინც.
-თამაზს საცურაო კოსტუმს მოვატანინებ.
-მაგ კაცს გააგიჟებ მალე. პრეზერვატივის საყიდლადაც მაგას უშვებ ხოლმე?
-არა. გოგოები მახვედრებენ.
-ვაა, როგორი გათამამებული ხარ. პრინციპში რატო არ იქნები. შეხედვითაც კი ატყვევებ ქალებს. ნერწყვები სდით და ყველაფერს აკეთებენ შენს ხელში ჩასაგდებად.
-ახლა შენ თავზე საუბრობ?
-ჩემ თავზე რომ ვსაუბრობდე, ის ღამე ასე არ დამთვარდებოდა. შენც არ იქნებოდი დაჭრილი.
-ყველანაირად რომ უარყოფ. არადა ასე არ ფიქრობ. ისე ჩემი მაისური სად გაქვს?
-სახლში დაფაზე გავაკარი და ისრებს ვესროდი. ათასჯერ მოგკალი იქ.
-ვაა, მასე ერთობოდი?
-კი.
ნახევარ საათში ორივე აუზთან იყვნენ. ბეამ კუპალნიკზე გადაცმული თხელი ნაჭერიც მოიშორა.
-ძალიან მომწონს. აშკარად აქვს თამაზს გემოვნება. - ვთქვი და ტანზე დავიხედე. მთლიანი იყო. ზურგი ამოღებული ჰქონდა.
-ჰო, ლამაზია.
ბეა აღარ დალოდებია, მაშინვე ჩახტა წყალში.
-ღმერთო რა კარგია.
-ცურვა იცი?
-მეხუმრები?
-ანუ იცი.
-კიბატონო.
იცურავეს. ბეა ყვინთაობდა, ბოლოს გართობა გადაწვიტა. უკნიდან მიეპარა სანდროს და წყალში ჩააყვინთინა. ძლიერი კი იყო, მაგრამ მთლიანი სხეულით დააწვა და ჩაძირა. ხელებს არ უშვებდა მის მხრებს და ხვდებოდა, რომ მალე თვითნ გაითიშებოდა თუ არ შეუშვებდა ხელებს. ცივ წყალში იყო, მაგრამ სანდროს კანი ისე მოქმედებდაი მთლიანი სხეული აუწვა. ბოლოს სანდრომ გამოიჩნია ისევ ძალა და ამოყვინთა.
-ასე არა. იცოდე დაგსჯი ამის გამო. - ბრაზით შეხედა და საპირისპირო მხარეს მოცურავე ბეას გაყვა. ბეა მივიდა აუზის კედლამდე და ამოყვინთა, თმა გადაიწია, შემოტრიალდა და სანდროც წინ აესვეტა.
-რას აკეთებ? - დაიბნა.
-რას ვაკეთებ? - აღგზნებული ხმით კითხა. იცოდა ასე გააგიჟებდა ბეას.
-ნუ მოდიხარ ახლოს, ალერგია მაქვს შენზე. ჯერ კიდევ მეზიზღები.
-ხო ეგაა მიზეზი, კი.
-სანდრო გაიწიე.
-რატომ? წეღან კარგად მეჯექი თავზე.
-გეხუმრე შვილო. ყველა აკეთებს ასე დიდი ამბავი.
სანდრო კიდევ მიიწია, მათ შორის არსებული წყალიც თითქოს შეამცირა და მთლიანი ტანით ბეას თეძოებზე მიეკრა. ცალი ხელი წელზე ჰქოდა შემოხვეული, ცლით კი მას იჭერდა რომ არ გაქცეოდა.
-კარგი სანდრო გამიში. აღარ მინდა ცურვა, უნდა ავიდე.
-ასე მალე მნდებდენი? ასე მალე დაკარგე კონტროლი?
-გამიშვი. - ხელის მოშორება გადაწყვიტა, თუმცა უშედეგოდ.
-რა იყო, ახლა მე ვერთობი. - სახესთან მიიწია. მის სახეზე ამოისუნთქა და ცხელი ორთქლი შეაფრქვია ბეას. ამით მისი გაგიჟება უნდოდა, მაგრამ იმას ვერ ხვდებოდა, რომ თვითონაც დიდ შარში იყო. ბეა გაინაბა, ეგონა კოცნიდა. თვალები დახუჭა და მოემზადაო თითქოს. მალე კი სიცილმა მოიყვანა გონს.
-კარგი რა ბეა. ასე ძალიან როგორ გაინაბე რომ კოცნა მოგინდა. ნწნწნწ - მოშორდა და დატოვა აწითლებული ბეა.
-შე, შენ... იდიოტო. - უყვიროდა, მაგრა სანდრო უკვე წასული იყო. ისე რცხვენოდა, ისე უნდოდა გამქრალიყო და სანდრო აღარ ენახა. ასე რამ გამოაშტერა. ერთი კარგად გალანძღა საკუთარი თავი და თვითონაც ავიდა. ოთახში შევიდა, გამოიცვალა და ლოგინში შეწვა. აღარც აპირებდა იქიდან გამოსვლას. სანდროს ვერ დაენახვებოდა. ძალიან რცხვენოდა. მთლიანი სხეული უხურდა და გულისცემას ვერ იმშვიდებდა. არც სადილზე ჩასულა დაბლა და საერთოდ არ გასულა ოთახიდან. ალბათ, სანდროც არ იყო სახლში. რომ მოსაღამოვდა და კუჭმა შეაწუხა ადგა.
-ნეტაი შენ რა. რისთვის ვიკლავ თავს შიმშილით. თან სახლშიც არ არის. წავალ შევჭამ და ამვალ. ვსო. - კარი გამოაღო, ჯერ თვალით დაზვერა ყველაფერი და შემდეგ დაბლა ჩავიდა. კიდევ ერთი მაისურის ამარა იყო, თუმცა რა, სანდრო ხომ არ იყო სახლში, რა ენაღვლება. მიუხედავად მარტო ყოფნისა, მაინც ფეხაკრეფით შევიდა სამზარეულოში და მაცივარი გამოაღო. ეზარებოდა ახლა ყველაფრის გაკეთება. ძეხვი გამოიღო, ჩამოჭრა და პურთან ერთად შესანსლა.
-მმმ, რა გემრიელია. რისთვის შიმშილობ გოგო, რა სულელი ხარ. ღმერთო რა კარგია. - ჭამდა და თან სიამოვნების ხმები ამოსდიოდა პირიდან.
-ვიცოდი, რომ დიდ ხანს ვერ გაძლებდი ჭამის გარეშე.
-შენ... - შეხტა. - აქ რას აკეთებ ადამიანო.
-რას უნდა ვაკეთებდე. დაღლილი მოვედი ჩემს სახლში.
-ამ დროს?
-ცოტა მქონდა საქმე. რაო აბა დავწყნარდით დილის მერე?
-მე არ მეცინება სანდრო. ასე არ შეიძლება.
-ანუ უნდა მეკოცნა? ხომ მომკლავდი მერე...
-არა ასე უნდა დაგეტოვებინე.
-კაი არ ვიცოდი ასე თუ გეწყინებოდა. მოდი ახლა გაკოცებ. - უცებ მიუახლოვდა, წელზე ხელი შეუცურა და მის ყელში ჩამალა სახე. არ კოცნიდა, უბრალოდ ეხებოდა და მასაც სწორედ ეს აგიჟებდა.
-მომშორდი იდიოტო, თავი ვინ გგონია.
-წეღან შენ არ მთხოვე?
-ღმერთო რა გლუვტვინიანია. წავედი მე. - მოშორდა და ოთახში ავარდა.
-ვაჩე, სად დაიკარგე ბიჭო დღეს მთელი დღეა გირეკავ. - უპასუხა ტელეფონს.
-არ მკითხო. მჭირდები გთხოვ.
-რა მოხდა?
-ერთი საქმეა, სერიული მკვლელი, რომელიც ქალიშვილ გოგონებს იტაცებს და მოკლედ კლავს. ორი მოკლა უკვე, მესამე კი კესანეა. გაიტაცა და ვერ ვპოულობ.
-ის კესანე ამ ალქაჯის დაქალი?
-ხო. მოკლედ შენი დახმარება მჭირდება.
-სად ხარ მოვალ. - პასუხის გაგებისას დაკიდა ტელეფონი.
-ვაჩე იყო? კესანეზე რა გითხრა? - უკან რომ მოტრიალდა ბეა დახვდა. უკვე ხვდებოდა რომ საქმე მარტივად არ იყო.
-არაფერი არ უთქვამს. უბრალოდ რაღაცაში უნდა დავეხმარო. - მოატყუა. ახლა ნამდვილად ვერ ეტყოდა სიმართლეს.
-კარგად გავიგონე კესანე რომ ახსენე. მითხარი, რამე მოუვიდა? - უკვე აკანკალდა.
-არაფერი რა გელანდება, წავედი მე.
-სანდრო თუ არ გინდა კიდევ დაგჭრა მითხარი რა მოუვიდა კესოს?
-ადი ოთახში. - წყნარად უთხრა და ბეა ამან უფრო გააგიჟა. მივარდა და მასზე ერთი თავით მაღალ კაცს საყელოში ჩაავლო ხელები.
-მის გარდა არავინ მყავს, გესმის? ამიტომ მითხარი რა მოუვიდა კესოს.
-გაიტაცეს. აჰა კმაყოფილი ხარ? - უყვირა.
-რა? ვინ გაიტაცა?
-ერთმა მკვლელმა, რომლის საქმესაც იძიებდა. ვაჩემ დამირეკა, გიჟს გავდა, უნდა დავეხმარო.
-მეც წამოვალ.
-შენ დარჩები სახლში და იქნები მშვიდად თუ გინდა რომ კესო უვნებელი დავაბრუნოთ.
-ჩემს მეგობას ეხება საქმე, ჩემს ოჯახის წევრს, რომლის გარდა არავინ მყავს. მე უნდა დავეხმარო.
-და როგორ უნდა დაეხმარო? იცი სად წაიყვანდა ის ? მიდი მიპასუხე.
-არ მაინტერესებს, მეც მოვდივარ.
სანდროს ბევრი აღარ უსმენია, ერთი ხელის მოძრაობით მხარზე გადაიკიდა ბეა და ოთახში ჩაკეტა.
-შე იდიოტო, გამომიშვი, მოგკლავ იცოდე. სანდრო გააღე. - კარს ხელებს უშენდა, თუმცა სანდრო უკვე წასული იყო.
ბეა ვერ ისვენებდა. ანდაც როგორ მოისვენებდა საქმე თავის კესოს ეხებოდა. ასე უმოქმედოდ ვერ იჯდებოდა. ფანჯრიდან გადაიხედა, მეორე სართულზე იყო. საკმაოდ მაღალი, თუმცა არა სასიკვდილო. აივნის კარი გამოაღო.
-შენ ამას შეძლებ. არაფერია, ერთი სკუპი და ვსო. - გადაიხედა და თავი შეიგულიანა. - კესოსთვის. შენ ხო მაგარი გოგო ხარ. - თვალები დახუჭა და ჩახტა. დაეცა, ხელები და ფეხები დაეკაწრა. ერთი ბრუნი გააკეთა და ახლა თავიც ასტკივდა. მერე მთლიანი სხეული დაითვალიერა და კმაყოფილმა ამოთქვა. - მოტეხილობები არ გვაქვს, ეს უკვე კარგია. მოვდივარ კესო. - ერთი ეს თქვა და სახლიდან გავიდა. არ იცოდა სად უნდა მისულიყო. ახლა მიხვდა, რომ სანდრო მართალი იყო აზრზე არ იყო კესანე სად შეიძლებდა ყოფილიყო. თავი სულელად ჩათვალა და გაბრაზდა. - არაუშავს, ასე უმოქმედოდაც ვერ ვიჯდებოდი. წავალ განყოფილებაში და რაღაცას მაინც გავიგებ. - იხტიბარი არ გაიტეხა.
სანდრო განყოფილებაში შევარდა, ვაჩეს კაბინეტს მიაშურა და კარის გაღებისთანავე შეეჩეხა ძმაკაცის უფერული სახე.
-სად ხარ ამდენი ხანი?
-რას გავხარ შე ჩემა რა არი? ხომ იცი ვიპოვნით.
-რანაირად? როგორ? არაფერი ვიცი, ვერ ვეხმარები. გუშინ მთელი დღე მიმეორებდა ხვალ მომკლავსო, მე კი ვერ დავიცავი.
სანდრომ ერთი წაუთაქა თავში.
-აზრზე მოდი. როდის მერეა გრძნობებს ყვები. ვიპოვნით-მეთქი, ახლა კი გამარკვიე საქმეში. - გვერდით მიუჯდა,ყველაფერი გაიგო. ყველაფერს მოუყვა ვაჩემ, მაგრამ არაფერი ხელჩასაჭიდი არ იყო.
-ხომ ხედავ არაფერია. აი რატომ ვგავარ გიჟს.
-მაგის ყველა ნაცნობი გამოკითხეთ?
-ახლა მყავს ბიჭები გაგზავნილი. მაგათ იმედზე ვარ.
-უფროსო. - კარი ერთმა თანამშრომელმა ჩამოიღო.
-რა ხდება?
-ქალბატონი კესანეს რაცია ჩაირთო წამოიერად.
-რა? როგორ?
-ყველაფრით მზად იყო მაშინ, რაციაც თან ქონდათ. ეს ახალი გამოშვებაა, მაშინაც გვაძლევს სიგნალს, როცა ანადგურებენ. 10 წამიანი სინალი დაგვიტოვა.
-მითხარი რომ ადგილმდებარეობა დაადგინე.
-დიახ უფროსო დავადგინთ.
-ხოდა იმ ს დედა უნდა მოვტყნა. - ერთი დაიღრიალა და ოთახიდან გავარდა. - სადნრო წადი შენ სახლში, მადლობა, ახლა მე მივხედავ. - უკვე იარაღების ოთახში შესული საუბრობდა.
-წამოვალ იქნებ..
-ბიჭები გამომყვებიან, წადი სახლში. მიხედე ბეას. - ბეა... ახლა გაახსენდა ოთახში გამოკეტილი გოგო. განყოფილების დერეფანში მიაბიჯებდა და თან ტელეფონში ბეას ნომერს ეძებდა. ბეამ დაინახა ნაცნობი სილუეტი და გული აუჩქარდა. იქვე მაგიდის უკან მიიმალა და დაელოდა მის წასვლას, უცბად რომ ამღერდა ტელეფონი.
-ჯანდაბა, ახლა გაგახსენდი? - ერთი ჩაიჩურჩულა და ხმის გამორთვას შეეცადა. - ოღონდ ახლა ვერ გაიგო, ოღონდ ახლა არა. მაინცდამაინც ახლა რატომ დამიბლუკდა თითები. - ვერა და ვერ გამოურთო ხმა. მალე უკნიდან რაღაც გრძნო.
-ბეატრის. - მკვლელი გამომეტყველებით დახედა მოკუნტულ გოგოს.
-ჰაი - ხელი დაუქნია.
-რატომ არ გესმის წყნარი ლაპარაკი? - იქვე ჩაიმუხლა და სახე ბეატრისს გაუსწორა.
-წყნარად არასდროს მელაპარაკები და ალბათ მაგიტომ. - ატლიკინდა.
-რა გიყო მითხარი? რა გაგიკეთო, რომ დაგადუმო.
-წავედი მე. გავიგე, კესოს ადგილსამყოფელი გაუგიათ. იმ ვაჩეს გავყვები. - უცბად წამოდგა.
-შენ გოგო მართლა რამე ხო არ გიქრის მაგ პატარა თავში? რა გმირობა აგიტყდა?
-წესიერად მელაპარაკე. ვერ დაველოდები ვერავის, ჩემი ხელით წამოვიყვან.
-ბავშვობაში რამე ტრამვა მიიღე? მითხარი და გაგიგებ, მართლა.
-ჰაჰაჰა, ძალიან სასაცილოა. გამატარე, მივდივარ. - სანდრომ უთბინა, უთბინა და ბოლოს ვეღარ მოუთბინა. მხარზე მოიკიდა და მანქანისკენ დაიძრა.
-მოგკლავ, სანდრო დამსვი, გიჟი ხარ? - ყვიროდა და ხელებს ზურგზე ურტყამდა.
-ნელა, მეტკინა ქაჯო.
-შენ არ იცი ნამდვილი ტკივილი, მაცადე ჯერ. - თავისი გრძელი ფრჩხილები ჯერ წელზე ჩაარჭო, შემდეგ უკბინა.
-ბეატრის ჩემ მოთბინებას ნუ ცდი. სახლში მიგიყვან და განახებ როგორ უნდა კბენა. ამომგლიჯე კანი ლამის. თუმცა რა მიკვირს, ჩემი შეჭმა უკვე დიდი ხანია გინდა.
-ხო, მაგაში გეთანხმები. რაღაცნაირად გემრიელი მგონიხარ. თან აქედან შენი საჯდომი ისე მიმზერს...
-როგორც რა? - დანიტერესდა სანდროც.
-კაი არაფერი. - სანდროც აღარ ჩაძიებია. მანქანის კარი გამოაღო და წინ ჩასვა.
-უკვე ძალიან ბევრს აშავებ და ფრთხილად იყავი, ერთხელაც არ გადამეკეტოს.
-შენი ჭირიმე რა.
-რა?
-რა გეგონა სადნრო რომ ოთახში მშვიდად ვიჯდებოდი და კესოსთვის არაფერს გავაკეთებდი?
-და რა გააკეთე კესოსთვის? უშველე?
-უმოქმედოდ ვერ ვიჯდებოდი. ახლა ცოტა მშვიდად ვარ.
-ხო, მეც შვიდად ვარ. ვაჩე არ დაუშვებს კესოს რამე მოუვიდეს.
-ხედავ რა კარგი ძმაკაცი გყავს? ცდილობს კესო დაიცვას და ყველაფერს მისთვის აკეთებს, შენ კიდე ყველანაირად ცდილობ ტკივილი მომაყენო. ასეთი კარგი მეგობარი როგორ გყავს?
-შენი აზრით გამომდის შენთვის ტკივილის მოყენება?
-ვერა, მაგრამ ეგ იმიტომ რომ მე არ გაძლევ უფებას. მთავარია შენ ცდილობ, რომ მატკინო.
-შენ თავზეც, რომ თქვა რამე არ გინდა? კესო ვაჩეს არ აგიჟებს, შენ კი შემშალე. მემგონი იმსახურებ ხო ჩემგან სხვანირ მოქცევას?
-კესოს ცხოვრებაზე არაფერი იცი, არც ის ვაჩეს როგორ ექცევა. საერთოდ არ მიყვარს,როცა სხვას მადარებენ. მითუმეტეს ჩემს დაქალს, მე და კესო ყველანაირად განვსხვავდებით.
-მე და ვაჩეც განვსხვავდებით. ასე რომ...
-კარგი აღარ მელაპარაკო. უბრალოდ სახლში წავიდეთ.
-მემგონი გაგიტკბა ჩემთან ერთად ცხოვრება.
-შევეჩვიე აბა რა ვქნა.
-ხვდები, რომ უკვე როგორც ცოლ-ქმარი ისე ვცხოვრობთ?
-მაპატიე, მაგრამ ცოლ-ქმრობამდე ბევრი გვიკლია. პირველი და მთავვარი ის არის, რომ ორივეს ერთმანეთი კი არ გვიყავრს, გვეზიზღება, მეორე კიდევ ცოლ-ქმარი სხვადასხვა ოთახში არ იძინებს და კიდევ სხვა რამესაც აკეთებენ ხოლმე.
-მაგის უფლებას შენ არ მაძლევ, თორემ დიდი ხნის წინ გავაკეთებდი მაგ „რამეს“.
-ხო აი ძალიან მაინტერესებს მაგას რომ გააკეთებ, და მაგის მერე რაც მოგივა.
-აი, ხომ ხედავ.
-შენ რა ძაან დაგავიწყდა ჩემი დანაშაული. ასე ძალიან გინდა, რომ სრულფასოვან ცოლს დავემსგავსო?
-სიამოვნებაზე არც ერთი კაცი ამბობს უარს...შენს ცოლობას რაც შეეხება, არ ვაპირებ თვითმკვლელი გავხდე. ისე გამაგიჟებ, ბოლოს თავსაც მოვიკლავ.
-კარგია მასე, რომ ფიქრობ. მომწონს ჩემი, რომ გეშინია.
კესანე.
მკვლელი ოთახში შემოვიდა. ხელების გახსნა დამიწყო.
-რას აკეთებ? - გული ამიჩქარდა.
-რისთვისაც გაგიტაცე იმას. - მითხრა ამაზრზენი ხმით და წამომაყენა. დრო ვიხელთე და ფეხებშუა ამოვარტყი. დაიკლაკნა, თუმცა არ წაქცეულა. თმაში მწვდა და ძლიერად მომქაჩა. არ დამიყვირია, არ მინდოდა ეგრძნო, რომ მტკიოდა და ამით სიამოვნება მიეღო.
-შე პატარა ალქაჯო. რა ძალიან გამითამამდი. ამდენ ხანს არ უნდა დამეცადა. - ერთი სილა გამაწნა სახეში და მერე პირვანდელ მდგომარეობაში დამაბრუნა. არაფერს ვამბობდი, არც სახის ნაკვთები შემირხევია. ვერ დავანახებდი, რომ მტკიოდა. სინამდვილეში კი იმხელა ხმაზე მინდოდა მეტირა სიმწრისგან, რომ მთელ მსოფლიოს გაეგო.
-ასე მოგიხდება. - ჩაისისინა და მეც მაშინვე შევაფურთხე სახეში. არ დამლოდებია და მეორე ლოყაც ამიწვა. არა, რას ვაკეტებ? სულ გავგიჟდი?
-შე ბებერო . არ მტკივა. შენ მე ტკივილს ვერ მომაყენებ. მაგდენი ძალა არ შეგწევს. - თვალი გავუსწორე და მაშინვე ვინანე. უკნიდან დანა ამოიღო.
-ხო არა? აბა ახლა ვნახოთ. - მკლავზე ამატარა და მაშინვე სისხლმა იფეთქა. სიმწრისგან კბილები ერთმანეთს დავაჭირე. ცრემლს გადმოსვლის უფლება არ მივეცი.
-არც ახლა გტკივა? მიდი იტიე, იყვირე. - მითხრა. ღმერთო რა დებილი ვარ. ასე ხომ არ გაჩერდება, მანამ არ გაჩერდება სანამ არ იგრძნობს, რომ მტკივა. ასე უფრო ვახელებ.
-ჩემი ფიზიკური ტკივილი შენ სულიერ ტკივილთან არაფერია. მთავარია სული მშვიდად მაქვს, სხეულს კი არ ვდარდობ.
-შე ძუკნა მოგკლავ. - გამოსცრა კბილებში და სხვა ოთახში შემათრია. დავინახე გრძელი წვრილი მაგიდა. ძირს შავი ჩემოდანი იდო, ალბათ იარაღებით სავსე. ღმერთო ამ სიბინძურეში რატომ უნდა დავკარგო ქალიშვილობა?
-ხელი არ გამიშვა ბებერო, თორემ მოგკლავ ხომ იცი. - ხელები შემიკრა ხამუთით და მაგიდაზე გადამაწვინა. უფროსწორად ხელი მკრა და დამაგდო.
მხოლოდ ახლა ვიგრძენი მოსალოდნელი შიში და სხეულში გამცრა. მთლიანი ტანი დამეჭიმა. მაინც არ დავნებდები.
-მოვიდა შენი დროც. - დაბლა დაიხარა დანა რომ ამოეღო, მე კი ფეხები ზევით ავწიე, მალე ამოიხედა და კისერში წავუჭირე ფეხები. ეს საიდანღა გავაკეთე? სულ მთლად გავგიჟდი.
-ფუ შენი. - ღმუილი წასკდა. - მოგკლავ. - ვხედავდი როგორ უწითლდებოდა სახე, მაგრამ თავი დაიძვრინა. ისეთი სახით შემომხედა, ბავშვობაში რომ წამოვიდგენდი „ ბუას“ სახეს. შემეშინდა.
-ასე უფრო მახელებ, ხომ იცი? - ზემოდან დამაკვირდა. ზემოდან ქვემოთ ჩაატარა თვალები, ის თვალები რომლის ამოჩიჩქვნაც მინდოდა.
-მაგ თვალებს ამოგჩიჩქნი და გადაგაყლაპებ ნაძირალავ. - ვიყვირე. უკვე ყურადღებას აღარ მაქცევდა. სახეზე ამაზრზენი ღიმილი აიკრო და მაისური შემომახია. ღმერთო შენ მიშველე.
-გამოძიებელო სპორტულ ტოპს ატარებ? გამაკვირვე. - სხეული დამეჭიმა. ახლა რომ შემხებოდა იმ სისხლიანი ბინძური ხელებით თავს ვერ შევიკავებდი და ტირილს მოვრთავდი. მთლიანი ტანით ვრთთოდი, წინააღმდეგობას ვუწევდი. მერე მივხვდი, რომ მასაც ეს უნდოდა,ასე უფრო სიამოვნებდა. ამიტომ მოვდუნდი. ერთ ადგილას გავჩერდი და მის ქმედებას დაველოდე.
-რა მოხდა, ასე მალე დამნებდი? - მივხვდი რომ ეწყინა.
-ხო, მაგარი ხარ და დაგნებდი. - ირონია გავურიე ხმაში. ვაიმე კესანე მოგკლავ. ამ სიკვდილის წინ რა ირონია აგიტყდა, სულ გაგიჟდი?
-კარგია. - ახლა ხელები დაბლა ჩამიცურა და შარსვლის შესაკრავს დაწვდა. ოოო აქ უკვე გადამეკეტა. ამდენი ფორთხიალით ხამუთი გაწელილი იყო. მეც ფეხი წამოვწიე და დახრილ მოხუცს შუბლში ვახალე მუხლი. როგორც ჩანს მწარე ადგილას მოხვდა. დაიღმუვლა და ამომხედა.
-ამისთვის ასმაგად გადაგიხდი. - ამ სიტყვების მოსმენისას სხეულში გამცრა.
-მოდი უბრალოდ ამოიღე იარაღი და უცბად მომკალი. რა საჭიროა ზედმეტი ქმედებები.
-რაო შეგეშინდა გამომძიებელო?
-ხო ძალიან. ჩემი ინიციატივით გთხოვ, რომ მომკლა. ამაზე დიდი შიში აღარ არსებობს.
-არსებობს. წინ დიდი ამბები გველოდება. ერთი ხელის მოსმით გადამატრილა და მუცლით ამაკრო მაგიდას. ახლა მივხვდი, რომ აღარაფერი მეშველებოდა. თვალები დავხუჭე და მოსალოდნელ ქმედებას დაველოდე, უცბად გასროლის ხმა, რომ გავიგე. თვალები გავახილე და ვაჩე დავინახე. არ მეგონა მისი დანახვა ასე თუ გამიხარდებოდა.
-კესანე. - მომვარდა. მეც აღარ დავლოდებივარ, თავს ტირილის უფლება მივეცი.
-ვაჩე. - თვალები ამიცრემლიანდა.
-კარგი, აქ ვარ. შემომხედე კესო. აქ ვარ ყველაფერი დამთავრდა. - ხელების გათავისუფლება დაიწყო და მითითებეს იძლეოდა. - ეს განყოფილებაში წაათრიეთ და დასაკითხ ოთახში ჩემ გარეშე არავინ შეუშვათ. - თქვა და ახლა ფეხების გახსნა დამიწყო. მთლიანად თავისუფალი რომ დამიგულა, მაგიდაზე შემოჯდა და გულში ჩამიკრა. ისე მოვიკუნტე მის ხელებში, თითქოს პატარა ბავშვი ვყოფილიყავი. მინდოდა მის ხელებს მთლიანად დავეფარე. ვტიროდი, ვტიროდი გულამოსკვით და ვაჩეს მკერდსაც ვასველებდი.
-აქ ვარ პატარავ, ჩშ, აქ ვარ. - მეუბნებოდა და თავზე მკოცნიდა. ხელები მოვხვიე წელზე და გავითიშე წამიერად. ვაჩემ რაღაც მომაცვა და სხეული დამიფარა. - ყველაფერი დამთავრდა. - ხელზე შემეხო და სისხლი, რომ დაინახა სულ მთლად გაგიჟდა.
-კესო.
-უბრალო ნაკაწრია. არაფერი დაუშავებია სხვა.
-არაფერი დაუშავებია? ჭრილობა გაქვს.
-ვაჩე ჩამეხუტე გთხოვ. - მანაც მომხვია ტორები და თავი ყელში ჩამადებინა. მისი სურნელი შევიგრძენი და ხელებში ჩავადნი. მთლიანად მოვდუნდი.
-ექსპერტები გამოგზავნეთ, მე კესანეს წავიყვან. - ხელში ამიყვანა და მიხუტებული წამიყვანა. არაფრის ძალა არ მქონდა. მთელი დღის ენერგიის დახარჯვის შემდეგ ძალა აღარ გამაჩნდა. მთლიანად ვაჩეზე ვიყავი მიკრული. მანქანის უკანა სიდენიებზე დამაწვინა, თვითონ წინ დაჯდა და წამიყვანა. თვალები, რომ გავახილე უკვე ვიღაცის უზარმაზარ ლოგინზე მეძინა. თავი ოდნავ წამოვწიე და ვერავინ რომ ვერ დავინახე, ცრემლები წამომივიდა. მალე კარში ვაჩე დავლანდე და ხელები მისი მიმართულებით გავიშვირე ჩამეხუტე-თქო. ახლა სწორედ იმ პატარა ბავშვს ვგავდი, დედას რომ ხელებს უშვერს ამიყვანეო. ვაჩე მომიახლოვდა და მთელი ძალით ჩამეხუტა.
