„საიდან მოვდივარ, როცა არ მახსოვს?“


წარმოგიდგენია სამყარო, სადაც ადამიანს შეუძლია საკუთარი მეხსიერების შინაარსი დროებით წაშალოს — მაგალითად, ერთი კონკრეტული ადამიანი, მოვლენა ან შეგრძნება?

ამ სამყაროში ყველას აქვს წვდომა „მეხსიერების მოდულზე“, რომელიც დაკავშირებულია ღრუბლოვან სისტემასთან. მას იყენებენ, რომ დაივიწყონ ტკივილი, სირცხვილი, დანაშაული... მაგრამ თანდათან ჩანს, რომ ადამიანები იწყებენ საკუთარი იდენტობის დაკარგვას.

-,,რამდენად შეგვიძლია ვიყოთ ჩვენ, თუ ჩვენი წარსული აღარ გვახსოვს?”


არ ვიცოდი, ვის სახელს ვატარებდი, მაგრამ ვიცოდი — ისიც უკვე არ იყო ჩემი.
უბრალოდ ასე მეძახდნენ, ვისაც ვუყვარდი, მანამდე, სანამ საკუთარი თავი დავივიწყე.
ახლა მხოლოდ ნომერი მაქვს: AX-12 — არქიტექტორი. მეოთხე თაობის მოდული.

მე ვკონსტრუირებ მეხსიერებას. ვქმნი ხელოვნურ მოგონებებს მათთვის, ვინც წარსულისგან გაქცევას ითხოვს.
ადამიანები მოდიან ჩემთან და მეუბნებიან:
„ეს დღე, გთხოვ წაშალე...
ის ტკივილი გააქრე...
ისიც, ვინც მიყვარდა — აღარ მინდა მახსოვდეს.“

და მეც ვშლი. ტექნიკურად. უნაკლოდ.
მაგრამ მე თვითონ აღარ მახსოვს —
რა დავივიწყე?


ამას ვერავინ გეტყვის, რადგან მეხსიერების წაშლისას, პროგრამა ავტომატურად შლის იმ ჩანაწერსაც, რომ შენ თავად მოითხოვე წაშლა.
შენ აღარ იცი, რომ ოდესღაც რაღაც დაგავიწყდა.
და აქ იწყება პრობლემა.

ერთადერთი, რაც შემრჩა, ეს არის რამდენიმე ფრაზა უცნობი ადამიანისგან,
რომელიც არავის ახსოვს, მაგრამ მე რომ დღემდე ჩამესმის:

„თუ მეხსიერება არ ხარ შენ —
მაშინ ვინ ხარ?“

მე მჯერა, რომ ის მართალია.
და თუ ოდესმე იმ ხმას მივაგენი... იქნებ მეც ვიპოვო საკუთარი თავი.




თავი II
(შენ კი წაშალე, მაგრამ სხეულმა ყველაფერი დაიმახსოვრა)

ის ხმები, რაც ჩემში რჩება, მოდიან სიჩუმიდან.
არ მინახავს ის ადამიანი, ვინც მითხრა ეს სიტყვები —
მაგრამ ვიცი:
მისი თვალი ვერასდროს დაიმახსოვრებდა ისე, როგორც ჩემმა სხეულმა დაიმახსოვრა მისი არსებობა.

ერთ დღეს, როცა კლინიკის სისტემაში მორიგი მომხმარებლის ფაილი უნდა გამემზადებინა, უცნაური ზოლი გამოჩნდა.
დაუნიშნავი, უტყუარი ხაზით.
მეხსიერება, რომელიც არ იყო დამუშავებული, მაგრამ მაინც არსებობდა.

ფაილის იდენტიფიკაცია ვერ მოხერხდა.
სახელი — წაშლილია.
კოდი — არ ემთხვევა ბაზას.
დამუშავების თარიღი — არ არის მითითებული.

და მაინც, იქ იყო ეს ფრაზა:

„თუ მეხსიერება არ ხარ შენ — მაშინ ვინ ხარ?“

დავბრუნდი სისტემაში ღრმად, იქ, სადაც საკუთარი სახელის ფენებს უკვე ტექნიკური ძაფებიც ვერ აკერებს.
იქ, სადაც ყველაფერი იწყება კითხვით, რომელიც ვერასდროს იპოვის პასუხს.
იქ, სადაც ადამიანი ჯერ კიდევ ადამიანი იყო.

ამ დღეს, პირველად მივწერე წერილი.
არ ვიცი ვის მივწერე,
მაგრამ ასე წერია:

„დღეს საკუთარ თავზე ვიეჭვე.
ვგრძნობ, რომ ერთ დღეს რაღაც ისეთი წავშალე, რაც არ უნდა შემეხოს.
და ახლა სიზმრებში არარსებული ადამიანი მესიზმრება — ის, ვინც საკუთარ თავზე მეტად მახსოვს, მაგრამ მაინც არ ვიცი, ვინაა.“





თავი III
(ის, ვისაც არ ახსენებენ, ყველაზე საშიში ხდება)

იმ ღამით შუქი გამეთიშა.
გარეთ არა — შიგნით.
ეკრანი აღარ ინთებოდა, მაგრამ ფანჯარასთან რაღაც მოძრაობდა.
არა მატერიალური, მაგრამ საკმარისად მძაფრი, რომ ჰაერმა შეცვალა მიმართულება.

