იმ დღეს გოგოები ჩემთან დარჩნენ. ნუ რა თქმა უნდა გვიანობამდე ერთ ამბავში ვიყავით. მეზობლები ხშირად გვაკითხავდნენ და გვაწუხებდნენ ცოტა ჩუმადო. ჩვენც ბოლოს დაღლილები 4 საათზე დავწექით და მაშინვე ჩაგვეძინა. დილით ტელედონის ზარმა გაგვაღვიძა. ნუ რაღა დლით 3 საათი იყო შუადღის. ზარზე სამივეს გაგვეღვიძა და როცა აღმოჩნდა რომ ნინის ტელეფონი რეკავდა კინაღამ ვისროლეთ ორივე მე-6-ე სართულიდან.
-გიო იყო....-თავი იმართლა ნინიმ.ახლა უკვე მე-6-ე სართულიდან გადაყრილებს კიდევ შეემატება ვიღაც. გავიფიქრე ჩემთვის.
-მერეე?-ამოიზმუვლა თვალებდახუჭულმა ელემ.
-ბიჭებს ძალიან გვშია და მოვალთ მალე, რამე დაგვახვედრეთო და საღამოს პატივისცემა ჩვენზე იყოს, საღამოს სადაც გინდათ იქ გავიდეთო.-ეს თქვა ნინიმ და ჩაცმა დაიწყო.
-აუუ ჩვენ რომელი მზარეულები გვნახა ერთი. ჩვენს წავანას აჯობებდა თვითონ წასულიყვნენ რესტორანში. ესენი ხო არ დაგაცდიან არაფერს რაა..-დავიწყე ბუზღუნი და ბოლოს რომ ავმდგარიყავით მე და ელე ნინიმ თქვა:
-საბა და სანდროც მოდიანო.-ეს თქვა და ისე ავხტით საწოლიდან კინაღამ გავტეხეთ. ნინი სიცილით კვდებოდა. ჩვენ პირველად ვერ მივხვდით რაზე იცინოდა და მერე მივხვდით ჩვენს გადაჭარბებულ საქციელს მათი სახელების ხსენებისას.
-ოუფ მერე რა დიდი ამბავი მოოვიდნენ.-ვთქვი სულერთიას ტონით და საწოლისკენ გავბრუნდი.
-ხო რაა.. -დამეთანხმა ელეც.
-აუუ ხო კაი მე რას მიმალავთ რაა.. იცოდე ახლა გავბრაზდები..-და გაიბუსხა ნინი.
-ხო რა მართლა ყველაფერი ნათელია. მე საბა მიყვარს , ლილეს სანდრო. რა არის ამაში დასამალი?-თქვა ელემ ცოტა ნაღვლიანად.
-არაფერიც. მე არავინაც არ მომწონს და მითუმეტეს
არც მიყვარს რაა..-არ ვთმობდი ჩემს პოზიციებს. ჩემს
ბავშვურ საქციელზე კი ყველას გაგვეცინა.
-ხო კაი მართლა გავაკეთოთ რამე ძალიან გემრიელიი-
თვალთმაქცურად ჩაგვიკრა თვალი ნინიმ.
ასე დავიწყეთ პიცის და ცეზარის კეთება. ყველაფერი
უკვე გამზადებული გვქონდა როცა დათქმულივით
კარზე ზარის ხმაც გაისმა. რატომღაც სამივემ
ინსტიქტურად ხელი თმისკენ წავიღეთ. და ერთმანეთი
რომ ასეთ მდგომარეობაში დავინახეთ სიცილი
წაგვსკდა და ერთმანეთშ ცერა თითებით ვანიშნეთ რომ
მშვენივრად გამოვიყურებით. შემდეგ ნინი კარისკენ
წავიდა. ჩვენ კი სამზარელოში დავრჩით და ისე
ვიქცეოდით თითქოს საბა და სანდრო ფეხებზე
გვეკიდა. დაგეგმილიც ასე გვქონდა და შევთანხმდით
რომ თავის დაფასება არ გვაწყენდა.
-ვაა გოგოებოო-სიცილით შემოვიდა გიო რომელსაც
ნინისთვის ჰქონდა ხელი გადახვეული. ისეთი საყვარლები იყვნენ თვალი ძლივს მოვწყვიტე და საბას და სანდრო გადავხედე რომლებიც კარში იყვნენ აყუდებული.
-ნიკა სად არის?-მისალმების ნაცვლად პირდაპირ ვახეთქე კითხვა.
