სე ჩავედით ბაკურიანში, რომ ხმა არ ამომიღია. ძალიან დამღალა მგზავრობამ და ერთი სული მქონდა როდის დავისვენებდი. სასტუმროში მისულმა, დაღლილი ვარ, უნდა დავისვენო-მეთქი და ეგრევე ნომერში შევვარდი. ნეტარება იყო ლოგინზე წამოწოლა, სიამოვნებისგან ოხვრა აღმომხდა.
მალევე მიმელულა თვალები. არც შევწინააღმდეგებივარ საკუთარ თავს.
ტკბილად ჩამეძინა.
სიზმარი ვნახე, ვითომ მე და დადეშელი გვირილებით გადაჭედილ ტრიალ მინდორზე ვიყავით. მე ყვავილებიანი კაბა მეცვა და თმა გაშლილი მქონდა. ლაზარე გვირილებისგან გვირგვინს წნავდა. მერე თავზე დამადგა. ძალიან ბედნიერები ვიყავით. გვერდით მომიჯდა და თავი კალთაში ჩამიდო. მზე მის სახეს დასთამაშებდა. თითქოს ეკეკლუცებოდაო მის თმას, თვალებს, წამწამებს, ტუჩებს... მერე გოგონამ მოირბინა. მასაც ყვავილებიანი კაბა ეცვა, ჩემსავით. ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ გოგონა ჩემი შვილი იყო. ჩვენ წინ დადგა, გვირგვინი მომაძრო და თვითონ დაიდგა თავზე, მაგრამ დიდი ჰქონდა და ყელზე ჩამოუცურდა. სამივე ვიცინოდით. გვახარებდა ერთად ყოფნა, მზე და ყვავილები. ჩემი შვილი - ჩემი გოგონა, ჩემ ზურგს უკან იყურებოდა გამუდმებით. მეც გავაყოლე თვალი მის მზერას და.. გაბრიელი დავინახე. ძალიან მინდოდა თავს მოვრეოდი და გვერდზე გამეხედა, მაგრამ ვერაფრით ვახერხებდი თვალი მომეშორებინა მისთვის. ჩემსა და გაბრიელს შორის მალევე გამოჩნდა ჩემი შვილის ზურგი. გვირილებში მიიკვლევდა გზას რიჟვაძისკენ. გვირილების თაიგული მარჯვენა ხელში ეჭირა და ყვავილებს ეხახუნებოდა. დავუძახე, მაგრამ არ მობრუნებულა ჩემკენ. კიდევ დავუძახე. კიდევ. და კიდევ. არცერთხელ შემომხედა, არცერთი წამით. ცრემლები წამსკდა... ფეხზე წამოვხტი და მისკენ გავიქეცი... რაც ძალა და ღონე მქონდა გავრბოდი, მაგრამ მაინც ვერ ვეწეოდი. გაბრიელს მიუახლოვდა, მარცხენა ხელი ჩასჭიდა და ეთად განაგრძეს გზა. ორივემ ზურგი მაქცია. რიჟვაძემ გვირგვინი გამოარჩვა ჩემს... ჩვენს შვილს და თავზე დაადგა. გოგონამ ფართედ გაუღიმა. არ გავჩერებულვარ... გავრბოდი, მაგრამ უფრო და უფრო იზრდებოდა მანძილი ჩვენ შორის. უკან მოვიხედე. დადეშელი ერთ ადგილზე იდგა და თვალი გაეშტერებინა მიმავალი მამა-შვილისთვის. მიკვირდა, რატომ არ მეხმარებოდა ჩემი გოგონას დაბრუნებაში, რატომ აძლევდა გაბრიელს მისი წაყვანის ნებას. სასოწარკვეთამ შემიპყრო. გაბრიელს და ჩემს გოგონას ვერ დავეწიე, ლაზარესაც ძალიან დავშორდი. ჩავიკეცე და გვირილებით გადაჭედილ მინდორში ყვირილი მოვრთე.

გამომეღვიძა. ოფლში ვცურავდი და უსიამოვნო შეგრძნება მქონდა. გულისცემა ამჩქარებოდა და საგრძნობლად ვცახცახებდი. სიზმრიდან ძალიან ცოტა რამ მახსოვდა.