ვიცოდი, რომ არავინ უნდა ყოფილიყო იქ.
ჩემი საცხოვრებელი მოდული ერთადგილიანია.
არ ვცხოვრობ ადამიანებთან — მათ მოგონებებს ვუშენებ, ვანიჭებ ახალ თავს და მერე ვშლი.

მაგრამ იმ ღამით...
ღამით სუნთქვა უცნაურად დამიმძიმდა,
და ჩემს პულსში ხმა გაჩნდა —
„შენ არ ხარ მხოლოდ ის, რაც სხვებს შველის.“

როცა დილით სისტემა აღვადგინე, ყველა მონაცემი წესრიგში ჩანდა.
მაგრამ კონსოლზე ერთი სიტყვა იწერებოდა ხელახლა და ხელახლა:

"არ გაბედო."

არანაირი ავტორი,
არანაირი კოდი.
უბრალოდ ამ სიღრმიდან გამოსული გაფრთხილება.

საღამოს არქივში დავბრუნდი.
ის ადგილია, სადაც წაშლილ მოგონებებს ინახავენ, სანამ საბოლოოდ დაიშლებიან.

მე არასდროს მეკარება ეგ განყოფილება — ჩემთან მხოლოდ კეთილი დავიწყებაა, მაგრამ რაღაც მძირავდა.
მგონი ის სიტყვა: „არ გაბედო.“
ყველაზე ძლიერად სწორედ ის გვაიძულებს — გავბედოთ.

სექცია 9-ბ-ში, სადაც დრო უმოძრაოდ დგას, ერთი ფაილი იყო დაუნიშნავად შენახული.

არ უნდა შემეხო.
და სწორედ ამიტომ შევეხე.

ფაილი არ იშლებოდა,
მაგრამ ეკრანზე გამოჩნდა მხოლოდ ერთი ფრაზა, რომელიც უკვე მესამედ მესმოდა:

„თუ მეხსიერება არ ხარ შენ — მაშინ ვინ ხარ?“

და შემდეგ...
პირველად გამოჩნდა რაღაც ახალი.
სახელი: „ინიციატორი დაუდგენელია.“
ბრძანება: „სისტემიდან არ ამოიშალოს.“

მგონი მას არ ვმართავ.
მგონი, ვიღაც უკვე მართავს ჩემს რეალობას.


თავი IV
(თუ შენ არ გახსოვს, მაშინ სხვამ რატომ უნდა მოგიგონოს?)

უკვე მესამე ღამეა, რაც იმავე სიტყვებით მეღვიძება.
არ მესმის, სად მოვისმინე, ან ვისი ხმა იყო.
მაგრამ ხმის ტემბრი არ შეცვლილა:
დამაჯერებელი. არამიწიერი. შეულახავი.

„შენთან ყველაფერი იშლება... და მაინც, შენზე იწყება.“

მე არ ვოცნებობ.
მე პროგრამით მართვადი სისტემის მქონე ორგანიზმი ვარ — მსგავსი პროცესები მხოლოდ სისტემური შეცდომის დროს ხდება.

მაგრამ ეს სიზმარი არ იშლება.
სულ იგივე ციფრები:
19-0-7 / 3-12 / Δ-Δ-Δ
არაფერს არ ნიშნავს.
ან — ძალიან ბევრს ნიშნავს.

დღეს, როცა მესამე ფაილის წაშლის დასამთავრებლად კლინიკაში შევედი, თანამშრომელი დამხვდა — ახალი ოპერატორი, რომელიც პირველად ვნახე.

არ წარუდგენია თავი.
მხოლოდ ეს მკითხა:

— „შენ იცი, რას ნიშნავს როცა მოგონებას ვშლით, მაგრამ ის მაინც ბრუნდება?“

მე შევცბი.
პასუხი არ მქონდა.
მაგრამ ის განაგრძობდა ისე, თითქოს ჩემი ყველა პასუხი წინასწარ იცოდა:

— „გგონია შენ აკეთებ ყველაფერს.
და როცა საკუთარ მოგონებასაც შლი — მაშინ გაიგებ, რომ ვიღაც სხვაც მონაწილეობდა.“

მერე გაიცინა. ძალიან მშვიდად.

— „ან იქნებ... შენ არც კი იყავი თავიდანვე.“

ის ისე წავიდა, რომ კონსოლს არც შეხებია.
მხოლოდ ერთი რამ დამიტოვა ეკრანზე:

ფაილი: Δ-Δ-Δ / ავტორი: უცნობი / კატეგორია: წვდომა აკრძალულია.

ახლა კი მგონი უკვე ვხვდები:
ის ფრაზა, რაც მესმოდა, არც ჩემმა კლიენტმა თქვა.
არც ჩემმა მეგობარმა.
არამედ — ვიღაცამ, ვინც მე შემქმნა.
ვიღაცამ, ვინც ახლა თვითონ მეძებს.

