მეორე დღეს მთელი უნივერსიტეტი ჩვენზე ლაპარაკობდა...
"ზუკა ჯოხაძე და სალომე გიორგობიანი ერთად არიან".... ცოტაც და ტელევიზიებიც ჩვენზე ილაპარაკებდნენ...
-აუ ზუკაა დამღალეს უკვე...
მანქანიდან გადმოვედით და კვლავ ასობით თვალი მივიბყარით მე და ზუკამ...
-კაი რა დაიკიდე... სხვისი აზრი არ მაინტეტრესებს...
ხელი გადანხვია და შუბლზე მაკოცა..
-ისე ჩვენში დარჩეს შუბლზე დებილებს კოცნიან...
გავიბუსხე და ხელები გადავაჯვარედინე.. რასაც ზუკას ომახიანი სიცილი და ჩემი უარესად გაბრაზება მოჰყვა....
-რა გაცინება სულელო
ცოტაც და ტირილს დავიწყებდი..
-არაფერი სალი, უბრალოდ ის დაგავიწყდა რომ შუბლზე იმათ კოცნიან ვიც მათთვის ძალიან ძვირფასია.. ეხლა კი მორჩი ბუტიაობას და ლექციაზე შევიდეთ.... დაახლოებით 1კვირაა რაც ლექციაზე არ ვყოფილვარ და როგორ მომნატრებია აქაურიბა... აუდიტორიაში შევედი და რამდენიმე ახალი მოსწავლეც დამხვდა... თუმცა თვალში განააკუატრებულად ძალიან ვულგარულად ჩაცმული გოგო, რომელიც ჩემ მერხზრ წამოპლაკულიკო და ყბას ძროხასავით იქნევდა...
-ჰეი არ გასწავლეა რომ სხვის მერხზე ჯდომა არ შეიძლება?
გაბრაზებულზე ნერვები ვეღარ მოვთოკე და ბოლო ხმაზე ვიყვირე... ზუკა ამაოდ ცდილობდა ჩემს შეჩერებას...
-ისტერიჩკა დაწყნარდი.... და არსად გადასვლას არ ვაპირებ და ეგ სიმპატიური ბიჭი რომელიც გვერდზე გიდგას შეგიძლია დამიტოვო შენნაირი ისტერიჩკა მაიმც არაფერში ჭირდება....
ამაზე გადამეკეტა, თმებში ვეცი და მაგიდიდან ჩამოვათრიე მთელი ოთახი თმებით მოვატარე და უწმაწურ სიტყვებას არ ვიშურებდი..
-შე ბო*ო...ვის რაში ჭირდები?! მთელი თბილისის ნათრევო...
მთელი ოთახი გვიყურებდა და ომახიანი შეძახილები ისმოდა... უცებ სიმსუბუქე ვიგრძენი და წამებში მოვწყდი იმ ბო*ის თმას... და ზუკას მკლავებში აღნოვჩნდი... ოთახი რომ მოვათვალიერე ეკა, თოკო და ლექტორიც მოსულიყო...
-სალომე ხო მშვიდობა???
ზუკამ ჩამომსვა და ეკაც მომვარდა თავისი კითხვებით..
- კი უბრალოდ ზოგ-ზოგიერთება ენააქ დასამოკლებელი და კაბა დასაგრძელებელი...
ჩანთა ავიღე და ჩემი ადგილისკენ წავედი... ის მეორეჯერ იქ დამჯდომი არ იქნება.. ზუკაც მორჩილად მონყვა უკან და ჩემ გვერდზე დაჯდა..
-საღოლ შენ.. არ ვიცოდი ესეთი მაგარი თუ იყავი...
კისერში მაკოცა და თავის ადგილს დაუბრუნდა...
-ჯოხაძე და გიორგობიანი აქ "ვარდების ბაღი" არ გვაქვს!
