მოუსვენარი ბავშვი ვიყავი, საკმაოდ რთული. მეგობრები არ მყავდა, ყოველთვის საკუთარ თავთან მარტო ვიყავი და ვერავინ ვერ ხვდებოდა, როგორ მიჭირდა. ეკლესიასთან ახლოს ვცხოვრობდი, ხშირად მესმოდა წირვა-ლოცვის ხმა, როგორც წესი ეს ხმა სიმშვიდის მომტანი უნდა ყოფილიყო, მაგრამ ჩემ შემთხვევაში ასე არ იყო, პირიქით რაღაც მხრივ მაფორიაქებდა კიდეც. 
  საკმაოდ რელიგიურ ოჯახში ვიზრდებოდი და ჩემთვის ყველაფერი ის, რაც ქრისტიანობას ეწინააღმდეგებოდა „აკრძალული ხილი“ იყო. ოჯახთან არცისე კარგი ურთიერთობა მქონდა. მამაჩემი გამუდმებით სვამდა და ყველაფერს ლეწავდა, დედაჩემი სამსახურიდან გვიან ბრუნდებოდა და პირდაპირ დასაძინებლად მიდიოდა, ჩემი უფროსი და, კი საშინლად გამაღიზიანებელი “არსება” იყო, ყველაფერს აკეთებდა იმისთვის, რომ თავი არარაობად მეგრძნო. ასეც იყო, თავს ყველაზე უსარგებლო ადამიანად ვთვლიდი ოჯახში და არა მხოლოდ… 
  ჩემ “იდეალურ” ოჯაზე საუბრის ფონზე, დამავიწყდა ჩემზეც მეთქვა რამდენიმე სიტყვა. მელო მქვია, სიმართლე, რომ გითხრათ ერთადერთი რაც საკუთარ თავში მომწონს სახელია და თვალები, ზღვისფერი თვალები მაქვს, ადამიანში ყველაზე მეტად თვალებს ვაფასებ და ძალიან მადლიერი ვარ, რომ ლამაზი თვალები მერგო. ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე ვსწავლობ, ვგრძნობ რომ არ არის ჩემი, მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს, ჩემმა მშობლებმა მაიძულეს და ახლა უკვე ვერაფერს შევცვლი. კითხვა ბავშვობიდანვე მიყვარდა, ბევრს ვკითხულობდი, მაგრამ თითქოს ყველა წიგნი ერთნაირი იყო, ყველა ერთფეროვნად მეჩვენებოდა, მე კი ერთფეროვნებას ვერ ვიტანდი.ბიბლიოთეკას ხშირად ვსუმტობდი და თითქმის ყველა ჟანრის წინგს ვკითხულობდი, მაგრამ მაინც ერთფეროვნების განცდა მეუფლებოდა. ჰო, გამახსენდა რომ ბიბლიოთეკის შესახებაც მინდოდა მოყოლა, ძალიან მყუდრო ადგილას იყო, საკმაოდ მშვიდი აურა ტრიალებდა ირგვლივ, წიგნები ლამაზად, სხვადასხვა ჟანრის მიხედვით იყო დალაგებული, კედლები ფერადი საღებავებით იყო მოხატული, რომელზეც ძალიან ლამაზი ორნამენტების ამოცნობა შეიძლებოდა, გვერდით პატარა ფერადი მაგიდები იდგა, სადაც შეგეძლო მშვიდად წაგეკითხა შენთვის სასურველი წიგნი. მე ყოველთვის იასამნისფერ მაგიდას ვირჩევდი, ჩემი საყვარელი ფერი, სიყვარულის ფერია, მშვიდი და ლამაზი, როგორც სიყვარული. დერეფნის ბოლოს ოთახი იყო შავი კარებით, სადაც შესვლაიკრძალებოდა, როგორც გავიგე კვირა საღამოს მხოლოდ ორი საათით იხსნებოდა, რომ შეემოწმებინათ ყველაფერი თავის ადგილზე იყო თუ არა. ეს ოთახი იმდენად იქცევდა ჩემ ყურადღებას,რომ გადავწყვიტე როგორმე შემეღწია, მაგრამ თითქმის შეუძლებელი მეჩვენებოდა. თან მარტო ვერაფერს გავხდებოდი და როგორც უკვე გითხარით მეგობრები არ მყავდა. 
