სასწრაფო სახანძრო და პოლიცია ერთად იყვნენ ჩემს სახლში. ძალიან შემეშინდა და შევვარდი
-რამოხდა?
-გამარჯობა, ანუკი. დილით თქვენს სახლში გაზმა გაჟონა, რის შედეგადაც დედათქვენი და თქვენი მოიწამლნენ, ეხლა უგონოთ არიან.
-რომელ საავადმყოფოში?
-ღუდუშაურში
-კარგით, მადლობა. მაშინ წავალ მე
-კარგით.
5წუთში იქ ვიყავი
-გამარჯობა, ნატალია და ელენე მესხები, რომელ პალატაში არიან?
-პალატაში არ არიან, რეანიმაციაში არიან. მეორე სართულზე ხელ-მარჯვნივ.
-მადლობა.
გამოვიქეცი და კიბეები სწრაფად ავირბინე, კარი შევაღე და დედაჩემი და ჩემი და დავინახე. ცრემლები წამომივიდა იმიტომ რომ ისინი უგონოდ იწვნენ, ამდროს ექთანი მომიახლოვდა
-ნუ ტირი, კარგად იქნებიან
-ძალიან ვნერვიულობ, ისინი ჩემთვის ყველაზე ძვირფასები არიან.
ექთანმა უბრალოდ გამიღიმა, შემდეგ კი ისევ მან დაარღვია სიჩუმე
-აქ აპირებ დარჩენას?
-აუცილებლად
-შენი სახელი?
-ანუკი მესხი
-ანუკი, აქ არავინ დაგტოვებს, 5საათზე დაცვა შემოვა და ყველას გააგდებს.
-კი მაგრამ, მე მინდა მთელი ღამე მათთან ვიყო
-არა ანუკი, არ შეიძლება ჩვენთან ესე
-კარგით.
მე საათს დავხედე, უკვე 5ის ნახევარი იყო, და ნუცას დავურეკე
-ნუცა
-ხო
-როგორ ხარ?
-კარგად გოგო, წეღან არ გელაპარაკე?
-მე საშინლად ვარ
-რამოხდა?
-შენ რო დაგიკიდე ყურმილი, მერე სახლში ავედი, და სასწრაფო სახანძრო და პოლიცია ჩემ სახლში იყვნენ. დილით გაზს გამოუჟონია და ელენე და ნატალია უგონოდ არიან
-ვააიმე, მალე მითხარი რომელი საავადმყოფოა
-ღუდუშაური, მარა არგინდა, არმოხვიდე. მაინც 5საათამდეა შეშვება
-კაი.
-ნუც, შეიძლება დღეს შენთან დავრჩე? აქ არ მტოვებენ
-დღეს კიარა, სანამ ელენეს და ნატალიას არ გამოწერენ სულ ჩემთან იქნები
-კაი, მიყვარხარ
-მეც
-წავედი ეხლა, საღამოს შენთან ვარ
-კაი, მიდი.
ტელეფონი დავკიდე, და 2წუთში უცნო ნომერი მირეკავს
-გისმენთ
-ანუკი შენხარ? თორნიკე ვარ
-ხო თოკო, როგორ ხარ?
-რავი ვარ რა, დღეს გცალია? კაფეში გავიდეთ
-არა, ვერ წამოვალ. დედაჩემი და ჩემი და საავადმყოფოში არიან
-რამოხდა? რასჭირთ?
-დილით გაზს გაუჟონია, და უგონოდ არინ
-მოვიდე?
-არა არ გინდა, ყველაფერი რო დალაგდება დაგირეკავ მეთვითონ და გნახავ.
-კაი.
ტელეფონი გავთიშე, და საათზე რომ დავიხედე უკვე 5საათი იყო. პოლიცია შემოვიდა და იქიდან გამომიშვა, მე წამოვედი და ჩემს სახლში ავედი, პატრული ისევ იქ იყო
-როგორ არიან?
-არვიცი, ისევ უგონოდ არიან
-კარგით ანუკი, გაზი გადაკეტილია და გაწმენდილია ყველაფერი, შეგიძლიათ მშვიდად განაგრძოთ ცხოვრება, ჩვენ წავალთ.