ლექტორმაც უცებ გააკეთა კომენტარი, რაზეც ყველამ ჩვენ გამოგვხედა თუმცა დიდი ყურადღება არ მიგვუქცევია და ლაპარაკი გავაგრძელე
-როცა საჭიროა ვიცი ხოლმე ესეთები...
მალე დამთავრდა ლექციები და გარეთ გამოვედით... გვერდზე თოკა ამომიდგა და ხელი გადამხვია
-რას შვები ცუნცულ?
-კაი რა მორჩი ღადაობას თოკა... ეკა სადაა???
-ლექტორს ელაპარაკება და მოვა მალე... და ზუკა??
ზუკას ხსენება იყო და გვერდზე ამომიდგა..
-აი ზუკაც... მოდი ეხლა ოთხივე ჩვენ კაფეში წავიდეთ
-ეეე რა მაგარი იდეაა.. თან რამდენი ხანია არ ვყოფილვართ..
თოკომ და ეკამ მხარი ამიბეს და ტრადიციული სიცილიც მიაყოლეს... 15 წუთში დანიშნულების ადგილას ვიყავით და ყავას ვსვამდით... საშინელი სიჩუმე იყო გამეფებული, რომელიც ზუკამ დაარღვია თვისი მოახიანი შეძახილით
-რა მოვიფიქრე!!! მაღიარეთ რომ გენიოსი ვარ!...
-მიდი თქვი მალე..
მოთმინება დაკარგულმა წამოიძახა ეკამ...
-მოკლედ ეხლა მოდის საზაფხულო არდადეგები, ხოდა ჩვენ ოთხნი წავიდეთ დასავენებლად, გინდ მთაში და გინდ ზღვაზე... ეს ხმათა უმრავლესობით გადავწყვიტით......
- ეეეე რამაგარიაააა.. მე პირადად მთა მინდა...
წამოვიძახე გახარებულმა და ამ იდეით აღფრთივანებული უკას ჩავუხტი კალათაში.....
-გვრიტებო მაგას მერეც მოასწრებთ... მეც მთა მინდა... ყელშია უკვე ეს ზღვა...
მხარი ამიბა თოკომაც და გვერდზე გახტა რომ მუჭი რომელიც მისკენ მოვიქნიე აცდენოდა...
-აუ მეც მთა მინდა... მაგარია.. კოცონი, სიმღერები, ბუხარი და მეგობრები....
ეკამაც ჩვენი მხარე დაიჭირა და აღტაცებულნა ტაში შემოკრა...
-კარგი მაშინ წავიდეთ მთაში... 2 კვირა... თუ რამეა დავამატოთ...
დაამატა
სიცილით და ანგარიში მოითხოვა, ფული ჩადო და ხელო გადამხვია..
-თქვენო უდიდებულესობავ სახლამდე მიგაცილებთ თუ შეიძლება....
გამეცინა მის ოგიციალურობაზე და თავის დაკვრით დავთანხმდი...თოკო და ეკა ჩვენზე ადრე წამოვიდნენ, ამიტომ მშვიდად მივსეირნობდით აღმაშენებელზე მე და ზუკა..
-ჩემ ძმას როდის უნდა უთხრა?
დიდხნიანი დუმილი არცთუისე სასიამოვნო თემით დავარღვიე..
-არ ვიცი სალუ... სწავლა 1 კვირაში მთავრდება და თუ გვინდა რომ ერთად წავიდეთ, რაც შეიძლება მალე...
-მესმის მაგრამ ხო შეიძლება დაგვიშალოს.... ხო იცნობ ბექას? მშობლები არაფერს იტყვიან....
-ვიცი სალ ვიცი...... მაგრამ..... აუ მოვაგვარებ რა რამეს..... თუ გინდა დღესვე ვუთხრათ?
-შენ რა გაგიჟდი?? გაგიჟდება ბექა...