-რა იყო გოგო ჯერ მოგვესალმე-ნაწყენი სახით გადმომხედა საბამ-ახალი ვიღაც გაიცნო და მაგასთანაა-სიცილით მითხრა და ელენეს გვერდით მოთავსდა. ელემ კი ვითომ ვერც შეამჩნია საბა. მე სიცილის ძლივს ვიკავებდი ამ ორ საოცარ წყვილს რომ ვუყურებდი. ამ ფიქრებში ვიყავი გართული როცა გვერდით სანდრო მომიჯდა და ცინიკურად გამიღიმა. „როგორ იფასებს თავს... თითქოს ვერ მამჩნევდეს... ჩემივე გეგმას იყენებს ჩემს საწინააღმდეგოდ. სიმართლე მაინც არ ვიცოდე შე დამპალო. ალბათ არ იცის გუშინდელი დიალოგი რომ მოვისმინე“ ვფიქრობდი და მეც ცინიკური ღიმილითვე ვუპასუხე. მერე შევუდექით ჭამას. ჭამის დროს სანდრომ სახე ახლო მოწია ჩემთან და ჩუმად მკითხა რათა წყვილებისთვის მყუდროება არ დაერღვია.
-პიცა შენი გაკეთებულია?-მისი ხმის გაგონებაზე კინაღამ დავდნი, მაგრამ თავი შევიკავე და ნაგლუარდ ვუპასუხე.
-ხო. მერე?
-ხო არ მომწამლავს?-მკითხა სერიოზულად. აიი აქ რომ გადამეკეტაა.. კინაღამ ჩავარტყი ის პიცა თავში.
-არამგონია იმას ვისაც საწამლავივით ენა აქვს რამე დამართოს-ეს ვუთხარი, სუფრიდან ავდექი და აივანზე გავედი. „როგორ მენაგლება. იმის მაგივრად რომ თავი მომაწონოს. როგორ იქცევა? ამომივიდა ყელში. სიმართლე მაინც არ ვიცოდე . ჯანდაბა. და ასე გამოხაავს თავის გრძნობებს? ჰმ. საოცარიაა..“ ამ ფიქრებიდან მხარზე ვიღაცის შეხებამ გამომიყვანა.
-ხო არ გეწყინა?-მკითხა სანდრომ და მისი ცხელი სუნთქვა კისერზე მომეფრქვა.
-არა.ყველა შენი რეპლიკა თუ ასე მივიტანე გულთან ხო გასკდა ეს საცოდავი-ვთქვი ნაწყენი ტონით და მივახვედრე: მეწყინა შე დებილო აბა არ მეწყინებოდა თქვა?
-კაი მეტჯერ აღარ ვიზამ-მითხრა სასაცილოდ და ბავშვურად. რაზეც ძლივს შევიკავე სიცილი.
-რაც გინდა ის ქენი-ვუთხარი და წამოსვლას ვაპირებდა როცა გამაჩერა და გულზე ამიკრა.
-რას აკეთებ?-ვკითხე გაკვირვებულმა.
-შენ არ მითხარი რაც გინდა ის ქენიო?! ხო და რასაც მინდა იმას ვაკეთებ-მითხრა და მხრები აიჩეჩა.
-სანდრო რა გინდა ჩემგან?-ვთქვი რამდენიმეწუთიანი დუმილის შემდეგ.
-დრო... დრო არის საჭირო ჯერ. მოითმინე ცოტახანი და დაელოდე.
-რას უნდა ველოდო?-ვიკითხე ცნობისმოყვარედ. იქნებ რამე წამოსცდეს და მითხრას თავის გრძნობებზე თქვა მაგრაამ....
-ბევრ შეკითხვას მისვამ-მის ფრაზაზე ის დღე გამახსენდა პირველად რომ ვნახე და ფიქრებში გადავეშვი. სანდროს ხელი გავუშვი და სახლში შებრუნდი. სახლში სრული ჰარმონია დამხვდა... საბა და ელენე ერთმანეთს რასაც ჰქვია ჭამდნენ და ყველაფერზე კბენდნენ ერთმანეთს. გიო და ნინი კი აღარ დამხვდნენ. ალბათ წავიდნენ. გავიფიქრე ჩემთვის. მათთან მივედი და ცოტა დავაწყნარე. მალე ჩვენთან სანდროც მოვიდა.
-საბა შეგიძლია ცოტახნით აივანზე გავიდეთ?-ვუთხარი საბას როცა ელენეს თვალებზე ცრემლი შევნიშნე.
-კი კი წამო.-მითხრა და აივნისკენ გამიძღვა.
-რას ერჩი ელეს?-ვკითხე მოთმინებადაკარგულმა. უკვე რამდენი ხანია ეს კითხვა მაწუხებდა და ძლივს მომეცა შანსი პასუხი მიმეღო.
-არაფერს რას უნდა ვერჩოდე?
-კაი რა საბა რა გინდა ბოლოსდაბოლოს მისგან როდემდე უნდა იტიტროს შენი უაზრობების გამო.. ასე არ შეიძ...
