-სად ვართ?-ვკითხე უცნობს.
-სახლში-ჩაიღიმა მან. ახლა კი აღარ მომეწონა მისი ღიმილი.
-ეს ჩემი სახლი არ არის.
-აბა მისამართი არ გითქვამთ და...-უდანაშაულო კრავის სახე მიიღო მან რომლის დამუღამებასაც ხშირად ვცდილობდი ხოლმე სარკის წინ.
-უი ხო... არა უშავს, ტაქსს გავაჩერებ და წავალ. -მანქანიდან გადასვლა დავაპირე მე.
-არა რას ამბობთ, გაგიყვანთ-გადასვლის საშუალება არ მომცა მან. მეც დიდი თავპატიჟი არ გამომიდია, მეზარებოდა ეხლა ტაქსის დაჭერა, მისამართი ვუთხარი და ჩემი სახლისკენ დავიძარით. უკვე გვიანი იყო სახლში რომ მივედთ. უცნობმა მთხოვა:
-შენი სახელი მაინც მითხარი...
-არ შემიძლია... ყველაფრისთვის მადლობა-ვუპასუხე მე და მანქანიდან გადავედი.

-დე, დღე როგორ გაატარე?-მკითხა დედამ როცა სახლში შევედი.
-რავი კარგათ დე. აუ ძაან მეძინება და დავწვები კაი?-ეხლა ლაპარაკის თავი არ მქონდა, მარტო მინდოდა ყოფნა და მიზეზს ვეძებდი.
-წადი დე, დაიძინე-შუბლზე მაკოცა დედამ. მე საძინებელში შევედი, ლოგინზე დავეცი და ავქვითინდი...

მეორე დღეს რომ გავიღვიძე უკვე გვიანი იყო. გუშინ მაღთვიძარას დაყენება დამავიწყდა და დედამაც არ გამაღვიძა. ერთი მხრივ გამიხარდა რადგან ყელი მტკიოდა, მგონი სიცხეც მქონდა და თან ხასიათზე არ ვიყავი. ალბათ გუშინ თუ გავცივდი...
-დედაა-ამოვიხრიალე მე.
-ხო საყვარელო-როგორც ყოველთვის წამში ჩემთან გაჩნდა თათუ.
-აუ ყელი მტკივა და წამალი მომე რაა-ვთხოვე მას.
-ვაიმე რა ცხელი ხარ დე, სწრაფად სიცხე გაიზომე-წამოიყვირა როცა შუბლზე ხელი დამადო.
როგორც აღმოჩნდა 39.2 მქონდა სიცხე. დედაჩემი პანიკებში ვარდება როცა საქმე მე და ავადმყოფობას გევხება. მაშინვე ექიმი გამოიძახა.
-მარჯვენა ფილტვის ანთება აქვს-თქვა თეთრხალათიანმა გუდიანმა რომლისაც ბავშვობიდან მეშინოდა.
-ანთება?-წამოიყვირა დედაჩემმა.
-გაციების ფონზე-დაამატა ექიმმა.
დედაჩემმა თავი გააქნია, ალბათ ცოტა ხანი ანდროსთან შეხვედრის უფლებასაც აღარ მომცემს. თუცა თავადაც არ წავალ მასთან, მის უაზრო საქციელს ისიც დაემატა რომ დღემდე არ მომიკითხა, ამას კი არასდროს არ ვაპატიებ.
ექიმიც წავიდა. მე დაძინებას ვაპირებდი რომ აკრზე ზარი გაისმა. ცოტა ხანში ოთახში ქეთი შემოვიდა.
-გოგო სად გაცივდი ასე-შეწუხებულმა მითხრა, საწოლთან სკამი მოაჩოჩა და ჩამოჯდა.
-არავის არ ეტყვი?-ვკითხე და მაშინვე ვინანე, უცბად დავამატე-არ გეწყიოს ისედაც საშინელ ხასიათზე ვარ-და მოვაყოლე ყველაფერი რაც გუშინ მოხდა. რომ დავამთავრე ქეთიმ წამოიძახა.:
-სი ბიჭი სიმპატიური იყო?
-ამდენი რამ მგიყევი ად მხოლოდ ეს გაიგე?
-ხოო-დამნაშავესავით ჩაილაპარაკა მან.
-ნუ მაიმუნობ და ახლა დაიწყე ანდროს გალანძღვა, მეც აგყვები და გული მოვიოხოთ.
’’გული მალე ვერ მოვიოხეთ’’ და ქეთიც შუაღამისას წავიდა სახლში.
-ახლა რა ვქნა?-ჩავილაპარაკე მე და გაბრაზება მომაწვა. უკვე მეორე დღე დაღამდა და ანდრო არ შემომხმიანებია. არ აინტერესებს ცოცხალი ვარ?! მკვდარი ვარ?! მივედი სახლში?! დავიკარგე?! ნუთუ საერთოდ ფეხებზე ვკიდივარ... თვალი მობილურისჯკენ გამექცა.
’’არა შენ არ ადურეკავ’’-მკაცრად შემახსენა მეორე მემ და მეც დავეთანხმე. გვერდზე გადავბრუნდი და ჩამეძინა.

.........................................................
წინა ისტორიას ბევრად მეტი გამოხმაურება ჰქონდა, მგონი ისტორია არ მოგწონთ ამიტომ გაგრძელბას აღარ ვაპირებ, ეს მოთხრობები ხომ თქვენი სიამოვნებისთვის იწერება...