პროლოგი:ცხოვრება სავსეა მოულოდნელობებით! და მაშინ როცა არაფერს არ მოელი, ხდება რაღაც რაც შენს ცხოვრებას რადიკალურად ცვლის...!
დილით ადრე ავდექი. სკოლისთვის მოვემზადე და პირველ სართულზე ჩავედი, დემეტრე ტელევიზორს უყურებდა და ყავას სვამდა.
-დილამშვიდობის-მომასლმა და გამომხედა.
-დილამშვიდობის.
-წავედით?-თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და კარებში გასულს უკნ გავყევი, მანქნაში ჩავჯექით თუ არა მკითხა.
-გაკვეთილების მერე გამოგივლი და გაგიყვან მასწავლებელთან.
-არ მინდა გავალ ჩემითაც.
-ვთქვი გაგიყვან თქო ანუ გაგიყვან.
-ხო კაი-ამოვიოხრე და ფანჯარაში გავიხედე.
ცხოვრებაში პირველად გამიხარდა მასწავლებელთან წასვლა, ბოლო დღე იყო და მაგიტო, სკოლა 1 კვირაში მთავრდებოდა და ამიტიმ, ბოლო გაკვეთილი მქონდა. მანქნიდან გადმოვედი და სკოლაში შევედი. სანამ კლასში შევიდოდი ალეკო მომიახლოვდა (გიორგის კლასელია და მძმაკაცი)
-თამუნა როგორ ხარ?
-რავიცი კარგად შენ როგორ ხარ?
-მეც ვარ რაა... მისმინე გიორგიმ დამაბარა შენთან რაღაც...
-გიორგიმ? თვითონ რატომ არ მოვიდა და არ მითხრა?!-სერიოზულად გამიკვირდა.
-ხოო...ვერ მოვიდა, ნუ ნაცემია რაა... მაგიტო ვერ მოვიდა თვითონ და მე მაგიტო მოვედი, იტოკში მეტი აღარ გაგეკარება, არც დაგენახვება რაა, საერთოდ გაქრება შენი ცხოვრებიდან და ხო კიდე იმ ბიჭს... დემეტრეს, უთხარი რო ბოლო იყო და აღარ განმეორდებაო-ჩქარი ნაბიჯით გამშორდა. პირველი სიტყვა რაც ჩემმა ტვინმა წარმოთქვა იყო „ღადაობთ?!“ რა დემეტრეს ბოდიში მოვუხადო და რა არ გამეკარება, ვაიმე რა ხდება, ვერაფერი ვერ გავიგე. გაკვირვებული ვიდექი ერთ ადგილას, ბოლოს კლასში შესვლა გადავწყვიტე, ჩემი ადგილი დავიკავე.
გაკვეთილები უაზროდ დამთავრდა, გარეთ გასულს კი დემეტრე დამხვდა მანქანაე აყუდებული, რომელიც სიგარეტს ეწეოდა და გაურკვეველი მიმართულებით იყურებოდა. აი ჩემი სკოლის გოგოები კი პირდაღებულები უყურებდნენ დემეტრეს. დამინახა თუ არა გამიღიმა და ჩემსკენ წამოვიდა.
-აბა წავედით?
-დემეტრე რა უქენი გიორგის???-უემოციოთ ვკითხე.
-შენი საქმე არაა!!!-მკვახედ მომიგო, ხელი მომკიდა და მანქნისაკენ წამიყვანა.
-დემეტრე რა უქენი თქო-დავუყვირე და ხელი გამოვგლიჯე.
-ხმას დაუწიე და მანქანაში ჩაჯექი!-ისევ მომკიდა ხელი და მანქანაში ჩამტენა, თვითონაც დაიკავა თავიცი ადგილი და მე მომიბრუნდა.
-გოგო წესიერად ლაპარაკი ისწავლე გესმიის?! თორე მე გასწავლი, ისეთი ხერხით რომ არ მოგეწონება!!!
-შენ ადამიანური მოქცევა ისწავლე, რა უქენი თქო გიორგის, თვითონ ვერ მოვიდა, ნაცემიაო მისი ძმაკაცი მოვიდა მის მაგივრად, ბოდიშიო ასეო ისეო, აღარ გაგეკარებაო ბოლო იყოო...
-რას ერჩი ჭკვიანი ყოფილა-ირონიულად გაიღიმა.
-რასაც შენზე ვერ ვიტყვით!!!-ხელზე ისე მომიჭირა თითები, რომ ტირილი დავიწყე, სასწრაფოდ გავაბრუნე თავი საპირისპირო მიმართულებით, მანაც ხელი შემიშვა და მანქანა ადგილიდან დაძრა.
-სად უნდა მიგიყვანო?!-მასწავლებლის მისამართი მკითხა.
-სახლში წამიყვანე, არ მივდივრ არსად-მასწავლებლების თავი ნამდვილად არ მქონდა.
-რატო?!