-აქ ვარ პატარავ, ჩემთან ხარ.
-ვაჩე. - ამოვისლუკუნე და კვლავ ტირილი განვაგრძე. - არ წახვიდე, ჩამეხუტე. - დაპროგრამებულივით ვიმეორებდი, თუცმა ვერ ვაანალიზებდი, რომ არსად მიდიოდა და თან უკვე მეხუტებოდა.
-აქ ვარ.. მშვიდად. - ოდნავ ქვევით ჩამწია და ლოგინში ღრმად ჩამაწვინა. ცრემლიანი თვალებით, რომ ავხედე მაშინ მითხრა. - არსად მივდივარ, მეც ვწვები. არ იტირო, აქ ვარ. - შემომიწვა და მთლიანი სხეულით ავეკარი. ვერ ვკმაყოფილდებოდი, ბოლომდე ვერ ვგრძნობდი მის სხეულს. მინდოდა ძლიერად ჩამეჭიდა მის სხეულს ხელები და არსად წასვლის უფლება არ მიმეცა. ხელები მაისურის ქვეშ შევუცურე და მაშინვე ვიგრძენი როგორ დაეჭიმა სხეული. მაღლა ავუყევი მის ტანს და ბოლომდე შევიგრძენი. თითქოს მიმიხვდა, ხელები ოდნავ შემიშვა და მაისური გადაიძრო.
-მიდი მომეხვიე, ასე უკეთესია ხო.
-ჰო. - ამოვილუღლუღე და ავეკარი. ისე მოვუჭირე ხელები შემეშინდა სუნთქვა არ შეკვროდა. ოდნავ მოვადუნე თითები.
-მიდი, ძლიერად, ნუ გეშინია. - ამასაც მიმიხვდა. ეს ადამიანი ჩემს აზრებს კითხულობს თუ რა ხდება?
-მე.. - დამნაშავესავით ამოვთქვი.
-მომიჭირე თითები, ვიცი ასე დაიცლები იმ საზიზღარი გრძნობისგან. მიდი მომიჭირე. - მეც აღარ ვაცადე და ფრჩხილებიც ჩავარჭე. თითქოს ვაჩეზე ვიყარე ჯავრი. ბოლომდე გამოვუშვი ბრაზი, ვაჩეში ჩავკალი.
-ამის მერე ბოქსზე გატარებ, იქ ჯობს დაცლა.
-გეტკინა? - ამოვხედე.
-არა, მიდი დაიძინე. - თავი მკერდზე მიმადებინა. - გინდა შარვალიც გავიხადო?
-არა, ესეც საკმარისია. უბრალოდ ჩამეხუტე. - ვუთხარი და გავითიშე, ჩამეძინა.
ბეატრისი.
-სანდროო, სანდრო - ყვიროდა მთლიან სახლში ჯერ კიდევ ახლადგაღვიძებული.
-აქ ვარ, რა არის? - სამზარეულოდან გამოყო თავი.
-რას ჭამ? - თვალები გაუბრწყინდა.
-სალათს, გინდა?
-მმმ, არა. - ფიქრის მერე უთხრა. - მიდი ვაჩეს დაურეკე ან წამიყვანე, უნდა ვნახო კესო.
-დღეს ვერ წაგიყვან.
-უკაცრავად?
-დიდი სტრესი გადაიტანა, ახლა სიმშვდე სჭიდება და არა შენი სიგიჟის ნახვა. ვაჩე მიხედავს.
-ახლა შენ გადაგატანინებ დიდ სტრესს, ისეთს იქიდან, რომ ვერ გამოხვიდე. - წამოდგა ფეხზე. - წამიყვანე, თორემ მაინც წავალ.
-ნუ მაიძულებ ოთახში გამოგკეტო. - მშვიდად მიუგო.
-ჰო, სწორად მაგ ოთახიდან გავიქეცი გუშინ და არც ახლა გამიჭირდება.
-ბეა ახლა გაიღვიძე და ასეთ ხოდზე რანაირად ხარ? ამოისუნთე ჯერ, ჭამე, იბანავე და შემდეგ იყავი დიდ გულზე.
-დაურეკე ვაჩეს!
-ნუ მიბრძანებ რა გავაკეთო.
-თამაზზ - დაიყვირა და მაშინვე გაჩნდა ოთახში კაცი.
-ჰო ბეა.
-თამაზ, ტელეფონი მათხოვე ორი წუთით. - უთხრა და ხელი გაუწოდა. კაცმა ჯერ ბეას შეხედა, შემდეგ სანდროს აწეულ წარბებს.
-ნუ უყურებ ამას, მომეცი. - კაცმაც ჯიბისკენ წაიღო ხელი.
-თამაზ, იცი რაც უნდა ქნა. წადი. - მანაც თავი დაუკრა და გავიდა.
-ურჩხული ხარ, ნამდვილი ურჩხული.
-ბეა ადი ოთახში და დავურეკავ მერე.
-იდიოტო. - ჩაილაპარაკა და ოთახში ავიდა. მაშინვე აიღო კომპიუტერი და სოციალურ ქსელში შეძვრა. კესო არა, მაგრამ ნიკა ნამდვილად იყო შემოსული. მაშინვე გაისმა რეკვის ხმა.
-ჰო ნიკა.
-სად ხარ მითხარი.
-ხომ გითხარი...
-სად ხარ-მეთქი, სიმართლე მითხარი. უკვე ძალიან დაეჩვიე ტყუილებს.
-საიდან მოიტანე.
-რა მოუვიდა კესოს? ჰა? სად არის? ყველა მაგაზე საუბრობს.
-რა?
-ძალიან კარგად იცი რაც სჭირს, ახლა მივდივარ მაგის სანახავად და იმ ვაჩეს გავუხევ თავს. შემდეგ შენ მოგხედავ, შარში რომ გაყავი თავი.
-ნიკა, მომისმინე. - უთხრა, მაგრამ უკვე გათიშული ჰქონდა.
-სანდრო. - კიბეები ელვის სისწრაფით ჩაიარა და სანდრო მოძებნა.
-ამჯერად რა გინდა?
-ნიკა, ჩემი ძმა - ქოშინებდა და ისე ამბობდა. - ყველაფერი გაიგო და კესოსთან მიდის. ვაჩეს დაურეკე.
-ეს და-ძმა ხომ ვერ მოგიშორეთ რა..
-ნწნწ, შენ გამომკეტე აქ და კიდე მე ვერ მომიშორე? მაგრამ კაი, ახლა მაგის დრო არ არის. იცოდე ნიკამ თუ იპოვნა ვაჩე დაასახიჩრებს.
-ჰო აბა რა.
-მართლა გეუბნები, მოჭიდავეა.
-ვაჩე როგორმე მიხედავს თავის თავს, შენ არ ინერვიულო.
-ღმერთო დაურეკე, გეუბნები. მერე აქაც მოვა.
-მვიდეს და გაიგოს სიმართლე მერე, რა პრობლემაა. არაფერს გიშავებ, შენზე არ ვძალადობ და პრინცესასავით გაცხოვრებ, არაფერი გაკლია. მადლობელიც კი უნდა იყოს.
-პრინცესასავით. - ჩაიცინა. - პირდაპირ პრინცესა ვარ შენ ხელში ჰო. პრინცესა კი არა შენი მონა ვარ გამხდარი ლამის - დაუყვირა. - ნიკას რომ ვუთხრა რისი გაკეთება გინდოდა, ცოცხლად დაგმარხავს შე უბედურო.
-არაფერი დამიშავებია შენთვის და წყნარად თუ იქნები არაფერს დაგიშავებ.
-ვაიმე, დიდი მადლობა.
-ვაჩე, ბიჭო. - ტელეფონი აიღო.
-ჰო.
-რას შვებით? კესანე როგორაა?
-ცუდად, სძინავს ახლა. უჩემოდ ვერ იძინებს და ახლა გამოვეპარე საჭმელი უნდა გავუკეთო.
-ვა, ხედავ რა გიქნა მაგ გოგომ? - ჩაიცინა.
-ნუ დაწყებ ახლა.
-მოკლედ ბეას ძმამ გაიგო თქვენზე. ვინაიდან კესოს მშობლები აქ არ არიან ნიკა ზრუნავს მაგაზეც და ახლა მოდის შენთან.
-აუ, ეგ ლაწირაკიღა მაკლდა. ძმურად რამე იჩალიჩე და აქ არ მოუშვა. ისედაც ცუდადაა კესო.
-მე რა ვიჩალიჩო.
-რავი ბეას დაელაპარაკე, თუ ჯერ ეგრე ახლოსაც არ ხართ, რომ რამე სთხოვო.
-რას ბოდავ . არც ვაპირებ დაახლოებას, ჩემთან ყოფნით ვსჯი.
-მე რას მატყებ შეჩემისა. ვერ ვხედავ როგორ უყურებ მაგ გოგოს? თუ შენ ვერ ატყობ, რომ უკვე ვერაფერს ვერ უშავებ. სახლში გყავს და უკვე ისე მიეჩვიე, მემგონი სამუდამოდ დაიტოვებ.
-არ ვაპირებ.
-მოკლედ მიხედე მაგ ნიკას. წავედი მგონი გაიღვიძა კესომ.
-მიდი, მიდი ჩაეხუტე. - ჩაიცინა და გაუთიშა.
-ბეა - ოთახის კარი შეუღო.
-გისმენ.
-ცოტა ნაზად, რომ მელაპარაკო არ გინდა?
-არა.
-კარგად არის კესო.
-მაშინ წამიყვანე.
-ჯერ ვერა.
-აბა რატომ შემოხვედი?
-შენს ძმას დაურეკე და უთხარი, რომ არ მივიდეს ვაჩესთან.
-რაო, შეეშინდა?
-არა, არ უნდა კესოს უარესი დაუმატოს.
-არ მომისმენს, მაინც წავა.
-რამენაირად დაარწმუნე, თორემ..
-თორემ დამსჯი. იცი რა... მოდი პირდაპირ მიქენი რისი გაკეთებაც გინდა. რითი ვერ შეიგნე, რომ არ მეშინია შენი. წადი და შტერებს დაემუქრე, მე შემეშვი.
-ბეა, დაურეკე შენს ძმას.
-არ დავურეკავ. მაინტერესებს ერთი რას მიზამ.
-ძალიან გამითამამდი უკვე. - ლოგინთან დაიხარა, სახე ახლოს მიყანა და ხელები ლოგინზე დააწყო.
-მერე. - გაინაბა ბეაც.
-მერე ის, რომ .... - სახე უფრო ახლოს მიუტანა და უნდა ეკოცნა ბეა, რომ წამოდგა.
-რაო, რას იძახდი?
-როგორ მბაძავ მოქმედებებში რა.. - გაეცინა. - კიდევ ვერ მოინელე მაშინ, რომ არ გაკოცე?
-შენ ვერ შემეხები, ეს დაიმახსოვრე. ახლა კი გადი.
კესანე
-ვაჩე. - რომ გავიღვიძე და ვაჩე არ დამხვდა, შიშმა ამიტანა.
-აქ ვარ. - მომეხვია.
-დაიირეს ის?
-ნუ ფიქრობ მაგაზე, მაგრამ ჰო, დაიჭირეს. მამაჩემმა დაისვენოს და ახალ საქმეზე მერე გავუშვებო.
-კაი. ტელეფონი მომაწოდე რა. - ვუთხარი და მანაც მომცა. შევედი და მგონი ამიფეთქდა. იმდენი შეტყობინება, ნარეკი იყო, რომ ვერ ვასწრებდი ნახვას.
-არ არსებობს. ყველა ჩემზე წერს.
-ხო, ვნახე, მაგრამ დაიკიდე რა.
-ჩემებმა, რომ ნახონ ფეხით ჩამომაკითხავენ და ამერიკაში ზურგზე აკიდებულს წამიყვანენ.
-არ იფიქრო მაგაზე რა. გავარკვევ ყველაფერს და ავაღებინებ ინფორმაციას.
-უკვე ნახავდნენ.
კარზე ზარია.
-ვინ არის? - თვალები გამიფართოვდა.
-არ ვიცი, აქ იყავი.
კარი გააღო.
-უკაცრავად, ვისთან ხართ? - იკითხა, მაგრამ ქალმა პირდაპირ სახლში შეაჭრა, ორი ბიჭი მას მიჰყვა და ერთი კაცი იქ დარჩა.
-ანდრო, კესანეს მამა- ხელი გაუწოდა.
-ვაჩე. - მანაც შეაგება. ყველა სახლში შეუშვა და კარი მიკეტა.
-ვაიმე, შენ მოგიკვდეს დედა. - მომმვარდა დედაჩემი და ყველაფერი დამიკოცნა. - როგორ გამოგიშვი აქ, მომიკვდეს თავი.
-დედა კარგი, დამშვიდდი. კარგად ვარ. აქ რა გინდათ?
-როგორ მომენატრე თოჯინავ - ჩემი ძმაც ჩამეკონა.
-მეც მომენატრე - ხელები მოვხვიე.
-კარგად ხარ?
-კი, მამა. რა საჭირო იყო ამხელა გზაზე ჩამოსვლა და აქ მოვარდნა. ან დედა რას ჩამოიყვანე?
-შვილო, შენი თავი ყოვლისშემძლე ნუ გგონია.
-იცი როგორ შემეშინდა, დეე. - ცრემლები გადმოღვარა.
-მამა. ტირის და წაიყვანე რა.
-შენ გაჩუმდი კესო, არსადაც არ წავალ.
-შენ ვაჩე ხომ? - იკითხა ნიკამ, ბეას ძმამ.
-კი.
-ამ როჟასთან რა გინდა, კესო? - ჩემმა ძმამ ჩართო ძმური სისტემა.
-ერთი წუთი რა - ვაჩემ ითავა სათქმელი. - ყველამ გაიგეთ უკვე მომხდარის შესახებ. ამ საქმეზე ორივე ვმუშაობდით, მაგრამ კესო გაიატაცა იმ ნაბ.. იდიოტმა და რომ ვიპოვნე აქ წამოვიყვანე.
-და შენ რას მიკეთებდი ამ დროს?
-ნიკა, ვაჩეს ჩემი ძიძობა კი არა, პარტნიორობა ევალებოდა. ასე რომ მორჩით მის დადანაშაულებას.
-მოდი მა, ფრთხილად. - ხელში ამიყვანა. - წავიდეთ სახლში.
მალე მივედით ჩვენს უზარმაზარ სახლში, რომელიც მამაჩემის იყო.
-კესანე..
-მამა ნუ დამიწყებთ მორალის კითხვას. ხომ იცით ისეთ საქმეში ვარ, ასეთები ხდება.
-შენ რომ რამე მოგსვლოდა. - დედაჩემი ჩამეხუტა.
-იმ როჟამ რომ მიგიყვანა სახლში, თავის ლოგინში, რომ არ ჩაეწვინე არ შეეძლო?
-ბაჩი არ დაიწყო ახლა.
-რა არ დავიწყო? როდის მერეა უცხო კაცებს მიყვები სახლში და მათთან რჩები.
-ჯერ ერთი უცხო არ არის, მეორე ჩემით არ წავსულვარ. არაფრის აზრზე არ ვიყავი და თვითონ წამიყვანა.
-ბაჩი წესიერად ელაპარაკე შენს დას.
-მამა, როგორც კი გამოკეთდება, წავიყვანთ ამერიკაში.
-ტაშიი, კიდევ რა გინდა?
-ბაჩი დაჯექი. ვიცნობ მე ვაჩეს და არ არის ცუდი ბიჭი.
-ვაიმე. იქნებ შეეშვათ ამ ვაჩეზე ლაპარაკს თავი და ვისთვისაც ჩამოხვედით, იმას მიხედოთ.
-დეე ახლა წავალ და შენ საყვარელ წვნიანს გაგიმზადებ.
-დედაა ხომ იცი, რომ არ მიყვარს ეს წვნიანებიი.
-შეჭამ დე. ახლა აქ მე ვარ და მე ვიზრუნებ შენს კვებაზე. რა არის შვილო, ისედაც ჩხირი ხარ გამხდარი. - მითხრა და სამზარეულოში გავიდა. მამაჩემიც მიყვა.
-როგორ მომენატრე. რომ გავიგე შენზე, ლამის გულმა დამარტყდა. - მოლბა ჩემი ძმა. ღმერთო როგორ მიყვარს.
-ბაჩი ხომ მიცნობ არა. იმ ტიპს ისეთები ჩავუტარე, აქეთ გავხადე ცუდად.
-კი, გიცნობ და არ მიკვირს. - სიცილი დაიწყო. - ისე ბეატრისი სად არის? ნიკა ხომ იყო იქ.
-რაღაც სამსაურეობრივ დავალებაზეა და ვერ მოვიდა.
-კარგი. - მითხრა და თავზე მაკოცა. - კესო, ხომ წამოხვალ ამერიკაში?
-არა.
-კესო!
-ბაჩი შენ რომ დარჩე არ გინდა?
-გოგო მე როგორ გავძლებ აქ? იმდენი საქმე მაქვს.
-თუ იქაურ გოგოებზე უკეთესები არ არიან აქ?
-ხო, ეგეც. - ჩაიცინა. - შენზე, რომ დამირეკა მამამ ერთის სახლში ვიყავი და შუა აქტის დროს მივატოვე. ისე ყვიროდა, დარწმუნებული ვარ, მაგრად ვძულვარ.
-ნწნწნწ, ასეთი გარყვნილი ძმა რატომ მყავს?
-რა ჩემი ბრალია სიმპათიური თუ ვარ და გოგოები ჩემზე ჭედავენ.
-ხო და შენც არ ეუბნები უარს სიამოვნებაზე.
-ხო, ვაგიჟებ ხოლმე.
ანდრო სამზარეულოში შევიდა და ნუცას მოეხვია.
-თავი დამანებე ანდრო.
-კარგი რა ნუცი. რას მიტრაკებ?
-შენი ბრალია. შენ რომ არ დაგერთო ნება, ახლა ეს არ მოხდებოდა
-ამაზე ხომ უკვე ვისაუბრეთ, არა? პატარა გოგო აღარ არის და თვითონ გადაწყვეტს სად იქნება.
-ხოდა შემეშვი.
-ნუცა უკვე ნერვებს მიშლი. - თავისკენ შემოატრიალა და აკოცა.
-ბავშვები შემოვლენ ანდრო.
-ორი წლის რომელია, მერე? ძალიან კარგად იციან შენს გარეშე, რომ ვერ ვძლებ, ასე რომ ნუ მეწინააღმდეგები.
-მაა - სამზარეულოში ბაჩი შევიდა.
-ბაჩი! - მამამ ისეთმა შემოხედა, ძვლივს შეიკავა ბაჩიმ სიცილი.
-ოუუ, სორი მშობლებო, მაგრამ სალაპარაკო გვაქვს მამა. თქვენ მერე გააგრძელეთ. - სიცილის შესაკავებლად ქვედა ტუჩს გამოსდო კბილები.
-კაბინეტში ადი და დამელოდე.
-არის სერ. - ოთხი თითი საფეთქელთან მიიდო და უხმოდ დატოვა ოთახი.
-მოგკლავ, მართლა მოგკლავ. - ნერვიულად კრა ხელი მკერდზე ანდროს.
-ჩვენი შვილი ნამდვილად შენ გგავს - მკლავები დაუჭირა. - იმ განსხვავებით, რომ შენ მე მოგარჯულე.
-ხო, ელოდე ვინმეს შენი შვილისთვისაც.
-ეგ აღარ გაიმეორო, წავედი ახლა.
-მოდი მა.
-დაჯექი. - ბაჩიც დაჯდა.
-მოკლედ, კესო უნდა წავიყვანოთ. აქ ვეღარ დავტოვებთ, მე კი ვერ ვიქნები ასე უმოქმედოდ.
-შენს დას არ იცნობ? გგონია ასე მარტივია? წლების წინ ვერ დავითანხმე და ახლა მექნება შანსი?
-საფრთხეშია მამა და ის შენი შვილია.
-მკვლელი ციხეშია.
-ასე მშვიდად როგორ ხარ?
-და შენ როდის მერე გახდი ასეთი მშიშარა?
-მეღადავები? - წამოდგა. - საქმე ჩემს დას ეხება, კესოს.
-ხო და ის ჩემი შვილიც არის. საფრთხე რომ ემუქრებოდეს, ასე არ ვიჯდებოდი და იცი ეს შენც.
-შენ რა, იმ ვაჩეს იცნობ? მაგის იმედად ხარ? კესოს მას ანდობ?
-კესოს შენსა და საკუთარი თავის გარდა არავის ვანდობ, ეს იცოდე. ცნობას რაც შეეხება, არა არ ვიცნობ. რაღაც მაქვს მოფიქრებული და მოგვიანებით გეტყვი. ახლა კი წამოდი, კესოს ვჭირდებით.
ბეატრისი.
-რა ხდება? - ბრახუნის ხმა, რომ გაიგო უცბად შეეშინდა.
-აქ იყავი, არ გამოხვიდე. - ხელი გაუშვა ბეას და კარის გასაღებად გავიდა. როგორც კი გააღო, მაშინვე სთხლიშა ვიღაცამ მუშტი.
-შე , მოგკლავ. სად არის ჩემი და? - ღრიალებდა ნიკა. სანდრო კი რის სანდრო იყო, ხელი რომ არ შეებრუნებინა. ის ის იყო უნდა დაერტყა, რომ ბეა გამოვიდა.
-ნიკა - თვალები გაუფართოვდა მის დანახვაზე.
-ბეატრის - უცბად თქვა და ჩეხუტა. - ჩემო პატარა.
-ნიკა საიდან გაიგე?
-რამე დაგიშავა, მითხარი?
-მე მკითხე ეგ. - სანდრომ ტუჩი მოიწმინდა.
-ბეა აიღე გასაღები - მანქანის გასაღები მიაჩეჩა ხელში. - და სახლში წადი, მოალ მეც.
-ნიკა გთხოვ, არ გინდა.
-ბეა წადი, სახლში დაგელაპარაკები.
-შენც წამოდი, გთხოვ.
-მოიც, შენ სად მიდიხარ?
-მოვკლავ ამის დედ...
-ნიკა - შეაწყვეტინა და გააკავა. - ყველაფერს მოგიყვები, უბრალოდ წავიდეთ.
-ბეატრის ვერსად ვერ წახვალ. ხომ არ გინდა ყველაფერი გაიგოს შენმა ძმამ?
-ყველაფერს ისედაც გავიგებ, შენ კი მე მოგხედავ.
-მოდი ახლავე დავიწყოთ მოყოლა, ბეა შენ ითავებ თუ მე მოვყვე?
-მოკეტე სანდრო.
-ნახე რა, უკვე ერთი კვირაა ჩემთან ცხოვრობს, ჩემს ოთახში სძინავს და როგორ მელაპარაკება. ნიკა, შენ დას ზრდილობა რატომ არ ასწავლე? - ირონიულად ჰკითხა. ნიკას კი ამ სიტყვების მოსმენის შემდეგ სისხლმა აასხა ტვინში.
-სად სძინავს?
-არ იცოდი? უი მაპატიე შენი და ხომ გატყუებდა ეს დრო.
-სანდრო მოკეტე.
-არა მოიც. მე ვეტყვი. მოკლედ ნიკუშ, ერთი კვირის უკან შენი და დიდ შარში გაეხვა სახელად სანდროში. გადაწყვიტა ყველაფერი გაეგო ჩემზე, ამოექექა ჩემი წარსული, ნატკენზე ფეხი დაეჭირა, სახლში შემომპარვოდა, ყველაფერი გამოექვეყნებინანა და შენდეგ მშვიდად ეცხოვრა. მაგრამ მე ხომ არ ვარ ჩვეულებრივი მოკვდავი. გადავწყვიტე გამეტაცა და ისე მოვქცეოდი, როგორც დაიმსახურა. შემდეგ მომიყვანეს და
-არ გინდა, სანდრო. - უკვე ცრემლები ცვიოდა ბეას. ნიკა კი გაშეშებული უსმენდა.
-მომიყვანეს და გადმომცეს. ყველანაირი შესაძლებლობა მქონდა მასზე მეძალადა, გამომეყენებინა, მეტკინა და მომეკლა კიდეც. - წარმოსთქვავდა სიტყვებს, ნიკამ კი ვეღარ მოითბინა და სახეში უთავაზა მუშტი. ატყდა ცემა-ტყეპა. არც სანდრო ინდობდა და არც ნიკა. ბეა კი ვითომ გაშველებას ცდილობდა. უკვე ყვიროდა როცა ოთახში ვაჩე შემოვიდა გაკვირვებული.
-ოპ ოპ არ გინდათ. რას აკეთებთ სულ გაგიჟდით? - გააშველა მაშინვე.
-გამიშვი ვაჩე მოვკლავ. როგორ გაბედა, როგორ შეეხო ჩემს დას.
-გაჩერდი, არავინ არავის შეხებია.
-ვაჩე, შენ რა იცი? - სანდრო არ ჩერდებოდა.
-რის მიღწევას ცდილობ? - ერთი შეხედა მკაცრად.
-სიმართლე უნდა იცოდეს მისმა ძმამ.
-შენ შიგ ხო არ გაქვს ბიჭო, რას აკეთებ, სულ გაუბერე?
-ხო გავუბერე.
-ვაიმეე გეყოთ - ერთი დაიყვირა ბეამ. - მორჩა. ნიკა დაწყნარდი არავინ შემხებია და აქაც ჩემი ნებით ვიყავი. ეს იდიოტი კიშ ენს გაბრაზებას ცდილობს და მაგასაც ვერ ხვდები. მორჩა ყველაფერი, მოვდივარ სახლში, ვსო.
-ბეა ფეხს გაადგამ და იცი რაც მოხდება. - სანდრომ მკვლელი თვალებით შეხედა.
-არაფერი არ მოხდება. დიდი ხანი გელოდი, მაგრამ არაფერი გააეთე. წამოდი ნიკა.
რამდენიმე დღის შემდეგ:
-კესოსთან მივდივარ მე - ოთახიდან გამოვიდა.
-მე წაგიყვან.
-არ მოგბეზრდა ჩემი კონტროლო?
-ხმას ნუ იღებ. საკმარისი იყო რაც მომატყუე. ახლა კი ან მე წაგიყვან ან იჯდები სახლში.
-ნიკა სულ სახლში ვერ ვიჯდები, სამსახური მაქვს.
-ხო სამსახური. უკვე ყველაფერი გავარკვიე და იქ აღარ მუშაობ.
-ბატონო?
-ზედმეტი სიტყვების გარეშე. აიღე ჩანთა, წაგიყვან კესანესთან . - ბეაც აღარ შეწინააღმდეგებია და გაყვა. მანქანაში არც ერთი იღებდა ხმას. ორივე ჩუმად იჯდა და საკმაოდ იგრძნობოდა დაძაბულობა. და-ძმა, რომელსაც საუკეთესო ურთიერთობა ქონდათ, ახლა უცხოებივით ისხდნენ და ხმას არ იღებდნენ.
-მშია.
-მივალთ კესოსთან და ნუცა გაჭმევს რამეს.
-მე ბურგერი მინდა. - ნიკასაც ხმა არ ამოუღია. უსიტყოდ მივიდა საბვეისთან, შეკვეთა მისცა და მალევე აიღო ყველაფერი.
-აიღე, ჭამე. - მუხლებზე დაუდო ყველაფერი.
-მმმ, რამდენი ხანი მინდოდა.
-ვერ მეტყოდი მერე?
-გაბრაზებული იყავი და... - დამნაშავესავით ამოილაპარაკა.
-და გაშიმშილებდი? სხვებში ხომ არ გერევი? არ იცი ყველასნაირი ძმა, რომ არ ვარ?
-ვიცი. მიყვარხარ. - გაეკრიჭა.
-მეც მიყვარხარ პატარავ. - სახეზე თითები ჩამოუსვა და გაუღიმა. - ის ხომ აღარ შეგხმიანებია?
-არა.
-ძალიან კარგი. თუ გამოჩნდება მე მეუბნები ეგრევე.
-და რას უზამ?
-რატომ იცავ? სულ გინდა გამაგიჟო?
-არაფერი დაუშავებია ნიკა ჩემთვის, წინააღმდეგ შემთხვევაში ჩემი ხელით დავმართებდი რამეს და ეს შენც იცი. შენზე კარად ვერავინ მიცნობს. შენ იმაზე ბრაზდები, რომ როგორც ძმამ ვერ დამიცავი და აქამდე არ იცოდი ვისთან ვიყავი. ამ შემთხვევამდე ყველაფერი იცოდი, ჩემი თითოეული ნაბიჯი და მაკონტროლებდი, ხოლო მაშინ როცა მიუწვდომელი გავხდი და შენც შენებურები ვერ გააკეთე გაბრაზდი. მისმინე ნიკა, უკვე საკმაოდ დიდი ვარ იმისთვის, რომ ორი წლის ბავშვივით მექცეოდე. საკუთარ თავს მეთვითონ დავიცავ.
-მე შენი ძმა ვარ. - ძარღვები დაეჭიმა.
-ვიცი, რომ მშობლების სიკვდილის შემდეგ მთლიანად ჩემზე გადმოერთე და ვაფასებ ამას, მაგრამ უკვე ძალიან დიდი ვარ.
