იღვიძებ და იმაზე მეტად მსუბუქად დგები საწოლიდან,ვიდრე დანარჩენი დღეების განმავლობაში...აღარც მზის სინათლე გაწუხებს,ფანჯრიდან პირდაპირ შენს საწოლზე რომ ეშვება და არც იმ არსების არსებობა გაშინებს,რომელიც ყოველ დილით შენს საწოლთან ჩასაფრებული ზრუნავს,გახსოვდეს,როგორი არარაობაც ხარ...
შენც დგები, გაოცებული ზუსტად იმ არსებას უყურებ და მისი უმოქმედობა უფრო მეტად გაბნევს.
გესმის გარედან მანქანების და სწრაფი ნაბიჯების ხმა. ყველა სადღაც მიიჩქარის,ყველა თავის რუტინაშია მაშინ,როცა შენ ჯერ ახლახანს გამოიღვიძე...
სახლიდან გასვლისას,გზაში ერთხელაც არ წამოგაძახებს,რომ არც ეს დღე იქნება შენი,როგორც ყოველი სხვა დღე. სახლში დაბრუნებულს კი-წარსულ შეცდომებს, ზღაპარივით,დასაძინებლად...
ღამით გეღვიძება და აცნობიერებ,უკვე მის არსებობას ვეღარც ამჩნევ.
-ალბათ,წავიდა,მიგატოვა,სიტყვაძუნწად,ბოდიშის მოუხდელად და იაზრებ,შეეჩვიე,როგორც მძიმე საბანს,მთელ სხეულზე რომ გეკრობა...შეეჩვიე,როგორც ხსნა,შვება...
და სანამ ღამის სიჩუმეში აღარც აჩქარებული ნაბიჯების ხმა გესმის და არც მანქანების ხმა,ხვდები,ეს გამოღვიძება საერთოდ არ ყოფილა ისეთი,როგორიც წარმოგედგინა...