მხეცს ვგავარ რომელიც მახეში გააზრებულად გამოემწყვდია და ახლა თავის განთავისუფლება აღარ შეუძლია, დაჭრილი სულს ძლივსღა ღაფავს და ნატრობს ნეტავ ყველაფერი უკან დაბრუნდეს რომ რაიმეს შეცვლა შემეძლოსო , თან მანუგეშებელიც არავინაა , ყველა მიგითითებს თავად ამოყავი თავი ამაში და მიიღე საფასურიო, ბედის ირონიაა, მართალიცაა ვერაფერს იტყვი...
მაგრამ ეს მეც კარგად ვიცი, ჭრილობაზე ფეხს ნუ მაბიჯებ თუ კი შეხვევა არ შეგიძლია, გამოფიტულს სულს რომ ძლივს ვითქვამ მკითხე როგორ ხარო? მუდამ მომღიმარს რომ დამიმახავ გიჟიაო კი არ მომაძახო, მკითხე რას მალავო!
ცრემლიანს თუ დამინახავ და გაოცდები ვიცი ვერ დაგაჯერებ რომ რეალურად სწორად ეს არის ჩემი ნამდვილი მხარე...

გაგეცინება ალბათ რომ გითხრა სიკვდილს ვენდური და სიცოცხლე მინდა მეთქი...

მხეცს ვგავარ რომელიც ვერ გამოექცა ხაფანგს, ნაიარევი ვერ მოირჩინა და ვერ დაედევნა ნადავლს. მხოლოდ ახლოს მოსულ რომელიმე მსხვერპს თუ ჩაჭიდებს კბილებს ან კლანჭებს და მახეში გამბული მახედ მოევლინება სხვას თორემ მისი მაშველი არავინაა, ნუ დამაბიჯებ იმ ჭირილობაზე თუ კი მოშუშება არ შეგიძლია...