-შენ ჩემთვის ყოველთვის პატარა იქნები და მე შენზე ვიზრუნებ. ვერავინ შეგეხება, ვერ მოგეკარება. ეს იცოდე, ახლა კი გადმოდი.
-ადრე თუ გვიან მოგიწვევს შეგუება.
-რამე ხდება შენს თავს და მაპარებ, თუ რა ხდება? უკვე არსებობს ვინმე ვისაც უნდა შევეგუო?
-ყოველ სიტყვაზე რატომ მეკიდები?
-პასუხი გამეცი!
-არავინ ნიკა. დაწყნარდი?
-კი.
მანქანიდან გადავიდნენ და სახლთან მივიდნენ, კარზე დააკაკუნეს და ნუცამაც მაშინვე გაუღო.
-ჩემი იყვარულები მოვიდნენ. - ხელები გაშალა და ორივეს მაგრად ჩაეხუტა.
-ნუცი. - ნიკამ ხელში აიყვანა და ერთი დააბზრიალა. დედაჩემის კისკისი კი უკვე მეორე სართულზე ჩემს ოთახში მესმოდა.
-ნიკა დამსვი. - სიცილით გაითავისუფლა თავი.
-ნიკუშ ნუცას მარტო მე ვიყვან ხელში, დაგავიწყდა? - ანდროც გამოჩნდა.
-აუ აუ, სორი ანდრო ძია. მე მაპატიე. - სიცილით შევიდა სახლში.
-სულ გაუბერა ამან, დაბერდა უკვე - ნუცა გაყვა კისკისით.
-არაფერი გეტყობათ სიბერის. - ბაჩი გამოვიდა ოთახიდან.
-ჩემი გოგო მოვიდაა - ოთახიდან გამოვვარდი და ბეას შევახტი. ისიც მომეკრო, ერთი ბრუნი გააკეთა და ორივე ძირს აღმოვჩნდით.
-ნახე რა, ისევ ბავშვები არიან. - ნიკამ თავი გააქნია. - რაიყოთ გოგო, გუშინ არ ნახეთ ერთმანეთი?
-მე სულ მენატრება ჩემი გოგო - ბეამ ამოიყვირა.
-წამოდი, ნიკა, გაჭმევ, ისეთი საჭმელი გავაკეთე თითებს ჩაიკვნეტ.
-რაც ამერიკაში ვერ იდიასახლისა, აქ ინაზღაურებს ერთდროულად. - მამაჩემი ჩაერთო.
-საქმე მქონდა იქ და ვერ ვახერხებდი. - დაიბუზღუნა.
-ბაჩი რა ხდება შენკენ ახალი?
-რავი ნიკუშ, შემოვრჩი საქართველოში და ვარ.
-ამ დღეებში ბარში გაგიყვან და ცოტას გაგართობ - ყურში ჩასჩურჩულა.
-უკვე დამავიწყდა რას ნიშნავს გართობა. - დამწუხრებით ამოილაპარაკა.
-რა იყო, ისეთი სიხშირით ერთობოდი, რომ სამი დღე ზედიზედ ვერ გაქაჩე? ნწნწნწ.
-რა ვქნა ძმაო. ყოველ დღე, რომ გვამებთან იმუშავებ, ღამე დასვენება გჭირდება ადამიანს.
-ნახე კესო, შენი ძმა ძმას მირყვნის. ბაჩი გთხოვ შენნაირს ნუ გახდი ნიკას.
-ნუ ღელავ საქართველოში ამის გარყვნის საშუალება არ მაქვს. ამერიკაში თუ გამატან, არაა პრობლემა.
-მაგიტომ ცქმუტავ არა ყოველ დღე. საქართველოში ვერ ერთობი. - თავში წამოვარტი.
-ხო, სამწუხაროდ.
-ბაჩი ნუ გამაბრაზებ - მამაჩემიც გაბრაზდა.
-რა გაბრაზებთ კაცო. კაცი ვარ და მოთხოვნილებები გამაჩნია, მეც ვიკმაყოფილებ. ვერ ვხედავ პრობლემას ამაში.
-წამოდი ბეა. ვეღარ ვუსმენ და ნერვები მეშლება ასეთი ძმა რომ მყავს. - ხელი ჩავკიდე ჩემი ოთახისკენ გავაქცუნე.
-უნდა გიხაროდეს ასეთი ძმა, რომ გყავს. ამერიკაში ყველა აღმერთებს ბაჩის. - მომაძახა.
-ეჭვიც არ მეპარება.
ოთახში შევედით და კარი ჩავკეტე.
-მოდი დაჯექი.
-სულ გაუბერა შენმა ძმამ.
-ამერიკაში ცხოვრობდა წლები, არ მიკვირს.
-შენ რას შვები, სამსახურში როდის ბრუნდები?
-მალე. აღარ შემიძლია სახლში გაჩერება.
-მერე ვაჩე?
-რა ვაჩე? კარგი რა. ყველაფერი იმ საქმესთან ერთად მორჩა. უბრალოდ გავაგრძელებ მუშაობას, თან შეიძლება წავიდეს კიდეც ამერიკაში.
-შენც კარგად იცი, რომ არ წავა.
-რატომ ვითომ?
-გოგო ტიპმა რა აღარ გააკეთა? რაც თქვენ გამოიარეთ... თან გაკოცა.
-არაფერს ნიშნავდა ეგ კოცნა, უბრალოდ იმ მომენტში მჭირდებოდა რამე, რაზეც ყურადღებას გადავიტანდი.
-მერე? კარგი რა, ახლა არ მითხრა არაფერს ვგრძნობო, მაინც არ დავიჯერებ. - ალმაცერად შემომხედა..
-ისე იმ დღეს ვაჩე იყო მოსული ჩემს სანახავად და სანდრომ დაურეკა, ეგონა ჩემთან იქნებოდი და ვითომ მოგიკითხა.. ვაჩემ არ შეიმჩნია, მარა მე მივხვდი - ჩავიცინე.
-როგორ უცებ გადაიტან ხოლმე თემას, მაგიჟებ... - მითხრა, მაგრამ მისი რეაქცია სანდროს ხსენებისას არ გამომპარვია.
-არ შეგხმიანებია? - ვკითხე, გეგონება საიდუმლო შეკითხვას ვუსვამდი.
-ხო აი ჩემს ძმას დაურეკა უნდა ვნახოო. მეტი საქმე არ აქვს, მომიშორა თავიდან და მშვიდად იქნება ახლა.
-რავიცი, რავიცი...
-გოგოებო - ოთახში ბაჩიმ შემოყო თავი- რაო, რაზე ჭორაობთ? - გაგვეკრიჭა.
-გეტყვით ოღონდ ნიკას არ უთხრა - წამოვიწყე და წინასწარ მოვემზადე მისი რეაქციისთვის.
-მთლად საიდუმლო ყოფილა, გისმენ აბა. - დაიძაბა.
-გუშინ ბეას სანდრომ მოაკითხა და წაიყვანა მთაწმინდაზე, იქ სახლი ქონია და გაუტარებიათ ღამე. თურმე ერთი რომანტიკოსი ტიპი აღმოჩნდა ეს სანდრო...მთლიანი ოთახი სანთლებითა და ვარდის ფურცლებით ჰქონია მორთული... ხოდა მაგას მიყვებოდა ბეა. - სერიოზული სახე მივიღე. - ნიკას ხომ არ ეტყვი?
-რა ქენი ბეა? - ყბის ძვლები დაეჭირა...
-ვეღარ მოითბინა, რა ექნა ახლა. ასეთი სიმპატიური ტიპი რომ კოცნას დაგიწყებს, რთულია თავის შეკავება - ბეას ნაცვლად პასუხი მე გავეცი და ამ უკანასკნელს გავხედე. ისეთი თვალებით მიყურებდა ნამდვილად დამახრჩობდა.
-ბატონო? - ნიკამ შემოგლიჯა კარი. ვაიმეე, აი ეს არ უნდა ენახა ჩემსთვალებს. ისეთი სახე ჰქონდა, თითქოს ცეცხლებს ყრიდა.
-მე. - ბეა დაიბნა. აქამდეც ვერ მოსულიყო გონზე.
-მიპასუხე! რა გააკეთე? - უკვე ძარღვებიც დაეჭიმა და მისკენ წამოვიდა. მე კი ხარხარი დავიწყე...
-ვაიმეე, აღარ შემიძლიაა, ვაიმე დედა... ერთი თქვენს თავებს შეგახედათ. - ლოგინზე ოთხად მოკეცილი დავეცი და მათ მზერას რომ წავაწყდი, მივხვდი, რომ ნამდვილად დარხეული მქონდა.
-ეს ნორმალურია? - ჩემმა ძმამ ნიკას კითხა.
-მოვკლავ - ნიკა წამოვიდა ჩემკენ, მე კი წამოვხტი და დაბლა ჩავირბინე.
-დედაა, მამაა მიშველეთთ.. მომდევეენ - ღრიალით შევქანდი სამზარეულოში და მამას უკან ამოვეფარე.
-მოდი აქქ, გოგო სად მირბიხარ? ვერ გადამირჩები...
-სულ გაუბერე გოგოო...
-რა გჭირს კესო, მე მიკეთებ ამას? - ბეაც ამეტუზა.
-მამა გამოუშვი ერთი ვანახებ როგორ უნდა დაცინვა.
-გეყოთ, რა ბავშვბივით იქცევით. - მამა ჩაერთო, დედა კი იცინოდა.
მოკლედ აი ასე გავატარეთ ეს დღე, სიცილ-კისკისში. უკვე მესამედ რომ ვცადე მეხუმრა, მიმიხვდნენ და ვეღარ გაებნენ მახეში. დღის ბოლოს კი მობეზრებულები ვისხედით დივანზე და ფილმის ყურებას ვცდილობდით, მაგრამ ზოგჯერ შიშისგან ხტებოდა ბეა, ზოგჯერ საზიზღარ კომენტარს აკეთებდა ნიკა, ანდაც ზოგჯერ უწმაწურ და ეროტიულ მომენტზე ბაჩი წამოხტებოდა და გვაცინედა სხვადასხვა ხუმრობაზე.
-აუ მომბეზრდა რა, წამოდით კლუბში. - ჩემი ძმა აბუზღუნდა.
-ახლა?? - ბეამ გახედა.
-ხო, რა იყო ჯერ თორმწტი არაა. კაი ახლა არ მითხრა ღამის ცხოვრებით არ ვერთობითო.
-შენც გვეყოფი. - თავში წამოვარტყი. ვიცოდი რაც ვერ ასვენებდა და გულში ვცქმუტავდი.
-კაი წავიდეთ ცოტა ხნით. კესო შენც მოხვალ ცოტა აზრზე, სულ სახლში ჯდომა არ შეიძლება. მიდი ჩაიცვით, გაემზადეთ და გავიდეთ.
-ძმა ხარ - ჩემმა ძმამ ხელი გადახვია.
სიმართლე გითხრათ ძალიან მიყვარს ამგავრი გართობა, უფროსწორად ცეკვა. ისეთი, თავს რომ დაგავიწყებს და შენ მიერ შექმნილ სივრცეში გაიჭრები. უბრალოდ ახლა, ამ სიტუაციაში, იმის მერე რაც გადამხდა, ცოტა უტაქტოდ მეჩვენა გართობა, თუმცა დავიკიდე. ნახევარ საათში უკვე გამზადებულები ვიყავით, ოთახიდან გავედით და ბიჭებს ავესვეტეთ.
-ვაიმეე, ჩემი კრასავიცა გოგოო. - ჩემი ძმა მომიახლოვდა და გულში ჩამიკრა. - ჩემი პატარა თოჯინა ვინ არისოო - დამიწყო ფერება, მე კი მის ასეთ ჩვევაზე სულ ვგიჟდებოდი და გავინაბე.
-ლამაზი ვარ? - გავეკრიჭე, პასუხი ისედაც ვიცოდი, მაგრამ მისგანაც მინდოდა მოსმენა.
-ზედმეტათაც კი.. იცოდე რომ შევალთ შენ ნიკასთან იქნები. ჩემთა რმო დაგინახონ გოგოებმა ჩემი ნაშა ეგონები და არ მინდა საღამოს გაფუჭება.
-ნახე რა - მუჯლუგუნი ამოვარტყი.
-წავედით აბა ჰე. - სახლიდან გავდიოდით ბაჩი, რომ გაჩერდა და მშობლებს მიაძახა.
-გვიან კი გავდივართ, მაგრამ ძალიანაც ნუ გაერთობით... ღამეა და ხალხს გაეღვიძება - ეს თქვა და გავარდა მამაჩემის ხელი, რომ არ მოხვედროდა.
-ბაჩი ვერ გადამირჩები, რომ მოხვალ.
-მეც მიყვარხარ. - ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა.
-ძალიან მოკლე კაბა ხომ არ გაცვია? - ნიკამ ჰკითხა ბეას სანამ მანქანაში ჩასვავდა.
-კარგი რა ნიკა - თვალები აატრიალა.
-რა? ზედმეტად სექსუალურად გამოიყურები და არ მინდება ამ საღამოს ვინმეს ცემა.
-არ მოგიწევს არავის ცემა, დამშვიდდი.
მივედით კლუბში. ძალიან ბევრი ხალხი იყო. ჩემი ძმა მაშინვე მოეშვა. თავისუფალ ადგილას დაგვსვა, თვითონ კი სასმლის მოსატანად წავიდა. დაბრუნებულმა გოგოწბს კოკტეილები დაგვირიგა, ნიკას კი ვისკი მიაწოდა.
-რაო, მოგწონს?
-ამერიკისას ვერ შეედრება, მაგრამ ამასაც არაუშავს.
-შენ და შენი ამერიკა რაა. რამე უნდა ვიპოვნო, რომ ვეღარ დაბრუნდე იქ. დავისვენებ მეც და შენც. - გაბრაზებულმა გადავულაპარაკე.
-წარმატებები ჩემო დაო. - მითხრა და პერანის პირველი ორი ღილი შეიხსნა.
-ეს რაღა საჭირო იყო?
-ასე უფრო სექსუალური ვარ - მითხრა და გაიცინა.
-ხო, აშკარად შედეგიც გამოიღო მაგ ორმა ღილმა - ნიკამ თავით ერთ გოგოზე ანიშნა, რომელიც ჩემს ძმას თვალებით ბურღავდა. ასეთი რამ პირველად ვნახე. ახლა მივხვდი რას გულისხმობდა ჩემი ძმა ყველა მაღმერთებსო. თუმცა ჯერ სად ვიყავი, მალე რომ მოგვიახლოვდა ეს გოგო და პირდაპირ ჩემი ძმის მუხლებზე დაჯდა. თვალები თავს იქით გადამივიდა, ეს ცალუჯრედიანი ქალამანა ნახეთ რა დღეშია.
-ჩვენ ვერ გვხედავს? - გაბრაზებულმა ვკითხე მეგობრებს. ბაჩი კი ამ გოგოიანა წამოდგა და გაუჩინარდა. ახლა გავგიჟდები.
-არ უნდა წამოვსულიყავი.. ახლა ამას ვუყურო როგორ ერთობა?
-წამოდი კესო ვიცეკვთ და ცოტა მოეშვი რა. - ბეას ამაყენა და ხალხში შეაჭრა. ფეხზე ამდგარმა მაშინვე ავყევი მუსიკას და ცეკვა დავიწყე.. რა საშინლად მდომებია თვალების დახუჭვა და ემოციების საჯაროდ გამოდმოცემა...
-გრძნობ? - ბეამ გადმომიჩურჩულა.
-რას?
-ვიღაც გვიყურებს. - მითხრა ისე, რომ არაფერი შეუმჩნევია, მე კი ჩემ თავზე გავბრაზდი მასზე ადრე, რომ ვერ შევამჩნიე.
-აქ ყველა ყველას უყურებს ბეა.- თავის დაძვრენა ვცადე.
-ნუ მასწავლი ყველას და ერთ კონკრეტულ მზერას.
-წადი ჰაერი ჩაისუნთქე, მოლანდებეი დაგეწყო - იცილით გადავულაპარაკე და გამიკვირდა მართლა, რომ დამემორჩილა და ტერასაზე გავიდა. მე კი უარესად მოვეშვი და უკეთესად დავიწყე თეძოების რხევა. უკვე გადავარდნილი ვიყავი ჩემს სამყაროშიც და იმის იქითაც. მალე მწველი ხელები მომხვდა მუცელზე. ვერ გავიაზრე თავიდან, მერე კი უკეთესად მომიჭირა მკლავები და უკნიდან ამეკრო. ნაცნობი სურნელი ჰქონდა, მაგრამ ვერ გავიაზრე ვინ იყო. მაშინვე შევბრუნდი, რომ მეჩხუბა და ხელში ვაჩე შემხვდა.
-შე იდიოტო რას..
-რა? - გამაწყვეტინა, მისი დანახვისას კი თვალები გამიფართოვდა.
-აქ რას აკეთებ? - სრულიად უაზრო კითხვა დავუსვი. რას უნდა აკეთებდეს კესო, ერთობა..
-ვატყობ გამოკეთდი. მე კი არ გირეკავდი, ნამდვილად არ მეგონა რამდენიმე დღეში თუ დაივიწყებდი მომხდარს. - სახე ახლოს მომიტანა და ცხელი ჰაერი შემომაფრქვია. ადგილზე ვერ ვისვენებდი, ძალიან მოქმედებდა მისი ახლოს ყოფნა.
-თვეობით სახლში რომ ვჯდებოდე, ამ სამსახურსაც არ ავირჩევდი.
-არადა შეშინებული ჩანდი.
-გახსოვს? - გამომცდელად ვკითხე. არა რა შენ თუ გახსოვს, მას რატომ არ ემახსოვრება.
-შენ არა?
-უკვე აღარ. მაგ საქმეს გავაყოლე მაშინდელი შეშინებული კესანე.
-ჩემი კოცნაც გააყოლე? - ყურთან ახლოს ამომიჩურჩულა და მთლიან სხეულში გამცრა.
-ყველაფერი. - ვუთხარი და ვიგრძენი მოკიდებული ხელები მალე როგორ დაეძარღვა. მეგონა შემიშვებდა, მაგრამ პირიქით, უფრო მომიჭირა.
-არადა მგონა შთაბეჭდილება მოვახდინე შენზე.
-სიმართლე გითხრა, მაშინ რაც ხდებოდა, დიდად ვერ ვიაზრებდი. იმ მომენტში კი განსაკუთრებით არ ვიყავი აზრზე, შესაბამისად ეს კოცნაც წამიერად გამყვა.
-ანუ საღ გონებაზეც უდნდა ვცადო იგივე? - მითხრა და ყელში სველი კოცნაც დამიტოვა.
-ვაჩე. - ხელი ჩავკიდე მკლავზე.
-ჰო.
-არაფერი . - ვერაფერი ვეღარ ვუთხარი, მას კი გაეცინა და უკეთესაც მომეხვია.
ბეა ტერასაზე გავიდა. უკვე იმდენად ჰქონდა გონებაში ჩაბეჭდილი სანდრო, რომ ყველგან ის ელანდებოდა. ასე გაძლება აღარ შეეძლო, თითოს ულ მას უყურებდნენ, თითქოს ყველამ იცოდა მისი გრძნობები.
-შენმა ძმამ მარტო დაგტოვა? - ჩუმად მიუახლოვდა სანდრო და ყურთან ახლოს ჩასჩურჩულა. ბეა კი შეხტა მოულოდნელობისგან.
-ვაიმე - წამოიყვირა და გულზე ხელი მიიდო.
-შეგაშინე ალქაჯო?
-კი. - მკვახედ უპასუხა.
-ნწნწ, შენი ეგ ტონიც კი მომენატრა, შენთან ცხოვრებაზე აღარ ვლაპარაკობ.
-აქ რას აკეთებ?
-იმას რასაც შენ.
-ანუ ერთობი?
-რა იყო არ ელოდი ჩემგან ასეთ გართობას?
-ხო, მეგონა გოგოები სახლში მოგდიოდნენ. შენ ხომ ყველასგან განსხვავდები. შენი მტერიც კი ლოგინზე მიაბი სიამოვნების გამო და წარმოდგენა არ მინდა სხვას რას უზამდი. - თითქოს ირონიით ჰკითხა, რეალურად კი სიმართლის გაგება უნდოდა, ყავდა თუ არა სანდროს მის მერე გოგო.
-შენგან, რომ არ მიმიღია სიამოვნება დაგავიწყდა?
-ერთი კვირა შენ არ მაცხოვრებდი შენთან?
-ხვდები რასაც ვგულისხმობ.
-რეალურად კითხვაზე არ გიპასუხია.
-მყავდა თუ არა შენს მერე იმ ლოგინზე ვინმე მიბმული? - სწორად დასვნა კითხვა და ღიმილით მიაცქერდა ბეას. მის გამომეტყველებაზე ძალიან ერთობოდა.
-დაახლოებით - უთხრა, რასაც სანდროს სიცილი მოყვა.
-რა? - გაკვირვება დაეტყო ბეას.
-შენი ძმა არ გეჩხუბება ჩემთან, რომ დაგინახავს? - თემა გადაიტანა.
-უფრო შენ დაგერხევა, ასე რომ შენ იდარდე. მაგრამ მართალი ხარ, უნდა წავიდე, არ მინდა ვანერვიულო.
-მიდი, მიდი. - ღიმილით გააყოლა თვალი. ბეა კი კლუბში შევიდა.
-სად იყავი ბეა? - ნიკა მიუჯდა გვერდით და ხელი გადახვია.
-სუფთა ჰაერზე. სიგარეტის სუნისგან ცუდად გავხდი ლამის. - უთხრა და თვალები დახარა.
-სუფთა ჰაერზე? - კითხვა გაუმეორა.
-ხომ გითხარი უკვე, რა გჭირს? - დაიბნა. მე კი თვალებით ვანიშნე რა მოხდა-თქო, მაგრამ არც შემოუხედავს.
-არ გამაბრაზო ბეატრის. - თვალები დაუბრიალა.
-რა გინდა ნიკა? - ნერვები მოეშალა და აქეთ გადავიდა შეტევაზე - თუ საერთოდ არ უნდა გავნძრეულიყავი, სულ ნუ წამომიყვანდი. დავიღალე უკვე.
-არ ერთობით ხალხო?? - ბაჩი შემოგვიერთდა.
-რა მალე დაასრულე, არ მოგეწონა? - თვალები დავუბრიალე.
-წავა რა... ისე კესანე ის გამომძიებელი ვნახე.
-ვინ გამომძიებელი?
-ვაჩე. ძმაკაცთან ერთად იყო.
-სანდროსთან ერთად? - ნიკა ჩაერთო საუბარში.
-ჰო, აივნიდან გამოდიოდა და ვნახე. - თქვა და მაშინვე ნიკას შევხედე. ვაიი, ახლა კარგი რამ არ მოხდება.
-ადექი, მივდივართ. - ხელი დაავლო ბეას გამწარებულმა.
-რა მოხდა? - გაოგნებული დარჩა ბაჩი და შემომხედა პასუხის გასაცემად.
-ბაჩი თვალი ადევნე არსად წავიდეს ის , მოვალ მალე. - უთხრა და გავიდნენ.
-ნიკა, გამიშვი. ნიკა რას აკეთებ, ნიკაა. - ცდილობდა ხმადაბლა ეჩხუბა.
-სუფთა ჰაერზე იყავი არა? რაო რა გითხრა? - უყვირა და მანქანაში ჩააგდო.
-ბეატრის რა გითხრა? მითხარი, თორემ ვერ გადამირჩება.
-არაფერი არ უთქვამს. გამოვიდა უბრალოდ და მომესალმა. - ტყუილი ჩაახალა.
-ნუ მატყუებ ბეატრის! - უღრიალა. - იდიოტი , რომელმაც შენზე ლამის იძალადა, ახლა მოვიდა და უბრალოდ მოგესალმა? რას მადებილებ?
-რისი მოსმენა გინდა ნიკა? მითხარი პირდაპირ და გეტყვი.
-სიმართლის ბეა. რა გითხრა.
-არაფერი - მაინც ჯიუტობდა.
-კარგი. - უხმოდ დაქოქა მანქანა და სახლში წავიდა. ბეა ოთახში შეიყვანა და თვითონ უკან დაბრუნდა. სიმართლე გითხრათ აღარ ვიცი იქ რა მოხდა, რადგან მე უკვე წამოსული ვიყავი. ნამდვილად ცუდი იდეა იყო მათთან ერთად გართობა, თუმცა ვაჩეს გამოჩენამ ერთ რამეს მიმახვედრა. სამსახურში რაც შეიძლება მალე უნდა დავბრუნდე.
მეორე დღეს დილაადრიან ავდექი. გავემზადე და სამსახურში წავედი. განყოფილებაში შესვლისთანავე მაშინვე ვაჩეს ღრიალი გავიგონე. სულ მთლად გადარეული ყოფილა.
-გამარჯობა - მივესალმე ყველას და ვაჩეს მზერა გავუსწორე. - რამე მოხდა?
-დაბრუნებას გილოცავ - ყალბი ღიმილით შემეგება.
-მადლობა. საქმისთვის მოვედი. თუ არის რამე ავიღებ და წავალ.
-შემოდი კაბინეტში. - მითხრა და ხელით მიბიძგა. - გიორგი შეუშვით დაკითხვაზე და ამჯერად მწყობრიდან არ გამოვიდეს. - უთხრა თანამშრომლებს.
-კარგად ინარჩუნებ უფროსის როლს.
-ხო. სამწუხაროდ, მამაჩემმა გაათამამა ყველა, ახლა კი მე ვერ მეგუებიან. იმასაც ვერ ხვდებიან, რომ უბრალოდ მაქსიმუმს ვითხოვ, მეტს არაფერს.
-საქმე არის ჩემთვის?
-რაღაც უნდა გითხრა, დაჯექი. - სავარძლისკენ მიმითითა.
-გისმენ.
-მომხადირს გამო ამიერიდან მეწყვილესთან ერთად იმუშავებ.
-არ მჭირდება მეწყვილე, კარგად ვარ. - მშვიდად მივუგე.
-ვერ შეძლებ...
-შევძლებ. შენ არ მიცნობ დიდი ხანია, ამიტომ გეტყვი, რომ არ ყოფილა არაფერი, რასაც შევუშინებივარ. არ მოქმედებს წვრილ-წვრილი უბედური შემთხვევები. მე საქმეს ყოველთვის მარტო ვუმკლავდები.
-ჰო, გეტყობოდა წინა საქმეზე.
-მამაშენმა მთხოვა ვაჩე.
-რომ არ ეთხოვა და მარტო ყოფილიყავი, შეძლებდი? დაგავიწყდა რა გამოიარე? - ფეხზე წამოდგა.
-რა გინდა? რატომ განაღველბს ჩემი ბედი. სულ არ გკიდია მე რა მომივა? - ეს კითხვა რატომ დავუსვი არ ვიცი, მაგრამ იმ წამს ვერაფერზე ვფიქრობდი.
-უკვე ძალიან მეტლიკინები. მოკლედ გეტყვი. უფროსი ახლა მე ვარ და რასაც გეტყვი დამემორჩილები. გეყოლება მეწყვილე და იმუშავებ მასთან ერთად, წინააღმდეგ შემთხვევაში, იცი კარი სადაც არის.
-მაგდებ?
-როგორც გინდა ისე გაიგე.
-ვინ არის მეწყვილე?
-მე.
-ბატონო? - ჩამეცინა.
-რა იყო. ჩემზე კარგად ვინ მუშაობს ან ვინ დაგიცავს.
-აი თურმე რაშია პრობლემა. - მივუახლოვდი და მკერდზე საჩვენებელი თითი მივადე.
-გგონია შენი დაცვა მჭირდება?
-არ მგონია და ჰო, გჭირდება.
-ჩემი გაგიჟება გინდა? - გულწრფელად ვკითხე.
-ჯერ არ ვიცი, ვფიქრობ. მაგრამ ასე, რომ იქცევი უფრო მინდება. ხომ იცი ვგიჟდები, როცა მეწინააღმდეგებიან.
-ფრთხილად იყავი, აქეთ არ გაგიჟდე. - თვალებში ჩავხედე და გადავიკარგე. რატომ აქვს ასეთი თვალები? - საქმის მასალები მომეცი.
-ჯერ არ არის ახალი საქმე. ხვალ მოდი.
-კარგად იყავი.
სახლში მივედი ნერვებმოშლილი. მინდოდა მალე ავსულიყავი ოთახში, შხაპი მიმეღო და დამესვენა, რისგან არ ვიცი, მაგრამ რაღაცნაირად დაღლილობას ვგრძნობდი. ძალიან კარგია რაღაცას რომ გეგმავ, მაგრამ უნდა გითხრათ, რომ ეს არ გააკეთოთ არასდროს. მაინც ჩაგეშლებათ. სახლში მისულს დიდი სტუმრიანობა დამხვდა სახლში.
-გამარჯობა. - უხერხულად მივესალმე მისაღებში მყოფ ხალხს.
-მოდი მა. ეს ჩემი მეგობარია დავითი. პატარა იყავი ბოლოს, რომ გნახა. - მიმითითა ერთ კაცზე და მანაც დიდი ახლობელივით ჩამიკრა გულში. - ეს ნინია მისი ცოლი. მათი ქალიშვილი ნუკი და ზურა ნუკის ბაბუა. - ყველა ჩამომითვალა და მეც ყველა გადავკოცნე.
-სასიამოვნოა. - ვუთხარი და ორი წამით გავედი. ამ დროს შემოვიდა სახლში ბაჩი. მასაც ხელი მოვკიდე და ოთახში ავიყვანე.