-აუუუ სახლში წამიყვანე-ნერვები ვეღარ მოვთოკე და დავუყვირე.
-კარგი როგორც გინდა-ჩემდა გასაკვირად მშვიდად მიპასუხა.
სახლში შევედი თუ არა პირდაპირ ჩემი ოთახისკენ ავიღე გეზი. დაღლილმა და დაქანცულმა აბაზანისაკენ გავაშურე, 1 საათი ვიდექი ცხელი დუშის ქვეშ. პირსახოც შემოხვეული გამოვედი აბაზანიბად, კარები დავხურე თუ არა ჩემს ოთახში ფანჯარასთან, ზურგით მდგარი დემეტრე დავინახე.
-შენ აქ რა გინდა?!
-უნდა ვილაპარაკოთ!-მობრუნდა და ჩემსკენ წამოვიდა.
-არაფერი მაქვს ავადმყოფთან სალაპარაკო, რომელმაც სიტყვა დანდობა და ადამიანობა არ იცის რაა!-ხმას ავუწიე
-უნდა მოიქცე ნორმალურად, წესიერად რომ მოგექცენ!!!
-კაი ერთი-ამოვიოხრე-გადი ჩემი ოთახიდან დროზე!
-უნდა ვილაპარაკოთ და მორჩი პანიკებს-დავინახე როგორ დამასო ხარბი მზერა და ეხლაღა გამახსენდა, რომ პირსახოცშემოხვაული ვიდექი დემეტრეს წინ.
-გადი უნდა ჩავიცვა.
-არსად გასვლას არ ვაპირებ!- ჩემს ლოგინზე ჩამოჯდა და როცა დავრწმუნდი რომ არსად გამსვლილი არ იყო, ტანსაცმელს დავსტაცე ხელი და ისევ აბაზანაში შევედი.
ჩემი ზედმეტად მოკლე პიჟამოები ჩამივცი, კარადა გადავატრიალე და ამაზე გრძელი ვერ ვიპოვე, აჰა ისევ ვრწმუნდები ტრაფარეტის არსებობაში... აბაზანიდან გამოვედი და დემეტრეს გავხედე რომელიც ჩემ ლოგინზე გაწოლილიყო და თან ეწეოდა.
-ვაიმე შენ რა კულტურული ადამიანი ხარ რააა....
-ხო! კარგია რომ შეამჩნიე-ირონიულად გამიცინა და სიგარეტის მოწევა გააგრძელა.
-თქვი რაც გინდოდა და გადი უნდა დავიძინო.
-ხო ეხლა რასაც ვიტყვი კარგად მოისმინე და ჩაიბეჭდე მაგ თავში, იმიტომ რომ მეტი არ გავიმეორებ! პირველი: არასდროს არ აუწიო ჩემთან ხმას!!! არასდროს!!! მეორე: ის რასაც ვაკეთებ, მეხება მხოლოდ მე და არა შენ!!! და ბოლო: ამოიღე ლექსიკონიდან შენ ვინ გეკითხება, რა შენი საქმეა, ნუ ერევი ჩემს ცხოვრებაში და ა.შ.-ფეხზე წამოდგა და კარისაკენ წავიდა, წამოერად შეჩერდა და მოუხედავად მითხრა-რაც მალე მიეჩვევი მით უკეთესია!
პასუხის გაცემაც არ მაცადა ისე გავიდა ოთახიდან, მე კიდევ დაღლილმა დავდევი თუ არა ბალიშზე თავი მაშინვე ჩამეძინა.
ეს 1 კვირა ჩვეულებრივად გავიდა დილით დემეტრეს სკოლაში მივყავდი, იქედან მასწავლებელთან და მერე მასწავლებლიდან სახლშიც მას მივყავდი, ავიჩემე ყველგან შენ ხომ არ წამიყვან მასწავლებლებიდან ჩემით მოვალ სახლში თქო, მაგრამ იმწამსვე ვინანე ჩემი ნათქვამი, დემეტრემ ისე მიღრიალა „ეგღა მაკლია ღამით მარტო იარო და ვიღაც დებილები აიკიდოო“ მეც გავჩუმდი და ხმა აღარ ამომიღია, ანდა რა აზრი ქონდა ხმის ამოღებას, როცა ვიცოდი რაც მოხდებოდა... ერთი კვირაც ჩქარა გავიდა, ხვალ ლელუკა და ლექსო ბრუნდებიან ბაკურიანიდან. დილით კარზე ბრახუნმა გამაღვიძა რასაც ჩემი „ბოროტის“ გინება და ღრიალი მოჰყვა, მე კიდევ გემრიელად გავაგრძელე ძილი.


- - - - -
გამარჯობა. როგორ ხართ?! მიხარია როცა ვკითხულობ კომენტარებს და ვხვდები რომ მოგწონთ ჩემი ნაშრომი... იმედია მოგეწონებათ ეს თავი