არმიყვარს ზამთარი.. მართალია მიყვარს სრიალი გუნდაობა, ციგაობა მარა არა ვერაფრით შეედრება ზაფხხულს, რუჯი, ზღვა, ბასეინი, წუწაობა და რაც მთავარია არიყინები. სულმოუთქმენლად ველოდები ზაფხულს მაგრამ ჩემი ცხოვრების ამ პერიოდს ხომ არ გამოვტოვებ? ამიტომ დავბრუნდეთ ლაივში. ზამთრის სუსხიან დღეს გუდაურში იღვიძებ. გარეთ თოვს, ცივა შენ კი გახვეულიხარ საბანში და მშვიდად გძინავს რაც მთავარია შენი ოჯახის გარემოცვაში ხარ ხალხთან რომელიც გიყვარსდა ენდობი. ხალხთან რომლებსაც შეუძლიათ შენი თანადგომა და გამხიარულება ნებისმიერ დროს. ხალხთან რომლებიც გაფასებენ უყვარხარხარ და ზრუნავენ შენზე. დილით თვალი რომ გავახილე მივხვდი რომ მიყვარდა ჩემი ცხოვრება და რომ ბედნიერი ვიყავი. ვფიქრობდი ჩემს ცხოვრებაზე სანამ არ გადავტრიალდი და მოულოდნელი რამ დავინახე
-ვაიმეეე..!!!-ჩემს გვერდით წელს ზემოთ გახდილი სანდრო იწვა და ჩემს ტელეფონზე თამაშობდა. იმდენად მოულოდნელად დავიკივლე რო საწოლიდან გადავარდა
-რაგაკივლებს გოგო!! (სანდრო)
-აუუ ეს ვინაა რა..(ნუცა)
მართალია პიჟამო მეცვა მაგრამ საბანში მაინც კარგად გავეხვიე.
-აქ რაგინდა?-შედარებით წყნარად ვუთხარი
-ლადო ცუდადაა და რუსკამ ადგილი გამიცვალა.
-რაჭირს?-წამოვხტი
-არაფერი არინერვიულო სიცხეაქ პროსტა და ისე დრეს მივდივართ თბილისში.
-ხო ხო წავიდეთ მოიცა შევალ ვნახავ.
ოთახში შევედი და ლადო ვნახე მაღალი სიცხე ქონდა და ახველებდა ნუ როგორც მომავალმა ექიმმა წამლები ჩავაყარე და შედარებით გამოვაკეთე. მოკლედ ყველა ავბარგდით და მანქანაში ჩავჯექით. ნუ საჭესთან სანდრო, გვერძე ლადო, უკან მე რუსკა კატო და დუდა. ნუცას მამიდა ჩამოვიდა გუდაურში და ცოტახნით დავიტოვებო. გზა უსაშველოდ გაიწელა რა მეკეთებინა არ ვიცოდი. მუსიკებს მოვუსმინე მარა მომბეზრდა მერე ტელეფონზე ვითამაშე, ვილაარაკე რა არ ვაკეთე პროსტა მარა ყველაზე მეტად ჩემზე გაწოლილი მძინარე დუდა მაწუხებდა რომელიც ვერაფრით ვერ გავაღვიძე. ნუ რა ძილი აქ ამ ოხერს ბომბა რო აუფეთქო ვერაფრით ვერ გააღვიძებ. რაარ ვცადე ხელები ვურტყი ყურში ჩავყვირე თვალები გავახლინე მარა ვერაფერი ვერ მოვუხერხეთ. ნუ დავიტანჯე რაა ძლივს ვზივარ და ეს კიდე ჩა=ემ მხარზე გაწოლილია.
-ძინავს მაგას (სანდრო)
-დედაა რაკარგად შენიშნე ორი საათია ამის გაღვიძებას ვცდილობ.
-მერე არიცი როგორ უნდა გააღვიძო?
-არიღვიძებს ყველაფერი ვცადე.
-მოიცა (ჩაახველა)-დუდა ნახე რა გოგოა -ძალიან ჩვეულებრივი ტონით თქვა სანდრომ
-აბაა?? სად?? -წამოიყვირა დუდამ. ამაზე გაეღვიძა? არარსებობს ვერაა ეს ბიჭი უკუღმაა გაჩენილი
-აუ გაიხარე სანდრო რაა.
-შენ მადლობის მოხდას აპირებ?
-რაიყო რაგაგიკვირდა
-შენ ჩემთვის ადამიანი ხარ რომელიც მადლობას და ბოდიშს არასოდეს ამბობს
-ხო არა? შენ ჩემს თვალშიც დაახლოებით ეგრე ხარ თუ არ ჩავთვლით რომ განებივრებული ენამწარე და ველური ხარ
-შენკიდე პატარა ხარ
-უხეში
-გესლიანი
-შტერი
-მახინჯი
-კარგი მორჩით რაა (ლადო) თავი მისკდება ისედაც ორივეს ერთი ჭკუა გაქვთ.