ლოგინიდან წამოვდექი და ფანჯარასთან მივედი. შუბლი ცივ მინას მივადე, მესიამოვნა ცივის შეხება, თითქოს კიდევ უფრო გამომაფხიზლა და აღარც ვცახცახებდი. სიზმარში რომ მე და ლაზარე ვიყავით, ზუსტად მახსოვს. არვიცი რა ასოციაცია გამოიწვია ამან ცემში, მაგრამ ფანჯრიდან რომ გადათეთრებულ ველებს ვუყურებდი, სიზმრის კიდევ ერთი ნაწილი აღვიდგინე გონებაში - გვირილებიანი მინდორი.
აბაზანაში შევედი. ცივი წყალი შევისხი სახეზე. სულ გაფითრებული ვიყავი, მკვრდის ფერი მედო მგონი.
საათი ღამის 10-ს აჩვენებდა. ამდენი ხანი რამ დამაძინა?! სწრაფად გამოვიცვალე ტანსაცმელი. დერეფანში გავედი. სალომესთან დარეკვა ვცადე, მაგრამ გამორთული ჰქონდა ტელეფონი.
რადგან გაბრიელი და სალომე არსად ჩანდნენ, მარტო გასეირნება გადავწყვიტე. ძალიან ციოდა გარეთ და თოვდა კიდეც. მჭიდროთ შემოვიხვიე ქურთუკი და თოვლში გავაბოტე. პატარა ბავშვივით მიხაროდა მარტო ყოფნა, თანაც ღამე და თოვაში.
ყველაზე ნაკლებად ამწუთას ვფიქრობდი ჩემს პრობლემებზე: უფულობაზე, უსახლკარობაზე, უმეგობრობასა და მოწყენილობაზე.
ახლად დათოვლილ ფაფუკ თოვლში ვურევდი ხელებს და პატარა გუნდებს ვაკეთებდი. მერე გაურკვეველი მიმართულებით ვისროდი და ვხდოტი, მაინტერესებდა სად დავარდებოდა.
გავერთე თამაშში. გადავწყვიტე თოვლის ბაბუა გამაკეთებინა. ძლივს შევაგროვე თოვლი ერთად და პირველი გუნდა დავდე ძირს. მერე შედარებით პატარა დავადგი თავზე. ბოლოს სულ პატარა, თავის მაგივრად და თვალების ნაცვლად ჩაღრმავებები გავუჯეთე. აი ასე გამოვიდა ჩემი თივლის ბაბუა: უყურებო, უცხვირო, უთვალეპო, უპირო.
მაინც კმაყოფილი დავრჩი ჩემი ნახელავით. სიცილს ვერ ვიკავებდი, როცა შევხედავდი. სურათების გადაღება მინდოდა, სალომესთვის რომ მეჩვენებინა მერე, მაგრამ დამჯდარი ყოფილა ტელეფონი და გამორთულა. მეწყინა ძალიან.
ნელა გავუყევი სასტუმროსკენ მიმავალ გზას, თან ჩარკვიანის სიმღერას ვღიღინებდი: „ზღვას, ნუ გადაცურავ ზღვას, ერთ მშვენიერ წამს გადავცურთ ერთად“.
-რა დროს ცურვაა ამ ყინვაში? - მომესმა გაბრიელის სიცილი. გაღიმებული შევბრუნდი მისკენ. ისე იყო ჩაფუთნული, სახე ძლივს უჩანდა და ნორმალურად არც კი.
-მით უმეტეს, შენ არ ხარ მაგის ფორმაში. - დავცინე.
-სხვათაშირის, ძალიან კარგად გამოვიყურები, რაა. - ძაან გოგოს ძაან ხმით დაიწრიპინა.
-მაგ დაყენებული ხმით თუ ივლი, ბიჭები აგედევნებიან. - ისეთი სახე მივიღე, თითქოს ძალიან სასიხარულო რამეს ვეუბნებოდი.
-ჰო არა?! - ძალიან ახლოს მოვიდა ჩემთან. სახეზე მაკვირდებოდა, არაფრით მაცილებდა თვალს. უხერხულად ვიყავი, ღამე იყო და ვერ შეამჩნევდა, თორე ალბათ ისე გავწითლდი, ყველაზე მწიფე პამიდორსაც კი შეშურდებოდა. მისი მარჯვენა ხელის მოძრაობას გავაყოლე თვალი, ჩემკენ წამოიღო და ლოყაზე ჩამომისვა გაყინული თითები. გამაკანკალა. დავიჭყანე. გაეცინა ჩემს რეაქციაზე, ქუდი თვალებზე ჩამომაფხატა და ხელები გამიკავა, რომ არ გამესწორებინა.