-დიდი მადლობა
-ეს ჩვენი მოვალეობაა (მითხრა პატრულმა და გამიღიმე)
ისინი წავიდნენ, მაგრამ მე მაინც შემეშინდა ღამე სახლში მარტო, ჩანთაში ტანსაცმელი ჩავალეგე და ნუცასთან წავედი, კარები ნუცას დედამ ეკამ გამიღო
-ანუკი შემოდი
-გამარჯობა ეკა დეიდა
-როგორ არიან შენები?
-არვიცი, უგონოდ არიან
-ხვალ წავალ აუცილებლად, მოვინახულებ. ჩაი გინდა?
-კი, თუ არ შეწუხდებით.
-არა რა შეწუხებაა, ადი ნუცა თავის ოთახშია, იქ ამოგიტან ჩაის
-კარგით.
კარები შევაღე, ნუცა ლოგინზე იწვა და ნაუშნიკები ეკეთა, ვერ გაიგო როგორ შევედი ოთახში და სკამზე დავჯექი, ბოლოს დამინახა და წამოხტა
-გოგო როდის მოხვედი?
-ეხლახანს
-არ ინერვიულო გთხოვ, ხოიცი კარგად იქნებიან
-ვიცი ვიცი!
-მოდი დავიძინოთ გვიანია უკვე.
-კარგი.
მე ძალიან დაღლილი ვიყავი, და იმწუთასვე ჩამეძინა. მეორე დღეს სკოლაში არ წავსულვარ, დილიდანვე საავადმყოფოში გავიქეცი. 2საათამდე ვიჯექი და ნატოს და ელენეს ვუყურებდი, მინდოდა რომ გაეღვიძათ, თან ფიქრებში ვიყავი. ამდროს ნუცა მირეკავს
-რომელი სართულია?
-მეორე სართული, ხელ-მარჯვნივ კარი
-კაი.
ნუცა 2წუთში ამოვიდა, რაღაცეები ამოიტანა. 5საათამდე იქ ვიყავით, მერე წამოვედით აზრი აღარ ქონდა
-წამო მოკლე გზით წავიდეთ
-არა ნუც, მაშინ სკოლა უნდა გავიაროთ და არმინდა, იქ იქნება ვინმე
-წამო რა, მოკლე გზაა
-კაი ხო, წამო
მივუახლოვდით სკოლას, და გიგა და მისი ძმაკაცები იქ იყვნენ, გიგა ჩემკენ წამოვიდა
-ანუკი რავა ხარ?
-ვარ რა
-დედაჩემი კარგადაა უკვე, და შეგიძლია გაკვეთილზე მოხვიდე
-ვერ მოვალ, ეს 1კვირა.
-რატო?
-დედაჩემი და ჩემი და საავადმყოფოში არიან, გაზისგან მოიწამლნენ
-კაი.
მითხრა ცივად და თავის ძმაკაცებთან წავიდა. მეორე დღეს სკოლაში წავედი, მაგრამ მესამე გაკვეთილიდან წამოვედი საავადმყოფოში, ნუცაც გამომყვა. რომ მივედით ექიმი იქ იყო, მე ექიმთან მივედი
-გამარჯობა, ნატალია და ელენე მესხების დიაგნოზი მაინტერესებს
-ვერაფერს გეტყვით.
მე ტირილი დავიწყე, ნუცამ კი ლაპარაკი გააგრძელა ექიმთან.
-გამარჯობა, მე ნუცა ვარ ანუკის ახლო მეგობარი. გთხოვთ, მითახრით როგორ იქნებიან?
-ამ ეტაპზე ვერაფერს გეტყვით, ჩვენ მაქსიმალურად ვცდილობთ, რომ რაც შეიძლება მალე მოვიდნენ გონზე.
-კარგით მადლობა.
მოვიდა შაბათი დღეც, და გადავწყვიტე ნატოსთან წავსულიყავი გაკვეთილზე, მივედი და კარებზე დავაკაკუნე, კარი გიგამ გააღო
-შემოდი
-არავინაა სახლში?
-მარტო ვარ.
მე შევედი, ცოტა მეშინოდა მაგრამ არ ვიმჩნევდი. მან მაიკაზე მომკიდა ხელი
-რას აკეთებ?
გიგამ ხმა არ გამცა, ვიგრძენი როგორ შემეხო მისი რბილი ტუჩემი, მტელ ტანში ჟრუანტელმა დამიარა...