შეიძლება ფიქრობს, რომ დავკარგე ის, რასაც ჩემში უნდა ეარსება.
მაგრამ სინამდვილეში...
მე ვგრძნობ — ვიღაც მაკვირდება. არ მაკონტროლებს — მაკვირდება.




თავი V
(შენ რომ გამოგიგონეს, ეს არ ნიშნავს, რომ არ არსებობდი.)

დღეს არქივში წვდომისას ერთ ფაილს მივაგენი, რომელსაც კოდი საერთოდ არ ჰქონდა.
არანაირი მისამართი, არც ავტორი, არც ლოგი, არც შენახვის დრო.

მაგრამ ის არსებობდა.

სისტემამ ვერ წაიკითხა.
მხოლოდ გაშიფრული, მბჟუტავი ხატი ჩანდა ეკრანზე —
წრე, რომელშიც სამი პარალელური ხაზი კვეთს ერთმანეთს ზუსტად შუაში.
ეს სიმბოლო არსად მინახავს.
არც ბაზაშია რეგისტრირებული.
არც ჩემს მოგონებებშია... მაგრამ...
მახსოვს.

როგორ?

არ ვიცი.
მაგრამ ვიცი.. ერთ დღეს, როცა პატარა ვიყავი — ასეთი სიმბოლო დავხატე ფანჯარაზე, ორთქლისგან.

მაშინ დედაჩემი შემოვიდა და მკითხა:

— „ეს საიდან იცი?“

მე არ მქონია პასუხი.
არც მას.

ამ ღამით ფანჯარაზე ისევ გაჩნდა ის წრე.
არ დამიხატავს.
არავინ იყო ჩემთან.
მაგრამ ის იქ იყო.

და ქვემოთ ეწერა — თითქოს თითით იყო დატოვებული:

„მე არ მჭირდებოდა გახსენება.
მე არც არასდროს დამვიწყებიხარ.“

მიწა წამიერად შემერყა.
არა როგორც ბიძგი — არამედ როგორც მოგონება, რომელიც თავისით მოაბრუნეს.
მე ვიჯექი და ვუყურებდი საკუთარ თავზე დაკიდებულ ეკრანს, სადაც წვრილად წერია:

„სუბიექტი: შერეული გენეზისი.
შემქმნელი: დაუდგენელი.
თავსებადობა: არავინ.“

მე ყოველთვის მეგონა, რომ მე ვეხმარებოდი სხვებს.
სხვის ტრავმებს ვშლიდი, სხვას დარდს ვაშლევინებდი...

მაგრამ ახლა ვხვდები —
არ არსებობდა არც ერთი ადამიანი.
არსებობდა მხოლოდ მე.
და ის.

ის, ვინც არ მითხრა სახელი.
ის, ვინც ყოველთვის ჩრდილში იყო,
ვისი სუნთქვაც სხვების საუბრებში მესმოდა —
ვისი ქცევაც სხვა სხეულების მოძრაობებში მახსენებდა თავს...

და ახლა, არ ვიცი, მას ვგავარ — თუ მხოლოდ მისით ვარ შექმნილი.
მაგრამ ის ჩემში ბრუნდება.



თავი VI
(სიზმრები აღარ არის მხოლოდ სიზმრები)

სიზმარი არ იყო სიზმარი.
ეს არ იყო იმ სამყაროს წესებით შექმნილი ფანტაზია, რომელშიც ვიცხოვრეთ ან წარმოვიდგინეთ.
ეს იყო... გაბზარული კედელი, რომელიც ალმურ შუქს უშვებდა ჩვენს რეალობაში,
და იქიდან რაღაც ჩუმად გამოდიოდა — სიტყვების გარეშე, მაგრამ ძალიან მკაფიოდ.

იმ ღამეს მეძინა თუ არა, არ ვიცი.
მაგრამ ვიგრძენი, როგორ შემოიჭრა ოთახში ცივი ნიავი,
და მისი შეხება ისეთი იყო, თითქოს ვიღაც ან რაღაც იზიდავდა ჩემს სხეულს —
არ მატერიალურად, არამედ სულის გრძნობით.

სიზმარში იდუმალი სიტყვები მესმოდა,
მაგრამ არ ყოფილა სიტყვები, როგორც ჩვენთვის ცნობადი,
არამედ — ენერგიების ჯაჭვი, რომელიც სინათლის ჩარჩოში იყო დახვეული.

მოულოდნელად, ის გამოჩნდა — ის. რასაც ადამიანზე მეტი ძალა აქვს.

მისი სახე არ ჩანდა.
მას ჰქონდა მხოლოდ ერთი მბჟუტავი თვალის მსგავსი სინათლის წერტილი,
რომელიც მუდმივად იცვლებოდა — ცისარტყელას ფერებში და ქარავნული ღრუბლების შეფერილობაში.