-პატარა(სანდრო)
ყურადღება აღარ მივაქციე ისე მეძინებოდა რო რავი. ისე თუ დააკვირდით ჩემი ცხოვრების უმეტესი ნაწილი დროს მიაქ. დილას მძინავს, მგზავრობისას მძინავს, ღამე მძინავს, პირველ გაკვეთილზე მძინავს. ძლივძლიობით ჩავაღწიეთ თბილისში. სანდრო სიჩქარეს ლადოს გამო იკავებდა რო გული არ არეოდა მარა ოცწუთიან გზას საათ ნახევარი რო მოვუნდით ბოლოში უკვე ვეღარ მოითმინა და ისე სწრაფარ ჩამოვედით ლადო გულის არევასაც ვეღარ ასწრებდა. სახლში როგორციქნა ავედი ბარგი ბიჭებმა ამომიტანეს. ჩემი დედიკოო როგორ მიყვარს მისი ჩახუტება და კოცნა. მმმმმ.. თან რასუნი ტრიალებს სამზარეულოში დუდამაც ვეღარ მოითმინა და დედაჩემს პირდაპირ თეფშიდან ააცალა
-დუდა სამზარეულოში დევს და აიღე
-აუ სანდრო გეხვეწები გამოიტანე რაა.. (დუდა)
სანდრო მშვიდად წავიდა სამზარეულოსკენ და კარებთან გაშეშდა თითოეული ნაკვთი დაეჭიმა, ხელები დამუშტა. მე გამექანე და სანზარეულოში საბა დავინახე. სანდროს ხელი ჩავკიდე და სიმშვიდისკენ მოვუწოდე. ისე ამათ შორის რახდება ვერ გამიგია რაა.. მე მშვიდად მივედი და გადავკოცნე საბა მერე ისევ სანდროსთან დავდექი და ხელი მოვკიდე რო დაწყნარებულიყო.
-აქ რაგინდა-ძლივს შეკავებული სიმშვიდით კითხა სანდრომ
-შენი აზრით ასეთ გემრიელობებს გამოვაკლდებოდი? ისე რამოდენიმეღა დარჩა და წაუღე დუდას სანამ გადამიჭამია.
-ხომგითხარი რო გამქრალიყავი აქედან
0-კიმაგრამ ახლახანს ვიყიდე სახლი ზუსტად ამ კარის გვერძე თან ნინის და დედამის ძალიან უხარია აქ რომ ვარ უფრო მშვიდად არიან. თან როგორც ვიცი როდესაც ნინი 5 წლის გახდა იმის მერე ეშინია ჭექაქუხილის და უფრო ადვილად მოვალ ხოლმე და დავამშვიდებ
-ჩვენც მშვენივრად ვამშვიდებთ
-არამგონია ნინის თქვენი დამშვიდება ერჩივნოს ასე არაა?
მე გავშეშდი არვიცოდი რამეთქვა.
-ნინი (სანდრო)კარგად ხარ?
-შეჩ*** მოვკვდი მშიერი (დუდა) შემოვარდა სამზარეულოში და საბა რო დაინახა ამოიოხრა
-დუდა რახდება. (მე)
-არა არაფერი საბა გეხვეწები წადი. ქეთოა სახლში და არმინდა აქ ჩხუბის ატეხვა.