  პარასკევი იყო, შუადღის ოთხ საათზე გადავწყვიტე ბიბლიოთეკა მომენახულებინა, თან წიგნიც უნდა დამებრუნებინა, ტელეფონი ავიღე და სახლიდან გავედი. მისვლისას შევამჩნიე რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო, ყველა ძალიან აფორიაქებული და შეშინებული იყო, ირგვლივ პოლიციელები ტრიალებდნენ, შიგნით შესვლის უფლება კი არავის არ ჰქონდა. გამიკვვირდა, რადგან ეს ადგილი ყველაზე მეტად გამოირჩეოდა სიმშვიდით ქალაქში. რამდენიმე ფოტოსურათის გადაღება მოვასწარი, სანამ პოლიციელებმა სახლში დაბრუნება არ გვთხოვეს. რა მოხდა იმ დღეს და რამ გამოიწვია ხალხის ასეთი აღელვება ჩემთვის გაურკვეველი იყო, უამრავ კითხვას ვსვამდით, მაგრამ პასუხს არავინ გვცემდა. 
  ცოტახანში ყველაფერი ჩაწყნარდა და ის დღეც აღარავის ახსოვდა, ამასობაში შემოდგომამ შემოაბიჯა, ყველაზე ლამაზი სეზონია, არა? ძალიან მიყვარს, ჩემი ოთახიდან ულამაზესი ხედი იშლება ამ სეზონზე, ყველაფერი გადაყვითლებულია და ფოთლები თოვლის ფიფქებივით დაფარფატებდნენ, მთელი გზაც ფერადი ფოთლებით არის მორთული. ამ სილამაზის ფონზე უამრავი ფიქრი მოდის თავში, ზოგი მომავალს ეხება, ზოგიც წარსულის შეცდომებს, მაგრამ მთავარი ფიქრი მაინც „ის“ განსაკუთრებული ადამიანია, ბიბლიოთეკაში ვისაც შევხვდი, იმ უცნაურ დღეს. მართლაც განსაკუთრებული იყო, გამორჩეული, მისი ნახვისას ზუსტად იგივე შეგრძნება დამეუფლა, ყვავილებით სავსე ბაღში რომ აღმოჩნდები და მაინცდამაინც ის ერთადერთი განსხვავებული ყვავილი მიიპყრობს შენს ყურადღებას. ეს ერთი ნახვით სიყვარული იყო, მანამდე არ მჯეროდა სიყვარულის, მაგრამ ამ დღემ ყველაფერი შეცვალა.
  იცით როგორი იყო? თაფლისფერი თვალები ჰქონდა, თითქოს სევდიანი, სხვა რამ არც შემიმჩნევია, ადამიანის მთავარი ხიბლი ხომ მისი თვალებია. შემოდგომას ჰგავდა, შემოდგომის მსგავსად ლამაზი და სევდიანი იყო.
   შემიყვარდა... არასდროს არ მეგონა, თუ ამ გრძნობას გამოვცდიდი, მხოლოდ წიგნებიდან გამეგებოდა სიყვარულის შესახებ, ადამიანებისგან სითბო არასდროს მიგრძვნია, ამიტომ სიყვარული მხოლოდ გამოგონილი გრძნობა მეგონა. 
   ამ ამბის შემდეგ ბიბლიოთეკას ყოველდღე ვსტუმრობდი, იმ იმედით რომ ჩემ „შემოდგომას“ ვნახავდი, მაგრამ ამაოდ. აღარ გამოჩენილა, თითქოს გადამეწურა იმის იმედი, რომ მას ოდესმე ისევ შევხვდებოდი, იგი მხოლოდ ჩემ გადაღებულ ერთ-ერთ ფოტოზე ჩანდა, მთელ დღეს ამ ფოტოს ცქერაში ვატარებდი, მაგრამ ერთ დილას, როდესაც ფანჯრიდან ფოთლების მიერ შესრულებულ ლამაზ ბალეტს ვაკვირდებოდი, თვალწინ სწორედ იმ ერთადერთმა გამიარა. არ ვიცი ამ დროს რა ვიგრძენი, ყველა სახეობის პეპელა შეკრებილიყო და ჩემს მუცელში სანახაობა გაემართათ, ირგვლივ ყველაფერი გაუფერულდა და მხოლოდ იმ ადამიანს ვხედავდი, უბედნიერესი ვიყავი იმ წამს.
