მიხაროდა მისი ბაბის ტელეფონით მოწერილი თითოეული სიტყუვა და ვხვდებოდი რომ უფრო მხიარული ვიყავი ვიდრე ადრე ..ყოველდილით სარკეში ჩახედვისას თვალები სხვანაირად ციმციმებდნენ ვიცოდი დრო და საათი როდის მომწერდა და მუცელში ჭია ჭუები დაცანცარებდნენ!
მალე ბაბის დაბადების დღე ახლოვდებოდა... ლევანი სოციალურ ქსელში დავამატე და ხანდახან მკლავდა ფიქრები როდის მომწერს...ამადამიანზე დამოკიდებული გვახდი მინდოდა მელაპრაკა ბევრი ბევრი ბევრი ბევრი მელაპარაკა თუნდაც სისულელეზე ოღონდ მელაპარაკა... ბაბის ყოველდღე ვაწუხებდი იმის კითხვით ჩემსმიწერილ პასუხებზე როგორ სახეს იღებდა თუ რას ამბობდა...მოკლედ მასზე ვიყავი შეჩვეული ვიყავი...
ბაბის დაბადებისდღე ახლოვდებოდა და იმატებდა ნერვიულობა..ვიცოდი რომ შევხვდებოდი...
და დადგა ეს დღეც 21 სექტემბერი ..ჰაჰ შემოდგომა!! ჩავედი თბილისში ..ლევანიმიცოდა რომ უნდა ჩავსულიყვაი მაგრამ ზუსტად ცავიდოდი თუ არა ეს არა... სკოლაში ბაბის არ წავყევი ბევრი მეხვერწა მაგრამ არ წავყევი...
თუმცა სმს კი მომივიდა და ვინ იქნებოდა თუარა ლევანი-
-ელე ქიტოს რატო არ წამოყევი?
-რავი ლევანი ცუდი ამინდია თან თავს უხერხულად ვიგრძნობდი შენს გარდა არავის ვიცნობ და რაუნდა მეკეთებინა მთელი დღე?
-ხო რავი..
და ასე.. გული დამწყდა რაღაცნაირად ისე არმომწერა როგორც ადრე... თანაც ძალიან ცუდი ამბავი შევიტყვეთ იმ დღეს ბაბის დეიდას კიბო რომ აღმოაჩნდა ამიტომ დაბადებისდღის გადახდის არც ხალისი გვქონდა და უკვე არც მონდომება მხოლოდ ოჯახურ წრეში ყველას თავისი გჭირვებოდა... მე ძალიან მეწყინა თან იმაზეცმწყდებოდა გული ბავშვებს რომ ვერ გვაიცნობდი მე და ბაბის ორმაგი დარდი გვქონდა ბაბის დეიდა და ბავშვები ყველანი სუფრას მივუსხედით და დავიწყეთ დაბადებისდღის აღნიშვნა მიუხედავად დიდი დარდისა, ვიმხიარულეთ და ალკოჰოლმაც თავისი ქნა ისე შემაწითლა ლოყებზე სიმხურვალისგან მეგონა ცეცხლის ალი მომეკიდა...
ბაბის ვთხოვე აივანზე გავიდეთმეთქი ისიც დამთანხმდა ... ვსაუბრობდით ბაბი ოთახში შებრუნდა მე აიივანზე დავრჩი გზას გავჰყურებდი და ცივ ნიავს საშუალებას ვაძლევდი ლოყებზე ისე ეპარპაშათ რომ სიმხურვალის ნაპერწკალიც რომ არსად დარცენილიყო თვალები განაბული მქონდა უეცრად შუა ქუჩაში სადაც მანქანა არ იძროდა ვიღაც ბიჭი ისე ეგამოვარდა გეგონებოდათ ვიღაც მოსდევდაო თანაც ტელეფონზე ლაპარაკობდა დავაკვირდი და და სუნთქვა შემეკვრა, გული ისე ამიძგერდა მეგონა კანი ვერ გაუძლებს და გასკდებათქო სისხლმა ისე დაიწყო მოძრაობა ახურებული სულ გვაიყინე თითქოს ყველაფერმა ერთიანად გაილვა და ერთ სახელში მოძებნა თავშესაფარი- ლევანი!
-ბაბი ბაბი ბაბი ,სიტყვები ისე მივაყარე მეც გამიჩირდა გაგება
-რაიყო?
-ლევანი ლევანიი
-რალევანი
-იქ იქ იქ მიდის შეხედეე
გამოვარდა აივანზე და დაუყვირა ლევანიიიი
მე უეცრად გაუთვითცნობიერებლად უკან დავიხიე შემეშინდა ..რისი?? არვიცი რისი... არვიცი ფეხები უკან ისე გადავდგი ვერ გავათვითცნობიერე...