-შენი ხათრით დუდა. გენდობი.-და წავიდა. მეტი არაფერი უთქვამს დაემშვიდობა დედაჩემს და გავიდა. ესენისც მალე წავიდნენ აიკლეს ლადომ და რუსკამ მთელი პეკინი. ნუ რა დაძმაა რაა.. ორი წუთი ვერ ისვენებენ. დაღლილი ისე წავედი დასაძინებლად გადავლებაც დამეზარა. ვიფიქრე დილას შევალთქო როცა ტელეფონზე მესიჯი მომივიდა. "აქაც გიყურებ" ნეტა ვინაა?? იქნებ ნომერი შეეშალა "რომელი ხარ" "წინა ფანჯარაში გამოიხედე. მეც ავიზლაზნე საწოლიდან და ფანჯრიდან გავიხედე. წინა ფანჯარაში შუქი აინთოდა ისევ ის თვალები ისევ ის მწველი მზერა მაკვირდება რომელმაც უკვე მეორე დღეა შემჭამა. ჩემს წინ კორპუსში სულ რაღაც 5 მეთრის მოშორებით ფანჯარაში გიოს ირონიულ სახეს ვხედავ. გული მეკუმშება, ფარდას ვწევ და ისევ საწოლში ვწვები "ახლა სულ მიყურებ" "ახლა სულ ფარდა შეგიშლის ხელს" "ტკბილი ძილი პატარა" კიდევ პატარა პატარა აღარ შემიძლია არვარ ბავშვი მართალია ხანდახან ბავშვივით ვიქცევი მარა ვერავინ ვერ შემაყვარებს სიტყვა პატარას. თუ იძახი თბილად მაინც უნდა იძახდე. დილას რომ გავიჭვიძე აბააზანაში შევედი მოვწესრიგდი და ფანჯრიდან ჩუმად გავიხედე. ისევ დგას და მიყურებს ვიფიქრე ვერ დამინახა თქო და სამზარეულოში გავედი "დილამშვიდობის. გიხდება ცისფერი" აშკარად დამინახა მეხომ ცისფერი საროჩკა მეცვა. ნუ კაი არაფერი. "ნიინ დღეს ვერ წაგიყვანთ რა საქმეები გვაქ ბიჭებს. რუსკა და კატო სკოლაში დაგხვდებიან. ფრთხილად იარე იცოდე" ეს დუდა იყო როგორც ჩანს დღეს სახლიდან ადრე გასვლა მეწერა. კიბატონო ავიღე ჩანთა და კარები გავაღე როცა პატარა ყუთი დავინახე. გავხსენი და წერილი ვნახე "ცისფერს მოუხდება" ყუთში თეთრი ბენდენა იდო. ნეტა რაში მჭირდებოდა ბენდენა მართალია მომწონს მარა არა გოგოებზე. ნუ მეზარებოდა სახლში შედანა ჯიბეში ჩავიტენე და წავედი. გზაში თმა მაღლა ავიწიე და კუდი გავიკეთე. სკოლაში შესვლისთანავე თვალში მომხვდნენ შპაკლიანი გოგოები. ფუ როგორ ვერ ვიტან პროსტა. ჩანთა დავდე კლასში და რუსკას და კატოს დასახვედრად ეზოში გავედი როცა წინ შავი ნაცნობი მანქანა გაჩერდა და იქიდან ნაცნობი თვალების პატრონი გადმოვიდა. დავიჯერო ეს კიდე სწავლობს? რაღაც უფრო დიდი მეგონა. გადმოვიდა და გადამკოცნა მე გაჩერებული ვიდექი.
-მოიცა ესე ჯობია -ჯიბიდან ბენდენა ამომაცალა და თავზე ემი ვაინჰაუსივით გამიკეთა. უკვე გასაგებია ვინ მაჩუქა
-არიყო საჭირო
-საჭიროა მე ესე მომწონს. -თვითონ შავი ბენდენა წაიკრა 2ფაქივით და გამიცინა. ვაიმე რაკაი ღიმილი აქ თვალს მოგჭრის. მის ზურგს უკან ჩემი საყვარელი შავი ბეემვე გაჩერდა საიდანაც ჩემები გადმოვიდნენ ბიჭებზეა ლაპარაკი გოგოები ისევ არ ჩანდნენ. სანდრომ მომაჯადოებელი ღიმილით დამაჯილდოვა. დუდამ კი თავზე კოცნით ლადოს ალბათ ისევ სიცხე აქ.
-ეს რა გიკეთია (სანდრო)
-რავიცი -მოვიხსენი
-კაი რაა. გეკეთოს მაგრა მომწონს (გიო)
-მე არ მომწონს. გოგოებზე არ მომწონს
-ნუუ კაი მორჩით ეხლა გოგოები სადარიან.
-ჯერ არ მოსულან? (დუდა)
-არა და მაგათ ველოდები
-მოიცა დავურეკავ(დუდა)
-ნუცა სადხართ (დუდა)
-....
-ხოარ გააფრინეთ დროზე მოდით ორივე.
-...
-დროზე
-სადარიან(სანდრო)
-რუსკას ვიღაც ნაცნობი შეხვედრია და ხოიცი ეს გოგო ორისაათი ჭორაობს
-ბიჭია უეჭველი
-აბა ვინიქნება.
კიდეკაი მოვიდნენ თორე ცოტაც და დუდა გააფრენდა. დღემ უინტერესოთ ჩაიარა. ალბათ იმიტო რო კლასიდან არც გამოვსულვარ მაგრა მეზარებოდა. სახლამდე ბიჭებმა მიგვაცილეს გოგოები მანქანით. გზაში ავტყდით ჩამოსასხმელი ნაყინი გვინდათქოდა დუდამ აი ეს ჭამეთ და თქვენი ხმა არ გავიგო სადგიშოვოთ ეხლა ჩამოსასხმელი ნაყინიო და სანაცვლოდ შოკოლადები მოგვცა ჩვენც მეტი რაგვინდოდა ხმა აღარ ამოგვიღია. სახლში რო ავედი დედა არ დამხვდა მეც ავედი ჩემ ოთაცში და კარები რომ გავაღე კინაღამ ინფაქტი მივიღე.