  მოქმედების დრო იყო. ვხვდებოდი, რომ მხოლოდ მისი ფანჯრიდან დაკვირვება არაფერს შეცვლიდა. სანამ გარეთ გვიდოდი კიდევ ერთი ფოტო გადავუღე და საგულდაგულოდ შევინახე. გარეთ გავედი, საკმაოდ ნელი ნაბიჯებით მიდიოდა და არცისე დიდი გზა ჰქონდა გავლილი მას შემდეგ, რაც ჩემი ფანჯრის პირდაპირ გაიარა. საკუთარი თავი გავამხნევე და უკან გავყევი, როგორც მივხვდი ბიბლიოთეკაში მიდიოდა, ხელში წიგნები ეჭირა, სასიამოვნოთ გაოცებული დავრჩი, როცა გავაცნობიერე, რომ მისი წიგნებიდან, ერთ-ერთი ჩემი ფავორიტი იყო. ბიბლიოთეკაში შევიდა და იასამნისფერ მაგიდას მიუახლოვდა, დაჯდომას აპირებდა, მაგრამ თითქოს ბოლო წამს გადაიფიქრა და წითელი მაგიდისკენ შეტრიალდა, საკმაოდ უცნაურად მომეჩვენა მისი ასეთი საქციელი. წინგი ავიღე და იასამნისფერ მაგიდას მივუახლოვდი. ჩემ უკან ადამიანი იყო, რომლის შესახებაც არაფერი არ ვიცოდი, მაგრამ მიყვარდა... მიყვარდა სიგიჟემდე, მიყვარდა მისი თაფლისფერი თვალები და სევდიანი გამოხედვა. ჩუმად თვალს გავაპარებდი ხოლმე მისკენ, ისე რომ მისთვის შეუმჩნეველი ყოფილიყო, მაგრამ მოულოდნელად შემამჩნია, ძალიან უხერხულად ვიგრძენი თავი და თან რაღაცნაირად მესიამოვნა, ბოლოსდაბოლოს იმ ადამიანთან დავამყარე თვალებით კონტაქტი, ვინც მთელ სამყაროს მერჩივდა.
   წამოდგა და ჩემს მაგიდას მოუახლოვდა, თავის დაკვრით მომესალმა, ჩემ გვერდით დაჯდა, მაგრამ ხმა არ ამოუღია. არ ვიცოდი რა მეთქვა, ან როგორ მოვქცეულიყავი, დაბნეული მზერით მივაჩერდი, დაახლოებით ორი წუთი ვუყურებდით ერთმანეთს, შემდეგ გამიღიმა და წავიდა.
   ძალიან გავბრაზდი მის ასეთ საქციელზე, არ ვიცოდი რას ნიშნავდა ეს ყველაფერი, მაგრამ მაინც ბედნიერი ვიყავი. მოულოდნელად შევამჩნიე, რომ მაგიდის იმ მხარეს სადაც იჯდა, პატარა კონვერტი ეგდო, საჩქაროდ ავიღე, ჩანთაში ჩავდე და ისე წამოვედი სახლში, რომ არ წამიკითხავს. 
   სახლში მისვლისას ჩემი ოთახის კარები პატარა საკეტით ჩავკეტე, სიმღერა ჩავრთე და კონვერტის გახსნა გადავწყვიტე. კონვერტი ძალიან ლამაზი იყო, მართლა გეუბნებით, თითქოს რაღაც მნიშვნელოვანი ფუნქცია ჰქონდა დაკისრებული ამ პატარა ქაღალდის ნაგლეჯს. 
   სანამ კონვერტს გავხსნიდი, ფანჯარასთან მივედი და საოცარ ფოთოლცვენას ვაკვირდებოდი. და მაინც როგორი საოცრებაა შემოდგომა. შემოდგომაზე ყოველთვის ადვილია ფიქრი, მაგრამ ძნელია ოცნება და მარადისობა, დავიწყებული სივრცე და დრო, კარგავს დაძაბულობას და რაღაც რბილი და სევდიანი ჩაედინება სულში. საერთოდ, შემოდგომაა ჩვენს შიგნით და ყველა ამას საკუთარი გზით განიცდის ... ვიღაც ხედავს მხოლოდ სუსტ, ნახევრად შიშველ ხეებს და პირქუშ ცას და ვიღაც კი აღიქვამსშემოდგომას ფერად, ნაზ და ჯადოსნურ სეზონად.შემოდგომაზე ფიქრი ცოტახნით გვერდით გადავდე. კონვერტი გავხსენი და ძალიან გაკვირვებული დავრჩი, როცა აღმოვაჩინე, რომ ცარიელი იყო, სრულიად ცარელი, ალბათ რაიმე ისტორიას ელოდებოდა, რომელიც მასზე დაიწერებოდა, ფანჯარასთან ჩემი სიყვარული დავინახე, ძალიან ნაზად და სასიამოვნოდ მიღიმოდა, ალბათ მანაც იგივე განიცადა ჩემი დანახავისას, რაც მე.
  ის ჩემი ადამიანი აღმოჩნდა, მეორე ნახევარი, სულის ნაწილი. თითქოს პაზლი ვიყავი, რომელსაც ერთი ნაწილი აკლდა, ეს ნაწილი კი ჩემმა ადამიანმა შეავსო და რაც არუნდა საოცარი იყოს, ეს ყველაფერი შემოდგომაზე მოხდა. მე კი საბოლოოდ დავრწმუნდი, რომ შემოდგომის ფერია სიყვარული.