სახეზე მეფრქვეოდა მისი გრილი სუნთქვა. თვალები დავხუჭე, მაინც არ ჰქონდა აზრი გახელილი მექნებოდა თუ არა. ღამე იყო და ქუდი მეფარებოდა.
ყველა უჯრედი, რომელიც ჩემს სხეულს შეადგენდა, აჯანყდა ჩემმა ტუჩებმა რომ რიჟვაძის ტუჩების შეხება იგრძნეს. ძალა წამერთვა მუხლებში, არვიცი რატომ არ ჩავიკეცე იქვე. ამოვარდნას მქონდა გული, ლამის გამსკდომოდა, ისე ძლიერ ფეთქავდა. ჯერ კიდევ ვერ ვიაზრებდი მომხდარს.
არა, მესმის, რომ იმ ღამეს, მე და გაბრიელს რომ სექსი გვქონდა, ორივე უგონოდ მთვრალები ვიყავით და თავს ვერ ვაკონტროლებდით, მაგრამ ახლა რატომ მკოცნის?
უპასუხოდ მრჩებოდა ყოველი კითხვა, რომლებიც რაც უფრო მეტს ვფიქრობდი, მით უფრო მეტი იბადებოდნენ.
მართალია რამდენიმე წამი გაგრძელდა კოცნა, მაგრამ ესეც საკმარისი იყო ჩემმთვის წყობიდან გამოსასვლელად. ჩემ თავზე ვბრაზობდი.. . ან მე რატომ ვბრაზობდი საკუთარ თავზე? არც მაგაზე მქონდა პასუხი.
პარალელურ სამყაროებში დავფრინავდი. არ ვიცოდი რა იყო რეალობა, ან გამოსავალი, ამ უაზრობისგან. უაზრობა იყო, სრული უაზრობა იყო მთელი ჩემი ცხოვრება. და ეს +1 უაზრო დეტალი.
რაღაცებს უნდა მოვუძებნო ახსნა, თორემ ნამდვილად გავგიჟდები, აი, მაგალითად, გაბრიელის საქციელს...
მაგრამ, როგორ? არ ვაპირებ რამე ვკითხო... სისულელეა და იმიტომ. უბრალოდ მოუნდა და მაკოცა?! რატომაც არა, შესაძლებელია, მაგრამ უბრალო სურვილი რომ გაგიჩნდეს ვინმეს კოცნის ადამიანს, მინიმუმ ოდნავ მაინც უნდა გიზიდავდეს...
ამ კუთხით კი მე რიჟვაძის გემოვნებას არამგონია ვაკმაყოფილებდე.
აბა, რა იყო მიზეზი?! ამ მიზანი?!
ჯანდაბა, არაფერი ვიცი!
მერე ლოყაზე მაკოცა.
-რა ცხელი ლოყები გაქვს. - გაეცინა, ეს კომპლიმენტი იყო თუ დაცინვა?! არ იცოდეს ვითომ, რა არის ამის მიზეზი!
ძალიან ვიყავი გაბრაზებული. რიჟვაძეზე, ჩემზე და საერთოდ ყველაფერზე.
როდისღაცა გავაცნობიერე, რომ გაბრიელს ხელები მოეშორებონა ჩემთვის და თავისუფლად შემეძლო მათი მოძრაობა. აქამდე მომუჭული თითები გავშალე და ისევ მოვხარე, კიდევ და კიდევ. დაძაბული მქონდა მთელი სხეული, დამჭიმვოდა ყველა ძარღვი.
ქუდი გავისწორე. დაბნეულმა შევხედე რიჟვაძეს. სერიოზული გამომეტყველებით იდგა ჩემ წინ და მაკვირდებოდა. არაფერი მითქვამს, ისე წავედი სასტუმროსკენ. შესვლას ვაპირებდი უკვე, მისი ძახილის ხმა რომ გავიგონე. შევბრუნდი, ეზოში იდგა, თავზე ათოვდა და უკმაყოფილო გამომეტყველება ჰქონდა.
-მანდ არ აირან ბავშვები.
-აბა? - უკმაყოფილოდ ამოვიფრუტუნე.