-ბაჩი რა ხდება?
-რაზე?
-მამას მეგობარი და მისი ოჯახია. აქ რა უნდათ?
-რა უნდა უნდოდეთ? გვესტუმრნენ უბრალოდ.
-ბაბუამისიანა? - გამიკვირდა.
-არ ვიცი კესო, წამოდი და გავარკვევ.
ჩავედით დაბლა და დედაჩემის გაშლილ სუფრას მივუსხედით.
-მოდით დე, ისეთი საჭმელები გავაკეთე რომ, მმმ. - დედაჩემი დედოფალივით ტრიალებდა და მომწონდა მისი ყურება.
-ცოლიც ამას ქვია. საჭმელებიც რომ გამოსდის. აბა ნინია ერთს არაფერს გააკეთებს. - თქვა დავითმა და ცოლს შეხედა, მანაც გაბრაზებულმა გამოხედა.
-ნახეთ რა უნამუსოა. არ დაუჯეროთ, სულ ვაკეთებ საჭმელს. ნუკი ხომ კარგები გამომდის?
-კი დედა - დიდი ხნის ჩუმად მჯდომი ნუკიც ამეტყველდა. ისეთი ნაზი და დაუცველი იყო. ქერა მოკლე თმა მხრებზე ძვლივს სწვდებოდა. ლურჯი დიდრონი თვალებიდან დაბნეული იყურებოდა და აშკარად ეტყობოდა უხერხულობა.
-ნუკი ხომ? - ბაჩიმ ჰკითხა.
-დიახ. - დაიმორცხვა. ბაჩიმ კი სიცილი ატეხა.
-ბაჩი.. - მამამ თვალები დაუბრიალა. ნუკი კი უარესად აიწურა.
-მაპატიეთ. ჯერ შენხელა გოგოს თქვენობით არ მოუმართავს და გამიკვირდა. თუმცა ალბათ პატარა ხარ. თხუთმეტის ხარ? - ირონიულად ჩაეკითხა და ნუკის მიაშტერდა. რას აკეთებს? გადამრევს.
-ოცის არის ბაჩი და ნუკი ყველა გოგოსგან განსხვავდება. - ბაბუამისი წამოიჭრა. ნამდვილად არ ესიამოვნა ბაჩის ირონია.
-გასაგებია ბატონო. - კვლავ ირონია. ფეხი ვკარი მაგიდის ქვეშიდან, თუმცა მკვლელი თვალებით გამომხედა, მაცადე გართობაო. ამას მოვკლავ.
-გასინჯეთ რა, აი ეს სალათი ძალიან გემრიელია. - დედაჩემმა სიტუაცია განმუხტა.
-მადლობა.
-კესანე, როგორ მიდის სამსახურის საქმეები? - ისე უცბად ჩააკვეხა სამსახური ბატონმა ზურამ, ცოტა გამიკვირდა კიდეც.
-კარგად. - მშრალად გავეცი პასუხი და პიცის ჭამა განვაგრძე.
-შენი ბოლო საქმის შესახებ გავიგე.
-რთული გასაგები არ იყო. ყველა მაგაზე წერს.
-კარგად იმუშავე, ყოჩაღ. - მითხრა და თავი მაღლა აწია. ცალი წარბიც კი არ შეურხევია ჩემს უხეშ პასუხზე. - ყველა დაზარალებულზე საუბრობს, შენს პროფესიონალიზმზე კი არავინ არაფერს იძახის.
-მთავარია მკვლელი ციხეშია. სხვა არაფერი მაინტერესებს. ხალხი ნებისმიერ სიტუაციაში ილაპარაკებს. მე კი არც დრო მაქვს და არც ნერვები მათი აყოლის.
-ჭკვიანი გოგო გყავს ანდრო. - სიამაყით გახედა მამაჩემს.
-ჰო. ჩემი სიამაყეა კესო. ჭკვიანია დიდი პერსპექტივით და მაინცდამაინც აქ ინადგურებს ცხოვრებას.
-მამა ისევ იგივე? - თვალები ავატრიალე.
-კარგი, კარგი. - ხელები აწია.
-ბაჩი შენ რას საქმიანობ? - ამჯერად ჩემს ძმას მიადგა ბატონი ზურა.
-გამომძიებელი. ცოტახნით ჩამოვედი საქართველოში, მალე ისევ წავალ და საქმეს განვაგრძობ.
-კარგია.
-ნუცი წყალს მომიტან? - ანდრომ ჩასჩურჩულა დედას.
-ადექი და შენთვითონ მოიტანე. - გაბრაზებულმა მზერა აარიდა.
-არ გამაბრაზო. - ყბები დაჭიმა. ამათ ჩხუბზე სულ ვგიჟდები. დიდი ხმით რომ ებრძვიან ერთმანეთს, მაგრამ ბოლოს კოცნით ამთავრებენ.
-გაბრაზდი. - არც შეუხედავს, ისე უთხრა.
-უკაცრავად, - ნუკიმ თქვა სიფრიფანა ხმით. - საპირფარეშოს ხომ ვერ მიმასწავლით? - იკითხა და აშკარად ჩემი მიმართულებით.
-კი, წამოდი მიგიყვან. - ბაჩი წამოდგა და ნუკი გაიყოლა. ზურამ კი მკვლელი თვალებით გახედა. არ ესიამოვბნა ბაჩის საქციელი.
-აქ არის. შუქი შიგნიდან ირთვება.
-მადლობა. - დაიმორცხვა.
-შეხვალ თუ შემოგყვე? - უთხრა და თვალებში ჩააშტერდა. ისედაც დაბნეული ნუკი კი უარესად დაიბნა და ლოყების გაუწითლდა.
-არა, შევალ. - თავაზიანად მიუგო და შევიდა. არ ვიცი, რატომ მაგრამ იქ ელოდებოდა ბაჩი. უკვე საკმაო დრო, რომ გავიდა კარზე მიუკაკუნა.
-კარგად ხარ?
-კი კი, გამოვალ მალე. - თქვა და მალევე გამოვიდა. მის წითელ ლოყებზე, რომელზეც ხელები აეფარებინა, ფარულად გაეცინა ბაჩის.
-რამე გჭირს ლოყებზე? - ვითომ არ იცოდა და უფრო აგიჟებდა.
-არაფერია.
-შემახედე, იქნებ ალერგიაა. - უთხრა და სახეზე მისწვდა. ხელები ფრთხილად ჩამოაწევინდა და მისი სახე ხელის გულებში მოიქცია. თვალებში უყურებდა და გრძნობდა როგორ ცახცახებდა მასში მოქცეული გოგონა.
-ბაჩი. - მივაკითხე, რომ დააგვიანეს და ამ სცენას შევესწარი. ეს ბიჭი ცეცხლს ეთამაშება. ორი ზორბა კაცი ახლავს ამ გოგოს, ეს კიდე სახეზე ეფერება.
-ბაჩი. - გავუმეორე, ისიც მოშორდა.
-რა იყო კესანე?
-სად ხართ ამდენი ხანი? ყველა გელოდებათ.
-მე, მოვდივარ. -- დაბნდეულმა მოიშორა ბაჩის ხელები და მისაღებისკენ დაიძრა.
-რა? - შემეკითხა, როცა ჩემ მზერას წააწყდა.
-ფრთხილად იყავი ბაჩი. ცეცხლს ნუ ეთამაშები.
-ოქეი - უდარდელად მითხრა და ისიც წავიდა.
-კარგად ხარ დე? - დედამისი შეეკითხა ნუკის. ახლა მივხვდი, რომ ძალიან გათამამებული ყავთ ეს გოგო. როგორც ფერიას და პრონცესას ისე ექცევიან.
-კი.
-მოდი საქმეზე გადავიდეთ. - დავითმა წამოიწყო. მე კი გაკვირვებულმა ავხედე მამაჩემს.
-კარგი. მა. - მითხრა მამაჩემმა. - ხომ იცი აქ რისთვისაც ვართ. ამერიკიდან უეცრად წამოვედით, იქ კი ბევრი საქმე დავტოვეთ. ვხედავ, რომ კარგად ხარ და ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდი.
-იმედია ჩემს იქ წაყვანას არ აპირებ.
-არა, ნუ მაწყვეტინებ. მოიც. - მითხრა და განაგრძო. - მოკლედ ვიცი, რომ შენი იქ წაყვანა შეუძლებელია. ვერც ჩვენ დავრჩებით. აქ კი ისევ ისე ვერ დაგტოვებ. ვინმე უნდა გყავდეს, რომელიც გასაჭირში გვერდით დაგიდგება და მუდამ შენზე იზრუნებს. სწორედ ამიტომ მოვიყვანე ზურა აქ. ის იქნება შენი ზედამხედველი ჩემ არ ყოფნაში. მასზე უკეთესს ვერავის განდობ.
-მოიც. შენ რა ძიძა ამიყვანე? - გავბრაზდი.
-ძიძობისგან საკმაოდ განვსხვავდები. - უკმაყოფილოდ ამოილაპარაკა ზურამ. - არ ვაპირებ არც შენს გაკონტროლებას და არც თვალთვალს. საერთოდ არ ჩავერევი შენს ცხოვრებაში. უბრალოდ როცა რამე დაგჭირდება, მე მომაკითხავ. ვიქნებით ასე. შენ შენთვის, მე ჩემთვის.
-აჰა, გასაგებია. მადლობა მამა. - უკმაყოფილოდ ავხედე.
-ძალიან კარგად იცოდი, ასე რომ არ წავიდოდი.
-საერთოდ ნუ წახვალ. ასეთი გადაუდებელლი რა საქმე გაქვს, რომ შვილის გამო ვერ გადადებ.
-შენც იცი რა საქმეც მაქვს, ამიტომ ზედმეტი ლაპარაკის გარეშე. ადამიანმა გითხრა, შენს ცხოვრებაში არ ჩავერევიო. ხოდა ისე იქნება როგორც შენთვის აჯობებს.
-კარგი. იყოს ასე. თქვენის ნებართვით დავისვნებ. - ვთქვი და ოთახში ავედი.
ბეატრისი
-შენ ნორმალური ხარ? - ყვირილით შევიდა ოთახში ბეა.
-რა გინდა ბეა? - მობეზრებით ჰკითხა ნიკამ.
-რა გინდოდა სანდროსთან, რა დაგიშავა? ასე როგორ სცემე?
-ვაიმე ხომ არ შეგეცოდა?
-რა შუაშია შეცოდება. ადამიანი ისე, რომ არ უნდა სცემო არ იცი?
-ბეა, ადი ოთახში და დაისვენე. სანდროზე ფიზრს კი თავი დაანებე. შენთვის არაფერს წარმოადგენს და ნურც შეგეცოდება.
-შენ გიჟი ხარ? რაღამც ერთი სიტყვა ვუთხარი კლუბში, უნდა ამდგარიყავი და ნეკნები დაგემტვრია?
-ნეკნები არ დამტვრევია. მხოლოდ სახეზე გავალამაზე.
-იცოდე ნიკა, არ შეეხო. შეეშვი საერთოდ. ხომ ხედავ საერთოდ აღარ ვეკონტაქტები. გთხოვ, ნუ გამომიყვან ჭკუიდან - სახეზე ხელები აიფარა და ხმადაბლა ჩაილაპარაკა.
-კარგი, ადი შენს ოთახში - უთხრა და მიუახლოვდა. სახიდან ხელები ჩამოაწევინა და ცრემლები რომ დაუნახა, საერთოდ გადაირია.
-არ მითხრა, რომ მის გამო ტირი ან ჩემ გამო. კარგი, ჰო საერთოდ არაფერს დავუშავებ. უბრალოდ ვერ ვივიწყებ რაც გაგიკეთა.
-გთხოვ დაივიწყე. ყველა რატომ ცდილობთ ძვლივს დავიწყებული კვლავ განმაცდევინოთ. - უთხრა და ოთახში შევიდა.
-კესო როგორ ხარ?
-უკეთესადაც ვყოფილვარ. მამაჩემა ზედამხედველი ამიყვანა, მის არ ყოფნაში რომ მომხედოს.
-უიმეე. შენ აქეთ უნდა დაგიქირავონ ვინმე, რომ დაიცვა.
-არ დაუქირავებია, მეგობარია. მთელი ოჯახით მოვიდნენ და გაგვეცნენ.
-ვავაა. მერე როგორი ხალხია?
-ჩემი ოჯახის მსგავსი. სერიოზულები არიან. ერთი გოგო ყავთ და ყველა ხელის გულზე ატაებს. ჩემმა ძმამ ერთი სიტყვა უთხრა და ოჯახის უფროსმა ისე დაუქაჩა თვალები, მე შემეშინდა. მოკლედ რა. შენზე მომიყევი რამე.
-ნიკა მაბრაზებს ცოტა. დანარჩენი იგივეა. უბრალოდ მალე გავაფრენ სამსახური თუ არ დავიწყე. ნიკამ რაღაც იჩალიჩა და ის სამსახური დამატოვებინა. სახლში კი ვაფრენ უკვე.
-გეტყოდი მე გიშოვნი-თქო, მაგრამ ნიკას ნერვი არ მაქვს. თან ბოლო მცდელობა ცუდად დასრულდა.
-სანდროზე არ დამიწყო ლაპარაკი და ნერვები არ მომიშალო.
-კარგი ჰო. ხვალ მივდივარ განყოფილებაში.
-რაო, მოგენატრა ვაჩე? - ეშმაკუნად კითხა.
-ხო ვკვდები მონატრებით.
-მე რას მატყუებ ქალო, ჩემზე კარგად ვინ გიცნობს. რომ ვხედავ, რომ მის გარეშე მოწყენილი ხარ, მაგიტომ გკითხე. ტყუილად ნუ უარყოფ.
-აზრი არ აქვს შენთან ლაპარაკს რა - გამეცინა მის დასკვნებზე. - წავედი ახლა დავიძინო, ხვალისთვის ენერგია მჭირდება.
-მიდი გაკოცე.
მეორე დილლით ხმაური მაღვიძებს. რა ხდება? ომია? ჩემი ძმა, მამა. აჰა, დედაც გამოჩნდა. ძვლივს გავახილე თვალები და ერთი თხელი მაისურის ამარა ჩავედი.
-ხალხო. ეს სახლია სასამართლო დარბაზი კი არა. რა იყოთ, რა ვერ მორიგდით.
-გაიღვიძე თოჯინავ? - ჩემი ძმა მომიახლოვდა და ჩამეხუტა, თავზეც მაკოცა.
-გამაღვიძეთ. - უკმაყოფილოდ მოვხვიე მკლავები.
-მოდი დე, ყავა გაგიკეთე. - დედამაც მაკოცა.
-მადლობა. რატო ჩხუბობდით?
-კესო შენ სულ ასე დატანტალებ სახლში? - მამაჩემმა ამათვალიერა.
-რავი უცხო არავინ არაა, რომ შემრცხვეს და თქვენთან არაფერი მიტყდება.
-არა, ჩემი ბრალია. ისე გაგათამამე, ახლა შენს ჭკუაზე დაგყავარ.
-ზედმეტად დიდი ხომ არ ვარ ვინმეს ჭკუაზე, რომ ვიარო?
-კაი ჰო, ნუ დაიწყე შენებურები. მიდი დალიე ყავა და გავიდეთ მერე. - ბაჩიმ მითხრა და სკამისკენ მიმითითა.
-სად?
-სახლზე. გადავწყვიტე დავრჩე და სახლი უნდა ვიყიდო.
-ჰა? - ყავა გადამცდა.
-რა თქვი ბაჩი? - აშკარად მშობლებმაც ახლა გაიგეს.
-რა? ვრჩები საქართველოში. მომბეზრდა ამერიკა. ცოტა ხნით ვიქნები.
-ცოტა ხნისთვის გინდა სახლი? - მამაჩემმა ალმაცერად გახედა.
-ხო. რა ვიცი იქნებ და რა ხდება. ან გოგოს ავიყვან, ან ჩემი ძმაკაცები ამოვლენ და კესოს ვერ შევაწუხებ.
-რამე ხომ არ გჭირს ბაჩი? რამე დაავადება გაქვს და ბოლო წლები ჩემთან გინდა გაატარო?
-რაებს ეუბნები დედა.
-ვხუმრობ. - თვალები ავატრიალე.
-ბაჩი რამეს მიმალავ? ამდენი ხანია ამერიკაში ცხოვრობ და ერთხელ არ მოგნდომებია საქართველოში ცხოვრება, ახლა რა გეტაკა.
-მამა შენ რაღა გინდა? დედასთან მარტო დარჩენის საშუალებას გაძლევ, უნდა გიხაროდეს.
-ხო, რას ამბობ, იქ ხომ სულ ჩვენთან ცხოვრობდი.
-ყოველ საათში მოვდიოდი. კესო ერთხელ შუა ღამე დავადექი, მეთქი გულს გავუხეთქავ-თქო და შიგნიდან ისეთი ხმები გამოდიოდა, გავბრუნდი უკან. - მითხრა და სიცილი დაიწყო.
-ჰა? მართლა? - მე ავხარხარდი.
-რა? როდის? - დედაჩემი წამოფრინდა.
-ბაჩი მოგხვდება. - მამაჩემი გაბრაზდა.
-სიმართლის თქმისთვის?
-ჩუმად მოსმენისთვის.
-არ მომისმენია. ზედმეტად ხმამაღალი ხმა ჰქონდა დედას და შემომესმა. ისე დე, არ ვიცოდი მაგხელა ხმა თუ გქონდა. - აი რაზე ვსაუბრობდით დილაუთენია მთელი ოჯახი. წესიერ, ჩვეულებრივ გარემოში ასე არავინ იტყოდა, მარამ ჩვენ ხომ ყველაფერი არანორმალურად გვაქვს.
-ერთი შენი გოგოების ხმა მომასმენინა, ასე რომ გიკვირს. - მამასგან გამიკვირდა ეს პასუხი.
-იმედია ვერასდროს მოისმენ. ტვინი შეგერყევა. ზედმეტად სუსტები ხართ იმისთვის, რომ ნახოთ რას ვუშვები გოგოებს, უფროსწორად რაც ემართებათ.
-ნწნწ, რა გარყვნილი ხარ? წავიდეთ?
-თუ მორჩი კი.
მანქანაში ჩავსხედით რამდენიმე ადგილას უნდა წავსულიყავით.
-აბა გისმენ.
-რას მისმენ?
-მიზეზი მითხარი, რის გამოც რჩები. ხომ იცი, შენი იაფფასიანი ტყუილით თვალებს ვერ ამიხვევ.
-ხომ ვთქვი უკვე დილით კესო. ნუ ხარ ეჭვიანი.
-ეჭვიანი რა შუაშია. უბრალოდ ვერ ვიჯერებ ასე უცბად, საქართველომ რომ მოგხიბლა.
-ხო, არ შეიძლება? რაღაცნაირად ბავშვობა გამახსენდა და - არარსებული ცრემლი მოიწინდა. აფერისტი.
-საშინელი მატყუარა ხარ. რაღაც ეჭვი აქვს და იმედია ეჭვად დარჩება, თორემ კარგად არ წაგივა საქმეები.
-შენი ეგ გამომიძიებლური თვალები ჩემთან მიმართებაში რომ არ გამოიყენო, არ შეგიძლია? არაფერი ხდება.
-კარგი.
-დღეს რამე გეგმები გაქვს?
-კი, განყოფილებაში უნდა მივიდე საქმეზე.
-კარგი მიგიყვან მერე.
ორი საათი მატარა აქეთ-იქეთ. ყველანაირი სახლი მანახა, მაინც ვერ იპოვნა შესაფერისი. უკვე ნერვებმა რომ მიმტყუნა და მიხვდა მალე გავაფრენდი, სამსახურში დამტოვა და თვითონ წავიდა სხვაგან.
--გამარჯობა ვაჩე.
-ზედმეტად ხომ არ დაიგვიანე?
-ათი წუთით. - საათს დავხედე. - მაპატიეთ.
-თ? - გაეცინა. - პირიქით ხარ დაპროგრამებული? შენობიდან თქვენობითზე გადახვედი?
-თავიდან კოლეგები არ ვიყავით, რომ გაგიცანი, ახლა კი ჩემი უფროსი ხარ.
-მხოლოდ უფროსი?
-კიდევ რამე?
-ჩემი გაგიჟება გინდა?
-არა.
-რამე გჭირს? - მომიახლოვდა და სახეზე ჩამოისვა ხელები. - მაშინვე ამერია გონება, მაგრამ შევინარჩუნე მდგომარეობა.
-არა. - უკან გავიწიე და მისი ხელებისგან განვთავისუფლდი.
-კესო. - მკაცრად შემომხედა და დავინახე, როგორ დაეჭიმა ყბის ძვალი.
-საქმეზე მოვედი. თუ შეიძლება მომეცით დოკუმენტები.
-დაჯექი - სავარძლისკენ მიმითითა. მეც დავჯექი. ორი წამიც არ იყო გასული, ვიღაც რომ შემოვარდა ყვირილით.
-ვაჩე უნდა მიშველოო. - კარი შემოაღეს და მაშინვე გავშტერდი.
-აქ რა გინდა გოგო? - მაშინვე წამოვფრიდი.
-კესანე - მაშინვე გაფითრდა.
-ბეა მოდი - ვაჩემ შემოიყვანა ოთახში.
-თქვენ როდიდან მეგობრობთ?
-რამდენჯერმე შევხვდით, მანამდე ხომ გავიცანი და დავმეგობრდით.
-და მე რატომ არაფერი ვიცოდი?
-როდიდან ინტერესდები უფროსის სამეგობროთი? - ვაჩემ შემომხედა.
-უფროსის არა, მაგრამ დაქალის სამეგობრო მაინტერესებს.
-ახლა ხომ გაიგე, ვმეგობრობთ, თან ძალიან კარგი ურთიერთობაც გვაქვს.
-შენ მერე დაგელაპარაკები - ვუჩურჩულე ბეას. - რა გინდოდა ვაჩესთან?
-რაღაც უნდა ვთხოვო.
-შე ჩემა - კარი კიდევ ვიღაცამ შემოაღო. - ვა ვაა, რა კარგ დროს მოვსულვარ.
-შენ რაღა ჯანდაბა გინდა აქ? - ბეამ წარბები შეკრა.
-ვაჩე როგორი სიურპრიზი გამიკეთე, საოცარი.
-მე წავედი, ზედმეტად ბევრნი ხართ - წამოვდექი და საქაღალდეებიც ავიღე. - ამას სახლში განვიხილავ. - ვაჩეს ვუთხარი და წამოვედი. ბეას იქ დატოვება არ მინდოდა, მაგრამ ვერც დავრჩებოდი.
-გულმა გიგრძნო საყვარელო, რომ მოვდიოდი? - სანდრომ უთხრა ბეას და იქვე ჩამოჯდა.
-ხო, მეთქი მივალ გულს გავუხარებ ჩემი ნახვით-თქო.
-არ დაიწყოთ ჩხუბი ახლა. - ვაჩემ წინასწარ გააშველა.
-რას ამბობ ამდენი ხანია არ მინახავს, როგორ ფიქრობ ჩხუბს დავუწყებ? რაო ქალბატონო პირდაპირ ჩემი ნახვა მოგერიდა და აქ მოსვლა დაგეგმე? შენ ხომ დაგეგმასა და სპეკტაკლებში მაგარი ხარ.
-რა უცებ გამშიფრე საყვარელო - ბეაც არ ჩამოუვარდა ირონიით.
-სულ გააფრინეთ? - ვაჩე გაოცებული უყურებდა.
-არა, ძმამ აუკრძალა ჩემთან შეხვედრა და ახლა ფარულად გეგმავს ჩემთან მოხვედრას.
-შენ არ გეყო ნიკას მუშტები?
-ამის ძმამ გცემა? - ვაჩესაც გაუკვირდა.
-ვაცემინე თავი. აბა ჩემი მომავალი ცოლის ძმას ხომ არ მოვკლავი.
-რა ცოლი სულ გაუბერე? - ვაჩე მალე გაგიჟდებოდა.
-ასე მითხრა ზედმეტად ბევრი ცოდვა ჩავიდინე უკვე და შენი ცოლად მოყვანით მაინც დავისაჯოო. მეც დავთანხმდი.
-აღარ დანებდები? - სანდროს უკვე ნერვები მოეშალა.
-არადროს. - გაუღიმა ბეამ.
-კარგი გეყოთ. ბეა რა უნდა გეთხოვა? - ვაჩე ბეატრისს მიუბრუნდა.
-მოკლედ სამსახური უნდა გამიჩითო. საჩემო ოღონდ. კესოს ვეღარ ვთხოვ ჩემი ძმა მოკლავს კიდევაც. რაც მქონდა ის დამაკარგვინა და სახლში გავგიჟდები მალე.
-კიდევ ბევრს უნდა გაუმწარო ცხოვრება? - სანდრომ უთხრა.
-არა, მხოლოდ შენ.
-რავი ბეა, რა გიშოვო ასე უცებ. განყოფილებაში შენ არ გინდა, იმ სააგენტოდან წამოხვედი და
-რამე სახიფათო, ისეთი აი საჩემო რა.
-სულ ხიფათს რატომ ეძებ? - სანდრომ წამოყო თავი.
-შენ გელაპარაკები?
-მე მაქვს ერთი საქმე და თუ გინდა იმუშავე.
-არა, მადლობა.
-ზუსტად საშენოა. ერთი ღორი ბიზნესმენია. ალბათ უკვე მიხვდი, რომ ბინძური ფულით გამდიდრდა. მის საიდუმლოებებს თუ გაიგებ, საკმაოდ დიდ თანხას გადაგიხდიან. ერთმა კაცმა მე დამავალა, ჩემი მტერია და მაგიტომ, მაგრამ ახლა რომ ვუფიქრდები, ჩემზე მეტად გაამწარებ. დაფიქრდი თუ გინდა.
-შენ ხომ არ გამოსირდი? ვისთან უშვებ? არა ბეა დაივიწყე საფრთხეში ვერ ჩაგაგდებ.
-არა რატო. კიდევ ერთი ღორი ტიპის ციხეში ჩაყუდებაზე უკეთესი რა არის.
-ბეა არა და ვსო. კესო გაგიჟდება.
-ვაჩე აცადე მიიღოს გადაწყვეტილება. შენ რატომ ერევი?
-გგონია საფრთხეში ჩემი ხელით ჩავაგდებ?
-შეიძლება ვერ შეძლოს, მაგრამ ცდად ღირს.
-ვინ ვერ შეძლებს? - წაოეგო ბეა.
-რა გინდა ახლა? - ვაჩე გაბრაზდა.
-შევძლებ. სანდრო მაგ ტიპის ყველაფერი გამომიგზავნე და ხვალიდან დავიწყებ მუშაობას.
-შესანიშნავი - კმაყოფილმა ხელები ერთმანეთს გაუხახუნა და წამოდგა.
-ბეა იცოდე დიდ შარში ყოფ თავს.
-კაი რა ვაჩე. არ იცი როგორი ვარ?
-ხო, მისი გაგიჟება მარტო მე შემიძლია. - სანდროს გაეცინა.
-ეტყობა ვინცაა გაგიჟებული - თვალი ჩაუკრა. - წავედი ვაჩე, აბა გაკოცე.
ახალი საქმე ავიღე. შედარებით მსუბუქი აღმოჩნდა, ალბათ განზრახ მომცა ვაჩემ. რომ ჩავუჯექი საბუთებს, სანამ მკვლელი არ დავიჭირე, მანამდე არ შევეშვი. ჩემი ძმა თბილისში დარჩა და საკმაოდ იშვიათად ვნახულობდი. საქმე არ ქონდა და რას აკეთებდა არავინ იცოდა. ჩემი მშობლები დაბრუნდნენ ამერიკაში. ბეატრისი კი თავის ფარულს საქმეში იყო თავიდან ფეხებამდე ჩაფლული. არ მომწოდნდა კვლავ ნიკასგან შეფარულად, რომ მუშაოდბდა. მერე რომ ეჩხუბება, უკვრის რა დაგიშავეო. რა უნდოდა, ყოფილიყო მშვიდად. თან სანდრომ რომ მოუძებნა უცებ საქმე.
ამ ბოლო დროს ჩემი ძმა მომენატრა და მეც გადავწყვიტე მიცსულიყავი. მაღაზიაში პროდუქტები ვიყიდე, ბაჩის ამბავი რომ ვიცი არაფერს შეჭამს სახლში. მალე ლიფტშიც ვიყავი და ბოლოს შავ ბზრიალა კარზე ვაკაკუნებდი. ხმა საერთოდ არ გამოდიოდა, ვიფიქრე არ იყო სახლში, მაგრამ გამიღო და თვალებიც გაუფართოვდა.
-ოჰ, კესანე მიკარდე და მოხვედი?
-შენ რომ მიკადრო არ გინდა? - ვუთხარი და სახლში შევაჭერი.
-გაგიმზადებ რამეს, მიკვირს შენ ჭამაზე ზრუნავდე. - სამზარეულოშიც შევედი და პროდუქტების ამოლაგება დავიწყე. ამ დროს კი ერთი გოგო გამოტანტანლდა ჩემი ძმის მაისურით.
-უკაცრავად - გოგონა დაიმორცხვა და მაისური რაც შეეძლო ბოლომდე დაბლა დაქაჩა.
-შენ... - ვერ ვიხსენებდი საიდან მეცნობოდა. - ნუკი არ ხარ შენ?