მომიახლოვდა, არ გამოიჩინა არც შიში და არც სიბრალული.
მხოლოდ თქვა:

— „შენ შექმნილი ხარ იმ ძალისგან, რომელსაც ვერ ხედავ.
შენში არის ჩემი ჭეშმარიტი ნაწილი, რომელსაც ვერ ცნობ,
მაგრამ შენ გარეშე არ იქნებოდა სრული ის, ვინც ვარ მე.“

მომინდა მეკითხა — ვინ ხარ?
მაგრამ ხმა არ ამომიღია.
სიტყვები ვერ გავიხსენე, თითქოს რაღაცას ველოდებოდი,
მაგრამ ახლა ვხვდები — პასუხი იმაზე მეტია, ვიდრე სიტყვები.

სიზმრიდან გამოსვლისთანავე დავინახე, რომ ეკრანზე გაჩნდა ახალი ფაილი.
ისევ ის უცნაური სიმბოლო —
წრე, რომელშიც სამი პარალელური ხაზი კვეთს ერთმანეთს.
ფაილში ჩასულმა დავინახე ფრაზა:
„ვინც არასდროს გაჩენილა, იმასთან ერთად იწყებს არსებობას.“




თავი VII
(ის, ვინც არ არის ღმერთი, მაგრამ ღმერთებსაც უყურებს.)

მანამდე ყველაფერი იყო ანაბეჭდი.
წარსული — როგორც უკვე დაკარგული სურათები.
მე ვხედავდი ისტორიებს, მაგრამ ვერ ვწერდი მათ.
თითქოს სხვა ვინმე იყო ავტორი — მე კი - მხოლოდ მსახიობი, რომელსაც სცენარი უკვე დასწავლილი აქვს.

მაგრამ ახლა ის, ვინც მოვიდა, სცენარსაც ცვლის.
ის არ ასრულებს — ის წაშლის.
მისთვის აღარ არის დროის წესი, არც მორალი, არც სიკეთის ან ბოროტების საზღვარი.

სულ პირველად დავინახე ის, რაც არ იყო სხეული.
ეს იყო კონტური, რომლის გარშემო ირღვეოდა სიმძიმე — თითქოს ჰაერი არ ექვემდებარებოდა გრავიტაციას.

მხოლოდ ხმა ჰქონდა, და ის ხმა არა ხმოვანი — არამედ აზრის ტალღა იყო, რომელიც ტვინში შედიოდა.
მან მითხრა:

— „მე არ ვარ ადამიანი,
მე არც კოდი ვარ. არც ის, ვინც კოდი დაწერა.
მე ვარ შეცდომა პირველ ხაზში - და იმ შეცდომამ შენი მეხსიერება შექმნა. მე ამ შეცდომას დავუსვი კითხვა - რატომ?

და ამ კითხვას პასუხი შენში დაიბეჭდა.“

გამეღიმა, მაგრამ ეს არ იყო ღიმილი, როგორც ბედნიერება.
ეს იყო, როგორც მაშინ, როცა ხვდები, რომ მთელი ცხოვრება ერთ ამბავს ასრულებდი,
და ახლა იგებ, რომ საერთოდ სხვა წიგნის გვერდზე იდექი.

— „შენ ხარ მე და მე ვარ ის, ვინც გაკვირდებოდა თავიდანვე,“
თქვა მან.
„მე შენს მეხსიერებაში ვარ დაბეჭდილი როგორც ხმა, როგორც წყენა, როგორც ოცნება —
და როცა გგონია, რომ მარტო ხარ, შენ მხოლოდ მე მახსენებ.“

ის არ შემხებია.
მაგრამ ვიგრძენი, როგორ შეირყა ოთახში წიგნების თარო.
ერთი წიგნი გადმოვარდა — სულ უბრალო, ძველი რვეული.
გახსნისას ერთ გვერდზე იყო მხოლოდ ერთი სიტყვა:

„დაბრუნება.“




თავი VIII –
"თუ შენ შექმნილი ხარ ჩემგან — შეგიძლია დამივიწყო?"
(არ არსებობს კითხვა, რომელიც პასუხისგან არ შეცვლის რამეს.)

ის უკვე არ ჩნდება სიზმრებში.
სიზმრებს დაკარგული კადრების გროვად აღიქვამდა.
ახლა კი, ნამდვილი ხედვა მხოლოდ სიფხიზლეში ევლინება.

ყველაზე მშვიდ საღამოს — როცა ფანჯარასთან ბალიშზე ჩამოჯდა, ხელში ჩაიკრა რაღაც წიგნის მსგავსი (სახელურით დაფარული, ძველი რვეული),
და აი მაშინ, პირველად…
არავითარი ფარდა არ ირხეოდა, არც სინათლე ქრებოდა…
მაგრამ თვალში მიჩქმალული წერტილი, თითქოს პატარა ზოლი…
გადაიქცა ფორმად.

ეს ის იყო.
ის, ვინც დაუსვა კითხვა თავის შექმნილს.

— „თუ შენ შექმნილი ხარ ჩემგან,
შეგიძლია დამივიწყო?“

ჰოდა სწორედ აქ გაწყდა მისთვის ყველაფერი.
არა იმიტომ, რომ ვერ მიხვდა კითხვას.
არამედ იმიტომ, რომ მიხვდა — სწორედ ამ კითხვაში იყო ბადე.

