შიშების მორევში ვიძირები მე ახლა. ნუთუ ზღვრულია ის სინამდვილე, რომელშიც ჩვენ გვიწევს არსებობა?! ამასთან დაკავშირებით ასეთი ალეგორიული გადახვევა მახსენდება: “ზღვარს გადასული”: ერთხელ ერთ ბრძენ კაცს ჰკითხეს: რისია ის რეალობა, რომელშიც ჩვენ ვცოცხლობთ და, რომელიც ზღვარს გადასულია? ბრძენი დიდხანს დაფიქრდა და მხოლოდ შემდეგ უპასუხა, რომ ცხოვრებას, სიყვარულის, ამ დიადი გრძნობის, ამოუწურავი მარაგის, სინამდვილე შეგვიძლია ვუწოდოთ. და მართლაც ასეა, რომ ჩვენ თითოეულ მოვლენას იმ ხარისხით ვაძლევთ ამა თუ იმ დანიშნულებას, რა დონითაც ის ჩვენ გვიყვარს. ვგულისხმობ იმას, რომ სიყვარულის, ამ მკაფიო გრძნობის პარალელურად, არსებობს ჩვენ გარშემო რამდენიმე სახის უკვე არსს მინიჭებული გარემოება. და, ვინაიდან თითოეული ფაქტის გამოაშკარავება მხოლოდ მაშინ შეგვიძლია, როცა ჩვენს არსებას ის უყვარს. აფასებს რა ინდივიდი სამყაროს სიყვარულის თვალებით, მხოლოდ მაშინ შეუძლია მას მისი სრულად აღქმა თუ შემეცნება.