როდესაც ღმერთი წაგაქცევს, წიხლს დაგაჭერს და ბოლომდე გაგწირავს, შენში იმედი, როგორც ნისლი, ნელ-ნელა გაქრება და იგრძნობ, რომ სამყაროსგან შემოდგომის უკანასკნელი ფოთოლივით მოწყვეტილი ხარ, ხარ შენთვის ჩაკეტილი ვიწრო და დაბალ ოთახში, სადაც გარედან შეიძლება ისმოდეს ცხოვრების ხმაური, მაგრამ გარეთ შენი ხმას ვეღარავინ გაიგებს. შენი ყოფის ყოველი მომდევნო დღე ტკივილით აღსავსე იქნება, რომელიც თანდათანობით მოხვეტს სიხარულის ნარჩენებს და სანაგვეში გადაყრის. თუმცა, საბოლოოდ აღარ იგრძნობ არც ტკივილს, არც ბრაზს, არც იმედგაცურებას და მითუმეტესს, არც სიხარულს, ერთადერთი რაც შენს გულში დარჩება იქნება სიცარიელე, რომელიც სხეულის თითოეულ ნაწილს აავსებს და შემდეგ სულშიც გადაიღვრება, სულში, სადაც ადრე ოცნებები, მიზნები, სურვილები, იმედი ცოცხლობდა. ამ მოგონებებით გამოწვეული ხმაური კი თანდათან გაილევა სანამ, სტაბილურ, მარადიულ სიჩუმედ არ გადაიქცევა. ეს სიცარიელე და სრული აპათია იქნება უძირო ღრმული, რომელიც ამოვსებას აღარ დაექვემდებარება.