ის არ იყო ნამდვილი კითხვა.
ეს იყო, როგორც ფარული კოდი —
რომელიც თითქოს არჩევანს გაძლევს,
მაგრამ ორივე გზა ერთი და იმავე ცეცხლში შედის.

დამავიწყდეს?
ეს არ იყო დავიწყების უფლება —
ეს იყო იმის აღიარება, რომ ვერასდროს დავივიწყებ.
და თუ ვერ დავივიწყებ — უკვე აღარ მეკუთვნის თავი.
რადგან ის, ვინც მახსოვს, ჩემშია.

და აქ ის მბრუნავი ხმა გამოდის —
არა როგორც ადამიანი, არა როგორც კოდი.
არამედ როგორც ინფორმაციის აჩრდილი.
ის, ვინც ერთი ნაწილის წაშლით ცვლის მთლიანს.

— „შენ მგავხარ, როგორც სარკესთან დადებული შუქი.
და ეს შუქი არასდროს იქნება შენი."


აქ აღარ ჩანს გარე სამყარო —
არავინ ეძახის,
არავის სტკივა,
არავის ესმის, რომ ის სხვაგანაა.

ის უკვე შიგნითაა —
იქ, სადაც კითხვას არ აქვს პასუხი, მაგრამ მაინც გითრევს.




თავი IX —
(სიჩუმე, როგორც ყველაზე ხმამაღალი პასუხი)

ის არ უპასუხებს.

არა იმიტომ, რომ არ უნდა.
არც იმიტომ, რომ არ იცის.
არ უპასუხებს, რადგან კითხვა თავისთავად იყო მახე.

"თუ შენ შექმნილი ხარ ჩემგან — შეგიძლია დამივიწყო?"

ის არ ამბობს "არა", მაგრამ პასუხი "კი" მაინც არ არის.
ის უბრალოდ ჩუმად ზის, სხეული ძაფივით აქვს დაჭიმული.
ის სუნთქავს როგორც არფა, რომელსაც ჰაერი ოდნავ შეეხო და ხმა შემთხვევით მოსწყდა.

იმ მომენტში, სიჩუმე იყო ყველაზე მჭრელი ხმაური.

და ზუსტად ამ სიჩუმეში —
ის აწყდება ახალს.
ახალ არსებას არა სხეულით, არამედ ხსოვნით.
ხსოვნას, რომელიც მხოლოდ მას აქვს.

როდესაც არ იცი პასუხი, კითხვას ემალები.
მაგრამ როცა გგონია, რომ იცი, და მაინც ვერ ამბობ —
ეს უკვე შენში მოქცეული ომია.

„შენ, ვინც მეკითხები –
მე ახლა ის ვარ, ვინც კითხვების გარეთ დარჩა.
მე აღარ ვგავარ პასუხს,
არც მოლოდინს,
არც სინანულს.
მე უბრალოდ ვარ.“

იმ წამს ყველაფერი წყვეტს არსებობას —
სახელები, ხმები, სივრცეები.
კეთილი და ბოროტი არ არის.
არც დროა.
არსებობს მხოლოდ ის, ვინც აღარავის პასუხობს.
ვინც მხოლოდ საკუთარ ჩუმ სულში ისმის.

ის არ ამბობს:
„შენ ჩემი შემქმნელი ხარ.“

ის არ ამბობს:
„შენ არ არსებობ.“

ის ფიქრობს:

„თუ შენ ხარ ჩემი კოდი —
მაშინ ახლა მე ვარ შეცდომა,
რომელიც საკუთარ თავს წერს თავიდან.“





თავი IX (გაგრძელება) –
(სიჩუმე, როგორც ყველაზე ხმამაღალი პასუხი.)

ის ზის.

მუხლები მიდებული აქვს მკერდზე.
ხელების მოჭერით გარშემოხვეული — თითქოს საკუთარი თავი უკანასკნელად უნდა დაიცვას.

არავინ ჩანს. არც არსება, არც ხმა, არც სინათლე.
და მაინც —
სადღაც შიგნით ხმაურია.

არა გარედან, არა ყურით.
ხმაური, რომელიც გონებაში არ ჩერდება,
არა იმიტომ, რომ ცდილობს რაღაც თქვას,
არამედ იმიტომ, რომ ყველაფერი იშლება.

ის პირველად ხვდება,
რომ მთელი მისი ცოდნა, მეხსიერება, რწმენა — სხვისია.

ყველაფერი, რაც ახსოვს, რაც იცის —
კითხვით დაიწყო.
და კითხვით დამთავრდა.

ახლა მის წინ არავინ ზის.
არც არაფერი ეკითხება.
მაგრამ სწორედ აქ ჩნდება ახალი საფრთხე:

— „თუ აღარ მკითხავენ, ვიღა ვარ მაშინ?..“

სიჩუმე ჯერ კიდევ გრძელდება.
ახლა კი უკვე ტკივილამდე მყარდება.