-აბა როდემდე ვიყოთ ესე??? მიყვარხარ და არ შემიძლია ის რომ, შეყვარებულს ერთი ჩასახვევით ადრე ვუშვებ მარტო რომ მისმა ძმამ არ დაგვინახოს და ერთად ყოფნა არ დაგვიშალოს...
-ვიცი ზუკა მაგრამ რა ვქნა?!
-არ მაინტერესებს... დღესვე მოვდივარ შენებთან და ვეუბნებუ ყველაფერს... შეწინააღმდეგებას აზრი არ აქვს...
ისეთი ხმით თქვა შეწინააღმდეგენა მართლა გადავიფიქრე და ხელი ჩავიქნიე... ცივრებაში პირველად მოვინდომე, გაზა ჩემ სახლამდე უსააშველოდ გაწელილიყო.. თუმცა ეხლა დამოკლდა მაინდამაინც... მესიკვდილებოდა ზარის დარეკვა... არანაკლებ ნერვიულობდა ზუკაც... შუბლი სულ სველი ჰქონდა.კარები დედაჩემმა გააღო
-სალო მოხვედი დე?? უი ზუკა შვილო შენც აქ ყოფილხარ? შემოდით რა კარებშუ დგეხართ....
-გამარჯობა ლია დეიდა... ბექა და გიორგი ბიძია სახლში არიან? -კი შვილო მისაღებშია გიორგი ბექას ეხლავე დავუძახებ ხო მშვიდობაა?
-კი კო მშვიდობაა ლია დეიდა...
ლია გაგვშორდა და მეც ამოვისუნთქე...
-ნუ ნერვიულობ სალი.. ყველაფერი კარგად იქნება...
ყურში მიჩურჩულა ზუკამ და მისაღებისკენ წავიდა.. დიდი ოვაციებით შეხვდნენ ერთმანეთს... ამასობაში ბექაც ჩამოვიდა და ზუკამაც დაიწო.... ვიგრძენი, პულსი როგოე ამიჩქარადა, ცოტაც და კანს გახეთქავდა...
-შეიძლება ძალიან ცუდ დროს მოვედი და ცუდ დროს გწუბნებით, თუმცა მეტი მართლა აღარ შემიძლია.... ზედმეტი მიკიბ-მოკიბვების გარეშე, მინდა გითხრათ, რომ თქვენი შვილი, სალომე, მიყვარს და მასაც ვუყვარვარ... შეიძლება თქვენი თქმით ადრეა ჯერ სალომეს შეყვარებული თუმცა უკვე დიდიხანია ერთად ვართ.... დაამთავრა ზუკამ თავისი სიტყვა და მათ რეაქციას დავაკვირდით ორივე.... გიორგიმ და ლიაკომ ჯერ ჩვენ შემოგვხედეს,მერე ერთმანეთს გადახედეს და ბოლოს ბექას გადახედეს.. რომელიც ნელა ადგა სავარძლიდან და ჩვენკენ წამოვოდა. მეგონა ან ხელს დანარტყამდა ან კიდე არ ვიცი რა არ ვიფიქრე მან კი ორივე ხელი ძლიერ მოგვხვია ორივეს და ჩაგვიხუტა...
-უკეთეს პატრონს ვერც ვისრვებდი ჩემი დისთვის... იცოდე თმის ღერიც რომ ჩამოუვარდეს ჩემი ხელით მოგკლავ... თითი გაფრთხილების ნიშნად დაუქნია ზუკად და თავის ადგილისკენ წავიდა... ერთი ღრმად ამოვისუნთქე მათი პასუხის გაგებისას და სახეზე მოუშორებელი ღიმილი ავიკარი....სათითაოდ მოგვილოცა გიორგიმაც და ლიაკომაც, პატარა სუფრა გაშალეს და ჩვეული მამაპაპური სადაღეგრძელოები დაიწყეს.. ისე დათვრენ სამივე ოთახამდე ძლივს მივიყვანეთ მე და ლიაკომ...