-წამოდი.
მის მიმართულებას რომ ვაკვირდებოდი, მერე შევამჩნიე სასტუმროს ეზოში მდგარი კოტეჯები, იქით მიდიოდა აშკარად. ამოვიოხრე. სხვა რა გზა მქოდა, უკან გავყევი. ვცდილობდი სწრაფად მევლო, მაგრამ მაინც ვერ ვეწეოდი, იმხელა ნაბიჯებს ადგამდა. უფრო და უფრო მეშლებოდა ნერვები. თანაც, ძალიან მციოდა, ტელეფონიც დამჯდარი იყო და არც გაბრიელის სახის ყურების ხასიათზე ვიყავი.
-რიჟვაძე, იქნებ დამელოდო? - დავუყვირე გაბრაზებულმა.
არაფერი უთქვამს, უბრალოდ გაჩერდა და მივუახლოვდი თუ არა, გზა განაგრძო. მაინც და მაინც ყველაზე ბოლო კოტეჯში რომ არ შესულიყვნენ არა?!
-მშვიდობა თქვენს მობრძანებას! - წამოიძახა ბუხართან მჯდარმა სალომემ, როგოეც კი კოტეჯში შევედით. - ჯუნ, მეგონა დაიკარგე. - აკისკისდა. - რამდენი ხანი გეძებე,იცი? არც ტელეფონი გქონდა ჩართული და ბოლოს ძლივს იკადრა ამ ვაჟბატონმა შენ მოსაძებნად წასვლა. - ენა გამოუყო გაბრიელს.
-ნამდვილად არ დავიკარგებოდი. - ნაძალადევად გავიღიმე. მართალია, სალომეს საწინააღმდეგო არაფერი მქონდა, მაგრამ რიჟვაძესთან სიახლოვე მხუთავდა და უარესად მოქმედებდა ჩემს ისედაც დაწყვეტილ ნერვებზე. - თოვლის ბაბუას ვაკეთებდი და გავერთე.
-რას აკეთებდი? - გაკვირვებულმა შემომხედა აქამდე ჩუმად მჯდარმა ჩემვის უცნობმა ბიჭმა. თბილისიდან აქამდე ერთად კი ვიმგზავრეთ, მაგრამ მაინც არ გამიცვნია. არც მომავალში გაცნობის სურვული მქონდა.
-რამე გაუგებრად ვთქვი? - ახლა მასთან გადავედი შეტევაზე.
-კარგით, რა, რა გჭირთ დღეს თქვენ სამს? - წამოიყვირა ურიდიამ. - მთელი დღეა სამივე იღრინებით და მე გამოვდივარ მერე თქვენი სიბრაზის ნთხევის ობიექტი. - გაბრაზებულმა შეაგდო ერთი ღერი შეშა ღუმელში და ხელები გულზე დაიკრიფა.
-ახლა დაწყნარდი და აღარ გაგაბრაზებ. - ღიმილით შეხედა უცნობმა ბიჭმა სალომეს.
-მპირდები? - თვალები გაუბრწყინდა მას.
-გპირდები.
-ამიტომაც მიყვარხარ! - ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა ურიდიამ ბიჭს.
როგორც ჩანს, შეყვარებულები არიან. ან ძალიან ახლო მეგობრები. რავიცი, ეს ჩემი ვარაუდით.
ცოტა ხანში კარებზე დააკაკუნეს, გაბრიელმა გააღო, სასტუმროს მომსახურე პერსონალი იყო. ლანგარზე დადებული საჭმელები ბუხრის წინ მდგარ პატარა მაგიდაზე დაალაგა და გავიდა.
საჭმლის სუნი რომ მეცა, მერე მივხვდი მთელი დღის უჭმელს, ძალიან რომ მშიოდა.
პატარა სამფეხა სკამები შემოვაწყვეთ მაგიდის ირგვლივ და ჩვენც დავსხედით. უხმოდ ვჭამდით. ჭამას რომ მოვრჩით, რიჟვაძემ საიდანღაც ვისკის ბოთლი გააძრო. თვალები გადავატრიალე უკმაყოფილოდ. ეს ალკოჰოლური სასმელის გარეშე არსად დადის? ჩემი შვილიც რომ ამას დაემსგავსოს სასმელის სიყვარულში, გავაფრენ ალბათ.