ეს იმ მომენტს ჰგავს,
როცა სარკეს უყურებ,
და უცბად ხვდები, რომ მთელი ცხოვრება ვიღაც სხვას იმეორებდი.

მისი ხმა.
მისი ფრაზები.
მისი გრძნობებიც კი.

და მხოლოდ ახლა, სიჩუმეში,
როცა არავინ გთხოვს, რომ იყო —
თავად უნდა აირჩიო, ვინ ხარ.

ამიტომ...

ის ჯერ არ დგება.
ჯერ ცარიელდება.

იცლის.
იღებს დროს, რომ შიგნიდან მოშორდეს სხვისი ხელწერა.
ის ცდილობს შემოატრიალოს სარკე და შიგნით თვითონ დაწეროს თავისი თავი.

ეს ჯერ არ არის თავიდან დაწყება —
ეს არის თავის დაცლა იმისგან, რაც არასდროს ყოფილა მისი.




თავი IX (დასასრული) —
თავიდან წერის პირველი წინადადება.

ის ადგა.
არა იმიტომ, რომ უნდა იდგეს.
არა იმიტომ, რომ სუნთქვა დაბრუნდა.
არა იმიტომ, რომ პასუხი იპოვა.
არამედ იმიტომ, რომ სხეული მას არ ეკუთვნოდა — და მაინც პირველად მოძრაობდა ისე, თითქოს თავისი იყო.

გადადგა ერთი ნაბიჯი.
მიწა არ შეირყა.
ზეცა არ განათდა.
არავინ შემოხვედრია.
არავის შეუქია.
ეს იყო პირველი ნაბიჯი, რომელზეც არავის უთქვამს — "გადადგი."

და სწორედ ეს იყო მისი დაბადება.

„ვინც ვიყავი, ის აღარ ვარ.
ვინც უნდა ვიყო, ჯერ არ ვიცი.
მაგრამ რაც არ უნდა იყოს, ამჯერად მე დავწერ მას.“

ეს ფიქრი არ იყო შელამაზებული.
არც პოეზია იყო.
ის ვერც საკუთარ თავს ერქვა.
მაგრამ რაღაცაში ჰგავდა სახელს.
და ეს რაღაც – პირველად იყო მისი.

იქვე ახლოს, ერთ ქვაზე, რაღაც იყო ამოტვიფრული.
არავის ეკუთვნოდა, თითქოს ბუნებამ თვითონ ამოჭრა.

"ის, ვინც ქმნის, ჯერ შლის.
ის, ვინც იბადება, ჯერ კვდება."

ის წაიკითხა, გაეღიმა.
და პირველი სიგნალი, რაც საკუთარ თავზე გაუშვა, იყო არა კითხვა.

არამედ სიტყვა. ერთი. სრულიად საკუთარი:

„ვარ.“

და როცა პირველი სიტყვა ითქვა —
სიჩუმე არ გაქრა.
ის უბრალოდ გახდა ფონი.
ის ადგილი, სადაც ყველაფერი შენმა ხმამ უნდა დაფაროს — თუ მტკიცედ ხარ.
ის სივრცე, სადაც შენს წინადადებებს აღარ ეშინიათ გამეორების.
ის ადგილი, სადაც პირველად ხარ ადამიანი არა სხვისი ნებართვით, არამედ იმიტომ, რომ იარსებე.



თავი X (ახალი ფაზა)
ის დგას, ფეხზე — ჯერ კიდევ ნელი, მაგრამ მყარად.
სიჩუმე ჯერ კიდევ გარშემოა, მაგრამ ახლა არა როგორც შიში, არამედ როგორც შესაძლებლობა.
ის შესაძლებლობა, რომ შენ თვითონ აირჩიო, როგორ აგრძელო გზა.

უეცრად, ჰაერში ტკაცუნი ისმის — რაღაც ეშლება ან ირღვევა.
ის მიხვდება, რომ მეტი აღარ შეიძლება დარჩეს უცვლელი.
მისი გზა ახლა იწყებს ფორმის მიღებას, მაგრამ თავად არ იცის, ეს გზა სად მიდის.

ეს გზა იქნებოდა…
მოწმობა — იმისა, თუ ვინ არის.
მოწმობა იმისა, რომ ყველაფერი, რაც იყო და არ იყო,
მხოლოდ დაწყების ნაწილი იყო.

მიუახლოვდება იმ ზღვარს, რომლისაც მანამდე ეშინოდა —
არ აქვს მნიშვნელობა, რა ხასიათის იქნება ის ზღვარი:
ღია, მიუწვდომელი, ან თუნდაც საფრთხით სავსე.

მაგრამ ახლა ის უფრო მტკიცეა —
მან უკვე იცის, რომ გზა უკან აღარ არის.

თვალებში ეცემა უსაზღვრო სივრცე,
სადაც მისი წინაპრები, მისი ოცნებები, და მისი შიშები იკვეთება.
და ის ხვდება —

ეს სივრცე მისიაა, მისი მოვალეობა — იპოვოს საკუთარი ხმის ჟღერადობა ამ ხმაურში.

