ტყვე (თავი 3)
– სახლში უნდა წამიყვანო ? –რათქმაუნდა ეშმაკურად გაეღიმა, ეხლა კი თვალებს აგიხვევ –კი მაგრამ რასაჩიროა თვალების ახვევა ? –გააკეთე ის რასაც გეუბნები ! ზედმეტი კითხვების გარეშე, თორემ სამუდამოდ აქ ამოგხთება სული გასაგებია ?! რა სსაჭირო იყო თვალების ახვევა ეს ჩემთვის გაუგებარი იყო მაგრამ მაინც დავემორჩილე, გარეთ გავედით თუ არა ცხელი ჰაერი სახეზე მომეფრქვა, ირგვლივ ტყვია–წამლის და რეზინის გულის ამრევი სუნი ტრიალებდა, ალბათ ეს რუსების ბაზა უნდა ყოფილიყო, ცოტა შემეშინდა კიდეც და გაუბედავად ვკითხე –სად ვართ ? ისევ უხეშად მიპასუხა –შენთვის არავის მოუცია კითხვების დასმის უფლება.. დამპალი გავიფიქრე ჩემთვის... –გთხოვ ერთ კითხვაზე მაინც მიპასუხე, რახდება საქართველოში რა მდგომარეობაა ? ან თქვენ რატომ შემოიჭერით რაგინდათ ჩვენგან ? და კიდევ ერთი შენ ქართულად რატომ ლაპარაკობ ? –ეგ ერთი კიარა ოთხი კითხვაა და საერთოდაც არპიქრობ რომ ზედმეტს ლაპარაკობ ? შენი ხმა აღარ გავიგო!!! მშობლები დამეღუპა ჩემს ქვეყანაში ომი მძვინვარებს მე კი ამ ერთუჯრედიანის ტყვე ვარ მაგარია ! უკეთესს ვერც ვინატრებდი , ამ წამს მხოლოდ ის მაბედნიერებდა რომ ჩემს სახლში მივდიოდი თუმცა სახლისგან უკვე ნანგრევებიღა დარჩენილიყო .. –ეი გაიღვიძე მისმა მკაცრმა ხმამ გამომიყვანა ფიქრებიდან, თვალიდან სახვევი მომხსნა და რამდენიმე წუთი თვალმოუშორებლად მიყურებდა, მხოლოდ ეხლა შევნიშნე მისი შავი დიდრონი თვალები, პატარა კურნოსა ცხვირი, და მსხვილი ტუჩები ძალიან მიმზიდველი იყო მაგრამ მკვლელი და დაუნდობელი, ისევე მძულდა ის როგორც ყველა რუსი ამ ომში მონაწილე, ადგილს თვალი მოვავლე აშკარად რუსების ბაზაზე ვიყავით –დაჯექი რას ელოდები? თუ ესე მოგწონს ჩვენი ბაზა შემიძლია აქ დაგტოვო –არა გმადლობთ არც მე დამიკლია სიტყვებში ცინიზმი, რაღაც რუსულ სამხედრო მანქანაში ჩავსხედით რომელიც ჯართის გროვას უფრო ჰგავდა ვიდრე მანქანას, მე წინ მოვთავსდი, მანქანა დაძრა და გადმომხედა –ვინმემ გითხრა რომ წინ უნდა დამჯდარიყავი ? სულაც არმსიამოვნებს შენი სიფათის ყურება უკან გადადი, მის ნებას დავემორჩილე და უხმოდ გადავედი უკან, მანქანა დაიძრა და ვიწრო ალფალტ ამოყრილ გზას გაუყვა, თავი მანქანის მინას მივადე და თვალები მჭიდროდ დავაჭირე ერთმანეთს, მძიმე სანახაობა მელოდა წინ.. მანქანა ცენტრალურ გზაზე გავიდა მიმთითებელ დაფაზე გამოჩნდა წარწერა , ქალაქი გორი.. ქალაქს ომის კვალი დატყობოდა, დანგრეული კორპუსები დამწვარი სახლები გულს