-კი ნუკია და თუ ამოისუნთქებ და დაწყნარდები, გეტყვი ყველაფერს. ისე დაადე თავი და შემომივარდი სახლში, არაფერი დაგინახავს.
-მოიცა, მოიცა თქვენს შორის რამე მოხდა?
-არა - წამოიყვირა გოგომ.
-ხო, ჩემი ძმის მაისური მე მაცვია.
-ნუ ეჭვიანობ. გადაესხა წყალი და გამოიცვალა. რა ცოლის სცენებს მიმართავ,, რა გჭირს კესო?
-იცი მაინც ვისი შვილი და შვილიშვილია? რომ გაიგონ შენს სახლში და თან ამ ფორმაშია, შენც მოგკლავენ და მთელ ჩვენს ოჯახსაც ამოწყვეტენ. რას აკეთებს საერთოდ შენთან? ან როდიდან დაუახლოვდით ასე მარტივად? თუ მოიც... ახლა მივხვდი, მის გამო დარჩი არა? ხო ვიცოდი, ასე მარტივად რომ არ იქნებოდა საქმე. თურმე რა ყოფილა...
-მე წავალ - ახლაღა შევხედე აჭარხალებულ გოგოს, რომელიც ნერვიულად იჭამდა ტუჩებს.
-შენ შეხვალ ოთახში და დამელოდები - თითი ნუკისკენ გაიშვირა. - შენ კი დაწყნარდები და სახლში წახვალ, მერე ვილაპარაკოთ.
-არა, მე წავალ. ისედაც შეგაწუხეთ - თავი ჩახარა და წასვლა დააპირა, ჩემმა ძმამ კი რა თქმა უნდა შეაჩერა.
-ნუკი, ჩემს ოთახში შედი-თქო... - ხელი მკლავზე ჩაავლო და მივხვდი ძალიან მოუჭირა.
-ნუ ტკენ, გაუშვი. - მაშინვე გავაშვებინე ხელი.
-კესო არ გამაბრაზო...
-რა არ გაგაბრაზო, ისე მოუჭირე დაუწითლდა გოგოს.
-ასეთი ბამბის ქულა როგორ გამოყავხარ ყველას, გავგიჟდი... - ნუკის უთხრა. მან კი თავი ჩახარა და უარესად აიწურა.
-მე... წავალ გთხოვ ბაჩი.
-მასე ნუ მიყურებ და საერთოდ ტუჩებს შეეშვი. ისედაც ვერ ვიკავებ თავს და გინდა გადამრიო? - ჩემმა ძმამ ნამდვილად გაუბერა. ნუკი დაემორჩილა და ოთახში შევიდა. ბაჩი კი მე მომიტრიალდა.
-რა გინდა კესო? ისედაც რცხვენია ჩემი, ძვლივს ავალაპარაკე და რას ელაპარაკე ეჭვიანი მულივით?
-მისი კოცნა შენ გინდა და კიდევ მე ვარ მული? - ნერვები ამეშალა - ბაჩი, არც იფიქრო მასთან ურთიერთობაზე. გაგიჟდება ყველა, მას რომ რამე ატკინო. შენი ოდნავი გაბრაზება და მაშინვე ველურივით ექცევი ყველას. ოდნავ რომ მოუჭირო ხელი, გაგიგებენ მისიანები და იმ ხელს მოგაჭრიან.
-მე მემუქრები? ვინმეში ხომ არ გეშლები კესო? საერთოდ არ მიცნობ?
-რომ გიცნობ იმიტომ გეუბნები. არა რას აპირებ, ეგ მითხარი? რა გინდა? რა გაგრძელება ექნება ამ ურთიერთობას?
-არ ვიცი კესო, მეც არ ვიცი და შენ რა გითხრა. უბრალოდ ვერ ვეშვები, იმდენად ბავშვურია.
-ხო, მისნაირი ჯერ არგყოლია და ალბათ გაინტერესებს. ვერ ხვდები, რომ ის ერთგვარი თოჯინა არ არის, რომელსაც გამოიყენებ და მიაგდებ? მას შეეშვი ბაჩი. არ გაკლია გოგოები. მას შეეშვი.
-შენ რატომ მიწყვეტავ ვვისთან სექსი მქონდეს, ვისთან პაემანი, ვისთან ვიზასავო და ვის უბრალოდ ველაპარაკო? ზედმეტად ხომ არ ერევი?
-კი არ გიწყვეტავ, წინასწარ გაფრთხილებ მოსალოდნელი საფრთხის შესახებ.
-კარგი, მაშინ ასე მოვიქცეთ. ახლა გეტყვი იმ სამსახურიდან წამოდი და ვაჩეს თავი დაანებეთქო, წამოხვალ?
-რაებს ადარებ? ის ჩემი სამსახურია. ვაჩე კი ჩემი უფროსი. შენ კი ნუკისთან არანაირი არაფერი გაკავშირებს, რომ რაიმე ურთიერთობა გქონდეს. რას მახსნევინებ საერთოდ?
-კესო ოთახში უნდა შევიდე. შენ კი წადი და მოეშვი ჩემს გაკონტროლებას.
-კარგად იყავი - კარები გამოვიჯახუნე..
ბაჩი ოთახში შევიდა და ლოგინზე მობუზულ ნუკის გახედა.
-მაპატიე. უბრალოდ ძალიან ახლო ურთიერთობა გვაქვს და ყველაფერზე ნერვიულობს.
-არაუშავს. მე წავალ - წამოდგა.
-კაი ტო, იყავი ხომ არ შეგჭამ? ისე გემრიელი კი ჩანხარ, მაგრამ ჯერ ადრეა.
-მე - დაიმორცხვა და მთლიანად გაწითლდა.
-ვგიჟდები შენს წითელ ლოყებზე. - მიუახლოვდა და ხელები სახეზე მოკიდა. კისერზე უსვავდა თითებს და გრძნობდა ნუკის ათრთოლებულ კანს.~
-ბაჩი. - გაიტრუნა.
-ჩშშშ. არაფერს გიზავ. - თითქოს ამ სიტყვებს ელოდაო, ისიც დაწყნარდა და მოეშვა.
-გაშრება შენი ტანსაცმელი და წახვალ, დაწყნარდი.
-ჩემები..
-ვერაფერს გაიგებენ, არ ინერვიულო.
-კესომ თქვა, რომ..
-არ ინერვიულო, კარგი?
-კარგი. - თავი ნაზად დაუქნია.
ბეა უზარმაზარ სახლს მიუახლოვდა და მაშინვე მცველები გადაეფარნენ.
-ქალბატონო ბეატრის.
-ქალბატონო? - გაუკვირდა.
-ბატონი ალექსანდრე სახლშია.
-ხო, მასთან მივდივარ ზუსტად.
სახლში შევიდა. მისაღებში არავინ იყო. არც სამზარეულოში. მეორე სართულზე ავიდა და კაბინეტში შეიხედა, არც იქ იყო. ბოლოს ოთახში შევიდა და აბაზანიდან ახალგამოსულ სანდროს წააწყდა.
-ბოდიში, არაფერი დამინახავს. - თვალებზე ხელი აიფარა და უკან დაიხია.
-ქალბატონო ბეა, რით დავიმსახურე თქვენი ყურადღება? - პირსახოცი თმიდან მოიშორა და უკეთესად დააკვრიდა.
-მე. - უცბად დაავიწყდა. - მე ანუ...
-შენ რა?
-ანუ.
-ხო, გისმენ - უკვე ეცინებოდა.
-ჩაიცვი სანდრო.
-ახლავე - ის ის იყო პირსახოცი უნდა მოეხსნა ქვევიდანაც, ბემ რომ იყვირა.
-რას აკეთებ? ოთახში შედი
-უნდა ჩავიცვა და ჩემს ოთახში ვარ.
-დაბლა ჩავალ და ჩამოდი. - გავარდა და კარი მიუკეტა.
მალე სპორტულ შარვალსა და მაისურში გამოეცხადა.
-რამეს დალევ? ან შეჭამ?
-არამგონია ჩემი საჭმელი გქონდეს. შენსავით კი არასდროს ვიკვებები.
-შემიძლია მოვატანინო.
-საჭმელად არ მოვსულვარ, საქმე მაქვს.
-გისმენ - უთხრა, თან სამზარეულოში გავიდა, იქიდან კი ვისკის ჭიქით დაბრუნდა.
-დალევ? - სასმელზე მიუთითა.
-არა.
-შენმა ძმამ იცის, აქ რომ ხარ?
-როდემდე უნდა ახსენო ის?
-მე რა ვიცი. მერე არ მოვიდეს და კონცერტები არ ჩამიტაროს.
-ვეტყვი და აღარ გცემს, არ ინერვიულო. - სანდროს ჩაეცინა.
-კარგი, რა საქმე გქონდა.
-იმ კაცზე, მოკლედ რაღაც ინფორმაციები მაქვს შეგროვებული. ჩემი ბიჭები თვალთავზე მყავს დაყენებული.
-მოიც, ვინ შენი ბიჭები? - შეაწყვეტინა.
-ჩემი ძველი სამსახურიდან. ვმეგობრობ მათთან და უარი არ მითხრეს.
-მეგობრობ?
-ხო, რა იყო?
-მე შენ მოგეცი საქმე თუ მათ? - გაბრაზდა.
-მე მომეცი, მაგრამ როგორ მოვაგვარებ ამ საქმეს, შენ აღარ გეხება.
-ისინიც დაგთანხმდნენ არა? მეღადავები გოგო? - ტონს აუწია.
-რა გინდა სანდრო? ვისაც მინდა, იმათ დავიხმარ.
-ვერ დაიხმარ. ახლავე დაურეკავ და ეტყვი თავიანთ საქმეს დაუბრუნდნენ. ამ საქმეს მარტო მიხედავ, თუ არადა კარგად იყავი.
-რა გეტაკა?
-დაურეკე.
ბეამაც დაურეკა. რა ექნა, ამ ერთადერთ საქმეს ხელიდან ვერ გაუშვებდა. მარტოს უნდა ემოქმედა.
-იმ კაცს იცნობ შენ?
-კარგად არა.
-ხო. იცოდი, რომ ცოტა შეშლილია?
-კი, ზედ ეტყობა.
-არა, სერიოზულად. თვალთვალის დროს ბიჭებმა
-კიდე ბიჭებს მიხსენებ?
-მაცდი თუ წავიდე ახლა?
-გისმენ. - დანებდა.
-მოკლედ საავადმყოფოში დადის ხშირად. მისი ექიმი მოვინახულე და ყველაფერი გავიგე. ფსიქიკური აშლილობა აქვს. წლების წინ დიდი ტკივილი გადაუტანია. რა ტკივილი მანამ ვერ გავიგე, სანა მისი ფსიქოლოგი ვერ ვიპოვნე. ვინაიდან ყველა პაციენტის დოსიე გასაიდუმლოებულია, არქივში ჩუმად შევაღწიე და გავიგე. იცოდი შვილი, რომ ყავდა? მოკლედ ყავდა ერთი გოგონა. როგორც იცი, ეს ბინძურ საქმეებშია გარეული და მოკლედ ბევრი აქვს მიქარული. მისმა მტრებმა გაიტაცეს და მოკლეს. მის მერეა ცუდად. საქმეს კვლავ აგრძელებს, მაგრამ ამავე დროს ადამიანებს კლავს. შური იძია მტრებზე, მაგრამ არ ჩერდება. როგორც ჩანს მიეჩვია მკვლელობებს. ვინმემ რამე რომ არ შეასრულოს სამსახურში, მაშინვე კლავს. მოკლედ მკვლელობაც დამეატა მის ბინძურ საქმეს. მტკიცებულებები ჯერ არ მაქვს, რომ დავიჭიროთ. ვეცდები მასთან კავშირი დავამყარო და გამოვტეხო.
-იმ ფსიქოპატთან აპირებ ურთიერთობას?
-უნდა გავიცნო. არ ვიცი, წარსულში დავაბრუნებ. ყველაფერს გავახსენებ. იქნებ ავალაპარაკო.
-როგორც გინდა. ყველაფერი თუ მოიფიქრე ჩემთან რაღატო მოხვედი? - შეხედა. - ახლა არ მითხრა მომენატრე და მიზეზად გამოვიყენეო.
-ვაიმე, როგორ მიხვდი.
-შეგატყვე თავიდანვე. მოდი - ხელი დაუქნია . - გაკოცო მაინც.
-პირდაპირ საძინებელში ავიდეთ საყვარელო - არც მან დააკლო ირონია.
-ვიყავი იქ უკვე თან კარგ ფორმაში და ჩამომიყვანე აქ, ხოდა მოდი ახლა.
-კარგი, გეყოს. მართლა.
-წეღანაც მართლა გეუბნებოდი.
-რა იყო შენ, ნაშები შემოგაკლდა?
-ხო, შენს მერე იმ ლოგინში ვერავის ვაწვენ.
-საწყალო. ამ დღეებში გაგიჩითავ ვინმეს, არ ინერვიულო. ახლა რისთვის მოვედი.
-აბა გისმენ.
-იმ ფსიქოპატთან წასვლა ცოტა არ იყოს მეშინია. არ არის ხელწამოსაკრავი კაცი. ყველანაირად შემამოწმებენ. შეიძლება შენთან კავშირიც აღმომიჩინოს, ამიტომ რამდენიმე შენი კაცი მჭირდება, რომ ეს დეტალები მოაგვაროს.
-ის არ არის ხელწამოსაკრავი კაცი და გეშინია და ჩემთან რამ გაგხადა უშიშარი? დავიჯერო, არ იცოდი ჩემზე?
-დამეხამრები თუ არა?
-ჯერ პასუხი გამეცი.
-ანუ არ მეხმარები.
-ანუ არ მცემ პასუხს.
-რისი მოსმენა გინდა?
-რაც იყო იმის.
-ხო, შენი არ შემეშინდა. არ ვიცი რატომ, მაგრამ არ შემეშინდა. ახლა რომ გითხრა, შენთან როცა ვარ თავს პირიქით დაცულად ვგრძნობ-თქო, დაიჯერებ? შენი არასდროს მეშინოდა და არც შემეშინდება. შენ არ ხარ ისეთი, როგორსაც აღწერენ ინტერნეტში. არ ხარ მკვლელი და არც ხალხს აწამებ. - უთხრა და მისკენ მიტიალდა.
-ჯობს გეშინოდეს.
-რატომ?
-რატომ? ახლა, როცა შენ ჩემთან თავს კარგად გრძნობ და სულაც არ გეშინია, თავს ძვილვს ვიკავებ არ გეტაკო და გაკოცო. ეს კი არამგონია შენ მოგეწონოს. ჯობს გძულდე, ასე ძალიან მაინც არ მომინდები.
-რომ არ მძულდე და ისე შეინარჩუნე მშვიდი მდგომარეობა, ვერა?
-ვერა.
-ანუ შენთან ურთიერთობა შევწყვიტო?
-არა, რატო. შეგიძლია პირველ წინადადებაზე იფიქრო. იქნებ არც შენ ხარ გულგრილი.
-საყვარლობას მთავაზობ? - გაეცინა. - მადლობა არ მინდა. არც შენი კაცები მჭირდება. მე თითონ მოვაგვარებ საქმეს და შემდეგ საერთოდ წავალ. თვალით ვეღარ მნახავ. შენი ჰორმონები კი ვინმე სხვაში ჩაიცხრე. - უთხრა და სახლიდან წამოვიდა.
რამდენიმე დღე იფიქრა, როგორ უნდა დაახლოებოდა იმ კაცს. კაცს, როელსაც ბევრი ბიზესი და დაწესებულება ქონდა. ერთ დღეს მის კლუბში წასვლა გადაწყვიტა. შეარჩია დრო, როცა ისიც იქ იქნებოდა, გამოეწყო შესაფერისად და წავიდა. ვერ იტანდა ამ სუნს. სიგარეტის, მოსაწევის, სასმლის. ეს ამაზრზენი ხალხი ცუდად ხდიდა. არ იყო ჩვეულებრივი კლუბი. აქ ნარკომნები, დაბოლილები, ყველა იყო. ვინ ვის კოცნიდა არავინ იცოდა. მალე გული აერეოდა. საჭირო ოთახში შევიდა. ერთი ჭიქა დალეული ქონდა და ცოტა შეზარხშებული იყო. მისი კაბინეტი კლუბიდან დაინახა. გამჭირვალე მინებიანი, რომლიდანაც იყურებოდა და სიტუაციას აკონტროლებდა. თმა აიწეწა, სუნამო კიდევ შეისხა და გავიდა.
-გამარჯობა - ერთ ბიჭს მიუჯდა გვერდით და გაუღიმა. - ბეატრისი - ხელი გაუწოდა.
-სანდრო. - უთხრა და ბეას ხველება აუტყდა.
-უკაცრავად, ვიღაც გამახსენდა. არ ვიცეკვოთ? - უთხრა და გამომწვევად შეხედა.
-დიდი სიამოვნებით. - ააყენა და ხალხს შეერია. ბეას მოშიშვლებულ ზურგზე დააცოცებდა აუტანელი თითებს ბიჭი და თან ეცეკვებოდა. ბემ გამოიწვია, უფრო მიეტმასნა.
-რაო პატარავ, თამაშს ხასიათზე ხარ?
-აჰამ.. - უთხრა და ფეხი უხერხულ ადგილს მიადო.ბიჭმა კი უცნაური ხმა გამოსცა. არც მან დააყოვნა და საჯდომზე მოუჭირა ხელი. ბეას მისი ხელების დამტვრევა მოუნდა, თუმცა ახლა ამას ვერ იზამდა.
-უხეში გოგოები მომწონს.- ყურში უთხრა. მალე კი ბეამ ყვირილი დაიწყო.
-მიშველეთ, მიშელეთ ხალხო. მიშველეთ ჩემზე ძალადობა უნდა.
ყვიროდა, ბიჭი კი გაოგნებული უყურებდა. კიდევ კარგი კარგი დრო აარჩია და სიმღერა გამორთული იყო იმ მომენტში. ბეას თვითონ გაუკვირდა ამხელა ხმა თუ ქოდა. ხელები დაუშინა ბიჭს და თან ლანძღავდა. ისიც იკავებდა, ან თავის დაცვას ცდილობდა. ისე ჩანდნენ თითქოს მართლა მართლა უნდოდა უცხოს გოგოზე ძალადობა.მალე უფროსიც გამოჩნდა.
-რა ხდება?
-მიშველეთ, გთხოვთ, მიშველეთ. ის მან მე დამარტყა. - ბეა გაჰკიოდა და უფროსს ხელზე ექაჩებოდა.
-მიშველეთ, წამიყვანეთ აქედან. გთხოვთ სახლში მინდა - ერთი ცრემლიც გადმოვარა და ეგ იყო. კაცმა მანქანაში ჩასვა და წაიყვანა.
-მადლობა, მე... ძალიან შემეშინდა. თქვენ რომ არა არ ვიცი რა მოხდებოდა.
-იმ კლუბში რა გინდოდა ასეთ პატარა გოგოს?
-მე.. ცუდად ვიყავი. ძალიან ცუდად და ყველაფრის დავიწყება მინდოდა.- უთხრა და გაჩუმდა. სიჩუმე ჩამოწვა. - მე ასე ვერ წავალ სახლში. ჩემები ინერვიულებენ. აქ ჩამოვალ - საწყლად უთხრა.
-აქ?
-დიახ. ასე ვერ მივალ სახლში.
-აქ ვერ დაგტოვებ. ჩემთან წაგიყვან. დაისვენებ და ხვალ სახლში წახვალ.
-ასე ვერ შეგაწუხებთ, ისედაც გადამარჩინეთ. ვალში ვარ თქვენთან.
-მაგაზე არ იფიქრო.
.......
-როგორ ხარ ჩემო თოჯინა? - მითხრა და შემოვიდა ბაჩი.
-აფერისტო. კარგად შენ? - ვუთხარი და მაინც ჩავეხუტე.
-მეც. მაჭმევ რამეს?
-რაიყო, შიმშილობ?
-ხო იცი არ მევასება ეს საჭმელების კეთება.
-მერე აიყვანე დამხმარე.
-უცხოს ვერ ვეგუები სახლში.
-ხოდა გადმოდი ჩემთან.
-რატო? უკეთესდ რომ მაკონტროლო რამე რომ არ დავაშავო? - გაეცინა.
-დიახაც.
-კარგი რა კესო.
-რა? აღარ ხარ ამერიკაში და დამთავრდა შენი გართობა.
-მერე ვინ გითხრა, რომ ვერთობი?
-აბა რას შვები? გოგოს აწვალებ, აწითლებ, დამშეული თვალებით უყურებ და ბოლოს მის რეაქციებზე ერთობი.
-რა ვქნა,ძალიან საყვარელია.
-ბაჩი არ გაბედო მასთან ურთიერთობა. ძალიან კარგად იცი, რომ ლოგინში არ ჩაგიგორდება. შეყვარებას რაც შეეხება, მისთვის პრინცს ეძებენ დიდი დისციპლინითა და გადაწკეპილი თმით. შენ კი ასეთი არ ხარ. ერთად ვერანაირად ვერ იქნებით.
-თუ მას შევუყვარდი?
-უყვარხარ?
-ჯერ არა, ვმუშაობ ამაზე.
-გადამრევ შენ. მე რას გეუბნები და შენ კიდე რას აკეთებ?
-ხომ არ გითქვამს ვინმესთვის იმ დღეზე?
-არა, დამშვიდდი. მაგრამ კიდევ განმეორდება და მერე ვეტყვი.
-კარგი. შენზე მომიყევი რა ხდება ახალი?
-არაფერი.
-სამსახურში?
-არაფერი.
-არ გაქვს საქმე?
-კი. მაქვს და ვიძიებ. ისეთი არაფერია.
-რა იყო, ვაჩე აღარ გაქცევს ყურადღებას?
-ეგ რა შუაშუა?
-რავიცი, ისე მოგექუფრა სახე, რომ რავი.
-ვაჩე ჩემი უფროსია და ჩვეულებრივ მექცევა.
-მეც მატყუებ? კარგი, შენს თავს არ უტყდები, მე მაინც რას მიმალავ?
-საიდან მიხვდი?
-შემთხვევით გამომძიებელი ხომ არ ვარ? ადამიანის ქცევებს ორ წუთში ვშიფავ, შენსას მითუმეტეს. დაბადებიდან გიცნობ.
-ხოო. რაღაცას გეტყვი და არ დაიწყო ახლა ძმური რაღაცეები.
-გისმენ.
-იმ საქმის დროს. ისე მოხდა, რომ მაკოცა და მეც ავყევი.
-რა ქენი?
-ხომ გთხოვე.
-ვაჩეს აკოცე და მაინც ამბობ არაფერი ხდებაო?
-მაცადე გითხრა.
-ეგ ამბავი უკვე არ მომწონს.
-ხოდა. იმის მერე ბევრი რამ მოხდა. თავისთან წამიყვანა, თბილად მექცეოდა. ერთხლ მასთანაც დავრჩი.
-ბატონო?
-ანუ უბრალოდ დავრჩი. ნუ ყვირიხარ ეგრევე.
-ხო კიდევ კარგი. მერე.
-მერე ისეთი ურთიერთობა შეიქმნა სადაც არც მე ვუწევდი წინააღმეგობას და ისიც ჩემზე ზრუნვას განაგრძობდა. ვატყობდი, რომ არ იყო ჩემს მიმართ გულგრილი. მერე ყველაფერმა რომ ჩაიარა და ვნახე, არაფერი შვიმჩნიე. როგორც ქვა და უგრძნობი ისე ვიყავი. ვუთხარი ის კოცნა არაფერს ნიშნავდა-თქო და ახლა საერთოდ ზედაც არ მიყურებს.
-მოიცა და შენ მართლა ვერაფერს გრძნობ?
-შენი აზრით რატომ ვნერვიულობ?
-მერე რამ გათქმევინა ვერაფერი ვიგრძენიო. მე რომ გოგომ კოცნის მერე ეგ მითხრას ცხოვრებიდან ამოვშლი. ოღონდ გააჩინა ახლა როგორ გაკოცა. არ მოგეწონა?
-ბაჩი - ხელი მივარტყი. - არ ვაპირებ კოცნის შენთან განხილვას.
-მაინტერესებს უბრლოდ, თუ არ მოგეწონა, მართალი ყოფილხარ.
-რა არ მომეწონა, გაგიჟდი? ლამის გული წამივიდა სიამოვნებისგან.
-კარგი ეგეთი დეტალებიც არ გინდა, თორემ მეგობრის როლს მოვიშორებ და ძმად გადავიქცევი, რომელიც მივარდება იმ შენს ვაჩეს და ერთადერთი დის კოცნისთვის მაგრად მოვდებ.
-კარგი რა.
-გიყვარს?- მოულოდნელი კითხვა დამისვა.
-მეე..
-ნუ გამოშტერდები, პირდაპირ მითხარი.
-მიყვარს.
-მერე მიდი მასთან. რას იტანჯავ თავს და მასაც ტანჯავ. დროს ტყუილად რატომ კარგავთ, როცა ერთმანეთით ტკბობა შეგიძლიათ? ოღონდ მთლად ნუ გადაეშვებით და შენი სხეულით ნუ დატკბება. მაგდენის უფლებასაც არ გაძლევ.
-სულ შენ შეგეკითხები აი.
-კესანე.
-არ ვაპირებ არაფერს, დაწყნარდი. საღამოს ვნახავ, მასთან წავალ.
-წადი. შენ მაინც იყავი ბედნიერი.
-თავს ნუ მაცოდებ, მაინც არაფერი გამოგივა ნუკისთან.
-მადლობა გამხნევებისთვის. ისე შენი დაბადების დღეზე რას ვშვებით?
-ორ დღეში მაქვს, მანამდე მოვაგვარებ. აგარაკზე მინდა მოვაწყო ყველაფერი და იქ ავიდეთ მეგობრები.
-ბაზარი არაა.
საღამოს უცბად ჩავიცი, მოტოზე დავჯექი და ვაჩესთან მივედი. ვნერვიულობდი. ასე გიჟვით უნდა მივსულიყავი და რა უნდა მეთქვა, რატომ მოვედი-თქო. გოებაში სხვადასხვა ტექტს ვაწყობდი. უკვე კართან ვიყავი. ბოლო ტექსტი საკმაოდ მომეწონა და ის ავარჩიე, რამდენჯერმე გავიმეორე. ზარიც დავრეკე და დაველოდე მას. კარი გააღო. გაკვირვებული მიყურებდა. ღმერთო რა საოცრებაა. ასეთი რატომაა? მოიც, ასეთი სიმპატიურიაქამდეც იყო?
-კესანე. - საოცარი ხმით მითხრა და უფრო გამოვშტერდი. არაფერს ვამბობდი, უბრალოდ ვუყუებდი. ვეღარ მოვიფიქრე ვერაფერი, არც ის ტექსტი მახსოვდა არც არაფერი. მივვარდი და ვაკოცე. მაშინვე ხელები შემომხვია წელზე და ამყვა. ველურივით მკოცნიდა. კარი მიკეტა და იქვე კედელს ამაყუდა. ცალი ხელი თმაში შევუცურე და მოვქაჩე. თითქოს უფრო გახედაო. წელზე შემისვა და ისე განაგრძო კოცნა. ბოლოს ჰაერი, ომ აღარ მეყო ჩამოვედი და შევხედე.
-იმ სიტყვებს განანებ რაც მაშინ მითხარი. - სიცილით მითხრა.
-თანახმა ვარ. ახლა მაკოცე.
აგარაკი სავსეა ჩამი მეგობრებით. 25 წლის დაბადების დღე უნდა აღვნიშნოთ წესით, თუმცა აქ მაინც სხვა ამბებია. ზოგი ერთმანეთს ემალება, ზოგი ჩხუბობს, კინკლაობს და ასე შემდეგ. წინა დღეს ვაჩეზე ვუთხარი ჩემებს. ახლა კი გულისფანცქალით ველოდი, როდის გაიღებოდა კარი და შემოვიდოდა მისი მანქანა.
-კესანე მოგკლავ, არ გაცოცხლებ - ბეა დავინახე, რომელიც გაცეცხლეული მოდიოდა ჩემკენ და თვალებს მიქაჩავდა.
-ბეა რა მოხდა?
-სანდრო რას ჩამომითრიე, გადაირიე?
-სანდრო?
-ოჰ, ახლა გამოიშტერე თავი. ვაიმეე, რა გინდა ღმერთო, ჩემი სიკვდილი?
-ბეა დაწყნარდი და წამოდი. გუშინდელის მერე არ მინახავს ვაჩე და ცუდად ვარ უკვე.
-შენ ჩაეხუტები და აკოცებ და მე რომ ჩამომიყვანე, რა ვქნა ახლა. არ იცი რა გიჟი ვარ, თუ გადამეკეტა, მივვარდები.
-ვის მივარდები? - უკნიდან მოგვიახლოვდნენ ბიჭები და სანდრო ჩაეკითხა ბეას ეშმაკური თვალებით.
-შენ. - თვალი თვალში გაუყარა. - აქ რა ჯანდაბა გინდა?
-მე ჩამოვიყვანე და ძალიან გთხოვ, ძმაკაცი არ მომიკლა - ვაჩე გამოჩნდა და მომეხვია. - მომენატრე - კისერში მაკოცდა და ყურში მითხრა- საჩუქარს გვიან მოგცემ.
-აქეთ არ მომკლას მაგან. - ჩაიჩურჩულა ბეამ.
-გილოცავ კესანე.
-მადლობა სანდრო. წამოდით ოთახებს გაჩვენებთ, დღეს ვსვავთ და აქ რჩებით. - გავიკრიჭე და სახლისკენ წავედი.