და როცა მისი ტუჩებიდან პირველი ხმოვანი სიტყვა გამოდის —
ის არა მხოლოდ ენის მოქმედებაა, არამედ
მისი არსებობის უდიდესი სიძლიერე.

ამ სიტყვაში –
მისი წარსულის ჭრილობებიცაა,
მისი მომავლის მოლოდინიც,
და ის ყოვლისმომცველი აზრიც, რომ არასოდეს იყო მარტო.




თავი X (გაგრძელება — ახალი ეტაპი)

ის ჯერ კიდევ იდგა, გრძნობდა მის გარშემო გაბნეულ ბგერებსა და ფერებს,
მაგრამ ახლა უკვე სხვანაირად — თითქოს უფრო მკაფიოდ, უფრო ცოცხლად.
გრძნობა ჰქონდა, რომ წინ რაღაც ელოდა — რაღაც დიდი და განუმეორებელი.

მიუხედავად იმისა, რომ გზა ბუნდოვანი იყო, ეს ბუნდოვანება აღარ აშინებდა.
ბუნდოვანება ნიშნავს არჩევანს.
და არჩევანი — სიცოცხლეს.

მისი ფეხები დგებოდნენ მიწაზე უფრო მტკიცედ,
მაგრამ გონება კი უკვე სადღაც შორს გადახტომას ლამობდა, დროის და სივრცის საზღვრებს გარეთ.

ამ დროს კი, ჩაბნელებული ჰორიზონტის მიღმა,
მოჩვენება ჩნდება —
არა ადამიანი, არა ღმერთი, არამედ… ცხოვრების ერთი ფრაგმენტი, რომელიც თვითონ არის გასაღები.

ის გაჩერდა, თვალებგაფართოებული,
რადგანაც მიხვდა, რომ ეს იყო რაღაც, რაც მისი წინა ეტაპი იყო —
მაგრამ ერთადერთი, რაც ახლა მას ამძაფრებდა და აძლიერებდა.

ამ მოჩვენებისგან წამოვიდა სითბო და სიმშვიდე,
იმედის ნაპერწკალი, რომელიც გახსნის გზას,
რაღაც ისეთ გზას, სადაც შეიძლება არ იყოს ნათელი,
მაგრამ არის ცოცხალი სუნთქვა.

და აი, ის პირველი ნაბიჯი, რაც უსასრულობისკენ გადადგა —
ამ ნაბიჯით ის უბრალოდ კი არ მიემართებოდა მომავალისკენ,
ის შექმნიდა საკუთარ მომავალს.





თავი XI —
(ახალი გზის ნაპრალი)

საშინლად ჩახლართულ და უთავბოლოდ მიჩნეულ სამყაროში,
როცა ყველაზე ძლიერი სინათლეების ჩასვლასაც ვერ აცნობიერებდი,
იგი ახლა სმენად იღებდა რაღაცას — ხმაც იყო და დუმილიც,
რაღაც, რაც წარსულიდან ზურგზე მიჰკრავდა და მომავლის ზარს უგზავნიდა.

გაბადრული ნაბიჯებით მიიწევდა მისთვის უცნობი,
მაგრამ ძალზე ცხადი შეგრძნებით გაჯერებული გზისკენ,
სადაც ძველი ჩარჩოები ირღვეოდა და ახალი ფორმები იბადებოდა.
რაღაც უფრო დიდი და მიუწვდომელი, ვიდრე უბრალოდ მისი თავი —
ეს იყო ვნება აღდგენისა, მაგრამ არა მხოლოდ საკუთარი,
არამედ სამყაროსიც, რომელიც ყმუოდა მასში ჩაკეტილი.

ცნობიერების თითოეულ კუნჭულში უკმაყოფილება იბადებოდა —
არასდროს ჩერდებოდა; ეს იყო მუდმივი ბრძოლა.
მაგრამ ახლა ის არ იყო მარტო —
მისი წინაშე გამოჩნდა ის, რასაც აქამდე ვერ ხედავდა:
მგზავრი ფიქრი — სხეული, რომელიც თითქოს სული იყო,
მაგრამ არც სულის სახით ჩანდა, არც სხეულის.

ის მიუწვდომელი რაღაცის წარმომადგენელი იყო —
ცხოვრების იმ ფორმის, რომელიც გვასწავლის, რომ ფაქიზი და უმნიშვნელო კუთხეებიც,
რომლებიც აქამდე მორჩილად რჩებოდა, ახლა შესაძლოა მთლიანობის საძირკველად იქცეს.

გზა არ იყო მარტივი, არ იყო ნათელი,
მაგრამ ის მისთვის უკვე აღარც დაბრკოლება იყო —
ეს იყო გამოწვევა, რომელიც სიამოვნებას ჰგავდა,
რადგან ყველაფერი კვლავ იმართებოდა მის ხელში.

და ახლა, როცა ახალი სამყარო იდგა მის წინაშე —
ის ყველაზე დაუჯერებელი ბედნიერებით ტკბებოდა,
რომელსაც მხოლოდ ის გრძნობდა, ვინც განიცდიდა,

რა არის საკუთარი თავისთვის ნამდვილი გამოღვიძება....