მიკლავდა, ჩემს კორპუსს მიუახლოვდით გული შემეკუმშა, ყველაფერს შავი ფერი დასდებოდა, იქ სადაც ადრე ბავშვები დარბოდნენ და თამაშობდნენ ის ადგილები ქვების გროვად ქცეულიყო, იქვე ჩავიმუხლე და ავქვითინდი, ვტიროდი ჩემი მშობლებისთვის, ჩემი აოხრებული ქვეყნისთვის, და ჩემი ახლობელი ადამიანებისთვის რომლებზეც არაფერი ვიცოდი.. ამ ადგილს სიცოცხლის შინანწყალიც კი აღარ შერჩენოდა, ყველაფეერი გაუფერულებულიყო, ერთ დროს მხიარული ეზო ჩამკვდარიყო, ის "ძაღლი" კი იდგა და საგულდაგულოდ ათვალიერებდა არე–მარეს ალბათ უხაროდა კიდეც ...გვერდით დამიდგა ხელი ხელზე მომკიდა და მითხრა –საკმარისია წასვლის დროა... მთხოვდა რომ მასთან ერთად წავსულიყავი, ალბათ ჩემთვისაც უნდა მოეღო ბოლო, თუმცა მე დასაკარგი აღარაფერი მქონდა, სულერთი იყო რა დაემართებოდა ჩემს გამოფიტულ სხეულს და სულს, მაგრამ მას მაინც არგავყვებოდი... –არსადაც არწამოვალ!! ხომ მითხარი სახლში წაგიყვანო ხოდა ესარის ჩემი სახლი დამტოვე და წადი!! –არსადაც არვაპირებ შენს დატოვებას, მე უფრო კარგი გეგმები მაქვს ან შენი ნებით წამოხვალ ან წალით წაგათრევ, აირჩიე თქვა და წარბები კიდევ უფრო შეკრა, არვაპირებდი მის ნებას დავყოლოდი ის არიყო ჩემი უფროსი რომ რამე ებრძანებინა, ან სულაც რა უფლებით მექცეოდა ასე.. –რატომ აკეთებ ამას ? მითხარი რაგინდა? მე შენი მონა არვარ ეს კარგად დაიმახსოვრე!! იმას გავაკეთებ რაც მომინდება მინდა დავრჩები მინდა არა ! -აჰაა ისეიგი უკვე აირჩიე, რადგან შენი ნებით წამოსვლა არინებე ჯობია დაგეხმარო, ხელი ფეხებში მსტაცა და ზურგზე "მომიგდო" თითქოს მისი ნადავლი ვყოფილიყავი, ხელებს ზურგზე ვურტყამდი მაგრამ უშედეგოდ, თავის კლანჭებში ვყავდი მოქცეული და სულაც არაპირებდა ჩემს გაშვებას.. მანქანაში ძალით ჩამტენა და კარი ისე მოაჯახუნა მეგონა სადაცაა ჩამოვარდებოდა, შემდეგ ისევ გადმომხედა და ალეწილი სიფათით მითხრა -კიდევ ერთხელ შემეწინააღმდეგები და ჩემს თავზე პასუხს არვაგებ! შენი გაუთავებელი წიკვინით კი უკვე თავი მომაბეზრე, და კიდევ სანამ მე არმოვისურვებ შენს გაშვებას მანამ ვერსად წახვალ !!.. არაა ეს რაღაც ხუმრობაა, ალბათ ჩემი შეშინება უნდა ცოტაცდა კარებს გააღებს და გამიშვებს ერთი ორი სამიიი ..... ღრმად ჩავისუნთქე გული გამალებით მიცემდა, მანქანა დაიძრა და ვიწრო გზას გაუყვა ახლა კი ნამდვილად დავრწმუნდიი რომ ჩემი საქმე წასული იყო, გავხდე და ტუჩებ ათრთოლებულმა ვკითხე -რაგინდა ჩემგან ? მითხარი რას მერჩი? მეხომ შენთვის არაფერი დამიშავებია