ქვემოდან მომესმა ხმა- აააააა!
და ჩაჩუმდა ..გაბრაზებული შემოვიდა ბაბი-რაიყო რამხელა იღრიალა სულ დამავიწყდა ყველაფერიო..
-ხოო!
-მოგეწონა?
-კი კარგი ბიჭია... და სამზარეულოში გავედი...
დაწოლა მინდოდა ჯერაც ემოციებში ვიყავი არვიცოდი რატომ... მაგრამ ეს იყო საოცარი შეგრძნება ..შეგრძნება იმისა როცა გენატრება და დაინახავ როცა მასთან ყოფნა გინდა და იპოვი!! არვიმჩნევდი ბაბისთან... არვიმჩნევდი ბევრ რამეს... მაგრამ აშკარად რომ მეტყობოდა...რა? ის რომ გაჭედილში ვიყავი...
ასე გასტანა დღეებმა ...რაც დრო გადიოდა მეგონა ერთმანეთის გარეშე აღარ შეგვეძლო..ერთხელ ერთი კვირა არმოუკითხივარ და ჭკუიდან მეგონა ვიშლებოდი პრინციპების გამო არც მე მომიკითხავს მაგრამ ამ ერთმა კვირამ საოცრად იმოქმედა ჩემზე... ყოველდღე ადგილს ვერ პოულობდე ასეთი რამ დაგმართნიათ? ... ერთი კვირის შემდეგ ბაბისს რომ მივწერე ლევანის სმს მომივიდა რატომ არმკითხულობდიო სიხარულისგან მეათე ცას ვწვდებოდი..რატომ მეცხრეს არა? საზღვრები სადღა იყო.... იგივე რომ გკითხო რას მეტყოდითქო და მითხრა არგიპასუხებდიო... მინდოდა მეგრძნბინებინა გაბრაზებული რომ ვიყავი მაგრამ როცა ამას ვცდილობდი გულმოლბობილი ყოველთვის ვრჩებოდი... ხანდახან როგორ შეუძლია ერთ სიტყვას განწყობის შეცვლა..ამის შემდეგ მსგავსი ფაქტი აღარ ყოფილა მეც მეტი რამინდოდა , ერთი ბედნიერებიდან მეორეზე ვხტებოდი და ასე გადიოდა დღეები...ყველაფერი მაშინ შეიცვალა როცა ბაბი წყალტუბოში ჩამოვიდა შენთან ვრჩებიო სიხარულით სად წავსულიყვაი არვიცოდი... მე და ბაბი? ვიყავით ორი ადამიანი ერთ სხეულში ასე მეგონა მაშინ... სამწუხაროა რომ მეგონა... ჩვენ ყოველვის ვეუნებოდით ერთმანეთს იმას რაც გვაწუხებდა ... რაც გვახარებდა უერთმანეთოთ წამი ვერ ვზლებდით... ხოდა როცა წყალტუბოში ჩამოვიდა ტელეფონი ამოიღო და მიტხრა ნახე რაგაჩვენოო და ფოტოები იყო ...ლევანის ფოტოები ... მაგრამ ერთი ისეთი იყო ისეთი ფოტო იყო... შევხედე თუარა დავიკარგე..სად? მის თვალებში...ყველაფერი ამდღე სიცით რტაომ შეუცვალა? გულმა ადგილი მის თვალებში იპოვა ყველაფერი მცირედი თავგადასავალი მცირედი მოგონებები რაც კი დაგროვილი იყო ერთად მოეყარათ თავი და მის თვალებში უპოვნიათ ადგილი... ფოტოს ვუყურებდი და მეგონა მისი მზერა მწვავდა თვალს ვუსწორებდი სურათს და მეგონა ფოტოდან მიყურებდა... მოკლედ ეს ფოტო ჩემთვის მხოლოდ სურათი არყოფილა..
ბაბის გაუთავებლად ველაპარაკებოდი მასზე ის კი მიყვებოდა როოგორ ებადრებოდა სახე ლევანის როცა მე მწერდა როგორ ეღიმებოდა როგორ უხაროდა... და ეს სიტყვები როგორც მალამო ისე ედებოდა გულს! რა გადიოდა დრო და ხანი მით უფრო ვრწმუნდებოდი რომ ჩემსმიმართ გულ გრილი არიყო.. მე და ნინი სულ ერთად ვიყავით გვერდიგვერდ ვიჯექით და ყველაფრის მოყოლა მინდოდა და ესეც მოვიქეცი რაღაცნაირად გაუხარდა მაგრამ მისმა გარეგნობამ მთლად ვერ მოხიბლა თუმცა ბედნიერი ჩემი ბედნიერებით იყო... ასე ნელ ნელა იქნებოდა ძვირფასი ისტორია ...თუმცა ყველაფერი ჯერ წინ იყო...
