როცა შეგხვდები უკვე დიდები ვიქნებით...
როცა უკვე ჩემს წითელ ტუჩებს სიფერმკრთალე გადაეფინება და შენს შავ თმაში ჭაღარები შემეგებებიან,როგორც გაზაფხულურ მიწაზე თოვლის ნამცეცები.
როცა შეგხვდები გაზაფხული იქნება და როგორც ბუნება იღვიძებს,ისე გაიღვიძებ ჩემს ნაოჭებში...გაიღვიძებ გაშმაგებული,გაბრაზებული,რომელსაც გწყურია სამყაროს ახლიდან ხილვა...გწყურია სილამაზე,ბედნიერება და სიყვარული.
როცა შეგხვდები ჩაგეხუტები,მაგრამ ისეთივე იასამნისფერი სუნი აღარ გვექნება,როგორიც ადრე. ამჯერად უფრო ბაც ფერებში დავინახავთ ჩვენს ენერგეტიკულ ველს,რომლებიც ადრე მაგნიტებივით იზიდავდნენ ერთმანეთს...
ზოგჯერ ვოცნებობ,რომ მქონდეს რაიმე ზარდახშა,სადაც სამუდამოდ გამოვკეტავდი ამ წყეულ იმედს და არასოდეს გამოვუშვებდი.მხოლოდ მაშინ,თუ ძალიან გამიჭირდებოდა.
ახლა რასაც ვაკეთებ,ეს იმდენად მომწონს,თითქმის თანახმა ვარ,კვლავ ისეთივე იმედგაცრუება ვიწვნიო,როგორიც არაერთხელ...
ძალიან მომწონს ის პროცესი,როცა შენზე ვწერ იმ წყეული იმედით,რომ კვლავ არსებობ,კვლავ სუნთქავ,რომ კვლავ განაგრძობს შენი იმედი შენთვის ტკივილის მოყენებას.
ყველაფრის მიუხედავად,მშვიდად ვარ,რადგან ვიცი,ვეღარავინ გაგვიცრუებს იმედებს იმაზე მეტად,როგორც ერთმანეთს გავუცრუეთ და ვერავინ ვეღარ გვატკენს იმაზე მეტად,როგორც ერთმანეთს ვატკინეთ...ახლა უფრო ძლიერები ვართ და როცა შევხვდებით,უფრო მეტად ძლიერები ვიქნებით. იმდენად ძლიერები,რომ ერთმანეთისთვის იმედებსაცკი აღარ შევქმნით,სადაც ერთად ვართ და ერთმანეთი ისეთი სიყვარულით გვიყვარს,ჩვენ რომ ვიცით...