-ოთახებს თუ ოთახს? - გვერდით ამომიდგა ვაჩე და თეძოზე ხელი მომიჭირა.
-ვაჩე ჩემი ძმაა აქ.
-მერე?
-მართალია მოსწონხარ, მაგრამ ერთ ოთახში, რომ გვნახოს დაგინაყავს მაგ ლამაზ სახეს.
-კაი რა, გთხოვ - წუწუნი დამიწყო არაადამიანური ხმით.
-არა, ვაჩე. ნუ მეწუწუნები. - ჩუმად ვუთხარი, ჩემ წინ გაკრეჭილი ძმა, რომ დავინახე.
-ვაა, ჩემი კოლეგაც მოსულა. - ვაჩეს ხელი ჩამოართვა. - როგორ ხართ აბა?
-მაგრად.
საღამო ძალიან კარგი გამოვიდა. ბევრი ვიცეკვეთ, ვიმღერეთ და მე კი ისე დავთვერი, ფეხზე ძვლივს ვიდექი. ვაჩეს ეშმაკურად ვუყურებდი, მინდოდა რამე გიჟური გაეკეთებინა.. ის ხომ მთლიანად მაგიჟებს, მაგრამ მაინცდამაინც ახლა იყო ფხიზელი და ისე იქცეოდა, თითქოს სულ არ ვუნდოდე. ამას გავაგიჟებ ახლა, მაცადე შენ.
-ჩემო სიყვარულოო - მივუახლოვდი და მუხლებზე მოვთავსდი, თან ყურში ვეჩურჩულებოდი.
-რაო, დიდი გოგო გავხდით და ვთვრებითო?
-შენ რატომ არ დალიე?
-და მერე შენი ძმა არ იტყვის, რა ლოთი შეყვარებული ყავს ჩემს დასო?
-კაი რაა. - ამოვიწუწუნე.
-მეტი აღარ დალიო, კარგი? - საოცრად მზრუნველი ხმით მითხრა.
-მინდა დალევა - ვთქვი და გვერდით მდგომი პატარა მაგიდიდან სასმლით სავსე ჭიქა ავიღე.
-არა ჩემო სიყვარულო, აღარ გინდა. - ეცადა გამოერთმია.
-შენც გინდა ხო? მოდი შენც დალიე. - ვუთხარი და მისი ტუჩებისკენ მივწიე ჭიქა. უკან გაიწია.
-კესო, უკვე დავლიე, აღარ გვინდა.
-იცოდე დალიე - მკაცრად ვუთხარი.
-ოჰოჰოჰო, როგორ გავთამამდითო. ყოჩაყ, პატარავ.
-ვაჩე დალიე, თორემ ცხოვრებაში აღარასდროს გაკოცებ. - დავემუქრე ჩემი ნასვამი გონებით. - მიდი, გააღე აბა პირი - ვეუბნებოდი და მის ნაცვლად მე ვასრულებდი მოქმედებებს. ის არ აღებდა და მე უფრო ვბრაზდებოდი. სახე ახლოს მივუწიე, ჭიქაც პირთან.
-კესანე - იცინოდა და თან მაკავებდა.
-მიდი რა ჩემო სიყვარულო.
-ჯობს ოთახში აგიყვანო, გეყო დალევა. - უკვე დგებოდა ჩემიანად, მე რომ ყბებზე ხელი მოვუჭირე, ძალით გავაღებინე და სასმელი ჩავასხი. შემეწინააღმდეგა, მე კიდევ ვასხამდი, ბოლოს გადამეკეტა და პირიდან რომ არ გადმოსხმოდა, სახე ახლოს მივუტანე და ვაკოცე. მის პირში ჩასხმულ სასმელს ახლა ორივე ვინაწილებით. გამოწუწვნა უფრო გამომივიდა მისი ტუჩების. ალბათ ძალიან უხერხული დასანახები ვიყავით, მაგრამ იმ მომენტში არ მადარდებდა. ვაჩესაც სხვა გზა აღარ ქონდა, მკოცნიდა და თან ხელს მხვევდა, რომ არ გადავვარდნილიყავი. უკვე ისე ვირხეოდი სიმთვრალისგან, თავს ვეღარ ვიმაგრებდი.
-კეს, კესო, კესანე - ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ამბობდა ჩემს სახელს. - გეყო ჩემი წუწვნა, წამო, გვიანია აგიყვან ოთახში.
-ცოტაც - არ ვაცადე და კვლავ ვაკოცე. - ვაჩეე - უკვე ამოვიწუწუნე კიდევ რომ გამაჩერა.
- არ არსებობსსს - ყვირილის ხმა მომესმა და მეც მაშინვე წამოვფრინდი, გეგონება მთვრალი სულ არ ვიყავი.
-რა, რა, რა მოხდა?
-ვაიმეეე, არ მჯერაა - მივხვდი ბეას ხმა იყო, რა ჯანდაბა ხდება? ბეას ვხედავ, რომელიც ვიღაცას ეხუტებაა, არ ჩანს, ვცდილობ გავიგო, ვუახლოვდები, ბეას ვწევ და
-არაააა - გავკივი - ღმერთო, შენ ხარ, არ მჯერააა - ვერ ვწყნარდები, ყელა გიჟივით გვიყურებს.
-ბაბიიი, არ მჯერაა - ვეხუტები ჩემს ახლადჩამოსულ დაქალს და მგონია სადაცაა გავჭ....ტ.
-ამოასუნთქეთ და ჩვენც გვანახეთ ვინაა - ჩემი ძმა გამოვიდა ოთახიდან. - ბარბარე - გაკვირვებულამ ამოთქვა. - შენ ხარ გოგო?
-მე ვარ, მე ბაჩი - ღიმილით უთხრა და მოეხვია. მივხვდი უხერხული სიტუაცია შექმნა და გადავწყვიტე ეს უხერხულობა მომეხსნა.
-ბარბარე ჩემი და ბეას დაქალია. ამერიკაში იყო სასწავლებლად წასული და ახლა ჩამოვიდა. ვერ გაძელი ხო უჩვენოდ და ჩამოხვედი - ისევ მას მივუტრიალდი და მოვეხვიე.
-ხო იცით როგორ მიყვარხრათ. უთქვენოთ იქ გაუსაძლისი იყო. თუმცა ჯერ კიდევ არ ვიცი რამდენი ხნით ვრჩები. მხოლოდ ორი წელი იქ არაფერია, კიდევ დამრჩა სასწავლი.
-ახლა მაგაზე არ მელაპარაკო, ჯობს ვიცოდე, რომ სულ რჩები.
აი ასეთი სიურპრიზი მომიწყო და მოგვიწყო ბაბიმ. მისგან გამიკვირდა, რომ ჩამოვიდა. ის ისეთი მიზანდასახულია. გამორიცხულია სწავლა არ დაემთავრებინა და ისე ჩამოსულიყო. რაღაც ხდება, მაგრამ მთავარია ახლა აქ არის.
ის ღამე არ მძინებია. სიტყვა გართობა რასაც ნიშნავს, იქამდე გავერთეთ. გული ბედნიერად მყავდა. ახლა ჩემი ორივე დაქალი გვერდში მყავდა. ამას დამატებული ჩემი ძა და მეგობრები. ბაბიმ გამოგვიცხადა ჯერ არაფერი ვიცი, რამდენი ხანი დავრჩები და როდის წავალო, ამიტომ უბრალოდ ვტკბებოდით მისი ჩვენთან ყოფნით. მე მუშაობა განვაგრძე, ბეაც არ მოდუნებულა. ჩემი ძმა ბოლომდე მივუშვი და წარმოდგენა არ მინდა ნუკის რას უკეთებს. ყველაზე ნაკლებად ახლა ის მჯერა, რომ მას თავი დაანება. შეიძლება თავი ასე მომაჩვენოს, მაგრამ მალულად მაინც ეცდება კონტაქტზე გასვლას.
-მე არ მილაპარაკია, რაო რა თქვეს? - ბაჩის ვუთხარი და თან ტოსტით სავსე თეფში დავუდგი წინ.
-მეწუწუნებიან, როგორც ყოველთვის. შენს აქ ცხოვრებას ხო ისედაც ვერ ეგუებოდნენ და ახლა მეც დავემატე. დედა მალე ფეხით ჩამოგვაკითხვავს - მიპასუხა და დიდი ლუკმა მოკბიჩა.
-ჩამოვიდნენ კაცო, ვინ უშლით. ვერ ვხვდბეი რატომ უნდა ჩემი საქართველოდან აწაპვნა, ეს ხომ ჩემი სამშობლოა.
-როდის მერე გახდი პატრიოტი?
-მე სულ პატრიოტი ვიყავი. ჩვენს ქვეყანას არაფერი ეშველება, სათავეში ვინმე ნორმალური თუ არ ჩაუდგა, ამას კი მხოლოდ ახალგაზრდები და ახალი თაობა შეძლებს. მე კი ჩვენი ქვეყნის განვითარებაში წვლილს შევიტან.
-რა დიდი გეგმები გქონია - ირონიულად მითხრა. - მარიამ დიდი უნდა გახდე?
-არ ვღადაობ და ჯობს შენც რამე გააკეთო. როდემდე უნდა იყო უსაქმოდ?
-ვინ თქვა, რომ უსაქმოდ? ახალი საქმე ვნახე აქ. ცოტა საშიში ბანდაა, მაგრამ ხო იცი მიყვარს, როცა რისკიანია საქმე.
-ეცადე მალულად არ გამოიძიო, სახელმწიფოსთან იქონიე კავშირი.
-კერძოდ დამიქირავეს, ამიტომ ვერანაირად ვერ მექნება მთავრობასთან კონტაქტი.
-ოჰ ბაჩი, ოჰ.
-კარგი შენს სამსახურზე მომიყევი რამე, რო დამსვი და ამაჭორავე ამხელა კაცი. - ჩაიცინა.
-ვმუშაობ, ახალი არაფერი არ ხდება.
-უფროსთან როგორ არის საქმე? - გამეკრიჭა.
-ნუკის შეეშვი? - სიტყვა ბანზე ავუგდე და ჩემთვის საინტერესო თემა წამოვჭერი.
-ხო არ გაბრაზებს?
-ნუკის შეეშვი-თქო? - გავუმეორე კითხვა
-ჯერ მე დაგისვი კითხვა.
-ნუ ხარ ბავშვი და მითხარი.
-რატო ეჭვიანობ კესო?
-არ ვეჭვიანობ ბაჩი, უბრალოდ შენზე ვნერვიულობ. მაგ გოგოსთან ურთიერთობა კარგს არაფერს მოგიტანს. თან, მგონი არც მოსწონხარ და ძალით ეტენები. - ვიცოდი წამოეგებოდა, ეს არ უნდა მეთქვა.
-არ მოვწონვარ? იცი რა ემართება ჩემს ხელებში?
-მაგ ხელებს მოგაჭრიან მაგისიანები. გთხოვ, ბაჩი შეეშვი.
-კარგი - უცნაური სიმშვიდით მითხრა - არ ინერვიულო, არაფერს ვაპირებ. ჩემთვის ზედმეტად ნაზია.
ბეატრისი
-გისმენთ.
-ჩემი ნომერი წაშალე?
-რა გინდა?
-ჩემი ნომერი რატო წაშალე?
-ვთიშავ.
-ბეტრის არ გათიშო, თორემ მოვალ და შენი ძმის თანდასწრებით აგიღებ და წაგიღებ.
-ძალიან შემაშინე, კარგად. - ტელეფონის გათიშვას აპირებდა, სანდრომ რომ ჩაყვირა.
-გოგო ნუ გათამამდი-მეთქი გითხარი. საქმე მაქვს და უნდა დაგელაპარაკო.
-გისმენ.
-უნდა შეგხვდე.
-ან ტელეფონში მითხარი, ან კარგად იყავი, არ მცალია. - უთხრა თან პარალელურად სანდროს ქშენის ხმა მოესმა მეორე მხრიდან.
-რა იყო, ასე გეშინია ჩემთან შეხვედრის? მერე თავი რომ ვერ გააკონტროლო - უთხრა და ბეამაც გაუთიშა.
-ვინ იყო? - სამზარეულოში ნიკა შევიდა.
-კესო. დღეს გოგოები მოდიან ჩვენთან. ბაბი და კესანე.
-მოვიდნენ. მე გავდივარ.
-საით?
-ბიჭებთან რაღაც საქმეზე. რამე გინდათ ამოგიტანოთ?
-არა, ყველაფერი გვაქვს.
-კარგი, წავედი. ჭკვიანად - უთხრა და თავზე აკოცა.
-ბაბიი - დაურეკა.
-ხო ბეა.
-გოგო დღეს გამოდით ჩემთან, ვიჭორაოთ. წესივრად ვერც ვილაპრაკეთ ეს დღეებია.
-ხოო, მეც მინდოდა თქვენთან ჭორავი, ისე მომენატრაა ჩვენი ღამეები. მოვალ დაურეკე ბეასაც და ამოვალთ.
-კარგი, გკოცნი.
მაცივარი გამოაღო, ნაყინი გამოიღო და ჭამა დაიჭყო, კარზე ზარი რომ გაისმა.
-მოვდივარ. - ნაყინიანი ჭიქაც აიღო და კარის გასაღებად წავიდა.
-შენ ნორმალური ხარ? - თვალები დაექაჩა კარის მეორე მხარეს სანდრო, რომ დაინახა.
-ხომ გითხარი, მოვალ-თქო - უთხრა და სახლში დუკითხავად შევიდა.
-შენ გაგიჟდი? ჩემი ძმა, რომ მოვიდეს და აქ გნახოს, გაგიჟდება. - უკან აეკიდა.
-მე რომ გამაგიჟე ეგ არაფერი ხო? - კითხა, თან მაცივარი გამოაღო.
-შენი ძმა სულ არ გიფრთხილდება ხო? დაგყავს შენს ჭკუაზე და რასაც გინდა იმას ჭამ. ასე გასუქდები და მალე მოკვდები.
-შენ დაგეკითხო ახლა გავსუქდე თუ არა.
-თუ ჩემს საყვარლობას აპირებ, უნდა დამეკითხო აბა? - ეშმაკურად უთხრა, ბეას კი დიდი ნაყინის ლუკმა გადასცდა და ლამის არ დაიხრჩო.
-ღმერთო შენ მიშველე. - თავისთვის თქვა. მერე ჭიქა მაგიდაზე დადო, სანდროს ხელი ძლიერად მოუჭირა მკლავზე და კარისკენ მიათრია. უფრო სანდრო მიდიოდა და ბეა ჩამოკონწიალებული იყო , მაგრამ ბეას ეთვლებოდა ეს საქციელი. კართან, რომ მივიდნენ სანდრომ შემოაბრუნდა და კარს ზურგით თვითონ მიეყრდნო.
-ალქაჯი ხარ შენ თავს ვფიცავარ.
-ნუ მიფიცებ ტყუილზე. - მის გულუბრყვილობაზე კარგად გაეცინა სანდროს.
-მისმინე სანდრო. ვიცი შენთვის რთული დასაჯერებელია, რომ არ მაინტერესებ. არც შენი სხეული მომწონს ისე, რომ შენი საყვარელი გავხდე. ერთი საქმე მომეცი და მაცადე ის მაინც გავაკეთო. ჯერ სიახლეები არ არის, ამიტომ როცა იქნება, მეთვითონ დაგიკავშირდები. გაიგე თუ ვერა? - ხელებით ისე უხსნიდა, ბოლოს დაიღალა და გულზე მიიდო ხელი. სანდრომ კიდე მისი გაგიჟება გადაწყვიტა აბა ვისი აჯობებსო და ხელები წელზე მოხვია. თავისკენ მიწია და დიდი მაისურის ქვეშ შეუცურა თითები. ახლა ალბათ თავს იწყევლიდა ბეა სახლში ერთი მაისურის ამარა რომ დატანტალებდა, რომლის შიგნითაც ლიფიც კი არ ეცვა. უფრო მჭიდროდ მიიკრა სანდრომ და ხელები საჯდომზე მოუჭირა, რასაც ბეას წამიერი კვნესა და სანდროს ჩაღიმება მოჰყვა.
-სანამ ჩემს ხელებში ასე ინაბები, მანამდე ვერ დამაჯერებ, რომ არ გაინტერესებ.
-მოგკლავ. შენც დამშვიდდები და მეც. -წყნარად უთხრა - ხელები კიდე მომაშორე. - უკან გაიწია და თავი გაინთავისუფლა. უცბად კაკუნი გაისმა. სანდრო ლამის იქვე არ ჩაიკეცა ისე შეეშინდა, ბეას კი ცისარტყელას ფერები დაედო სახეზე.
-ღმერთო გავგიჟდები. ნიკაა უეჭველი, ვაიმე მოგკლავს და მეც ზედ დამაკლავს. ვაიმეე.
-წყანარად, თუ დაწყნარდები გავიხედავ და ვნახავ ვინაა. - ჭუჭრუტანაში გაიხედა და მე დამინახა.
-კესოა, დაწყნარდი.
-გამოიწიე გავაღო კარი.
-რას ფხაკუნობდი ვერ გავიგე, საყვარელი გყავს სახლში და მალავდი? - ხუმრობა ვცადე, მაგრამ ბეას სახის ფერი, რომ დავინახე, მივხვდი ნამდვილად არ უნდა მეხუმრა.
-რა იყო გოგო, რა გჭირს? ვინმე გყავს მართლა?
-მე ვარ - სანდრო დამიდგა წინ. - გამარჯობა კესანე.
-მოიცა, მოიცა, თქვენ - ბეას მივუტრიალდი.
-რა ჩვენ? - სანდრო შემეკითხა თან ბეას მიუტრიალდა.
-ბეა ამას მიმალავდი გოგო?
-ვაიმე დამშვიდდი და თუ დამაცდი, აგიხსნი.
-არ ინერვიულო, არ შემიცდენია შენი დაქალი, შენ კიდე ყველაფერზე ფერი ნუ მიგდის.
-სანდრო ახლავე წადი, თორე მართლა მიგახრჩობ - უთხრა და ახლა მართლა გააგდო სახლიდან.
-არაფერი მითხრა, უბრალოდ ჩემი გაგიჟებისთვის ყველაფერს აკეთებს.
-არაფერს ვამბობ, მაგრამ ჯობს თავი დაანებო - ვუთხარი და სამზარეულოში გავედი - ხომ არ გინდა შენს ძმასთან ურთიერთობა გაიფუჭო? თან ისეთ საქმეებს გაძლევს, შარში ეხვევი. ეგ კაცი კარგს არაფერს მოგიტანს და იცი ეს შენც.
-ხო, ვიცი. - მარტივად მომიშორა. - მოვა ბაბიც მალე.
-მგონია, რომ რაღაც ხდება მაგასთან - ბოლოს, რომ მიდიოდა ორ წელში ჩამოსვლის არაფერი ეტყობოდა. ახლა რა მოხდა?
-კარგი რა, ნუ ხარ ეჭვიანი. უბრალოდ მოვენატრეთ, საქართველო მოენატრა და ჩამოვიდა. რა უნდა მომხდარიყო.
-ალბათ.
ბარბარე.
სახლში ვარ. საქართველოში ვარ. ძალიან ბედნიერი ვარ. ალბათ ბოლომდე ბედნიერი ვიქნებოდი, რაღაც წარსული, რომ არ მაკავშირებდეს ამ ამბავთან, ჩემს წასვლასთან. მეგონა მოვკვდებოდი, მას, რომ დავინახავდი, თავს ვერ გავაკონტროლებდი და ავტირდებოდი. თუმცა როგორც კი დავინახე, ბედნიერი, ისევ ისეთი, ყელში უზარმაზარი ბურთი გამეჩხირა და მისი ცემა მომინდა.
ალბათ კარგი მატყუარა ვარ. ყველა ყველაფერს მარტვად მიჯერებს. ისიც დაიჯერეს ასე უცბად ამერიკაში სწავლა, რომ მომინდა. ისიც დაიჯერეს, ყველას მიტოვება რომ მარტივად შევძელი და ჩემი ახალი ნაწილიანა გავფქრინდი უცხო ქვეყანაში. ყველაფერი ეჭვის აუღებლად გავაკეთე. არავის არაფერი ვაგრძნობინე, მაგრამ მე ვიგრძენი ყველაფერი. ჩემში ხდებოდა მთელი ეს დრო გადატრიალება. უბრალოდ მეტი აღარ შემეძლო. ჩემები უნდა მენახა და წარსული წარსულში დამეტოვებინა. არაფერი უნდა შემტყობოდა. ასე ხომ ყველაფერი თავდაყირა დადგებოდა. სიმართლეს ვერ ვიტყოდი, ანდაც რა უნდა მეთქვა ჩემი საკუეთესო დაქალისთვის, ბეა იცი შენი ძმა მე დიდი ხანია მიყვარს, სიკვდილამდე მიყვარს, სანამ ამერიკაშ გადავიხვეწებოდი, რისი მიზეზიც თავად შენი ძმა იყო, მე მასთნა ვიწექი, ის გაერთო, გამომიყენა და მერე გამომიცხადა არ მიყვარხარო, ეს მე ვერ ავიტანე, იმიტო რომ შესისხლხორცებული მყავდა უკევ მისი სიყვარული და ამერიკაში გავიქეცითქო? არა, ამას ნამდვილად ვერ ვეტყოდი. ეს ვერავის ვერ უნდა გაეგო. მაგრამ, აქ ერთი ძლიან დიდი მაგრამ იყო. ჩემი ყველაზე დიდი ნაწილი როგორ უნდა დამემალა? ჩემი და ნიკასი?
-შე უნამუსო, ამდნეი ხანი, რომ გეკითხებოდი მაგ გამომძიებელთან რა ხდება თქო, არაფერიო უნდა გეპასუხა?
-მაშინ მართლა არაფერი ხდებოდა და რა უნდა მეთქვა - თავი ვიმართლე.
-კი აბა, არ დაუჯერო. - ბეამ წამოყო თავი - მაქამდეც კარგად ელაპუცებოდი, თან ერთმანეთს აკოცეთ, მასთნა ღამე დარჩი ის შენზე ზრუნავდა, მეტი რაღა გინდა? აა, ბოდიში სექსი ჯერ არ ქონიათ. - მაშინვე ხელი ვკარი
-ნუ ხარ გარყვნილი. სექსი რა შუაშია. უბრალოდ მაშინ ვერ ვგრძნობდი, რომ მიყვარდა. სულ ესაა.
-შოკში ვარ, რა ვთქვა ისიც არ ვიცი -ბაბი დაბნეული აყრიდა სიტყვებს ერთმანეთს.
-მე რომ მიწასთან გამასწორე შენზე ილაპარაკე ერთი. ქალაქში ყველაზე საშიში კაცი ამოირჩე და მასზე ჩაიციკლე. - ჩემს სიტყვებზე თავად გამეღიმა.
-უი ის ხო? შენს დაბადების დღეზე, რომ იყო? მეც შევამჩნიე რაღაც მუხტი თქვენს შორის
-მუხტი არა კვატი - იუარა მაშინვე. - მორჩა, მასზე არ მელაპარაკოთ, გადავწყვიტე დავივიწყო, ამიტომ ჩუთ. - საჩვენებელი თითი ტუჩებთან მიიდო. - აბა ამერიკაში რა ხდება? მოყევი
-არაფერი გოგოებო. ყველა ოცნებობს იქ მოხვედრაზე, მაგრამ რეალურად ისიც ისეთივე მოსაწყენია, როგორიც საქართველო. სულ სწავლსა, სწავლა და მუშაობა. დროც კი არ მრჩება, რომ გავერთო.
-კაი ახლა, გართობა გინდოდეს და დრო ვერ ნახო? ტყუილია.
-უბრალოდ სად შენ და სად გართობა? შენი გართობა მარტო ყოფნა და დასვენებაა.
-ეგეც მართალია, არ მიყვარს ხმაური და იცით ეს თქვენ.
-გოგო ბიჭებზე გეკითხები მე. ვინმე მაგარი კაცი ვერ ააგდე?
-ბეატრისს, მოვედით ჩვენ - ბიჭების გროვა შემოვიდა სახლში. უცბად ისეთი ხმაური ატყდა, დავიბენი.
-კაი რა. ხომ გითხარი გოგოები მოდიან თქო. - ბეა აბუზღუნდა.
-საქმე გვაქვს და ხელს არ შეგიძლით ჭორაობაში. კაბინეტში ვიქნებით ჩვენ.
-გამარჯობა გოგოებო - ბიჭები მოგვესალმნენ.
-ბაბი, ტო, როდის ჩამოხვედი?
-წინა კვირას - დაიმორცხვა.
-სწავლასმოწყურებული ბაბიც კი ზარმაცობს - ნიკამ წამოიძახა - სწავლა მიატოვა და ჩამოგვაკითხა - თქვა და თვალებში ჩახედა. ბაბი უარესად დაიბნა.
-ჩემების სანახავად ჩამოვედი - პასუხი თავიდან გასცა ბაბიმ. - რთულია უცხო ქვეყანაში მარტო გადახვეწა.
-ამას ახლა მიხვდი? - ნიკა არ ჩერდებოდა.
-კაი ჩვენ გავიდეთ - ნიკას ძმაკაცმა სიტუაცია განმუხტა და კაბინეტში გაიყავან ბიჭები.
-არ მიაქციო ყურადღება, ხო იცი ზოგჯერ როგორი ველური და უტაქტოა - ბეამ ნიკას დაცვა დაიწყო.
-არაუშავს.
-, რატომ არ გვითხარი ბაბი რო ჩამოვიდა? - ერთმა თქვა და თან სასმელი დაისხვა ჭიქაში.
-კაი რა. რა სათქმელი ეგ იყო.
-ატრაკებ
-მორჩებით ბაბიზე ლაპარაკს? - გაბრაზებულმა წამოიყვირა.
-ისე ელაპარაკები, ყველა გაიგებს თქვენზე.
-რაზე? სექსი რომ გვქონდა? კიდე იცი რამდენთან მქონდა?
-შენი დის დაქალია.
-ვიცი და მხოლოდ ერთხელ იყო, იმის მერე ვსო.
-ხო, რო არ წასულიყო ამერიკაში ერთხელ არ იქნებოდა ეგ.
- ახლა ხო არ მაქვს არაფერი და წარსულშ რა მოხდებოდა სულ ....ზე და შენს დაიკიდე.
-დღეს ხო დარჩებით ჩემთან?
-მე ვერა. ვაჩესთან მივდივარ.
-ოჰო, აღარ ტოვებ მარტო? ძაან მიეჩვია ეგ შენთან ძილს. - ბაბი აეჭვიანდა.
-მოიც, უკვე სერიოზულად ხართ? - ბაბის ძაან გაუკვირდა.
-არა, უბრალოდ მასთან ვრჩები. ერთ საქმეებზე ვმუშოაბთ. თან ვმუშოაბთ და მერე ვრჩები მასთან. მეტი არაფერი.
-ეჰ გააძლებინა ვაჩეს. უზიხარ იქ და ის ხელს არ გახლებს.
-მასეთი მოღჩილიც არ არის, არ ინერვიულო. - გამეცინა.
-უიმე კარგი ხო.. ბაბი შენ მაინც დარჩი.
-ამმ, რავი - ოჭოფობდა. სასტიკად არ უნდოდა ნიკასთან ერთად ერთ ჭერ ქვეშ ძლი, მაგრამ ბეას ვერაფერს ეტყოდა.
-არ გამაბრაზო, შენ მაინც არ გყავს შეყვარებული და არავისთანა მიგეჩქარება.
-კარგი, კარგი დავრჩები.
კესანე.
-მოვდივარ. - ორი წუთის შემდეგ კარი გამიღო ვაჩემ და მივხდი როგორ მომენტრა.
-ჩემო პატარა - ჩამეხუტა თან მკოცნიდა. - როგორ მომენატრე.
-მეც მომენატრე, ვსო ამის შემდეგ აღარ ავიღებ DAY OFF ს.
-ჭკვიანური გადაწყვეტილებაა. - ხელი წელზე მომხვია, კარი მიკეტა და ჩემიანად შევიდა სახლში. - სამზარეულოში შედი, მაისურს გადავიცვამ და მოვალ.
-კარგი - შევედი მაცივარი გამოვაღე და ნაყინისი დანახვაზე თვალები გამიფართოვდა.
-მმ, რა კარგი ხარ - ნაყინს ვუთხარი და პირველი ლუკმაც გადავუშვი ყელშ.
-ვიცი და შენც კარგი ხარ - ვაჩე გამოჩნდა უცბად და მადიანად დამიკოცნა ტუჩები.
-ნაყინს ვუთხარი - სიცილი ამივარდა - ნარცისო.
-რა გემრიელი ხარ - არც გაუგია რა ვთქვი, კვლავ მიკოცნიდა თუჩებს - ვერ ვძღები. - მეც ჭიქა დავდგი და უკეთესად მოვხვიე ხელები. ყელის კოცნა დავუწყე და მივგრძენი, როგორ აუჩქარდა გულისცემა.
-სუსტ წერტილებში არ გვინდა
-კაი ერთი - არ შევიმჩნიე შენიშვნა და განვაგრძე.
-კესანე, ცომ იცი თავს ვეღარ გავაკონტროლებ ასე თუ განაგრძე
-მერე რომ ვიცი?
-გაჩერდი, თორემ მერე ნამდვილად არ დაგინდობ - ეშმაკურად ამოამხედა.