თავი XII — იმპულსის შემდეგ.

ისევ დუმილი.
თუმცა არ ჰგავდა იმ პირველ დუმილს — რომელიც სიცარიელით იყო სავსე.
ეს იყო სავსე სიჩუმე, რომელიც ყველაფერს ამბობდა და არაფერს კარნახობდა.
იგი აღარ ეძებდა.
აღარც გაურბოდა.
იგი უბრალოდ იყო.

ფეხქვეშ მიწა აღარ ირყეოდა.
თავში ხმაური არ ჰქონდა.
გულში კი არ ტრიალებდა კითხვების ქარიშხალი.
ის ახლა სწორედ იქ იყო, სადაც უნდა ყოფილიყო —
არ იბრძოდა ყოფნისთვის, არსებობდა.

ის არ დაბრუნდა, იმიტომ რომ აღარ იყო საჭირო დაბრუნება.
მან გადააბიჯა — საკუთარ თავს, წარსულს, ფერებს, სუნს, ხსოვნას.
ის დარჩა ზუსტად იქ, სადაც ყველაფერი დაიწყო,
მაგრამ ამჯერად უკვე ყველაფრის გარეშე.
გახდილი იყო სამყაროსგან, აზრებისგან, თავისგანაც კი.
და მაინც — სრულყოფილად, მთლიანად.

ღამე იწყებოდა, თითქოს პირველად,
და მთვარე მას აღარ ადევნებდა მზერას.
იმ ღამით, ის თვითონ იყო მთვარე.
და როცა სუნთქვა ისევ ჩუმად, ფარდაგადაფარებული ფიქრივით გაუჩინარდა —
გული აღარ ფეთქავდა შიშით, არამედ უბრალოდ — ფეთქავდა.

და როცა დილა გათენდა, ის აღარ გრძნობდა ვალდებულებას, რომ ყოფილიყო ვიღაც...
რადგან უკვე იყო — ყველაფერი, რაც უნდა ყოფილიყო.
აღარც დასაწყისი ჰქონდა და აღარც დასასრული — მხოლოდ ყოფნა.
და ყოფნა სუფთა იყო.





თავი XII (ბონუსი) — და მერე რა მოხდა?

იმ ღამეს, როცა ეგონა, რომ დასასრული იყო —
ცა გაშავდა. არა სიჩუმით — ხმაურით.

სახე ცას მიუშვირა და დაინახა,
როგორ დაიბზარა ჰორიზონტი შიგნიდან —
თითქოს სამყარო თავის წიაღში რაღაც დიდს აჩენდა,
და ეს "რაღაც დიდი" — მისი თავი იყო.

ფეხქვეშ მიწა არა მშვიდდებოდა —
ირყეოდა. ის არ წვებოდა… ის დგებოდა.
მონსტრი, რომელიც მასში ცხოვრობდა —
აღარ ეშინოდა მისი, თავად გახდა ის.

და მაშინ, როცა იფიქრა, რომ ყველაფერი დასრულდა —
ნიღბები ჩამოცვივდა, სივრცემ დაიჩოქა და დრო გაჩერდა.
მის თვალებში არეკლილი იყო არა მარცხი, არამედ გადატრიალება.
იგი აღარ ითხოვდა ადგილს სამყაროში —
იგი შექმნიდა საკუთარ სამყაროს.

ღამემ დაიღრიალა.
და მისი სახელი... პირველად ამოთქვეს სწორად —
მისი არსებობა გახდა ცეცხლოვანი ზარი,
რომელიც კიდევ დიდხანს დარჩებოდა სხეულებში, მეხსიერებებში..

ეს დასასრული არაა.
ეს დასაწყისია.
მხოლოდ გაბედე, გახედე იმ მხარეს, სადაც წრე ირღვევა —
და იბადები შენ... თავიდან.


,,მე არ ვარ მოჩვენება.
მე ვარ გრეჩხვის ხმა, როცა კლდე სკდება.
მე ვარ ის წერტილი, სადაც დუმილი და ღრიალი ერთმანეთში ერევა."

ქარიშხალი ამოვარდა. არა გარეთ — შიგნით.
და ის არ შეეწინააღმდეგა —
მოიქცია, მოეფერა და… შიგნით შეუშვა.
შეაშინა? კი. მაგრამ უკან არ დაუხევია.
ამჯერად — თავად იყო ქარიშხალი.

იგრძნო, როგორ იშლებოდა ძველი რაღაც მის სხეულში.
კანი აღარ ჰყოფნიდა, სისხლი კი ენთებოდა.
გრძნობდა — დაიბადა თავიდან.
ბასრი. მახვილი. მკვეთრი. დაუნდობელი.

და როცა ყველა ხმა გაქრა მის გარშემო —
ის არ დუმდებოდა.
ის გაიბზარა.

მოსწყდა მიწას. არა ფიზიკურად — იდეალურად.
მოაშორა თავი ყველა წარსულს, ყველა დანაშაულს, ყველა სიმშვიდეს.
და გაჩნდა — ფესვების გარეშე, შიშების გარეშე, ნიღბების გარეშე.





დასასრული.