ხმაში პანიკის ნოტები მეტყობოდა, მაინც ვეღარ გაუძელი და ავტირდი ხო ვტიროდი ამ ერთუჯრედიანის წინაშე, მანქანა მკვეთრად დაამუხრუჭა, ხელი საჭეს ძლიერად დაჰკრა და როგორც იცის ხოლმე ცხოველურად დაიღრიალა -გაჩუმდიიიიიიიიი!! გაჩუმდიიიიიიიიიიი!! მე კიდევ უფრო ვუმატე ტირილს პატარა ბავშვივით ვტიროდი რომელსაც ტკბილი სასუსნავი წააეთვეს.. -გაჩუმდი თქოოოოო !! კიდევ ერთხელ დაიღრიალა -ნუ ცდილობ წყობიდან გამომიყვანო -კი მაგრამ, მე მე უბრალოდ... -არანაირი მაგრამ !! ნუ მაიძულებ ძალით გგაგაჩუმო ! მეშინოდა ხო მეშინოდა, ის ხომ ადამიანი არიყო ის ნამდვილი დემონი იყო, ოო ღმერთო რატომ რატოომ მაინცდამაინც მე ... მთელი გზა ხმა არცერთს არაგმოგვიღია, სიჩუმეს მხოლოდ წვიმის წვეთების ხმა არღვევდა, მანქანა ტყით დაბურულ გზას მიუყვებოდა, მეკი გონებაში ჩემი სიკვდილის სცენას ვხატავდი, ვფიქრობდი ეხლა გაჩერებს გადამიყვანს და აქვე გამომასალმებს სიცოცხლეს, ჩემს გვამს კი ცხოველებს მიუგდებს საჯიჯგნად, სულაც არიყო ეს მისგან გასაკვირი მას ხომ გული არგააჩნდა.. მანქანა მკვეთრი მოძრაობით გაჩერდა, მე უკვე სიცოცხლის ბოლო წუთებს ვითვლიდი, კარები გამიღო და ცივი გამყინავი ხმით მითხრა –გადმოდი მის ნებას დავემორჩილე.. ჩვენ ლამაზი ორსართულიანი სახლის წინ ვიდექით ეს ადგილი სულაც არგავდა იმ ადგილს სადაც ვინმეს მოკვლის მიზნით მიიყვან.. მართალია ბინდდებოდა და სიბნელეს თითქმის ყველაფერი მოეცვა, მაგრამ მაინც გავარჩიე ხის სამკუთხედის ფორმის სახლი იყო წინ დიდი აივნით.. –ფეხი გამოადგი, კიდევ დიდხანს უნდა იდგე ერთ ადგილას გაშეშებული ?! ხელი უხეშად მომკიდა და მბრძანებლური ტონით წარმოთქვა.. კარები გასაღებით გააღო, შესვლისთანავე ვიგრძენი ხის სასიამოვნო სურნელი რომელიც მთეელ სახლში გამეფებულიყო , ირგვლივ მიმოვიხედე სახლს ეტყობოდა რომ დიდი ხანია არავის უსარგებლია მისით , მაგრამ საკმაოდდ კარგი მოწყობილი იყო, კუთხეში მოჩუქურთმებული ბუხარი იდგა რომელიც არწივს მოგაგონებდათ თავი მაღლა აეწია და მედიდურად გადმოჰყურებდა არე–მარეს , ბუხრის გვერდით სკამი დაედგათ, ოთახის შუაში დიდი მაგიდა განეთავსებინათ მის ირგვლივ კი ლამაზი სკამები შემოეწყოთ –დღეიდან ჩვენ აქ ვიცხოვრებთ თავი ისე იგრძენი როგორც საკუთარ სახლში წარმოთქვა ცინიზმით გაჟღენთილი სიტყვები...88888888888888 8888888888888888888888 გამარჯობათ ბავშვებო :* თუ ვინმე კითხულობთ ამ საშინელებას ყველას დიდი მადდლობა :* |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