-ოჰოჰო, რა დიდი გული გაქვს
-კარგი ვნახოთ - მითხრა და ისე უცბადამაფრიალა ხელში და საძინებელში გამიყვანა, გააზრებაც ვერ მოვასწარი.
ბარბარე
-ფრთხილად ავდექი ლოგინიდან, ბეას გაღვიძება არ მინდოდა. არა, რაღა ახლა მომინდა წყალი. აქეთ-იქეთ მიმოვიხედე, იქნებ ხალათს მოვკრა თვალითქო, მაგრამ შენც არ მომიკვდე ბეას არაფერი მოეპოვებოდა. რაღა მექნა, ტიტლიკანა, ერთი მაისურის ამარა გავედი სამზარეულოში. ტელეფონიც გავიყოლე შუქი, რომ არ ამენთო და გავედი. წყალი დავლიე და შემდეგ დავრეკე.
-როგორ ხართ აბა?
-კარგად ბაბი, არ ინერვიულო. შენ როგორ ხარ?
-მე კარგად. ხო არ ჭირვეულობს?
-ცოტა უჭირს უშენოდ, მაგრამ ვუმკლავდებით. შენ როდის ჩამოხვალ?
-ჯერ არ ვიცი. უკვე ისე მომენატრა, ვეღარ ვსუნთქავ, მაგრამ აქაც საქმეები მაქვს.
-ხო. არაუშავს ჯერ მაინც არ ესმის არაფერი, მერე კი შენც ჩამოხვალ.
-კიკი, ვეცდები მალე ჩამოვიდე.
-კარგი ბაბი, წავედი ვაჭამო, თორე ატირდება.
-მიდი და ჩემს ნაცვლად აკოცე. ჩემი სიყვარული, გაკოცეთ. - ტელეფონი გავთიშე და სამზარეულოს დავყრდენი.
-შენს დაქალებს საყვარელს უმალავ ამერიკაში ბაბი? - ისე უცბად გაისმა ხმა, შიშისგან შევხტი.
-მე ვარ. - თითქოს ვერ მივხვდი, მიმახვერდა
-აქ რა გინდა? - ღმერთო რა სისულელეებს ეკითხები, ნორმალური თუ ხარ?
-რავი ჩემს სახლში რა უნდა მინდოდეს, იქნებ მიხვდე.
-შუა ღამეა.
-წყალი მინდა, ისევე როგორც შენ. თუ აა, არა შენ საყვარელს ელაპარაკებოდი.
-რა გინდა ნიკა?
-შენგან რა უნდა მინდოდეს? - ეს ირონია ხო არ ცილდებოდა ამას. - რაც მინდოდა, უკვე მივიღე თავისდროზე.
-მეზიზღები
-იმის გამო, რომ გიყვარვარ? - კვლავ ირონია.
-არა, იმის გამო, რომ თავის გამოყენების საშუალება მოგეცი. არადა...
-გეგონა მიყვარდი? - ჩაიცინა. - კარგი რა ბაბი.
-ბაბის ნუ მეძახი და ახლოს აღარ გამეკარო ცხოვრებაში. - გასვლას ვაპირებდი, რომ მომაძახა.
-ვაღიაროთ, იმ ღამეს ორივემ რაც გვინდოდა ის მივიღეთ და დავიშალეთ. მე შენ ცოლად მოყვანას არ დაგვპირვებივარ და იცი ეს შენ. ორივეს გართობა გინდოდა, მაგრამ მერე ამერიკაში, რომ გადაიხვეწე, მივხვდი რომ უგოგნოდ ხარ ჩემზე შეყვარებული. ახლაც იმიტომ ჩამოხვედი, რომ უჩემოდ ვერ ძლებ, გგონია კიდევ გასიამოვნებ, მაგრამ იმედები უნდა გაგიცრუო, ახლა აღარ მიზიდავ.
-მთელი ეს დრო შენი ფანტაზიებით ცხოვრობდი? - საწყლად ავხედე. - მეცოდები მართლა.
-არ გინდა ეს ფსევდო ირონია, გამოაჩინე შენი ნამდვილი სახე და მითხრი ყველაფერი.
-ახლა რასაც ვგრძნობ შენს მიმართ ეს მხოლოდ ზიზღია, უსაზღვრო ზიზღი. იმ ღამის კი მადლიერი ვარ შენი ნამდვილი სახე, რომ დამანახა. ჩვეულებრივი მექალთანე კაცი ხარ, რომელსაც გრძნობები არ გააჩნია და ძალიან მიხარია ჩემი სიყვარულიც ზიზღად რო გადაიქცა.
-აღარ გიყვარვარ ხო? როგორ გადამიყვარე, იქ სხვადასხვა კაცში ცდილობდი ჩემი სიყვარულის ჩაკლას და ბოლოს ვიღაც გამოიჭირე? ახლა ალბათ საყვარელი გყავს და მასთან გატრებულ ყოველ ღამეს მე წარმომიდგენ.
-კარგი ფანტაზიის უნარი გაქვს.
-რა საყვარელი არ გყავს?
-ჩემი საყვარლები შენი საქმე არ არის. შენს ნაშებს მიხედე. ძალიან აღრენილი ჩანხარ და რა იყო ერთი დღე, ხომ არ ჩააგდე?
-ერთი არ იკმარე და მრავალი საყვარელი გყავს დაჟე? ისე ჯგუფური არ მიცდია, როგორია?
-სასწაული - ვუთხარი და წამოვედი.
მეორე დღეს გვიანობამდე ძილი გადავწყვიტე. ვიფიქრე, მომწყდეს თავიდან ეს ნიკა, იქნებ წავიდეს სადმე და მე მერე გავალ-თქო. ბეატრისთან უკვე მეუხერხულობეოდა, პირველი ხდებოდა კიდე, მე კი ჯიქურ განვაგრძობდი ძილს. ბოლოს ნამუსმა შემაწუხა, ავდექი, ტანსაცმელი ჩავიცვი და გავედი.
-გაიღვიძე მძინარე მზეთუნახავო?
-ჯო, ხო იცი არეული მაქვს საათები და ძვლივს ვეჩვევვი - ტყუილი დავაბრეხვე. სხვა გზა მართლა არ მქონდა. ჩემს დაქალს ნამდვილად ვერ ვეტყოდი შენი ძმის დანახვა არ მინდათქო.
-ვიცი, რთულია, მაგრამ მალე მიეჩვევი.
-იმედია. - ვთქვი და თან თვალი გავაყოლე რას აკეთებდა. - რას აკეთებ.
-ჩემს ძას ვუკეთებ საჭმელს. დილით ბევრი თუ არ ჭამა, მთელი დღე აღრენილია, შეიძლება მეც გადამჭამოს. ამიტომ მიწევს - სიცილით მეუბნებოდა, აშკარა იყო ამასაც დიდი სიამოვნებით აკეთებდა, ძალიან ზრუნავდა ნიკაზე და ეს მომწონდა.
-კაცებს ყოველთვის შიათ - სხვა რა უნდა მეთქვა, კარგი გამოცდილივით დავაბრეხვე.
-ვაიმე არა. - ხმადაბლა წამოიყვირა - შენ სანდრო არ გინახავს, არ იცი რას ჭამს. მაცივარი რო გამოაღო სულ ბალახეულობა აქვს. ბოსტნეულის გარდა მგონი არაფერს არ ჭამს.
-კარგია მერე, სწორ კვებაზეა.
-რავიცი. - თქვა და ჩაფიქრდა, მერე ისევ დაიწყო - უყურე ახლა, კი აღარ გაიღვიძებს. იქნებ სადმე მივდივარ, მაგას ველოდო? ნიკააა - დაიღრიალა თან მიყურებდა და იცინოდა. უნდოდა გიჟად არ მომჩვენებოდა.
-ნიკაააა, გაიღვიძე ადამიანო. - მალე ჩორტებში გამოწყობილი ნიკა ჩამოდის კიბეებიდან, მაისური არ აცვია. იმედია ძალით არ გაუხდია, თორემ მართლა გავგიჟდბეი. მოიც, ამან კუნთბები როდის მერე დაიყენა? არა, სულ ჰქონდა კუნთები, მაგრამ ახლა უფრო გაზრდილია, თუ მე მეჩვენება? მოიც, მე რა ვაშტერდები? ვაიმე ბარბარე მოგკლავ, ნუ აშტერდები, მოაშორე თვალები. მიდი, ბარემ ნერწყვები ყლაპე. ვაიმე გავგიჟდები. ასე ნელა რატომ ჩამოდის, თან თმას ისწორებს.
-ბეატრის შენს დაქალს რამე სჭირს? - ჩამოვიდა და ისე დამაიგნორა, ვითომ არც ვარსებობდი.
-რატომ? - გაიოცა ბეამ.
-რავი, გაშტერებული მიყურებდა, თუ მე მაცხია რამე.
-არ გაცვია ზედა ნიკა, იქნებ მიმხვდარიყავი, რომ ჩაგეცვა რამე. - მოიც, მოიც, ბეა შენ მიკეთებ ამას? პირდაპირ უთხრა შენს კუნთებს უყურებდაო.
-მე მაპატიე ბარბარე - ყალბად მომიბოდიშა. ვითომ ვერ ხვდებოდეს, რომ ასე არ უნდა დამენახოს.
--კაი, ბეა. მე წავალ, რაღაც საქმეებს მოვაგვარებ და მერე გნახავთ გოგოებს.
-იყავი კიდევ რა ცოტა ხანს.
-არა წავალ - დავიჟინე და სასწრაფოდ გამოვედი სახლიდან. არა რა, ან ბეა უნდა გადავიდეს მარტო საცხოვრებლად, ან ნიკა. აღარ შემიძლია მისი დანახვა.
კესანე
დილით სიმძიმეს ვგრძნობ. თვალების გახელა მინდა, მაგრამ მზე კვლავ მახუჭვინებს. სუნი მცემს, ჩემი საყვარელი სუნი. აქეთ-იქეთ ვმოძრაობ, მინდა უკეთესად დავინახო, თორემ თავი სად აქვს ვერ ვხედავ. მივხვდი, ჩემი ყელი აქვს ოკუპირებული.
-კესანე მოგხვდება, ნუ ფართხალებ - ჯანდაბა, გავაღვიძე. - მითხრა და უფრო ღრმად ჩაყო ჩემს კისერში თავი. თან ისე ამოისუნთქა პირდაპირ ჩემს სუსტ წერტილშ, გაამჟრჟოლა.
-დილამშვიდობისა
-ჯერ არ გათენებულა, გვძინავს, ჩუ - ხელი პირზე ამაფარა. - მე კი ვაკოცე.
-გაახილე თვალები ჩემო სიყვარულო - ვუთხარი და კიდევ ერთხელ ვაკოცე.
-იცოდე აღარ დავიძინებ მერე და არც შენ დაგაძინებ. - თავისი ჭკუით დამემუქრა.
-გაიღვიძე - ბოლოჯერ ვუთხარი და ისე სწრაფად ამოწია თავი და ზევიდან მომექცა, ვერც გავაანალიზე.
-რაო, რა გინდა? - ისე საყვარლად მიტხრა არაფერი ვიცოდი.
-მშია.
-მეც, შენ რომ შეგჭამო, რა აზრის ხარ?
-მერე აღარ ვიქნები და რა გეშველება?
-შემოგიტოვებ სხვა დღისთვისაც.
-არა, საჭმელი სჯობს.
-ნწ, შენზე გემრიელი არაფერია - მითხრა და ისე დაიწყო ყელზე კოცნა, ლამის იქვე განვუტევე სული..
-ვაჩე
-ჩემ სახელს ნუ კვნესი. იცი რო ასე მინდები, შენ კი რა გენაღვლება გუშინდელივით დაგეძინება, მერე მე უნდა ვიტანჯო. - ღმერთო ახლა ისე შემრცხვა ისე, ხმა ვეღარ ამოვიღე. რო ჩავღუნე თავი, ლამის მომეღრიცა.
-ნახე ნახე როგორ მორცხვობს. ვინმემ რო დაგინახვოს კი არ დაგიჯერებს - იცინის - ხალხში ისე დადიხარ, გეგონება შენია სამყარო და აქ, ჩემ ხელებში სირცხვილისგან ხმას ვერ იღებ. მაგიჟებ გეფიცები. - ახლა გული წამივა, მაგრამ ვიღაცამ გადამარჩინა და ტელეფონზე დამირეკა.
-უნდა ვუპასუხო - თავის გათავისუფლება და მისი ჩემგან მოშორება დავიწყე. - ვაჩე მძიმე ხარ, გადადი
-გუშინ არ ვიყავი ხო მძიმე - მითხრა, მაგრამ მაინც გადავიდა ჩემგან.
-ხო ბაჩი
-კეს სად ხარ?
-რამე მოხდა?
-შენი ნახვა მინდოდა, შენთან ვარ და არ დამხვდი. იმედია კიდევ ვაჩესთან არ ხარ, ვუჩივლებ. და წამართვა უკვე.
-მოვალ მალე - ეს, რომ ვთქვი ვაჩემ თავის გაქნევა დაიწყო უარყოფის ნიშნად არ გაგიშვებო.
-დღეს ჩემთან რჩები - ჩუმად მითხრა ვაჩემ.
-კეს - ბაჩიმ დაიწყო.
-რა დააშავე - უკვე ავნერვიულდი.
-ნუკის ბაბუამ გაიგო ჩვენზე და ახლა გაგიჟებულია.
-ჰაა - ჩემი დაყვიება და ლოგინიდან წამოდგომა ერთი იყო.
-რა მოხდა - იქიდან ვაჩე ანერვიულდა.
-მანდ იყავი, მოვალ მალე - ჩემს ძმას ვუთხარი და გავუთიშე.
-უნდა წავიდე, გნახავ მერე - ვუთხარი ვაკოცე და წავედი.
-ხომ გაფრთხილებდი, ხო გეუბნებოდი. ვიცოდი, რომ მაინც გაიგებდნენ შენ კი შენსას აგრძელებდი - ასე ქოთქოთით შევედი სახლში, სადაც მოხარხარე ჩემი ძმა დავინახე.
-შენ ვერ მაფასებ სათანადოდ დაო - მითხრა და სიცილი განაგრძო.
-შენ - ნერვიულობისგან ენა დამება და ვეღარეფრი ვუთხარი.
-მოგატყუე, აბა სხვანაირად ვერ დააღწიე შნს შეყვარებულს თავი და მეც ხო მინდა შენი ნახვა, სადაა ეგრე.
-შენ იდიოტი ხარ?
-მოდი ჩაგეხუტო დაო - ხელები ჩემკენ გამოიშვირა.
-გამანებე თავი. დამპალი ხარ ხო გაიგე?
-კაი ახლა. ასე არ გინდოდა ჩემი ნახვა? მაინცდამაინც რამე უნდა მომივიდეს, რომ მნახო? - ეს აფერისტი, ახლა რის გაკეტებას აპირებს.
-ტყუილის თქმის გარეშეც გნახავდი - ტელეფონზე ვაჩე მირეკავს.
-რა ხდება? რა მოუვიდა?
-მშვიდობაა. დაგირეკავ მერე.
-უკვე აღარ მომწონს ეგ ბიჭი. ახლა ასე გაკონტროლებს? და ვის, შენ?
-არ მაკონტროლებს და შენ შენს თავს მიხედე.
ბეატრისი
-ბეატრის სახლში ხარ? - ნიკა შემოვიდა სახლში და დამიძახა.
-მისაღებში ვარ, მოდი.
-როგორ ხარ ჩემო პრინცესა? - მოვიდა და მაკოცა.
-კარგად.
-როგორ ჩაიარა შენმა დღემ აბა? სამსახურზე რა ხდება? ვერ ნახე ვერაფერი?
-შენთან სალაპარაკო მაქვს, დაჯე.
-არ მითხრა, რომ იმ გამოსირებულთან დადიხარ, თორემ შენ თავს ვფიცავარ ყელს გამოვჭრი.
-შენი აზრით, შენი დამოკიდებულებისა და მოქცევის მერე რამე მექნება იმ ბიჭთან?
-რა იყო, რამეს ხო არ ნანობ? შემთხვევით ხომ არ შეგიყვარდა?
-მორჩი სანდროზე ლაპარაკს, სხვა საქმე მაქვს.
-რა ხდება?
-რაღაცას გკითხავ და იცოდე არ დამიმალო, სიმართლე მითხარი.
-გისმენ ბეატრის.
-წინასწარ გეტყვი, რომ ამ კითხვისთვის მიზეზები მაქვს. მოკლედ სიმართლე უნდა მითხრა შენ და ბაბი ერთად ხართ?
-რა? - სიცილი დაიწყო.
-სიმართლე მითხარი.
-საიდან დაასკვენი ეგ სიბრძნე.
-შენ ბრმა გგონივარ? გგონია ვერ ვხვდები როგორ გიყურებს? დღეს ცუდად გახდა ლამის, შიშველი რომ დაგინახა. შენი რეპლიკები მის ქცევაზე. ეს ყველაფერი ერთ რამეს მეტყველებს და იცი შენ რასაც.
-ბეა ალბათ დაიღალე დღეს, მიდი დაიძინე თორემ უკვე ბოდავ რაღაცეებს.
-ხომ შეიძლება პასუხი გამცე არა? ასეთი რთულია?
-რა გინდა ბეატრის, რა? რაზე გაგცე პასუხი, თუ ხვდები მაინც რას მეკითხები?
-ასე ვერ შემოგხედავდა ნანახი, რომ არ ყავდე. ვიცი ეს რა გრძნობაცაა და
-რა? რა იცი? - ბეატრის რა გრძელი ენა გაქვს, იდიოტი ხარ რა
-ვაიმე დაკუნთული ბიჭის ნახვა, რა იყო გგონია ცხოვრებაში ბიჭი არ მყავს ნანახი?
-ძალიან გათამამდი უკვე და ბევრის უფლებას აძლევ შენს თავს.
-მითხარი აქამდე რამე გქონდათ? მის ამერიკაში წასვლამდე? ყოველთვის ვიცოდი რომ შენს მიმართ გულგრილი არ იყო, მაგრამ შენ გიცნობ და ვიცი, რომ მასთან არ იქნებოდი. მისნაირები არ გიზიდავენ.
-რა გინდა ახლა, გითხრა შენს დაქალათან უბრალოდ ვიწექი თუ არა? შენ მართლა ცუდად ხომ არ ხარ?
-ნიკა წესიერად მელაპარაკე და მიპასუხე, რომ გეკითხები.
-ჩემს დაკითხვას სჯობს შენი დაქალი დაკითხო. თუ რამეა სათქმელი ის გეტყვის.
-შენი სახელის ხსენებაზეც ცუდად ხდება და ახლა ვკითხო ჩემ ძმსთან იწექი თუ არა თქო?
-აბა მე რას მიტრაკებ? ჩემით უნდა გაიგო მაინცდამაინც სიმართლე?
-ჰო
-კი
-რა?
-შენს კითხვაზე პასუხია კი. ერთად ვიყავით, უფროსწორად ერთი ღამით. სანამ ამერიკაში წავიდოდა. კმაყოფილი ხარ?
-მე რატომ არ მითხარი?
-ყველა გოგოზე უნდა მოგიყვე ვისთანაც სექსი მექნება?
-ჩემი დაქალი ყველა არაა. - ვიღრიალე. - მომიყევი რა უქენი? ბაბი თავისი ნებით არ დაგემორჩილებოდა, ძალა გამოიყენე?
-ახლა მოძალადეც ვარ? შენ სანდროში ხო არ გეშლები?
-ბაბი შენი სიამოვნებისთვის როგორ გამოიყენე და მერე როგორ მიაგდე
-ეგ უკვე შენი საქმე აღარაა.
-ბატონო? ჩემი ძმისა და ჩემი დაქალის ურთიერთობა არაა ჩემი საქმე? ჩემი ყველა ნაბიჯი ხომ უნდა იცოდე შენ?
-რაც საჭირო იყო, გაიგე უკვე. ახლა შემეშვი, უნდა ვიმუშავო.
-არ წახვიდე თორემ არ ვიცი რას გიზამ.
-წადი და შენი დაქალი დაკითხე. - მითხრა და ოთახში შევიდა. მაშინვე ავიღე ტელეფონი
-კესანე სახლში ხარ?
-კი, რა მოხდა?
-რო მოვალ მოგიყვები. ბარბარეს დაურეკე და უტხარი ეგეც მოვიდეს სალაპარაკო მაქვს.
-კაი, ხო მშვიდობაა?
-კი, მოვალ და გეტყვი.
ბარბარე
-მოდი - კესოსთან მივედი
-რა მოხდა? დილით ვიყავი და არაფერი უთქვამს.
-არ ვიცი, რომ მოვალ გეტყვითო.
-ხო მშვიდობაა ნეტა?
-არ ვიცი. ყავას დალევ?
-აუ კი. - კარზე ზარია.
-აი მოვიდა. - კესომ კარი გააღო.
-რა მოხდა ბეატრის, ნუ გაგვიხეთხე გულები?
-ქალბატონი აქაა? - გავიგე ჩემზე, რომ კიტხა.
-კი, აქაა და ორივე გელოდებით.
-შენ იცოდი?
-რა?
-ბეატრის რა ხდება? - დავიძაბე.
-რა და ბარბარეს და ნიკას ურთიერთობა.
-რა?
-ბეა..
-იცი რა მწყინს ყველაზე მეტად? ჩემი დაქალი ხარ, თითქმის ყოველ დღე ერთად ვიყავით, მერე პარალელურად გიყვარდება ჩემი ძმა, მასთან ხარ და მე საერთოდ არაფერს მეუბნები. არ ვიცი რა ხდება თქვენ ორს შორის, მაგრამ ჩემთვის უნდა გეთქვა ის თუ გიყვარდა.
-არ მიყვარს. - ზიზღით ჩავილაპარაკე.
-მაშინ რატომ მიეცი უფლება სხვა ნაშებივით მოგქცეოდა.
-მოიც, რა ხდება? - კესო დაიბნა, ვერაფერს მიხვდა - თქვენ ერთად იწექით?
-კი - ბეამ გასცა ჩემს ნაცვლად პასუხი.
-როდის, რატო? თუ არ გიყვარს - კესო კვლავ დაიბნა.
-ხო, მაშინ მიყვარდა, ჭკუას ვკარგავდი. მეგონა ცუდად გავხდებოდი თუ არ შევეხებოდი, მას მაგრად ვეკიდე ყოველთვის და რა მეთქვა შენთვის ცალმხრივი სიყვარულით ვიტანჯები-თქო? მერე რაღაც მოხდა, ბევრი დავლიე. იმ ბარში ნიკაც აღმოჩნდა, ისიც მთვრალი იყო, თურმე აქამდე ყველაფერს ხვდებოდა, ყველაფერს ჩემი გრძNობების შესახებ, ხოდა არ ვიცი ალბათ რა არ იფიქრა, მომიახლოვდა, მეფერებოდა, მე კი მეგონა რაღაც ნაპერწკალი გაჩნდა და მივენდე. მერე როგორც ხდება ხოლმე, სასტუმროში წავედით და ის მოხდა. ის მხოლოდ ერთხელ და საბოლოოდ. იმ ღამეს ყველაზე ბედნიერი ვიყავი. ერთი სული მქონდა გათენებულიყო და ჩვენი ერთად ყოფნის შესახებ ყველასთვის მეთქვა, ყველასთვის რა თქვენთვის. თურმე სად დავფრინავდი. როგორც კი გავიღვიძე, თითქოს ნაგავი ვყოფილიყავი ორი სიტყვა მითხრა ხომ კარგად ხარო? გაიგო რომ ჩემთვის პირველი იყო, მერე მითხრა ორივემ ის მივიღეთ რაც გვინდოდა და ახლა დავიშალოთო. მეგონა იმ დღეს მოვკვდი, ვიღაცამ შიგნითად ცეცხლი წამიკიდა. რას ვეტყოდი, არ ვუყვარდი ადამიანს. მომხდარს კი არაფერი შეცვლიდა. კარგი ხანი ვფიქრობდი, გამომიყენა და მიმაგდო-თქო, მაგრამ აზრი აღარ ჰქონდა არც ჩხუბს არც არაფერს. მაგის მერე ისე იქცეოდა, თითოს არც არეფრი მომხდარიყოს, თავს უკანასკნელ ადამიანად მაგრძნობინებდა, ხოდა ვერ გავუძელი. არ შემეძ₾ო ერთდროულად ორი გრძNობით მეცხოვრა. მიის ცხოველური საქციელის მიუხედავად, მაინც სიკვდილამდე მიყვარდა, ამიტომ წავედი. მოვშრდი მასაც და მის გარემოცვასაც. ცოტა ხანი განიავება და ყურადღების გადატანა მჭრდებოდა, ამიტომ იქ სწავლა მოვიმიზეზე და წავედი. ეს სყველაფერი ერთი დიდი აურზარი იყო, რომელსაც მეც კი ვერ ვაანალიზებდი. მიტხარი შენთვის რა უნდა მეთქვა? შენმა ძმამ გამომიყენათქო? მერე ხომ თქვენც დაგეძაბებობათ ურთიერთობა. მოკლედ მინდოდა ის ღამე დამევიწყებინა და ამიტომ არაფერი არ გითხარით. ახლა კი, ამ ამბის გაგების შემდეგ თუ კიდევ გადაწყვეტ, რომ დამნაშავე ვარ და უვარგისი მეგობარი, გაგიგებ რაღაც მხრივ.
-იქ მარტო წახვედი შენი პრობელემებიანა, აქ კი ჩვენ გყავდით. ჩვენტან უფრო მარტივად გადააგორებდი იმ ამბავს. ჩვენ გვერდში დაგიდგებოდით.
-რაც მოხდა მოხდა. ალბათ ასე უნდა მომხდარიყო. უბრალოდ ახლა არაფრის გაგონება არ მინდა მასზე და გთხოვ ბეა, მასთან არაფერი შეიმჩნიო. არ მინდა ურთიერთობა გაგიფუჭდეთ ჩემს გამო. შეიძლება სიყვარულში საშინელი ადამიანია, მაგრამ როგორც ძმა შენ ის გჭირდება.
------------
დიდი ხანი აბრახუენებდა კარზე. როგორც ჩანს არავინ აპირებდა კარის გაღებას. არც დაცვა იყო, რომ გამოეხედა. უკვე წამოსვლას აპირებდა, კარი სანდრომ რომ გააღო და გაოცებული ბეას მიაჩერდა.
-ოჰოო, აი სტუმარიც ამას ჰქვია. - ხელი მოკიდა და სახლში თავად შეიყვანა.
-რას მივაწერო თქვენი ასეთი საქციელი ქალბატონო? - თითქოს გაუხარდა, პატარა ბიჭივით აცქმუტდა.
-რაღაცაზე სალაპარაკოდ მოვედი.
-ახალ საქმეს მალე მოგიძებნი, ის კარგად დაამუშავე
-საქმეს არ ეხება. - უთხრა და დივანზე დაჯდა. - დაჯექი - თითქოს საკუთარ სახლში იყო, ისე მიუთითა. სანდროც დაემორჩილა.
-არ მითხრა რომ უჩემოდ ვეღარ ძლებ და საცხოვრებლად აქ გადმოდიხარ. - ირონია ჩართო საუბარში
-ნაწილობრივ - სრული სერიოზულობით თქვა.
-მომესმა? - სანდრო გაოცდა.
-მოკლედ მე ვილაპარაკებ და შენ მომისმენ. ასეთი შემოთავაზება მაქვს. ადრე ეს შენ შემომთავაზე თუმცა ვერ შედგა და ახლა მე ვანახლებ. როგორც აღმოჩნდა არც ერთი არ ვართ გულრგილები ერთმანეთის მიმართ. ძალიან დიდი ვნება გვაკავშირებს, რომელსაც ვეღარ ვმართავთ. ერთად ცხოვრება არ შეგვიძლია ჩვენი ხასიათებიდან გამომდინარე, ამიტომ მოდი დავიკმაყოფილოთ მოთხოვნილებები და ორივე მშვიდად ვიქნებით.
-საყვარლობას მთავაზობ? - პირდაპირ უთხრა, თან ჩაეცინა
-მაგ სიტყვას ვერ ვიტან.
-აბა უფრო შელამაზებულად როგორ ვთქვა.
-მოდი სახელები არ გვინდა. უბრალოდ როცა ძალიან მომინდები ან ცუდად ვიგრძნობ თავს დაგირეკავ, შევხვდებით და სექსი გვექნება.
-მოიც, რა გინდა ახლა მითხრა, რომ შენ, რომელსაც ჩემს ოდნავ მოკარებაზეც კი ისე კანკალებ , ლამისაა გული გაგეპაროს ჩემი საყვარლობა გინდა? უიჰ მაპატიე, საყვარლობა არა, უბრალოდ ჩემი სხეულის გამოყენება შენი სურვილებისთვის.
-ვაღიაროთ არც შენ ხარ გულგრილი ჩემი სხეულით.
-მეღადავები ბეატრის?
-არა
-რამე მოწიე? მთვარი ხო არ ხარ?
-არ გვინდა ეს ცინიზმი. მე შემოგთავაზე, შენ კი უბრალოდ პასუხი უნდა გამცე.
-მაშინ ეს შემოთავაზება ორმხრივია. მისით როგორც შენ, ისე მეც ვისარგებლებ. როცა მომინდები, არ მაინტერესებს გეცლება თუ არა, მაშინვე აქ გაჩნდები და დამაკმაყოფილებ.
-თუ არ მეცლება ვერ მოვალ.
-მოხვალ.