გახარებულმა სალომემ ტაში შემოჰრკა. არა რა, როგორ ეტყობათ ნათესავები რომ არიან. მინდოდა გამეცინა, თუმცა მოხლოდ ღიმილით შემოვიფარგლე. გაბრიელმა ჩემი ღიმილი შენიშნა და შემომხედა, რამდენიმე წამი მიყურებდა თვალებში, მერე ჩაეცინა და განზე გაიხედა.
აღარ გავჩერდი მათთან. სასტუმროს ნომერში გემრიელად მოვიკალათე სავაძელში სალომეს ლეპტოპთან ერთად და დედაჩემს დავურეკე.
რამდენიმე საათი ველაპარაკე. ძილით მე არ მეძინებოდა და სხვა საქმე არაფერი მქონდა. სამი საათი იქნებოდა ურიდია რომ შემოიტანა გაბრიელმა. გულიანად გამეცინა მათზე, ძლივს იდგა რიჟვაძე ფეხზე, სალომე კი ნამდვილად ვერ იდგა და ლოგინზე დადეს თუ არა, ერთი წაიბუტბუტა „ერთიც დამისხდი“-ო და ჩაეძინა.
-ძილინებისა. - მივაძახე ოთახიდან გასვლისას გაბრიელს. შემობრუნდა და კედელს მიეყრდნო.
-აუ, ჯუნაა... - რაღაცის თქმას აპირებდა, მაგრამ გადაიფიქრა, როგორც ჩანს. ტკბილი ძილიო, მომაძახა და გავიდა.
მხრები ავიჩეჩე გაოცებულმა. ურიდიას საბანი გადავფარე და მეც დავწექი.
ტელეფონზე მოკლე ტექსტური შეტყობინება მომივიდა. ტუმბოზე დადებული ტელეფონი ავიღე და ეკრანი გავანათე. მიუხედავად იმისა, რომ მისი ნომერი არ მეწერა და მოწერითაც მხოლოდ ერთხელ ჰქონდა მოწერილი ჩემთვის, მაშინვე ვიცანი დადეშელის ნომერი. გამეღიმა. სიცარიელე ვიგრძენი მის გახსენებაზე. დამკლებია მთელი დღე რაღაც...
„რომ მცივა, რა ვქნა ახლა მე?“ - მწერდა ის.
„გამათბობელი ჩემზე უკეთ გაგათბობს“. - სწრაფადვე მივწერე.
„ნუ მასწავლი რა!“
„ტკბილიძილი“.
„შენც“.
ეს იყო და ეს. გაბრიელისგან შვილს ველოდები და მან ეს არ იცის, დღეს კი მაკოცა. დადეშელს კი თურმე სცივა და ჩემი ჩახუტება უნდა, რომ გავათბო.
შარში ხარ, ჯუნა მაისურაძე, შარ-ში!
უცნაურია ცხოვრება. ვერაფერს გაუგებ. ხან ასე ხდება, ხან - ისე. არ არსებობს არანაირი კანონზომიერება. ჩვენ უბრალოდ უნდა მივყვეთ მის დინებას. თუ დინების საწინააღმდეგოდ ვიცურებთ, ბევრს ვერაფერს მივიღებთ, მაგრამ შეიძლება მივაკვლიოთ ჭეშმარიტებას. მაგრამ, ალბათ, მაინც დინების მიმართულებით ცურვა სჯობს. გამუდმებით მაინც არ იტანჯები.
ცურვა ცხოვრებას ნიშნავს და არა სიცოცხლეს.
ჰო, უნდა ვიცხოვროთ და არა - ვიცოცხლოთ.
სიცოცხლით ბევრი ცოცხლობს, მაგრამ ცხოვრებით ვერა.
უცნაურია ცხოვრება.
ვერაფერს გაუგებ.
ხან ასე ხდება, ხან - ისე.

თვალები დავხუჭე, დაძინებას ვაპირებდი. მერე გამახსენდა სიზმარი, რომელიც საღამოს ვნახე. ჩემი და გაბრიელის შვილი.
მზიანი თვალები ჰქონდა გოგონას.
ბარბარე-ს ვეძახდი, მახსოვს.
ბარბარე...
ჩემი ლამაზი გოგო...

_________________
და... რას იტყვით, რომ ამ ისტორიის შეწყვეტა მომიწიოს?!