-სანდრო, ცოტა სწრაფად გთხოვ, ძალიან მტკივა!-აღელვებულმა ჩაილაპარაკა ნინომ და ოფლით დაცვარული შუბლი შეკრა მორიგი ტკივილის წამოვლის შემდეგ.
-ცოტაც მოითმინე პატარავ, თხუთმეთ წუთში ვიქნებით უკვე სამშობიაროსთან.-აღელვებულმა ჩაილაპარაკა სანდრომ და ეცადა, რომ ხმის კანკალისთვის რამე მოეხერხებინა.
-მოდი, საჭესთან მე დავჯდები, თორემ შენ მალე გადაგვჩეხავ ვატყობ.-ლილუმ დაბღვერილმა გახედა ძმას და ნინოს შუბლიდან ოფლი მოსწმინდა.
სანდრო მიხვდა, თავისი და მართალი იყო, მანქანა გადააყენა და უკანა სავარძელზე გადაჯდა.
-ყველაფერი კარგად იქნება, მალე დავიჭერთ ხელში ჩვენს პრინცესას.-თავზე აკოცა ცოლს და თვითონაც გაისუსა.
-ერთი სული მაქვს, ჩვენს ანა-მარიას როდის ავიყვან ხელში.-ბედნიერმა ჩაილაპარაკა ნინომ და მუცელზე ხელი ფრთხილად მოისვა.
-კიდევ ძალიან გტკივა?
-იმდენად აღარ.-ამოისუნთქა ნინომ.-მაგრამ რომ მახსენდება, ეს პატარა ჭინკა მალე მოევლინება სამყაროს, ყველა ტკივილი მავიწყდება.
-პატარა ჭინკაა მართლა,-გაღიმებულმა ჩაილაპარაკა ლილუმ.-აზრზე ხართ? ჯერ არ გაჩენილა და უკვე თავის ნებაზე დაგვატარებს! მამიდას ქალია.

სამშობიაროში მალევე მივიდნენ და ნინოს გამზადება დაიწყეს.
-ექიმო, სანდროს დასწრება უნდა ვიცი, მაგრამ ძალიან ნერვიულობს ვიცი, მე მაგაზე უარესი პანიკიორი ვარ, ამიტომ ან მაგას წაუვა გული, ან მე და ან ორივეს ერთად.-ნერვიული სიცილი აუტყდა ნინოს.-ამიტომ, ჯობია თუ არ დაესწრება.
-ორივეს, ისეთი ფერი გადევთ სახეზე, რომ შენი ქმარი აქ რომ შემოვიყვანო, ალბათ ორივე მოსასულიერებელი გამიხდებით, ამიტომ მართლა ჯობია თავი შევიკავოთ.. კიდევ გექნებათ მსგავსი მომენტები.-გაიცინა ქალმა და აცრემლებულ გოგოს ლოყაზე მოეფერა.
სულ რაღაც ნახევარ საათში მოევლინა ქვეყანას პატარა ჭინკა, ანა-მარია გაბისონია დიდი ღაბუა ცისფერი თვალებით და დამატყვევებელი ღიმილით.
-მამას სიცოცხლე, როგორ გგავს.-ცრემლიანი თვალებით გახედა სანდრომ ატირებულ ცოლს და ორივე გულში ჩაიკრა.-მგონი ღირს გათენებულ ღამეებად.
-ვგრძნობ, ეს გათენებული ღამეები ყველაზე სასიამოვნო პერიოდი იქნება ჩემს ცხოვრებაში.-სიყვარულით დაილაპარაკა ნინომ და მძინარე შვილს თავზე აკოცა.
ორი წლის შემდეგ...
-დააძინე?-გაბერილ ცოლს მიუახლოვდა სანდრო და მუცელზე აკოცა.
-კი, ცოტა ხანია, რაც ჩაეძინა.-დაღლილმა ჩაილაპარაკა ნინომ და ქმარს აეკრო.
-ორი წლის წინ რაც თქვი გახსოვს? ისევ იგივე აზრზე თუ ხარ?-გაიცინა სანდრომ მეუღლის მისავათებულ სახეზე.
-ჯერ-ჯერობით კი. ანა-მარია იმდენად არ მღლიდა, მთავარია ამ ორმა ონავარმა სისხლი არ გამიშრონ.-გაიცინა, როცა ფეხის დარტყმა იგრძნო.
-რას გაუგებ, სულ მამიდამისს გვანან.-გაიცინა სანდრომ და წარბშეკრულ დას გახედა.
-დამპალო!
-ვაიმე მუცელი!-უცებ დაიკივლა ნინომ და ყველა ერთად გაიქცა სამშობიაროში.
სულ ცოტა ხანში პატარა მათე და შაკო გაბისონიების ტირილი ისმოდა...

დ ა ს ა ს რ უ ლ ი