მე ბავშვობიდან მქონდა ხატვის ნიჭი...და როცა იმ ცოცხალ ფოტოს შევხედე მინდოდა დამეხატა ... მინდოდა დამეხატა და სიურპრიზი გამეკეთებინა... ჰო ელენას მეძახდა ..ბაბის ვთხოვე არაფერი ეთქვამისთვის იმის შესახებ რომ დახატვას ვაპირებდი... დამთანხმდა კარგიო!
მეც თავდაუზოგავად ვხატავდი... დილით სკოლა მეცადინეობა საღამოს 3მდე კი ხატვა.. მისი დაბადებისდღე ახლოვდებოდა და საჩუქარი მინდოდა ყოფილიყო ... დავხატე და როცა ვანახე ლევანის ძალიან გაუხარდა..მეც სიხარულისგან მინდოდა მეტირა... თუმცა რაღაც ქინააღმდეობები ამ ნახატთანაც შემხვდა მგონი მაშჲნ პირველად გავებუტეთ არა მგონი არა კი პირველად! მოკლედ როცა ყველაფერი მოგვარდა ნახატი გავუგზავნე დაბადების დღე ახალ წელს ჰქოონა 31 დეკემბერს... მისი ტელეფონის ნომერიკი არვიცოდი... ნახატი ბაბის გავატანე რომ მისთვის მიეტანა ... მახსოვს ისტორიას ვსწავლობდი და გაფანტული ვიყავი ვფიქრობდი ღმერთო ხომ შეიძლება ყველაფერი დალაგდეს მეთქი ..უეცრად ტელეფონზე სმს რომ მომივიდა ელენაო..გული ამიძგერდა ელენას ლევანი მეძახდამაგრამ ბაბის რომ ვკითხე ნომერი არვიციო მითხრა ვისიაო.. მერე გაირკვა ლევანი რომ იყო თურმე ნახატი მიიღო და სიხარულით მწერდა..ჩემი სახე უნდა გენახათ სად წავსულყავი არვიცოდი ... გადამწყვეტი დღე იყო , 27 დეკემბერი მახსოვს...
დღე დასაწყისისა , მაგრამ რისი დასაწყისისა? ჩემი ბედნიერების და ამავდროულად ტანჯვისა ..ყოველი დღე მისი სმს ვიღვიძებდი დაძინებისას მისი ტკბილი სიტყვებით ვთვრებოდი...
გაჩნდა სიტყვა „ჩვენ“ მახსოვს მითხრა ხომ კარგი ფრაზააო?-არმიყვარხარ მაგრამ ვეჩვიანობ შენზეო...გამეცინა და კითქო ვუთხარი... რაგაცინებსო და არაფერითქო... ყოველიდღე სიყვარულით ვივსებოდი ....მისი თვალები მიყვარდა მართლა მართლა მიყვარდა ... მის თვალებში ვგრძნობდი სითბოს ...
როცა ნახატი მიიღო ვუთხარიი მგონია ცოცხლად იყურები მაგ სურათიდანთქო... ვიცი რომ უხაროდა ბევრერ უტქვამს ყველას მოეწონაო შენზე ყველაფერი გამომკითხესო... სიყვარულით ვიჟღინთებოდი და ეს გაურკვევლობასაც ბადებდა... მას ვენდობოდი.. მისი ტკივილი მაწუხებდა ...
მეგონა რომ სულ უჭირდა და მასთან ახლოს არვიყავი... ვთხოვე არასდროს მომატყუო რაიმეთქო.. და გპირდები არმოგატყებო... ვენდობოდი მჯეროდა... შეყვარებულები ვიყავით? არვიცი..მეგობრები? ჰაჰ! არც ეს ვიციი ...
თუმცა შეყვაებულები უფრო გვერქვა ერთხელ ღამის 5 საათზე დამირეკა მითხრა სადღეგრძელოში გახსენეო სიყვარულის და მეგობრობისო... სიყვარულისო??? მოკლედ დღემდე ვერ ვხდები..მაგრამ ვიყავი მთლიანად მისი.... ალბად იმიტომ რომ იყო პირველი სიყვარული ჰო ...ალბად სიყვარული..
მაგრამ-ისე არავინ შეიყვარო განშორებაზე გული რომ დაგწყდეს ... აი ყველაზე მართალი... ეხლა ვხდები ამ სიტყვების აზრს...


ბავშვებო ძალიან გთხოვთ კომენტარები არ დაიშუროთთ მაინტერესებს თქვენი აზრიი ძალიანნ... <3 გთხოოოოოოოვთთ ! ღირს გაგრძელება??