-დაიცა რა თქვი ტირის? აუუ ეს რა დებილი მყავს ტო. მე მეგონა ვეხუმრებოდით ერთმანეთს.. აუ რა საყვარელია ტოო.
-შენი რომ იყოს მაგას მოპოვება უნდ საბა. ასე მოქცევით კარგს ვერფაერს იზამ. მოკლედ გიყვარს თუ არა?
-აუ კი ტო, იცი უკვე რამდენი ხანია? ურალოდ მეშინი ეს ურთიერთობაც არ გავაფუჭოთ რაც გვაქვს. იმიტმ რომ ეს ყველაფერიც კი ძალია მნიშვნელოვანია ჩემთვის. ასეთები ვართ ბიჭები რას ვიზამთ.-მითხრა და ნაღვლიანად შემხედა.
-იცი მაგას ისევ სიმართლე რომ თქვა ეგ სჯობს. თან არამგონია ამან ურთიერთობა გაგიფუჭოთ. ახლავე უნდა დაამთავრო ყველაფერი.
-რა დავამთავრო გოგო. ახლა ვიწყებ ყველაფერს ახლაა.. წავალთ ჩვენ სადმე გავივლით და ყველაფერს ვეტყვი.-მითხრა მხიარულად.
-აბა შენ იცი.. -ვუთხარი მეც ამ ყველაფრით გახარებულმა. საბა და ელე სახლიდან გავიდნენ და ახლა მარტო დავუკვირდი რა ხდებოდა ჩემს თავს. მე და სანდრო მარტო ვიყავით ჩემს სახლში.კინაღამ გავეკიდე საბას მეც გამოგყვებით თქვა რა. განა იმიტომ რომ მეშინოდა რამე არ დაეშსავებინა. ყბრალოდ მასთან ასე ახლოს და ამავე დროს ასე შორს ყოფნა აღარ შემეძლო. ვიჯექით ერთმანეთი პირისპირ და არ ვიცოდით რა გვეთქვა. მე ვცდილობდი მისკენ არ გამეხედა მაგრამ მის მზერას ვგრძნობდი. ბოლოს ადგა
-სიგარეტს მოვწევ და მოვალ მალე-მითხრა და ოთახი დატოვა. „რაზე ნერვიულობ ბატონო სანდრო?“ იკითხა ალეტერეგრომ და გულიანად გადავიკისკისე ოღონდ ისე რომ მას არ გაეგო. ამ დროს ვიღაცის ტელეფონი ამღერდა. დავძებნე და სანდროსი იყო. განათებულ ეკრანზე ვიღაც გოგოს ფოტო ამოხტა, რომელსაც ვულგარულად ეცვა. რატომღაც მომინდა მეპასუხა რადგან მაინტერესებდა ვინ იყო. ასეც მოვიქეცი.
-ალიოო.. სანდრუშ შენ ხარ? ასე უნდა დავიწყება ბიჭო? გუშინ ღამით სად გამეპარე?-ეს გავიდე თუ არა კინაღამ ცუდად გავხდი. რა არ წარმოვიდგინე.ისე რა დიდი წარმოდგენა ამ ყველაფერს უნდოდა. ტელეფონი საჩქაროდ გავთიშე რადგან შევამჩნნიე სანდრო უკვე შემოდიოდა სახლში. არ იცით რა დამემართა. რაღაცნაირად მეწყინა. ვითომ ვუყვარვარ? მაშინ სხვებთან რატომ დადის? რისთვისაც იქ დადის შენ იმაზე დათანხმდებოდი რო? მკითხა დამცინავად ალტერეგრომ. ახლა ასეთ ცუდ მდგომარეობაში რომ არ ვყოფილიყავი ალბათ გამეცინებოდა კიდეც. სანდრომ ალბათ შეამჩნია ჩემი შეცვლილი ხასიათი და ცრემლჩამდგარი თვალები მაგრამ არაფერი უკითხავს.
-იცი სანდრო მგონი შენი წასვლის დროა.-ვთქვი და კარისკენ მივუთიტე. არადა მე ჩემი ცხოვრებიდან წასვლა ვიგულისხმე მაგრამ ჯერ ჩემი სახლიდან უნდა წასულიყო თორემ მალე ალბათ მის თვალწინ მომიწევდა ცრემლების დაღვრა. მე კი ა რმიყვარს სხივისი თანდასწრებით ტირილი. სანდროც მიხვდა რომ ახლა მისი თავი არ მქონდა და უხმოდ გავიდა გარეთ მე კი მთელი გძნობით დავიწყე ტირილი. არ ვიცი რა მატრრებდა. როდის მერე მეფიცებოდა ნეტა სიყვარულს რომ ახლა ასე ვტირი?! მაგრამ ჩემთვის ძნელი იყო. არადა რაღაც იმედი მქონდა...