-არ მაწყობს - ახლა ცოტა ძალიან სასაცილოდ წაკამათდნენ. თან რაზე? - მაგრამ, კაი მოვიცლი. კიდევ მთავარი. ამ ურთიერთობის შესახებ ვერავინ უნდა გაიგოს. არც შენმა ძმაკაცებმა, არც მშობლება არავინ საერთოდ. არ მინდა ზედმეტი თავის ტკივილი.
-კიბატონო, ვერავინ გაიგებს. რაც მტავარია კიდევ, ვერანაირ წუწუნს ვერ მივიღებ ჩემი ძმა სახლშია ვერ მოვალ და ასე შემდეგ.
-გითხარი კაითქო ეე.
-კარგი. მაშინ ამ წუთიდან გავიწყოთ - ბეასკენ მიჩოჩდა და ის ის იყო ხელი უნდა მიედო, ბეა წამოდგა.
-ახლა საქმეზე მივდივარ. ხვალიდან შევა ძალაში ჩვენი შეთანხმება. წავედი და დაგირეკავ ხვალ - უთხრა და გასასვლელისკენ წავიდა.
-ხვალამდე
-მოიც - სანამ გავიდოდა მოაბრუნა სანდრომ, ახლოს მიიზიდა, სახე დაუჭირა და ვნებიანად აკოცა - ძალაშია შეთანხმება, ახლა წადი. - ბეაც დარეტიანებულივით გამოვიდა სახლიდან. რო კითხო ძალიან თამამია და არაფრის სცხვენია და ახლა კია შოკში სანდროს კოცნით.
კესანე...
ვაჩეს კაბინეტის კარები შევაღე,შევედი და მაშინვე შემომეფეთა მისი მოწყენილი სახე.
-სად ხარ ამდენხანს? ცუდად ვარ უკვე.
-მოვედი, აქ ვარ. - მივუახლოვდი და სავარძელში მასთან ერთად დავჯექი, უფროსწორად მასზე. სახე ჩემკენ მოწია და მოკოცა.
-მმმ, მგონი ვგიჟდები. - თან მკოცნიდა, თან მელაპარაკებოდა. - უშენოდ ვერც ერთ წამს ვეღარ ვძლებ.
-კარგი, ვინმე შემოვა. - ადგომა ვცადე.
-არავინ შემოვა - მითხრა და ჩემი კოცნა კვლავ განაგრძო - დღეს ყველა დავცოფე
-რატო?
-საქმეს არ აკეთებენ, თან შენ მენატრებოდი და ცუდ ხასიათზე, რომ ვიყავი ყველა გავამწარე - გველურად ჩაისისინა.
-კარგი რა, ნუ ხარ ბოროტი.
-მაშინ ნუ გამაბოროტებ და უფრო ხშირად შემოდი ხოლმე ჩემთან და დარჩი სახლში. ასე მეც, შენც და ჩვენი თანამშრომლებიც ბედნიერები ვიქნებით.
-კარგი.
-რა კარგი?
-რა და რაღაც მოვიფიქრე. წავიდეთ სადმე, ცოტა ხანს განვიტვირთებით და თან სულ შენთან ვიქნები.
-ვაიი, ჩემი პატარაა - მითხრა და ხელები ისე მომხვია, ლამის გამჭყლიტა. - ჩემთან ერთად მარტო ვინ წამოვაო დასასვენებლადო.
-მოიც, ოღონდ. ყველა წავიდეთ მეგობრები. - ეგრევე სახე შეეცვალა ვაჩეს.
-კაი რა კესანე, რა მეგობრები. - ამოიწუწუნა.
-ყველანი უფრო გავერთობით...
-მე მხოლოდ შენთან ვერთობი, ამიტომ წავალთ მხოლოდ მე და შენ.
-არა ვაჩე, ყველა წავალთ. თან რაღაც მოხდა ბაბისთან, მოკლედ ახლა ყველას გვჭირდება ერთამეთი.
-მაშინ სანდროსაც ვეტყვი.
-ნიკაც იქ იქნება და წავა შეხლა-შემოხლა ბეას თუ რამე უთხრა. და შენ სანდროს კარგად იცნობ და იცი რომ ბეას არ მოასვენებს.
-არა, გავაფრთხილებ, რომ როცა ნიკა ვერ დაინახავს მაშინ..
-გაგიჟდი? - თავში წამოვარტყი
-დაისჯები იცოდე.
-ოჰ, კარგი ბატონო.
-ხო და კიდევ შენი ძმა არ წამოიყვანო თუ გინდა რომ არ გავგიჟდე. ისედაც ყველა მოდის და მარტო დარჩენის შანსი ძალიან ცოტა გვექმენა.
-ყველა რომ მოდის, ვუთხრა შენ არ წამოხვიდეთქო? ვერა.
-მაშინ მე აღარ წამოვალ, შენთან ყოფნა მინდა და არა მათთან.
-ნუ ხარ დამპალი.
-კესანე.
-ნუ იცი ეგრე მკაცრად თქმა რა. - დავიბუზღუნე.
-ვითომ გეშინია რა, აფერისტო. მოდი მაშინ ჯერ ჩვენ წავიდეთ სამი დღით მარტოები და რომ ჩამოვალთ ყველასთან ერთად.
-მაგდენი ხნით არ შემიძლია.
-ხოდა არსად მივდივართ, დღეს სამსახურის მერე ჩემთან წამოხვალ და უქმეებს ერთად გავატარებთ მარტოები. გადწყვეტილია და გასაჩივრებას არ ექვემდებარება.
-კარგი.
ბარბარე
ტელეფონზე უკვე ილაპარაკა, შხაპი მიიღო, მოკლე პენუარი გადაიცვა და დასაძინებლად მოემზადა, როცა კარზე ზარი გაისმა. მიუედავაად იმისა, რომ დანაშაულის გრძნობას განიცდიდა გოგოების წინაშე, ახლა მაინც არ სურდა არავის ნახვა, საუბარი, თუმცა კარი მაინც გააღო, აქ კი დიდი სიურპრიზი დახვდა.
-სად ხარ ამდენ ხანს? თუ ვინმე გყავს, გაუშვი, სალაპარაკო მაქვს. - ნიკას აგრესიულ-ცინიკურ ტონზე ნერვები აეშალა. ვერ ხვდებოდა ამდენის უფლებას საკუთარ თავს რატომ აძლევდა. დაიგნორება და კარების დაკეტვა გადაწყვიტა, როცა ნიკა ხელით მოაწვა რკინის კარს და სახლში ძალით შემოვიდა.
-სხვა დროს დაგაკმაყოფილოს, ახლა გაუშვი. - ამბობდა სიტყვებს, რომლებისაც თავადაც არ სჯეროდა.
-მეცოდები, მართლა მეცოდები - ზიზღის გრძნობა დაეუფლა ბაბის.
-შენ მართლა ზედმეტები რომ მოგდის, მაგდენს ხვდები ქალბატონო?
-ნიკა შენი თავი არ მაქვს, დაღლილი ვარ და მეძინება.
-რის მიღწევას ცდილობ? ჩემი დისთვის თავის შეცოდებით გგონია რამეს მიაღწევ?
-ბეა თვითონ მიხვდა, რთული არ იყო შენი ცინიკური სახის მიღმა რეალური მოტივის გაგება.
-ბეა შენი გამომეტყველბით მიხვდა, რომელიც ისე მიყურებდა, შეეძლო იქვე გავეშიშვლებინე და ....
-და რა, გგონია ისევ ისე მინდიხარ? როგორც უკვე თქვი ორივემ ჩვენი სურვილები ავისრულეთ. მე შენგან საკმარისზე მეტი მივიღე, ახლა კი უბრალოდ მეზიზღები.
-ამას უმეორებ ხოლმე საკუთარ თავს?
-რა გინდა ნიკა? აქ რატომ მოხვედი?
-ჩემს დასთან მორჩი ჩვენს წარსულზე ლაპარაკს, თავის შეცოდებას და იმის ჩვენებას, რომ მე უბრალოდ მექალთანე კაცი ვარ, რომელიც ქალებს მხოლოდ სიამოვნებისთვის იყენებს.
-არ ხარ თუ? - უარესი დაუმატა, რასაც ნიკას სწრაფი რეაქცია მოჰყვა. ძლიერად ჰკრა ხელი, კედელს მიაჯახა და ხელები თავს ზევით გაუკავა.
-ძალიან კი გინდა გამომიწვიო, მაგრამ მეორედ ვეღარ მოგანიჭებ სიამოვნებას. - ეს უთხრა, თუმცა მაინც ააყოლა თვალი ქალის სუსტ სხეულს. პენუარი, რმელიც ისედაც მოკლე იყო, ახლა უფრო ასწეოდა ბაბის, რის გამოც უხერხულობა იგრძნო და შეიშმუშნა. - რაო, რას ამბობდი? ვეღარ მიზიდავო? - უთხრა. მისი ორივე მაჯა ერთი ხელით დაიჭირა, მეორეთი კი სხეულს ჩამოუყვა. მკერს ძლიერად მოუჭირა, რასაც ბაბის გმინვა მოჰყვა.გულში ილანძღავდა თავს, მაგრამ არ შეეძლო განცდილის დამალვა.
-გეყოს. - ამბობდა, თუმცა მისი სხეული სხვა რამეს იძახდა. ნიკა კი აგრძელებდა ხელების სრიალს. მუცელზე ჩამოატარა, ბაბი კანკალმა აიტანა. ასე თავს გაყიდდა, ვეღარ გაუძლებდა. პენუარი ხელით აუწია და ტრუსის სათავესთან მივიდა
-არ გაბედო - თავის დახსნა სცადა.
-ხედავ როგორ თრთი? გინდა უარესად აგაკვნესო? - ხელი უკან წაიღო და საჯდომზე გამეტებით მოუჭირა. ბაბი თავს კარგავდა.
-ნიკა, გთხოვ, გამიშვი - თავს ვეღარ იკავებდა.
-აღიარე!
-გამიშვი
-აღიარე ბარბარე, თორემ შენს ხმას ყველა გაიგებს. - ბარბარე ხმას არ იღებდა. - თქვი, რომ ისევ ისე გინდივარ.
-საბოლოოდ ნუ შემაზიზღებ თავს ნიკა.
-რაო ვკარგავთ მაგარი გოგოს იმიჯსო? ახლა აღარ შეგიძლია დაზეპირებული სიტყვების თქმა?
-განანებ, ახლა თუ არ გამიშვებ ისეთს დაგმართებ, ცხოვრების ბოლომდე ვერ გამოხვალ შოკიდან.
-მაოცებ ბო.ის შვილი ვიყო, ამ მდგომარეობაში კიდევ დიდ გულზე ხარ?
-მოგკლავ - წარმოიდგინეთ ბაბის მუქარა ამ მდგომარეობაში, ხო სასაცილოა. ნიკამაც სიცილი ატეხა.
-ჯერ გამაუპატიურებ ოღონდ ხო? - არ ეშვებოდა, თავს ირთობდა, თუმცა გეგმა კარის ხმამ ჩაუშალა.
-ოჰო, ვინმეს ელოდები? - ბარბარეს ცივმა ოფლმა დაასხა. ვინ უნდა ყოფილიყო ახლა. ასეთ მდგომარეობაში ვის უნდა დანახვოდა. ნიკამ ხელი უშვა და თავად გავიდა კარის გასაღებად.
-შენ აქ რა გინდა? - ბეას სისხლი ჩაექცა ლამის.
-შენ უნდა შეგითანხმო ყველა ნაბიჯი?
-წესიერად მელაპარაკე, ბაბისგან რა გინდა?
-ბეა გთხოვ, არ იჩხუბოთ - ბარბარე გამოვიდა.
-შენ - ენა დაება, სრულიად არეულ დაქალს ხედავდა.
-რა გაუკეთე?
-არაფერი უქნია, მიდის. - რატომ იცავდა? რატომ აყენებდა საკუთარ თავს ბოლო ადგილზე?
-სულ მთლად შეიშალე? -დაეჯაჯგურა თავის ძმას. ვერ ეგუებოდა, არ უნდოდა მოძალადე ყოფილიყო
-ბეა ზედმეტები მოგდის - ნიკამაც არ დააყოვნა და ხმას აუწია.
-გთხოვთ, - უკვე ჩურჩულებდა, არ შეეძლო და-ძმა გაეჩერებინა, ვერც იმას აიტანდა მის გამო ურთიერთობა გაფუჭებოდათ. ვერარ გაიაზრა მომხდარი, თავბრუ დაესხა, გული აუჩქარდა და იქვე ჩაიკეცა.
-ბაბი - ბეამ იყვირა და მასთან მივიდა.
-გაიწიე - ნიკამ ხელით გასწია თავის და ბაბი ხელში აიყვანა, ოთახში შეიყვანა და დააწვინა.
-სასწრაფოში დავრეკო? ჩვენ წავიყვანმოთ? ნიკაა - ბეა ისტერიკაში იყო.
-დაწყნარდი, არაფერია, უბრალოდ ინერვიულა. მიდი წყალი მომიტანე. - დაავალა, თვითონ კი ბაბის ფეები მხარზე შემოიწყო, სისხლის უკეთ მოძრაობისთვის.
-ბარბარე, გააახილე თვალები, არ ხარ ასეთი სუსტი. - ბეამ წყალი მოიტანა, ნიკამ გამოართვა, ჯერ საფეთქლებზე მოუსვა, ტუჩებზე დააწვეთა წვეთები. ნელ-ნელა მოდიოდა აზრზე. სიშიშვლე კი უკვე ზედმეტად დიდ დისკომფორტს უქმნიდა. ფეხების ჩამოწევა სცადა, მაგრამ ნიკამ არ დაანება.
- არ გიყურებ, დაყწნარდი.
-კარგად ვარ, არ მინდა. - მაინც ჩამოწია და პენუარი გაისწორა.
-მაპატიე ბეა, მომდის ხოლმე ასე, არ ინერვიულო.
-მოგდის? გაგიჟდი ბარბარე? რატომ არ მეუბნები არაფერს? ცუდად ხარ
-ბეატრის იქნებ დაწყნარდე - ნიკამ მოთბინება დაკარგა. - წადი სახლში, დაისვენე.
-არსადაც არ წავალ. მე აქ ვრჩები. შენ კი სჯობს თავი დაიწყნარო და აზრზე მოხვიდე. ბარბარეს მე მივხედავ.
წამოვიდა. თავს აჯერებდა, რომ არ ანაღვლებდა ბარბარე, თუმცა მისი წვლება, სიყვარულის დანახვა, მისი სიამოვნებისგან შეშლილი თვალები გონებას აკარგვინებდა. იზიდავდა და ამ მზიდვის უფრო ეშინოდა. არ უნდოდა კიდევ ეტკინა. არ დაუშვებდა ქალის გრძობების შეურაცხყოფასა და მის გამოყენებას. თავს ვეღარაფერს უხერხებდა, მალე კი გამოსავალი იპოვა. ბიჭებს დაურეკა და მათთან წავიდა.
-რა გჭირს შენ?
-არაფერი.
-აბა რამდენს სვავ, რა არი? არც არაფერს ამბობ. - რეზი გაურკვევლობაში იყო.
-ბაბისთან ვიყავი.
-მერე?
-მოიცა, აბა არ მაინტერესებსო? - საბამ წამოყო თავი. - მარტო ერთი ღამე და ვსიოო, არ ამბობდი?
-ხო - ენერგია გამოცლილი იყო.
-რა ხო , ამოთქვი რა მოხდა.
-ვუყვარვარ.
-ეგ ხომ ისედაც იცოდი.
-ჯერ სიამოვნებისგან ჩამადნა ხელში, მერე შიშისგან და ნერვიულობისგან.
-რა უქენი? - რეზი გამწარდა.
-გამოვცადე. სულ იმას იმეორებდა აღარ მიზიდავო, მეზიზღებიო. სრულიად შეცვლილია, მინახავს მისი ცარიელი თვალები, ახლა კი ასეთი არ აქვს. იმის მერე, რაც მოხდა, მართლა უნდა ვეზიზღებოდე, მაგრამ რაღაცას მალავს, არ ვეზიზღები, თითქოს... არ ვიცი, სხვანაირია.
-არ მაინტერესებსო, არ მიყვარსო, არ მიზიდავსო და ამდენი როგორ შეამჩნიე აბა? როდის დააკვირდი, როდის შეისწავლე?
-არ ვიცი, უბრალოდ.
-ნიკა შეეშვი ბარბარეს, ნუღა დაუნგრევ ცხოვრებას, აცადე, იქნებ თავად გადაუყვარდე, ვინმეს შეხვდეს და დაგივიწყოს.
-გული წაუვიდა, ბეა მოვიდა და დაიწყო თავისებურები. აქეთ ამშვიდებდა, ორი წამის წინ კი ჩემს ხელებში იყო და სიამოვნებისგან კანკალებდა.
-რატომ იყენებ? - საბამ დაიწყო - სულ გაუბერე? სხვა ვერავინ ნახე, მისი დაბნეულობისგან, რომ არ ისიამოვნო?
-ნუ შემეცი, ისედაც ცუდად ვარ.
-წარმომიდგენია ბარებარე როგორაა..
-რაღაცას მიმალავს და უნდა გავიგო.
-ნუ იგონებ და მიზეზს ნუ ეძებ, მასთან ყოფნის. შეეშვი.
ორი დღის შემდეგ.
-როგორ გაამჟღავნე ბეატრის, სულ გაგიჟდი?
-არ გამიმჟღავნებია-მეთქი იდიოტო, არაა - ბეა ხელებს იქნევდა და ყვიროდა.
-არ უნდა მომეცა ეგ საქმე, ხომ ვიცოდი არა, ვიცოდი, რომ გამაზავდი, მაგრამ არა, შენ ხო უნა შემაცოდო თავი, მომიცუცქდე კნუტივით და დამითანხმო.
-ახლა კნუტივით ჩამოგახრჩობ, გითხარი, რომ დამიმონტაჟეს მოსასმენი, ჩაიწერეს და დამასწრეს გამოქვეყნება.
-როგორ დაგიმონტაჟეს, გასწავლე, გამეცადინე, გაგაფრთხილე, რომ...
-ვაიმეე ნუ შემშლი, ხომ აგიხსენი უკვე, რომ არ ვიცოდი, სულ სხვა პიროვნებით გამეცნო და ჯაშუში აღმოჩნდა.
-ვეღარ აიღებ საქმეს, აღარც შეცდომები იქნება - წყნარად უთხრა და თაროზე შემოდებული ვისკი ჩამოიღო.
-ბატონო? - ხელი ჩავლო მაისურში და შემოატრიალა. სანდრომ ერთი ახედ-დახედა და ჩაეღიმა. - ხომ არ დაგავიწყდა ვის ელაპარაკები?
-ბეატრის ნუ მაცინებ.
-მომეცი საქმის დეტალები
-ვერ გაიგე, რა გითხარი?
-ნუ გამაგიჯებ ალქესანდრე.
-ახლა მე გავგჯდები მასე თუ კიდევ დამიძახებ.
-გელოდები.
-ჯობს გაჭამო რამე - ნერვებზე თამაშობდა, ბეა კი გაიჯგიმა და წასასვლელად მოემზადა.
-ხოდა ვაუქმებ შეთანხმებას, ვეღარ ეღირსები ჩემს სხეულს, კარგად ბრძანდებოდე. - შეტრიალდა.
-ორი დღეა გირეკავ, შენ კი საქმეებს იმიზეზებ. იქნებ ბოლოსდაბოლოს აღიარო, რომ გეშინია ჩემთან სექსის.
-თუ იმიტომ არ მაძლევ საქმეს, რომ არ დაგაკმაყოფილე, ყელს გამოგჭრი.
-ყელამდე მომწვდი და მერე ვნახოთ ვინ ვის რას გაუკეთებს.
-ვერ ეღირსები - სიმწრისგან გამოსცრა და წასვლა დააპირა, სანდრომ კი რა თქმა უნდა მოაბრუნა და მხეცივით წაეტანა ტუჩებზე. დიდი სინააზით არც აქამდე გამოირჩეოდა, ახლა კი ხელებსაც ბეას ტანზე დაატარებდა და გონებას ურევდა.
-ხომ იცი ჩემთან თამაში არ გამოგდის და რატომ მეჯიბრები?
-გაჩუმდი - საუბრის საშუალება არ მისცა, კისერზე წაავლო ხელები, ფეხის წვერებზე აიწია და თავად აკოცა. სანდრომ მუცელზე შეისვა და უკეთ კოცნისთვის კედელს მიაჯახა
-მეტკინა, ველურო - სიმწრით უკბინა ტუჩზე. სანდრომ არ შეიმჩნია, ახლა უკვე საძინებლისკენ გადაინაცვლა. ვერ აზროვნებდა, ვერც ძალას აკონტროლებდა. იცოდა დიდი სიფრთხილე უნდა გამოეჩინა, მაგრამ არ შეეძლო. ვნებას ბოლომდე მოეცვა. ლოგინთან ჩამოსვა და კოცნა განაგრძო. ბეას სველი კოცნები ყელში კი ვნებას უასმაგებდა.
-მართლა რა ტკბილი ყოფილხარ - თავი ვერ შეიკავა ბეამ და მაისური შეამოხია.
-ველურს მე მეძახი? - თვითონაც გახდა დაუწყო და ლოგინზე გადააწვინა.
-შენგან ვსწავლობ - სიამოვნებისგან თვალები ეხუჭებოდა. სანდრომ ბიუსჰალტერიც გახადა და მკერდზე წაეტანა, რასაც ბეას ამოგმინვა მოჰყვა. სანდროს კი უფრო სიამოვნებდა, მოსწონდა ბეას დაჭიმული სხეული.
-ახლა სიამოვნებისგან სულს განვუტევებ
-ჯერ სად ხარ - ეშმაკურმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე სანდროს. მოფერებას მიაჩვია, კოცნას განაგრძობდა.
-თვალებში მიყურე - ბრძანებასავით გაისმა სანდროს ხმა, ბეა დაემორჩილა. - თავიდან ცოტა გეტკინება, უბრალოდ მომენდე, კარგი? - ბეამ თავი დაუქნია, თითები კი სანდროს მკვრივ მკლავებს მოუჭირა.
-ააა - ხმა ვერ გაააკონტროლა ბეამ
-მიყურე - უბრძანა და მოძრაობა განაგრძო. ბეას ტანი დაეჭიმა, სიამოვნებისგან მეცხრე ცაზე იყო. ერთმანეთს ეკვროდნენ და თვალებში უყურებდნენ. მალე ორივემ ერთად მიაღწია სიამოვნების მწვერვალს, სანდრო ბეას დააწვა ძალაგამოცლილი, თუმცა მიხვდა, რომ შეაწუხებდა და გვერდით გადაწვა.
-ხომ იცი ამის მერე ვეღარ მომიშორებ თავიდან - სანდრომ თავი მისკენ მიატრალა და ცერით ტუჩებზე შეეხო.
-სულ დამავიწყდა სექსუალურად დაუკმაყოფიელებელი, რომ ხარ.- ჩაიცინა და უფრო მიუცუცქდა სანდროს.
-მგონი ჯობს აღარ გაგიშვა ხო? სულ ასე ვიყოთ
-არა - კმაყოფილი წამოჯდა - არ დაგავიწყდეს, რომ არავინ იცის. ვერავინ უნდა გაიგოს. მეგობრებში არ უნდა შეიმჩნიო და თუ დამინახავ, ეცადე არ გაგიჟდე და იქვე არ მეტაკო.
სანდროს თითქოს რაღაც ჩაწყდა. ეგონა ეს შეთანხმება ერთი უბრალო ხუმრობა იყო, მიზეზი, რომ ერთად ყოფილიყვნენ. ამას სერიოზულად ვერც აღიქვავდა. სჯეროდა, რომ ახლა შეყვარებულის სტატუსით გააცნობდა ბეას თავის მეგობრებს, თუმცა მწარედ შეცდა.
-არ ინერვიულო, ვერავინ გაიგებს. - იმედგაცრუებულმა ამოილაკაპარა. არც შეეძლო რამის თქმა, არ უნდოდა ბეას დაკარგვა. მასთან სიახლოვისთვის ამგვარ ხერხსაც დასთანხმდა.
-ძალიან კარგი, ახლა წავალ, შენ კი საქმეს სახლში გამომიგზავნი. - თან ჰკოცნიდა და თან ეუბნებოდა.
-მოიცა - შეაჩერა - გამორიცხულია. საქმეს ვერ მიიღებ.
-კიდევ არ მენდობი?
-რა შუაშია ნდობა? შენ ჩემი საყვარელი ხარ, საქმისთვის კი სხვას გამოვიყენებ.
-სიტყვა საყვარელი აღარ დამიძახო - მკაცრად გაისმა ბეას ხმა.
-სხვა რა ჰქვია ჩვენს მდგომარეობას?
-გითხარი სახელების გარეშე-თქო. - არა რა, რა მაგარ თემაზე საუაბრობენ. წესით ამ დროს ერთმანეთით უნდა დატკბნენ, ტკბილი სიტყვები უთხრან, მოეფერონ, ესენი კი ჩხუბობენ, თან რაზე.
-მასე რომ მელაპარაკები, უფრო მეტად მინდები - უთხრა და ზევიდან მოექცა.
კესანე...
-დავურეკე და არ მპასუხობს - ნერვიულად ვისვავ თმაზე ხელს და დივანზე ვჯდები.
-არ ვიცი კესო, მგონი ჯობს არ ვუთხრათ
-გაგიჟდი? ბეატრისმა, რომ გაიგოს ძმისშვილი დაუმალე, თანაც ერთ წელზე მეტია, გააფრენს, ფეხით ჩავა იმ ამერიკაში და ბავშვს წამოიყვანს.
-უკვე აღარაფერი ვიცი - დივანზე ჩამოჯდა და თავი ხელებში ჩარგო.
-ნიკა?
-რა ნიკა?
-ბაბი ნიკას შვილს უმალავ, იცი მაინც რას დაგმართებს, ეგ რომ გაიგოს?
-ნიკას არ აინტერესებს არაფერი, მათ შორის ბავშვები თან ჩემი გაჩენილი.
-არასწორად ფიქრობ. უკვე დაბადებულ ბავშვზე ვსაუბრობთ. მასზეც იფიქრე, დედ-მამა სჭირდება.
-ვიცი კესო, მაგიტომ გითხარი, რომ რაღაც მომაფიქრებინო. ნიკა რაღაცას ეჭვობს უკვე, თუ წავედი შეიძლება გამოmყვეს იქ და მერე შენც იცი.
-რაღაც მხრივ მართალი ხარ, ნიკას სიტყვების შემდეგ არავინ დარჩებოდა აქ, მაგრამ ჩვენ ხომ აქ ვიყავით, ბეა იყო, რომელიც თან გადაგყვებოდა ორსულს.
-რა? - ბეა შემოვიდა.
-როდის შემოხვედი?
-რა თქვით? რა ორსული? ბარბარე შენ... ძმისშვილი დამიმალე?
-ბეატრის დაწყნარდი ჯერ, ამოისუნთქე და მერე ვილაპარაკოთ.
-არა მოიც, მოიც. არ მითხრა, რომ ნიკასთან ღამის გატარების შემდეგ დაფეხმძიმდი, შენ წახვედი, იქ გააჩინე და მერე ჩამოხვედი, ის პატარა კი იქაა მარტო.
-არა ბეატრის
-რა არა - უკვე ყვირილზე გადავიდა
-ანუ კი ეგრე იყო, მაგრამ - ბარბი უკვე ვეღარ ლაპარაკობდა - გთხოვ მომისმინე.
-როგორ გააკეთე ეს? სულ არ მიცნობ? ხომ იცი ყველაფერს მოვაგვარებდი
-რას მოაგვარებდი ბეატრის, რას? ნიკას ტვინს გადაუტრიალებდი, შეაყვარებდი ჩემს თავს თუ ოჯახს მოანდომებდი? შენს ძმას არ იცნობ?
-ჩემთვის უნდა გეთქვა - დაზეპირებულივით იძახდა
-ნუ ეგოისტობ, - წყნარად ვუთხარი, ახლა ნამდვილად არ იყო მართალი.
-ბეა, მე და ნიკას გვეხებოდა და გვეხება ეს საკითხი. ვერავინ ჩაერეოდა მათ შორის შენც. აქ, რომ დავრჩენილიყავი შენ ძმა სახლში დამისვავდა, ბავშვს მოუვლიდა და თან უამრავი საყვარელი ეყოლებოდა, რასაც ვერ ავიტანდი. სიცოცხლეს გავიმწარებდი.
-და ახლა კარგად ხარ? ბავშვი კარგადაა?
-ძალიან პატარაა, არაფერი ესმის, ამიტომ ჩამოვედი, რომ ნიკას დაველაპარაკო.
-გავგიჟდები, მართლა გავგიჟდები
-გთხოვ ნიკას არაფერი უთხრა, მე დაველაპარაკები.
-გგონია მარტო გაგიშვებ? დააობლებს ჩემს ძმისშვილს.
-ბეა კაი გეყოს, ზედმეტი მოგდის, ამჯერად ნუ ჩაერევი. - ვეცადე ამეხსნა. - თვითონ დაილაპარაკონ.
-ბავშვის აქ ჩამოყვანას ვაპირებ, ამიტომ იურიდიული საკითხებია მოსაგვარებელი. ვიცი თუ გამწარდა, ბავშვსაც წამართმევს, ამიტომ საუკეთესო ადვოკატი დავიქირავე.
-თქვენ მე გამაგიჟებთ. ძმისშვილი მყავს და მისი მშობლები ბავშვს იყოფენ.